Histologic evaluation of the atrioventricular nodal artery in healthy humans and in patients with conduction disturbances

The anatomy of the conduction system of the heart so relevant in the contemporary invasive cardiology is not fully understood. It has turned out that ablation procedures bring new information as to its structure and function, but in some cases can result in complete a-v block. Atrioventricular nodal artery located within the nodal-perinodal tissue can probably be damaged during the ablation procedures. Therefore, we decided to explore in detail the morphology and the topography of the atrioventricular nodal artery in healthy humans and in patients with clinical traits of a-v conduction disturbances requiring permanent pacing. The microscopic study was carried out on 30 normal human hearts specimens (17F, 3M) from 17 to 86 years of age, and on 20 hearts with conduction disturbances (11F, 9M) from 39 to 85 years of age. We found that the number of the atrioventricular node arteries is different and independent of the extent that induces block causing conduction disturbances. The topography of the artery in perinodal zone was consistent in normal hearts, yet in hearts with conduction disturbances we observed about 2% of deviations in its location. It might be the reason for generation of iatrogenic complications after invasive cardiological procedures. The morphology revealed changes in 50% of the examined hearts and their vessel walls, which was declared to be connected with ageing. This correlated with certain stages of atherosclerosis as well as hypertension characteristic of elderly patients. We observed that in 33% of hearts from control group small parietal thrombi were detected and in 60% of paced group respectively. Hence, it seems that the procedures in perinodal zone should be performed in its proximal part because of a minor probability of direct and indirect (through nodal artery) damage of the atrioventricular structure of the junction

PAI-1 and hyperuricaemia: another face of endothelium dysfunction in essential hypertension. Endothelium, hypertension, metabolism

Wstęp Uważa się, że dysfunkcja śródbłonka odgrywa kluczową rolę w rozwoju miażdżycy i powstawaniu powikłań układu sercowo-naczyniowego w nadciśnieniu tętniczym. Materiał i metody Celem oceny dysfunkcji śródbłonka u nieleczonych chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym, bez cukrzycy, z prawidłowym klirensem kreatyniny zbadaliśmy 29 ambulatoryjnych pacjentów (13K/16M; wiek: 41,17 ± 11,95) w porównaniu z grupą 14 zdrowych ochotników (7K/7M), zgodnych wiekowo. W obu grupach we krwi żylnej na czczo oznaczono: HbA1c, całkowitą homocysteinę, kwas moczowy, insulinę, glukozę, vWF:Ag, TM, PAI-1, E-selektyny. Obliczono HOMA-IR. W 24-godzinnej zbiórce moczu oznaczono mikroalbuminurię (MA) i N-acetylo-β-D-glukozaminidazę (NAG). Wyniki Chorzy z nadciśnieniem prezentowali wyższe wartości BMI, WHR, MAP, PP, cechowali się insulinoopornością i wyższym stężeniem kwasu moczowego. Grupy nie różniły się pod względem MA i vWF:Ag. Chorzy mieli wyższe wartości PAI-1 i NAG niż kontrola. Jedynie u chorych stwierdzono dodatnie korelacje liniowe: PP vs. MAlog10, PAI-1 vs. MAlog10, PAI-1 vs. kwas moczowy, PAI-1 vs. BMI, PAI-1 vs. WHR, WHR vs. kwas moczowy, BMI vs. HOMA-IR. Wnioski Nasze dane mogą wskazywać, że we wczesnych etapach nadciśnienia tętniczego, chorzy z insulinoopornością cechują się zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym związanym z uogólnioną miażdżycą, stanem prozakrzepowym i zwiększoną sztywnością tętnic. Kwas moczowy prawdopodobnie wpływa na śródbłonek poprzez mediowany przez PAI-1 mechanizm, który nie jest jasny. Odbiciem tego faktu jest podwyższona wartość PP wynikająca ze zmniejszenia podatności tętnic. Zwiększone wydalanie NAG z moczem u chorych w obliczu normoalbuminurii może wskazywać na uszkodzenie śródmiąższu nerek, które wyprzedza uszkodzenie kłębuszka i jest istotne dla dalszego rokowania.Background Attention is increasingly being paid to endothelial dysfunction (ED) as a key aspect of atherosclerosis and target organ damage in arterial hypertension. Material and methods In order to evaluate generalised ED in non-diabetic untreated essential hypertensives with normal creatinine clearance we examined 29 ambulatory patients (13F/16M; age: 41.17 ± 11.95) and compared them with 14 healthy controls (7F/7M) matched for age. Fasting blood was withdrawn for the following: HbA1c, total homocysteine, uric acid, insulin, glucose, vWF:Ag, TM, PAI-1 and E-selectins in both groups. HOMA-IR was calculated. 24-h urine was collected for microalbuminuria (MA) and N-acetyl-ß-D-glucosaminidase (NAG) urine excretion. Results The hypertensives had higher BMI, WHR, MAP and PP and were insulin resistant. They revealed hyperuricaemia. No difference was found in MA and vWF:Ag. The hypertensives also had higher PAI-1 levels and NAG excretion than the controls. The only positive linear correlations found in the hypertensives were the following: PP vs. MAlog10, PAI-1 vs. MAlog10, PAI-1 vs. uric acid, PAI-1 vs. BMI, PAI-1 vs. WHR, WHR vs. uric acid, BMI vs. HOMA-IR. Conclusion Our data may suggest that in the early stages of essential hypertension patients with insulin resistance are at high risk of serious cardiovascular complications related to diffuse atherosclerosis, a prothrombotic state and elevated arterial stiffness. Uric acid is able to affect endothelium through a PAI-1 mediated mechanism, which remains unclear. This fact is reflected in the increased PP which results from increased arterial stiffness. Higher NAG urine excretion where there is no endothelial dysfunction may indicate the early renal tubulo-interstitium tissue damage which precedes glomerular injury and is important for future clinical prognosis

The influence of losartan and trandolapril therapy on serum glucose, insulin, homocysteine and von Willebrand factor in mild to moderate essential hypertension

Wstęp W pierwotnym nadciśnieniu tętniczym zaburzenia gospodarki węglowodanowej (ZW) często współistnieją z zaburzeniami funkcji śródbłonka naczyń (ED). Materiał i metody Celem pracy była ocena wpływu antagonisty receptora AT1 - losartanu 50 mg/dz. - oraz inhibitora ACE - trandolaprilu 2 mg/dz. - na zaburzenia gospodarki węglowodanowej i dysfunkcję śródbłonka w pierwotnym, dotychczas nieleczonym nadciśnieniu tętniczym. We krwi na czczo oceniano: glukozę, insulinę, całkowitą homocysteinę, HbA1c, kwas moczowy, czynnik von Willebranda (vWF:Ag) oraz HOMA-IR, BMI, WHR u chorych z nadciśnieniem łagodnym do umiarkowanego w porównaniu z grupą odpowiednią kontrolną. Ocena została powtórzona w obu leczonych grupach po 3 miesiącach. Wyniki W obu leczonych grupach, poza obniżeniem wartości ciśnienia, uzyskano także obniżenie stężenia HbA1c, co sugeruje korzystny wpływ farmakoterapii na (ZW). Stwierdzono obniżenie vWF:Ag w grupie losartanu i wzrost vWF:Ag w grupie trandolaprilu. Różny wpływ na vWF:Ag (traktowany jako marker uszkodzenia śródbłonka) można tłumaczyć poprzez odmienny mechanizm ingerencji badanych leków na układ RAA oraz przez prawdopodobny udział układu kinin, których aktywność jest wzmożona w trakcie terapii inhibitorem ACE. Grupa trandolaprilu cechowała się wyższym wskaźnikiem talia-biodra (WHR) w porównaniu z grupą kontrolną (niż grupa losartanu), co może sugerować występowanie poważniejszych ZW, spowodowanych zwiększoną ilością tkanki tłuszczowej brzusznej. Grupa trandolaprilu miała wyższe stężenia glukozy, HbA1c, całkowitej homocysteiny niż grupa losartanu w porównaniu z grupą kontrolną (przed leczeniem). Wnioski Dane autorów sugerują, że grupa chorych z łagodnym do umiarkowanego nadciśnieniem tętniczym, chociaż klinicznie podobna, może w różny sposób odpowiadać na farmakoterapię, co może być efektem stopnia zaawansowania zaburzeń metabolicznych występujących jeszcze przed leczeniem.Background Carbohydrate metabolism disturbances (CM) and endothelial dysfunction (ED) often coexist with essential arterial hypertension (EH). Material and Methods In order to investigate the effect of AT1-antagonist losartan in a daily dose of 50 mg and ACE-inhibitor trandolapril in a daily dose of 2 mg on CM and ED in untreated EH the following were evaluated in mild to moderate EH patients during fasting: glucose, insulin, total homocysteine, HbA1c, uric acid, von Willebrand Factor (vWF:Ag), HOMA-IR, BMI and WHR and the results compared to those for matched controls. The examination was repeated after 3 months in both the groups treated. Results A decrease in HbA1c in both groups treated suggests CM correction besides the lowering of blood pressure. There was a decrease in the vWF:Ag level in the losartan group and an increase in the vWF:Ag level in the group treated with trandolapril. This difference in vWF:Ag (known as an ED marker) may be explained by the distinct way in which the drugs under examination influenced the renin-angiotensin-aldosterone system and by the possible role of kinins, the activity of which is elevated during ACE-inhibitor treatment. The trandolapril group had a higher WHR than the losartan group when compared to controls, which implies the possibility of more severe CM due to increased abdominal adipose tissue deposit. It was also characterised by higher fasting glucose, HbA1c, total homocysteine than the losartan group when compared to controls before treatment. Conclusions Our data may suggest that mild to moderate EH patients, even when clinically similar, may respond differently to drug treatment, which may be the result of the severity of the metabolic disturbances found in this group at the beginning of treatment

The morphological conditions of the permanent pacemaker lead extraction

Pacemaker lead extraction is the treatment of choice in infectious complications regarding implantation procedure. The purpose of this study was to estimate the safety of the extraction in relation to the morphological changes of the pacing electrode. Research was carried out on materials consisting of 60 human hearts from 45 to 95 years of age (average 63 ± 15 yrs), with VVI or DDD pacing (pacing duration 84 ± 26 months) fixed in a formalin solution. Classical macroscopic anatomical methods were applied. In 44 hearts (73.3%) from the investigated group the posterior tricuspid leaflet was thickened only, and in 24 of these hearts the process regarded not only posterior leaflet but also the septal one and especially commissure between them. In 52 hearts (86.6%) inflammatory reaction spread also to the neighboring part of the electrode. The length of the neointima-inflammatory tissue ranged from 4 to 8 mm (average 5 ± 2 mm). On the tip of the electrode in the right ventricle cavity in 56 hearts (93.3%) we observed that endocardial leads were surrounded by fibrous thickening , and partially covered by endocardial tissue. We concluded that from the anatomical point of view the extraction of the pacing electrode seems to be questionable, especially in long-term permanent pacing. The experimental traction shows that only recently implanted electrodes were removed without any complications and in others with fraction of the tip, myocardial tissue avulsion or such removal was not successful at all

Morfologiczne aspekty jednojamowej prawokomorowej stałej stymulacji serca. Część III: Obraz histologiczny łącza p-k w sercu z zaburzeniami przewodzenia i stałą stymulacją

Morfologiczne aspekty stymulacji serca Wstęp: Serce i obserwacje dotyczące jego budowy sięgają początków rozwoju nauk medycznych. Jednakże struktura układu przewodzącego, tak istotna dla współczesnej kardiologii inwazyjnej, mimo wielu badań dotąd nie została w pełni poznana, zwłaszcza w sytuacjach patologicznych. Cel pracy: Szczegółowa ocena morfologii i topografii poszczególnych elementów łącza p-k na podstawie materiału prawidłowych i stymulowanych serc ludzkich. Materiał i metody: Badaniem objęto 100 serc ludzi dorosłych, obojga płci (41K, 59M), w wieku 20-105 lat. Na podstawie danych klinicznych badane serca zakwalifikowano do jednej z dwóch grup: prawidłowej (50) i stymulowanej (50). Pobierano wycinki zawierające trójkąt Kocha, które barwiono metodą Massona w modyfikacji Goldnera. Wyniki: W badanych sercach, w których uprzednio stwierdzano blok p-k I-III° zauważono istotne zmiany w porównaniu z grupą kontrolną. Mogły one dotyczyć układu przewodzącego bezpośrednio bądź tylko pośrednio. Zmiany w obszarze okołowęzłowym, które polegały na przerwaniu osi pomiędzy przedsionkiem a komórkami przejściowymi, stwierdzono tylko w 2% serc. Było to spowodowane dużym nagromadzeniem tkanki tłuszczowej, która rozsuwała włókna mięśniowe, co z kolei powodowało całkowity brak komórek przegrodowych w przegrodzie międzyprzedsionkowej. W 10% serc zmiany dotyczyły nie tylko strefy węzłowej, ale także okołowęzłowej. W polu pęczkowym zmiany odpowiedzialne za istnienie zaburzeń przewodzenia występowały częściej (88%). W tej grupie serc obserwowano zmiany bezpośrednie (88,6%) i pośrednie (11,4%). Zmiany morfologiczne w pęczku dzielącym się występowały w 22% badanych serc. Wnioski: Łącze przedsionkowo-komorowe to struktura stała, występująca we wszystkich sercach, która pod wpływem wieku ulega zmianom inwolucyjnym. Można w niej wyróżnić dwie główne części: węzeł p-k i pęczek p-k. Istnieją wykładniki morfologiczne tłumaczące istniejące zaburzenia przewodzenia, które mogą mieć charakter pierwotny (zwłóknienie, otłuszczenie układu przewodzącego) lub wtórny (zwapnienie pierścienia mitralnego lub aortalnego). (Folia Cardiol. 2000; 7: 187–194

Morfologiczne aspekty jednojamowej prawokomorowej stałej stymulacji serca. Część III: Obraz histologiczny łącza p-k w sercu z zaburzeniami przewodzenia i stałą stymulacją

Morfologiczne aspekty stymulacji serca Wstęp: Serce i obserwacje dotyczące jego budowy sięgają początków rozwoju nauk medycznych. Jednakże struktura układu przewodzącego, tak istotna dla współczesnej kardiologii inwazyjnej, mimo wielu badań dotąd nie została w pełni poznana, zwłaszcza w sytuacjach patologicznych. Cel pracy: Szczegółowa ocena morfologii i topografii poszczególnych elementów łącza p-k na podstawie materiału prawidłowych i stymulowanych serc ludzkich. Materiał i metody: Badaniem objęto 100 serc ludzi dorosłych, obojga płci (41K, 59M), w wieku 20-105 lat. Na podstawie danych klinicznych badane serca zakwalifikowano do jednej z dwóch grup: prawidłowej (50) i stymulowanej (50). Pobierano wycinki zawierające trójkąt Kocha, które barwiono metodą Massona w modyfikacji Goldnera. Wyniki: W badanych sercach, w których uprzednio stwierdzano blok p-k I-III° zauważono istotne zmiany w porównaniu z grupą kontrolną. Mogły one dotyczyć układu przewodzącego bezpośrednio bądź tylko pośrednio. Zmiany w obszarze okołowęzłowym, które polegały na przerwaniu osi pomiędzy przedsionkiem a komórkami przejściowymi, stwierdzono tylko w 2% serc. Było to spowodowane dużym nagromadzeniem tkanki tłuszczowej, która rozsuwała włókna mięśniowe, co z kolei powodowało całkowity brak komórek przegrodowych w przegrodzie międzyprzedsionkowej. W 10% serc zmiany dotyczyły nie tylko strefy węzłowej, ale także okołowęzłowej. W polu pęczkowym zmiany odpowiedzialne za istnienie zaburzeń przewodzenia występowały częściej (88%). W tej grupie serc obserwowano zmiany bezpośrednie (88,6%) i pośrednie (11,4%). Zmiany morfologiczne w pęczku dzielącym się występowały w 22% badanych serc. Wnioski: Łącze przedsionkowo-komorowe to struktura stała, występująca we wszystkich sercach, która pod wpływem wieku ulega zmianom inwolucyjnym. Można w niej wyróżnić dwie główne części: węzeł p-k i pęczek p-k. Istnieją wykładniki morfologiczne tłumaczące istniejące zaburzenia przewodzenia, które mogą mieć charakter pierwotny (zwłóknienie, otłuszczenie układu przewodzącego) lub wtórny (zwapnienie pierścienia mitralnego lub aortalnego). (Folia Cardiol. 2000; 7: 187–194

The relationship between kidney volume and insulinemia in nontreated essential hypertensives

Wstęp Nadciśnienie tętnicze jest zespołem chorobowym, w przebiegu którego stwierdza się liczne zaburzenia metaboliczne prowadzące do uszkodzenia wielu narządów, w tym także nerek. Z kolei bardzo często w przebiegu przewlekłej choroby nerek obserwuje się nadciśnienie tętnicze. Nerki uczestniczą przede wszystkim w utrzymaniu stałości środowiska wewnętrznego, ale odgrywają one także istotną rolę w regulacji przemiany węglowodanowej, w tym są odpowiedzialne za procesy degradacji insuliny. Wiadomo również, że w przebiegu pierwotnego nadciśnienia tętniczego bardzo często obserwuje się zaburzenia gospodarki węglowodanowej często z współistniejącymi zaburzeniami funkcji śródbłonka. Materiały i metody Celem pracy było znalezienie zależności między stężeniem insuliny w surowicy krwi a wielkością czy objętością nerek u osób z pierwotnym nieleczonym nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z osobami zdrowymi. Badanie przeprowadzono u 25 chorych z dotychczas nieleczonym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym. Grupę kontrolną stanowiło 14 zdrowych ochotników. W obu grupach wykorzystując USG, obliczono objętość nerek, pobrano także krew żylną na czczo w celu oznaczenia stężenia insuliny, glukozy i kreatyniny. W obu grupach przeprowadzono 24-godzinną zbiórkę moczu i oznaczono wydalanie N-acetylo-beta-D-glukozaminidazy (NAG) oraz kreatyniny. Wyniki U pacjentów z nieleczonym pierwotnym nadciśnieniem tętniczym zarówno stosunek stężenia glukozy i insuliny (Insulin/Glukose Index) oraz wydalanie NAG były znamiennie wyższe niż w grupie kontrolnej. Także stosunek objętości nerek (KV) do wskaźnika masy ciała (KV/BMI) u pacjentów z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym i w grupie kontrolnej były istotnie statystycznie różne, a różnice te wynikały ze znamiennie wyższych wartości BMI stwierdzanych w grupie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Tylko u chorych z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono korelację między insulinemią a KV/BMI (r = &#8211;0,441; p < 0,05). Wnioski W przebiegu nieleczonego pierwotnego nadciśnienia tętniczego dochodzi do upośledzenia funkcji cewek nerkowych. Upośledzenie funkcji cewek nerkowych może być jedną z przyczyn obserwowanych w nadciśnieniu tętniczym zaburzeń gospodarki węglowodanowej.Background Hypertension is a type of illness in which numerous metabolic disorders are detected, such metabolic disorders cause damage to many of the body&#8217;s organs including kidneys. Moreover, arterial overpressure can frequently be observed in patients with chronic kidney disease. Kidneys in the first place participate in the maintenance of internal environment stability, nevertheless, they play an important role in transformation of carbohydrates as they are responsible for insulin degradation. It is also known that disorder of carbohydrates transformation along with disfunction of endothelium can often be seen in cases of primary overpressure. Materials and methods The aim of the study was to evaluate the relationship between concentration of insulin in blood serum or kidneys volume in patiens with non-treated primary hypertension and healthy persons. The study covered 25 patients with non-treated primary hypertension. A control group consisted of 14 health volunteers. In both groups, kidneys volume was measured by USG, moreover, blood samples were taken from a vein in fasting state in order to evaluate the concentration of insulin, glucose and creatinine. In both groups, urine was collected over 24 hrs and the excretion of N-acetyl-beta-D-glucaminidase (NAG) and creatinine was assessed. Results Insulin/Glucose Index as well as the excretion of NAG were significantly higher in patiens with non-treated primary overpressure as compared to the control group. Also, there were significant differences in the ratio of Kidney Volume to Body Mass Index in patients with nontreated overpressure and the control group, the above differences resulted from much higher BMI in the group of patients with overpressure. Only in patients with overpressure correlation between insulinemia and KV/BMI amounted (r = 0.441; p < 0.05). Conclusions Primary hypertension leads to disfunction of kidney ducts. Such disfunction may contribute to disturbances in carbohydrates transformation observed in cases of arterial hypertension

The Impact of Trandolapryl on Some Metabolic Disturbances and Endothelium Dysfunction in Non-treated Essential Hypertensive Patients

Wstęp Pierwotne nadciśnienie tętnicze przebiega często z insulinoopornością, jako czynnikiem wspólnym dla wzmożonej aktywności układu sympatycznego, otyłości brzusznej, złożonych zaburzeń metabolicznych oraz z dysfunkcją śródbłonka naczyń. Celem badania była ocena wpływu trandolaprylu na zaobserwowane zaburzenia metaboliczne i funkcję śródbłonka. Materiał i metody Zbadano 13 chorych z nieleczonym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym (łagodnym do umiarkowanego wg klasyfikacji WHO). Grupę kontrolną stanowiło 14 zdrowych ochotników, których wiek i płeć były jednakowe jak w grupie badanej. Przeprowadzono badania antropometryczne. Wykonano dobową zbiórkę moczu dla oznaczenia albuminurii, kreatyniny i NAG (N-acetylo-b- -D&#64979;glukozaminidaza). Następnego dnia rano pobrano krew żylną (na czczo) w celu wykonania badań biochemicznych, oznaczenia insuliny i trombomoduliny, tkankowego aktywatora plazminogenu i czynnika von Willebranda. Badania powtórzono w grupie chorych po 3 miesiącach terapii trandolaprylem w standardowej dawce doustnej 2 mg dziennie. Wyniki Chorzy obarczeni byli czynnikami ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego układającymi się w zespół polimetaboliczny. Po 3 miesiącach terapii zaobserwowano obniżenie wartości glikowanej hemoglobiny (%) (6,01 &plusmn; 0,45 vs. 5,66 &plusmn; 0,41; p < 0,05) i wzrost vWF:Ag (%) (148,08 &plusmn; 65,10 vs. 306,77 &plusmn; 146,63; p < 0,01). Wnioski U chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym monoterapia trandolaprylem, poza obniżeniem ciśnienia tętniczego, wywarła korzystny wpływ na zaburzenia gospodarki węglowodanowej obserwowane w zespole polimetabolicznym, ocenianej wielkością stężenia hemoglobiny glikowanej (HbA1c). W trakcie 3-miesięcznej terapii trandolaprylem zaobserwowano paradoksalny wzrost stężenia vWF:Ag, co mogłoby być efektem lokalnego działania inhibitora konwertazy angiotensyny II na uszkodzony śródbłonek naczyń w przebiegu nadciśnienia tętniczego i zaburzeń metabolicznych.Background Essential hypertension usually coexists with insulin resistance, which is a key factor for increased sympathetic nervous system activity, visceral obesity, composed metabolic disturbances and endothelial dysfunction. The aim of the study was to evaluate the impact of trandolapril on metabolic disorders and endothelial injury. Material and methods We examined 13 ambulatory patients with non-treated essential hypertension. The control group was of 14 healthy volunteers matched with age and sex. The anthropometric parameters were obtained. The 24 hour urine collection was assayed for albuminuria, creatinine and NAG excretion. The next day fasting blood was withdrawn for biochemistry, insulin, thrombomodulin, tissue plasminogen activator and vWF:Ag. The examination was repeated after 3 months of trandolapril oral 2 mg per day therapy. Results The hypertensive group was characterized with a number of abnormalities, which stand for polymetabolic syndrome. After 3 months therapy the significant decrease of HbA1c (%) (6,01 &plusmn; 0,45 vs. 5,66 &plusmn; 0,41; p < 0,05) and increase of vWF:Ag (%) (148,08 &plusmn; 65,10 vs. 306,77 &plusmn; &plusmn; 146,63; p < 0,01) were observed. Conclusions Our study suggests the advantage of trandolapril monotherapy on carbohydrate metabolism seen in polymetabolic syndrome but not on endothelial function despite satisfactory blood pressure control. We observed significant increase of vWF:Ag level which may be a local effect of ACE inhibitor on already injured endothelium

Morfologiczne aspekty jednojamowej prawokomorowej stałej stymulacji serca. Część II: Zmiany odczynowo-włóknikowe w aspekcie rozwoju niedomykalności trójdzielnej

Cel pracy: Implantacja elektrody do stałej stymulacji w prawej komorze serca niesie ze sobą ryzyko wytworzenia odczynu włóknikowego pomiędzy tkanką a różnymi częściami elektrody, prowadząc do ścisłego jej przymocowania do mięśniówki serca lub innych jego struktur. W związku z powyższym postanowiliśmy ocenić morfologiczne zmiany dotyczące zastawki trójdzielnej w aspekcie rozwoju jej niedomykalności. Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone na materiale autopsyjnym 60 ludzkich serc (24 K, 36 M) w wieku 45-95 lat, utrwalonych w roztworze formaliny z etanolem. Zastosowano klasyczne metody badań makroskopowych, zwracając szczególną uwagę na odczyny pomiędzy elektrodą a strukturami zastawki trójdzielnej. Wyniki: W 44 badanych sercach (73,3%) tylny płatek zastawki trójdzielnej był pogrubiony i wykazywał cechy upośledzonej ruchomości. Wśród tej grupy 24 serca wykazywały dodatkowo pogrubienie płatka przegrodowego oraz spoidła pomiędzy płatkiem tylnym i przegrodowym. W wyżej wymienionych przypadkach odczyn zapalny obejmował płatki zastawki trójdzielnej i rozprzestrzeniał się także na sąsiadujące części elektrody. Powodowało to rozwój niedomykalności trójdzielnej dużego stopnia. W pozostałych sercach ruchomość płatków pozostawała niezmieniona. W 52 sercach (86,6%) reakcja włóknikowa rozprzestrzeniała się na sąsiadujące z zastawką części elektrody rozrusznika. Długość otoczki włóknikowej wokół elektrody wahała się od 4 do 8 mm (śr. 5 &plusmn; 2 mm). Końcówka elektrody znajdująca się w jamie prawej komory w 56 preparatach (93,3%) była otoczona przez grubą otoczkę włóknistą częściowo pokrytą przez wsierdzie. Wnioski: Stwierdziliśmy, że w 74% badanych serc włóknienie obejmowało miejsca kontaktu elektrody z wsierdziem pokrywającym struktury zastawki trójdzielnej lub z miokardium prawej komory. Stopień nasilenia odczynu zależał od czasu, który upłynął od implantacji elektrody, typu końcówki, nie wykazywał natomiast związku z rodzajem materiału izolacyjnego elektrody

Morfologiczne aspekty jednojamowej prawokomorowej stałej stymulacji serca. Część II: Zmiany odczynowo-włóknikowe w aspekcie rozwoju niedomykalności trójdzielnej

Cel pracy: Implantacja elektrody do stałej stymulacji w prawej komorze serca niesie ze sobą ryzyko wytworzenia odczynu włóknikowego pomiędzy tkanką a różnymi częściami elektrody, prowadząc do ścisłego jej przymocowania do mięśniówki serca lub innych jego struktur. W związku z powyższym postanowiliśmy ocenić morfologiczne zmiany dotyczące zastawki trójdzielnej w aspekcie rozwoju jej niedomykalności. Materiał i metody: Badanie zostało przeprowadzone na materiale autopsyjnym 60 ludzkich serc (24 K, 36 M) w wieku 45-95 lat, utrwalonych w roztworze formaliny z etanolem. Zastosowano klasyczne metody badań makroskopowych, zwracając szczególną uwagę na odczyny pomiędzy elektrodą a strukturami zastawki trójdzielnej. Wyniki: W 44 badanych sercach (73,3%) tylny płatek zastawki trójdzielnej był pogrubiony i wykazywał cechy upośledzonej ruchomości. Wśród tej grupy 24 serca wykazywały dodatkowo pogrubienie płatka przegrodowego oraz spoidła pomiędzy płatkiem tylnym i przegrodowym. W wyżej wymienionych przypadkach odczyn zapalny obejmował płatki zastawki trójdzielnej i rozprzestrzeniał się także na sąsiadujące części elektrody. Powodowało to rozwój niedomykalności trójdzielnej dużego stopnia. W pozostałych sercach ruchomość płatków pozostawała niezmieniona. W 52 sercach (86,6%) reakcja włóknikowa rozprzestrzeniała się na sąsiadujące z zastawką części elektrody rozrusznika. Długość otoczki włóknikowej wokół elektrody wahała się od 4 do 8 mm (śr. 5 &plusmn; 2 mm). Końcówka elektrody znajdująca się w jamie prawej komory w 56 preparatach (93,3%) była otoczona przez grubą otoczkę włóknistą częściowo pokrytą przez wsierdzie. Wnioski: Stwierdziliśmy, że w 74% badanych serc włóknienie obejmowało miejsca kontaktu elektrody z wsierdziem pokrywającym struktury zastawki trójdzielnej lub z miokardium prawej komory. Stopień nasilenia odczynu zależał od czasu, który upłynął od implantacji elektrody, typu końcówki, nie wykazywał natomiast związku z rodzajem materiału izolacyjnego elektrody