Szanowni Państwo, Drodzy Koledzy!

W ubiegłym roku nowy Zarząd Główny PTD podjął decyzję o połączeniu dwóch pism Towarzystwa – Diabetologii Praktycznej i Diabetologii Klinicznej i Doświadczalnej

The FIELD study: lipid lowering intervention reduces the risk of macro- and microvascular complications of type 2 diabetes

Chorzy na cukrzycę typu 2 cechują się podwyższonym ryzykiem rozwoju chorób układu krążenia, co przynajmniej częściowo można tłumaczyć obecnością specyficznej, "cukrzycowej", aterogennej dyslipidemii. Celem badania FIELD była ocena wpływu fenofibratu na częstość epizodów sercowo-naczyniowych w tej grupie chorych. Artykuł komentuje wyniki badania FIELD w odniesieniu do prewencji mikro- i makronaczyniowych powikłań cukrzycy.Patients with type 2 diabetes mellitus are at increased risk of cardiovascular disease at least partially due to specific, “diabetic”, atherogenic dislipidemia. The goal of Fenofibrate Intervention and Event Lowering in Diabetes (FIELD) study was to assess the effect of fenofibrate on cardiovascular disease events in these patients. This article comments on the results of FIELD study as far as the prevention of micro- and macrovascular complications of diabetes are concerned

Is insulin treatment always associated with weight gain? Insulin detemir in the light of clinical studies

W niniejszej pracy przedstawiono problem przyrostu masy ciała u chorych na cukrzycę typu 1 i 2 leczonych insuliną. Opisano możliwe przyczyny tego zjawiska, takie jak zwiększenie kaloryczności posiłków w obawie przed hipoglikemią, anaboliczne działanie insuliny oraz inna niż fizjologiczna droga podawania leku. Omówiono także zalety stosowania insuliny detemir, długodziałającego analogu insuliny, oraz potencjalne mechanizmy tłumaczące jego korzystny wpływ.In this review we describe the problem of excessive weight gain during insulin treatment in type 1 and type 2 diabetes. We explain possible causes of this phenomenon, such as hypoglycemia and defensive snacking, anabolic action of insulin, and results of non-physiologic mode of insulin administration. We explain advantages of use of detemir, a long-acting insulin analog, in patients with diabetes and illustrate mechanisms of its beneficial action in respect to weight gain

Cukrzyca u starszego mężczyzny

Type 2 diabetes mellitus is one of the most severe epidemiologic problems during last several dozens of years. According to the recent estimations the prevalence of diabetes doubles every 30 years. Diabetes prevalence quickly increases with age, achieving over 30% in the group of people over 60. Recently diabetes have displayed more rapid rise in males than in females. This makes an ageing male especially susceptible for diabetes mellitus. In this review the pathogenesis of type 2 diabetes mellitus in elderly was presented, together with specific features observed in males. In addition, the diabetic complications were described, with emphasis on therapeutic problems that are present in ageing patients, as well as the preferable treatment options in this group of subjects.Cukrzyca typu 2 stanowi jeden z najważniejszych problemów epidemiologicznych ostatnich kilkudziesięciu lat. Według szacunków liczba chorych podwaja się co 30 lat. Częstość cukrzycy gwałtownie wzrasta wraz z wiekiem, dochodząc nawet do ponad 30% u osób po 60. roku życia. W ciągu ostatnich lat częstość cukrzycy zwiększała się szybciej u mężczyzn niż u kobiet. To sprawia, że mężczyzna w starszym wieku jest szczególnie narażony na tę chorobę. W niniejszej pracy omówiono patogenezę cukrzycy typu 2 u osób w starszym wieku, z uwzględnieniem zaburzeń swoistych dla płci męskiej. Przedstawiono też powikłania i problemy terapeutyczne występujące u osób w starszym wieku, a także preferowane metody leczenia tych chorych

Cukrzyca typu LADA: wybrane aspekty patofizjologiczne i kliniczne

LADA is a specific form of type 1 diabetes that develops in adulthood and that is characterized by slow development of clinical symptoms. The presence of chronic immune-mediated mechanism leads to the destruction of the insulin-secreting beta-cells of the islets of Langerhans. Typical features of LADA are age at diagnosis usually over 30 years, circulating type 1 diabetes related antibodies, low C-peptide level, lack of obesity, initially good response to diet and oral medications and fast progression to clinical insulin dependency. LADA patients are often diagnosed initially with type 2 diabetes. It is very important to make a right diagnosis because early intervention with insulin may protect beta-cells, maintain their residual function over longer period of time and result in better metabolic control. The diagnosis of autoimmune diabetes is based on the presence of type 1 diabetes related antibodies, particularly glutamic acid decarboxylase antibodies (GADA). There were several studies performed on genetic background of LADA. In general the role of HLA in LADA, similarly to typical type 1 diabetes, has been confirmed. The role of other genes such as for example insulin, cytotoxic T-Lymphocyte Antigen-4 (CTLA-4) and protein tyrosine phosphatase type 22 (PTPN22) has not been defined.Cukrzyca typu LADA (Latent Autoimmune Diabetes in Adults) jest szczególną formą cukrzycy typu 1. Zaczyna się ona u osób dorosłych i cechuje ją stosunkowo mała dynamika rozwoju klinicznego. U podłoża tej formy choroby leży przewlekły proces autoimmunologiczny, który prowadzi do zniszczenia wysp trzustkowych. Podstawowymi cechami klinicznymi i laboratoryjnymi cukrzycy typu LADA są: zachorowanie powyżej 30. roku życia, brak otyłości, obecność autoprzeciwciał typowych dla cukrzycy typu 1, niskie stężenie peptydu C, początkowo dobra odpowiedź na postępowanie dietetyczne i leki doustne oraz szybka progresja do klinicznej insulinozależności. Często u chorych z cukrzycą LADA początkowo stawia się błędną diagnozę cukrzycy typu 2. Prawidłowe rozpoznanie jest bardzo istotne z powodu wyboru optymalnej metody leczenia, ponieważ wczesne wdrożenie insulinoterapii wydaje się spowalniać tempo destrukcji komórek , wydłuża

Expanding diabetes classification - new subtypes and therapeutic options

Cukrzyca jest chorobą znaną już od starożytności. Jednak dopiero w XX wieku nastąpił przełom w leczeniu tej śmiertelnej wcześniej choroby, poznano jej różnorodne postacie oraz lepiej zrozumiano ich złozoną patogenezę. W 1999 roku przyjęto powszechnie akceptowany, zaproponowany przez komitet ekspertów WHO podział uwzględniający etiologię poszczególnych typów choroby. Efektem klasyfikacji etiologicznej było szybkie poszerzenie podziału o nowe jednostki w miarę postępu wiedzy, zwłaszcza z kolejnymi sukcesami badaczy podłoża genetycznego cukrzycy. Odkrywane od kilkunastu lat kolejne monogenowe formy tej choroby, takie jak MODY, cukrzyca mitochondrialna, cukrzyca noworodkowa i cukrzyce lipoatroficzne, charakteryzują się unikatowymi cechami klinicznymi oraz możliwością zastosowania swoistego leczenia, zapewniającego optymalną korektę genetycznie uwarunkowanego defektu metabolicznego. Diagnostyka molekularna odgrywa zatem coraz większą rolę w diabetologii i w przyszłości może stać się rutynową procedurą w niektórych sytuacjach klinicznych.Diabetes mellitus is a disorder, which was known since the antiquity. Not before the 20th century the breakthrough in management of this formerly lethal condition was achieved. The last century brought a better understanding of the pathogenesis and the heterogeneity of multiple disorders constituting distinct types of diabetes. In 1999 The Expert Committee of the World Health Organization has adopted the etiology-based classification of diabetes mellitus, which is commonly accepted nowadays. With the recent progression in understanding of the molecular basis of diabetes, especially the genetics of its rare forms, the etiologic classification expands rapidly. Newly described monogenic forms of diabetes mellitus, such as MODY, mitochondrial diabetes, neonatal diabetes, and lipoatrophic types of diabetes are characterized by certain distinct clinical features. In many cases, it is possible to adjust a specific therapeutic intervention to optimally manage the genetic defect and subsequent metabolic abnormalities. Molecular diagnosis plays an increasing role in contemporary diabetology, and in future it may become a standard procedure in certain clinical situations

Genetic background of type 2 diabetes

Obraz kliniczny cukrzycy typu 2 jest uwarunkowany współistnieniem zaburzeń wydzielania insuliny i insulinooporności. Dzięki wysiłkom naukowców z całego świata wykazano związki między mutacjami i polimorfizmami niektórych genów a wieloczynnikowymi i monogenowymi formami cukrzycy typu 2. Formy monogenowe, mimo ich rzadkości, stanowią obszar, w którym dokonał się znaczący postęp w zrozumieniu molekularnego podłoża cukrzycy typu 2. Monogenowe formy cukrzycy typu 2 obejmują cukrzycę MODY (maturity onset diabetes of the young), cukrzycę mitochondrialną (MIDD, maternally inherited diabetes with deafness) oraz inne rzadkie zespoły związane głównie ze skrajnie nasiloną insulinoopornością. Prace nad identyfikacją genów odpowiedzialnych za częstszy, uwarunkowany wieloczynnikowo typ cukrzycy typu 2 były mało owocne. Złożona cukrzyca typu 2 wiąże się z interakcją wielu czynników środowiskowych i genetycznych, takich jak pewne częste polimorfizmy niektórych genów. Jak dotąd różnicom w sekwencji zaledwie kilku genów przypisano związek z patogenezą wielogenowej formy cukrzycy typu 2. Są to na przykład geny kalpainy 10, PPARγ, KCNJ11 i insuliny. Należy mieć nadzieję, że w związku z coraz szerszym zakresem wiedzy o strukturze genomu ludzkiego i doskonaleniem metod biologii molekularnej kolejne lata przyniosą istotny postęp dotyczący poznania podłoża cukrzycy typu 2.Clinical picture of the type 2 diabetes (T2DM) is influenced by two major, coexisting conditions: impaired insulin secretion and insulin resistance. As a result of efforts of the scientists around the world mutations and polymorphisms in a number of genes were linked with monogenic and polygenic forms of T2DM. Monogenic forms, despite their rarity, were the field where a substantial progress has been achieved in recognising the molecular background of T2DM. The monogenic forms comprise MODY (maturity onset diabetes of the young), mitochondrial diabetes (MIDD — maternally inherited diabetes with deafness) and certain rare forms resulting mainly from severe insulin resistance. Efforts aiming to identify genes responsible for more common, polygenic form of T2DM were not so fruitful. The complex, polygenic form of T2DM occurs as an effect of interaction of many environmental and genetic factors, such as certain common gene polymorphisms. So far, only several sequence differences have been verified to play role in the pathogenesis of polygenic T2DM. These are the polymorphisms in genes of calpain 10, PPARγ, KCNJ11 and insulin. It is expected that in the nearest future more T2DM susceptibility genes will be identified

Genetic testing in MODY and neonatal types of diabetes

Poradnictwo genetyczne i biologia molekularna odgrywają coraz ważniejszą rolę w diagnostyce różnicowej cukrzycy. Niesie to istotne implikacje praktyczne dla lekarzy diabetologów i ich pacjentów. Szczególnie przy rzadkich postaciach monogenowych cukrzycy, takich jak MODY (maturity onset diabetes of the young) i utrwalonej cukrzycy noworodków (PNDM, permanent neonatal diabetes mellitus). Prognostyczne i diagnostyczne testy genetyczne pozwalają w tych postaciach choroby na dokonanie właściwego rozpoznania etiopatogenetycznego, zastosowanie optymalnej metody terapeutycznej, a ponadto ocenę rokowania w odniesieniu do poszczególnych osób w rodzinie. Niniejszy artykuł poglądowy podsumowuje aktualny stan wiedzy oraz praktyczne znaczenie w odniesieniu do poradnictwa genetycznego w cukrzycy MODY i PNDM.Genetic testing and molecular diagnosis play growing role in differential diagnosis of diabetes. They bring important practical implications for diabetologists and their patients. This applies particularly to MODY (maturity onset diabetes of the young) and PNDM (permanent neonatal diabetes mellitus) forms of disease. In those monogenic forms of diabetes prognostic and diagnostic genetic tests allow to establish proper etiologic diagnosis, introduction of the optimal treatment, and the estimation of the prognosis for the individuals in the family. This review article summarizes the current knowledge and practical impact of the genetic testing in MODY and PNDM

Practical approach to the intensification of insulin therapy in type 2 diabetes mellitus - the algorithm of switch from biphasic human insulin to biphasic aspart insulin

W ostatnich latach coraz więcej mówi się o potrzebie intensyfikacji leczenia cukrzycy typu 2. U większości chorych na cukrzycę typu 2 insulinoterapia za pomocą gotowych mieszanek insuliny ludzkiej w wielu przypadkach nie jest wystarczająca, szczególnie w kontekście zapobiegania powikłaniom makronaczyniowym wynikającym z niewystarczającej kontroli glikemii po posiłkach. Analogi dwufazowe stanowią dobre narzędzie do intensyfikacji leczenia u chorych z niedostatecznie wyrównaną glikemią przy zastosowaniu tradycyjnych mieszanek insulinowych; są łatwe w podawaniu i pozwalają dobrze kontrolować glikemię po posiłkach, nie narażając przy tym pacjentów na zwiększone ryzyko hipoglikemii. Niniejszy artykuł zawiera wskazówki praktyczne oparte na doświadczeniu klinicznym autorów, pomocne przy zmianie leczenia z tradycyjnych mieszanek insulinowych na dwufazowe analogi insuliny aspart.In recent years, the need of intensifying and improving metabolic control in type 2 diabetes is becoming more and more important. The majority of insulin treated type 2 patients in Poland receives human insulin premixes that in many cases are not sufficient to prevent diabetes complications, particularly macroangiopathy as a consequence of inadequate postprandial glycaemic control. Biphasic insulin analogues seem to be a good tool to improve diabetes control in those patients, they are convenient to administer and provide appropriate control the postprandial glycaemia peaks without compromising hypoglycaemia risk. This paper contains practical considerations and guidelines based on authors clinical experience that could be helpful in safe switching type 2 patients from human insulin premixes to biphasic insulin aspart preparations