De invloed van seksuele oriëntatie op aandacht: een mogelijk gaydar mechanisme

Personen met een homoseksuele oriëntatie wordt vaak een ‘telepathisch zesde zintuig’ toegeschreven waarmee ze andere homoseksuelen zouden kunnen herkennen (Reuter, 2002). Dit fenomeen wordt ook wel aangeduid als gaydar - een samenstelling van gay en radar (Shelp, 2002). Ofschoon waarneembare verschillen tussen homo- en heteroseksuelen niet door iedereen worden opgemerkt, rapporteren verschillende studies subtiele maar onderscheidende kenmerken die worden gedeeld door homoseksuelen, zoals haardracht (Rule, Ambady, Adams & Macrae, 2008), beweging van het lichaam en gebaren (Ambady, Hallahan & Connor, 1999), spraakpatroon (Linville, 1998), en grootte van de penis (Bogaert & Hershberger, 1999). Er schijnt dus een perceptuele basis te zijn waarop mensen een betrouwbare gaydar kunnen ontwikkelen, en homoseksuelen zijn hier blijkbaar beter in getraind. Deze studie gaat niet zozeer in op de individuele perceptuele-informatie-elementen die ten grondslag liggen aan gaydar, maar beantwoordt de vraag of een homoseksuele oriëntatie is geassocieerd met systematische veranderingen in aandachtprocessen. De meeste perceptuele-informatie-elementen die de gaydar moet verwerken, zijn relatief specifiek en lokaal van aard en vereisen dus gerichte aandacht om deze te snel te kunnen detecteren. Er is toenemend bewijs dat de gewoonte om bepaalde aandachtsets aan te wenden een chronische aandachtvoorkeur kan bewerkstelligen die generaliseert naar overige, niet-gerelateerde situaties