Effect of combination glipizide GITS/metformin on fibrinolytic and metabolic parameters in poorly controlled type 2 diabetic subjects

WSTĘP. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że podwyższone stężenie inhibitora aktywatora plazminogenu 1 (PAI-1) w surowicy krwi może być wskaźnikiem lub predyktorem przyspieszonego rozwoju choroby wieńcowej u chorych na cukrzycę typu 2. Celem pracy było określenie, czy poprawa wyrównania metabolicznego, niezależnie od rodzaju stosowanych leków doustnych, wpływa na stężenie PAI-1 u chorych ze znaczną hiperglikemią. MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano 91 chorych. Po okresie 4 tygodni, w którym pacjenci nie przyjmowali żadnych leków, chorych losowo przydzielono do grupy leczonej glipizydem GITS (w dawce maksymalnej 20 mg, n = 46) lub grupy otrzymującej metforminę (maksymalnie 2550 mg, n = 45) w monoterapii. Po okresie monoterapii wprowadzono leczenie skojarzone, dodając drugi lek do preparatu już stosowanego. U wszystkich pacjentów przed i po randomizacji oraz podczas badania oznaczono glikemię (na czczo i po posiłku), stężenie HbA1c, fruktozaminy oraz PAI-1. U części chorych zmierzono również wątrobową produkcję glukozy (HGO, hepatic glucose output) oraz oznaczono rozkład brzusznej tkanki tłuszczowej. WYNIKI. Wyrównanie glikemii na początku badania było niezadowalające (średnie stężenie HbA1c 10,4 &plusmn; 0,2% w grupie glipizydu GITS; 10,0 &plusmn; 0,2% w grupie metforminy), ale poprawiło się istotnie w obu grupach, stosujących monoterapię oraz w wyniku leczenia skojarzonego (p < 0,0001 vs. wyniki wyjściowe), co oceniono na podstawie badania tolerancji posiłku, stężenia fruktozaminy oraz HGO. Masa ciała oraz rozkład brzusznej tkanki tłuszczowej nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup. Stężenie PAI-1 było wyjątkowo wysokie (5-10-krotnie wyższe od wartości prawidłowych) na początku badania (202 &plusmn; 12 ng/ml w grupie glipizydu GITS; 201 &plusmn; 13 ng/ml w grupie metforminy), ale istotnie obniżyło się podczas badania, w sposób porównywalny w monoterapii w obu grupach. Podczas leczenia skojarzonego stężenie to uległo dalszemu obniżeniu. WNIOSKI. W przypadkach nasilonej hiperglikemii stężenie PAI-1 jest również znacznie podwyższone. Obniżenie hiperglikemii za pomocą leku nasilającego wydzielanie insuliny, glipizydu GITS lub metforminy, stosowanych w monoterapii, w porównywalny sposób powoduje obniżenie stężenia PAI-1.INTRODUCTION. Epidemiological studies have implicated increased plasminogen-activated inhibitor 1 (PAI-1) as a marker or predictor of accelerated coronary atherosclerotic disease in type 2 diabetes. We sought to determine whether metabolic control, independent of its oral mode of implementation, affects PAI-1 in patients with marked hyperglycemia. MATERIAL AND METHODS. A total of 91 subjects were screened, subjected to a 4-week drug washout, and randomized to daily treatment with glipizide GITS (maximum 20 mg, n = 46) or metformin (maximum 2,550 mg, n = 45) as monotherapy. After monotherapy, combination therapy was initiated by adding the second agent to the regimen. Plasma glucose (fasting and postprandial), HbA1c, fructosamine, and PAI-1 were assayed before and after randomization and sequentially thereafter in all subjects; hepatic glucose output (HGO) and abdominal fat distribution were each measured in a subset of subjects. RESULTS. Glycemic control was markedly impaired at baseline (mean HbA1c 10.4 &#177; 0.2% glipizide GITS; 10.0 &#177; 0.2% metformin) but improved comparably with each agent as monotherapy and in combination (P < 0.0001 vs. baseline), as assessed with meal tolerance studies, fructosamine values, and HGO. Body weight and abdominal fat distribution did not change significantly in either group. PAI-1 concentrations were extraordinarily high (5- to 10-fold more than normal) at baseline (202 &#177; 12 ng/ml glipizide GITS; 201 &#177; 13 ng/ml metformin) but declined comparably, and significantly, after treatment with either agent as monotherapy and decreased further with combination therapy. CONCLUSIONS. When hyperglycemia is profound, increases in PAI-1 are also profound. Control of hyperglycemia with either glipizide GITS, an insulin secretagogue, or metformin as monotherapy comparably ameliorates elevated PAI-1