Pacjent z cukrzycową chorobą nerek

Cukrzycowa choroba nerek stanowi istotny i narastający problem epidemiologiczny i kliniczny. W wielu krajach nefropatia cukrzycowa stała się najczęstszą przyczyną schyłkowej niewydolności nerek. Rozwojowi nefropatii cukrzycowej towarzyszy zwykle rozwój innych narządowych powikłań cukrzycy związanych z mikro- i makroangiopatią cukrzycową. Mimo poprawy wyników leczenia nerkozastępczego śmiertelność chorych na cukrzycę leczonych dializą jest znamiennie wyższa niż pacjentów z chorobami nerek niezwiązanymi z cukrzycą, zarówno w leczeniu hemodializą, jak i dializą otrzewnową. W pracy autor prezentuje typowy przebieg leczenia nerkozastępczego u chorej z cukrzycową chorobę nerek. U chorej z sukcesem prowadzono leczenie ciągłą ambulatoryjną dializą otrzewnową, a następnie przeszczepieniem nerki. Po 10 latach terapii z powodu niewydolności graftu ponownie rozpoczęto leczenie dializą otrzewnową

Rola dializy otrzewnowej w zintegrowanym modelu leczenia nerkozastępczego

Koncepcja zintegrowanego leczenia nerkozastępczego stawia hemodializę i dializę otrzewnową obok siebie jako równorzędne metody terapeutyczne. Zakłada ona, że - stosując obie te metody - można uzyskać podobne wyniki leczenia, zatem nie powinny być one traktowane jako konkurencyjne, ale jako wzajemnie uzupełniające się w celu uzyskania jak najlepszych rezultatów terapeutycznych. Celem opieki nefrologicznej u chorych z przewlekłą niewydolnością nerek jest nie tylko leczenie nefropatii i hamowanie progresji przewlekłej niewydolności nerek, ale również uczestnictwo pacjenta w programie edukacyjnym przygotowującym go do leczenia nerkozastępczego. Wybór metody leczenia powinien zostać dokonany nie tylko na podstawie wskazań i przeciwwskazań medycznych do poszczególnych rodzajów leczenia nerkozastępczego, ale także na podstawie preferencji pacjenta. Koncepcja zintegrowanego leczenia nerkozastępczego postuluje również rozpoczynanie leczenia dializacyjnego od dializy otrzewnowej, jeśli taki jest wybór pacjenta i nie występują medyczne przeciwwskazania do tej metody, gdyż stwierdzono znamiennie lepsze przeżycie pacjentów leczonych dializą otrzewnową w porównaniu z hemodializą w pierwszych 3-4 latach leczenia. Dializa otrzewnowa jest metodą domową, do jej najważniejszych medycznych zalet należą stałe parametry gospodarki wodno-elektrolitowej, utrzymanie resztkowej funkcji nerek oraz lepsza kontrola niedokrwistości. Problemem pozostaje ciągle jeszcze niedoskonałe przeżycie metody związane z powikłaniami leczenia, z których najczęstsze są zapalenie otrzewnej, zaburzenia ultrafiltracji oraz powikłania związane z cewnikiem otrzewnowym

Kiedy rozpocząć leczenie dializą?

W ostatnich latach w Stanach Zjednoczonych oraz Europie utrzymuje się tendencja do wcześniejszego rozpoczynania leczenia nerkozastępczego, którą uzasadnia się dłuższym przeżyciem pacjentów wcześniej włączanych do dializy. Jednak w świetle ostatnio opublikowanych badań słuszność tej tendencji wydaje się dyskusyjna. W niniejszym opracowaniu zwrócono uwagę między innymi na niedoskonałość wzoru MDRD w kontekście kwalifikacji do leczenia nerkozastępczego oraz na zjawisko błędu z tytułu czasu wykrycia w ocenie przeżycia pacjentów dializowanych. Decyzja o rozpoczęciu leczenia dializą powinna być indywidualna i obejmować nie tylko wartość eGFR, ale również dokładną ocenę stanu klinicznego pacjenta. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 2, 90-9

Mykofenolan mofetilu w leczeniu nefropatii toczniowej

Mycophenolate mofetil (MMF) is an antiproliferativeagent, which has been used with positive clinical effectfor therapy in nephropathy due to systemic lupuserythematosus for many years. Many randomizedcontrolled trials have documented the value ofthe drug in induction and maintenance therapy foractive lupus nephritis. It is currently believed that theefficacy of MMF was at least equivalent to cyclophosphamide.That’s why it is considered to providean alternative for a standard treatment of lupusnephritis. This review presents current experiencein using MMF in therapy of different types of lupusnephropathy.Mykofenolan mofetilu (MMF), lek antyproliferacyjny,od wielu lat jest stosowany z pozytywnym efektemklinicznym w terapii nefropatii w przebiegu toczniarumieniowatego układowego. W wielu randomizowanych,kontrolowanych badaniach klinicznychpotwierdzono skuteczność leku, zarówno w terapiiindukcyjnej, jak i podtrzymującej jej aktywnychpostaci. Obecnie uważa się, że efektywność MMFjest przynajmniej podobna do efektywności cyklofosfamidu,zatem stanowi on alternatywę dla standardowejterapii nefropatii toczniowej. W artykuleprzedstawiono aktualne doświadczenie dotyczącezastosowania MMF w terapii różnych postaci nefropatiitoczniowej

Slowly progressive chronic kidney disease caused by tubulointerstitial nephritis in a patient with primary biliary cholangitis

Tubulointerstitial nephritis is a rare complication of primary biliary cholangitis. The most typical presentation is progressive renal disease, and a substantial number of patients have renal tubular acidosis and mild proteinuria. Treatment with steroids is effective, but there are no precise recommendations concerning doses and the duration of therapy. This article presents a case of a 41-year-old woman with primary biliary cholangitis and slowly progressive chronic kidney disease. Renal tubular acidosis and very high urinary β2 microglobulin excretion but no albuminuria were observed. A kidney biopsy revealed a diffuse interstitial inflammatory infiltrate in both cortex and medulla, dominated by T lymphocytes and macrophages, less numerous B lymphocytes, neutrophils, and eosinophils. After initiation of steroids, a rapid 10-fold decrease in β2 microglobulin urine excretion and a mild decrease in serum creatinine were observed. This case shows how mildly symptomatic tubulointerstitial nephritis is in a patient with primary biliary cholangitis. The authors emphasize the importance and crucial role of kidney biopsy

Cewniki tunelizowane w dializoterapii — dobrodziejstwo czy zło konieczne?

The number of patients undergoing renal replacement therapy is constantly growing. Of these, about 70% are patients treated by hemodialysis. Effective hemodialysis is not possible without efficient vascular access. Although arteriovenous fistula is widely recognized as the best of its kind, its formation in many cases is difficult or even not possible. Due to the growing popularity of tunneled catheters it is important to be aware of the advantages and risks associated with their use. The following paper presents issues related to tunneled hemodialysis catheters, their construction, methods/rules of insertion and care, as well as possible complications associated with their long-term use.W ostatnich latach obserwowany jest stały wzrost liczby pacjentów leczonych nerkozastępczo. Spośród nich aż 70% stanowią chorzy hemodializowani. Skuteczna hemodializoterapia nie jest możliwa bez odpowiedniego dostępu naczyniowego. I choć przetokę tętniczo-żylną powszechnie uznaje się za najlepszy jego rodzaj, to jednak u coraz większej liczby chorych jej wytworzenie jest trudne bądź wręcz niemożliwe. Z powodu rosnącej popularności cewników tunelizowanych istotną rolę odgrywa świadomość zalet i zagrożeń związanych z ich stosowaniem. W poniższej pracy przedstawiono przegląd najnowszych informacji odnośnie cewników tunelizowanych, ich budowy, zasad zakładania i pielęgnacji, jak również możliwych powikłań związanych z ich długotrwałym użytkowaniem

Biopharmaceutics in nephrology

Leki biologiczne stanowią nową grupę terapeutyków,których powstanie umożliwił rozwój biotechnologii. Podstawowe grupy leków biologicznychto rekombinowane białka, w tym przeciwciałamonoklonalne, oraz białka fuzyjne. Charakteryzująsię one dużą swoistością działania. Główne dziedziny medycyny, w których stosuje się leki biologiczne, to reumatologia, onkologia, dermatologiaoraz gastroenterologia. Na coraz większą skalę są stosowane również w nefrologii i przeszczepianiu nerek. Najczęściej używanym w nefrologii lekiembiologicznym jest chimeryczne przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko CD20, antygenowi występującemu na limfocytach B — rytuksymab. Znalazł on zastosowanie w leczeniu wieluglomerulopatii pierwotnych, ale przede wszystkim w terapii glomerulopatii wtórnych, zapaleń naczyń związanych z przeciwciałami ANCA oraz nefropatiitoczniowej.Biopharmaceutics, are new group of therapeutics, designed and created by biotechnology. Their maintypes are recombinant proteins including monoclonal antibodies and fusion or chimeric proteins. They are characterized by specific and targeted actionand are mainly used in rheumatology, oncology, dermatology and gastroenterology. Recently, biopharmaceutics are increasingly used in nephrology and kidney transplantation. Up to now, rituximab — monoclonal, chimeric antibody against CD20, antigen present on lymphocytes is most commonly used in nephrology. It is used in treatment of many types primary glomerulonephritis, and, above all, in therapy of ANCA associated vasculitis and lupusnephritis

Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń oporna na standardowe leczenie — opis przypadku zastosowania rytuksymabu

Granulomatosis with polyangiitis (GPA) is the most common type of systemic vasculitides associated with anti-neutrophil cytoplasm antibody. Most commonly involved organs are lungs and kidneys. We report a case of refractory GPA with pulmonary involvement, which was successfully treated with rituximab.Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (GPA) to najczęstsze układowe zapalenie naczyń związane z obecnością przeciwciał przeciw cytoplazmie neutrofilów (ANCA). Jego objawy dotyczą najczęściej układu oddechowego i nerek. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z płucną manifestacją GPA oporną na standardową terapię, u którego zastosowano rytuksymab z dobrym efektem

Amyloidoza nerek

Kidney amyloid deposition is one of the most common and most severe manifestations of systemic amyloidosis. Since kidney involvement occurs in almost each type of amyloidosis, proteinuria and GFR (glomerular filtration rate) decrease are often among the first symptoms of this disease. Kidney involvement is, beside heart failure, a major prognostic factor. The most typical presentation is isolated nephrotic syndrome, especially in two most common types of the disease: AA and AL amyloidoses. The less common manifestation is chronic renal failure, which typically occurs in the acquired types of amyloidosis (ALECT2, AApoAIV), but also in several hereditary genetic forms. In the case of renal involvement, kidney biopsy is of major significance: it allows not only for amyloidosis recognition, but also for further specification of its type. Currently there are methods allowing for reduction in the amyloidogenic protein release and amyloid deposition, also in kidney tissue. Due to the effective treatment, proteinuria reduction and slowdown of kidney failure progression became possible. In the case of the successful control of amyloid production, patients with end-stage renal failure can be qualified for kidney transplantation.Amyloidoza nerek jest jedną z najczęstszych i najcięższych manifestacji amyloidozy układowej. Do odkładania amyloidu w nerkach dochodzi prawie w każdej postaci amyloidozy, dlatego często pierwszym objawem choroby jest białkomocz lub obniżenie filtracji kłębuszkowej. Zajęcie nerek, obok amyloidozy serca, decyduje o rokowaniu chorego. Najbardziej typową manifestacją amyloidozy nerek jest izolowany zespół nerczycowy, co dotyczy w szczególności dwóch najczęstszych postaci — AA i AL. Rzadziej dominującą manifestacją jest postępująca niewydolność nerek dotycząca zarówno postaci nabytych (ALECT2, AApoAIV), jak i kilku rzadkich postaci uwarunkowanych genetycznie. Podstawą diagnostyki jest zawsze badanie histopatologiczne, dlatego histopatologicznaocena bioptatu gruboigłowego nerki jest jednym z najczęstszych narzędzi rozpoznawania amyloidozy i określania jej typu. Współcześnie są dostępne metody skutecznego ograniczania tworzenia białek amyloidogennych, a dzięki temu powstrzymania dalszego odkładania się amyloidu w tkankach, w tym także w nerkach. Dzięki skutecznemu leczeniu możliwe jest uzyskanie zmniejszenia lub ustąpienia białkomoczu i powstrzymanie postępu niewydolności nerek. Pacjenci ze schyłkową niewydolnością nerek w przebiegu amyloidozy mogą być kwalifikowani do przeszczepienia nerki pod warunkiem uzyskania remisji lub skutecznej kontroli procesu będącego przyczyną amyloidozy

Recurrence of Cryoglobulinemia Secondary to Hepatitis C in a Patient with HCV RNA (−) Negative in the Serum

Hepatitis C virus infection is associated with many extrahepatic manifestations such as mixed cryoglobulinemia (MC). Renal manifestation of HCV infection might present as cryo-positive membranoproliferative glomerulonephritis (MPGN). First-line therapy includes antiviral treatment as the underlying infection leads to formation of immune complexes. After introducing direct-acting antiviral agents (DAAs) cure rates of HCV infection increased. Sustained virologic response (SVR) is defined as the absence of HCV RNA in serum by a sensitive test performed 12 or 24 weeks after the end of antiviral treatment. Although HCV RNA is undetectable in the serum, it may be present in hepatocytes and peripheral blood mononuclear cells (occult HCV infection). However, the impact of DAA treatment on occult HCV infection is not clear. We report a case of recurrence of MC with MPGN and development of lymphoproliferative disorder 2 years after achieving SVR