Współistnienie choroby Addisona z niedoborem kortykotropiny z towarzyszącą przysadkową opornością na CRH — opis przypadku

A 36-year-old woman was found to have a low morning ACTH concentration despite a history of Addison’s disease. Past medical history: At the age of 23 years the subject developed Graves’s disease, which was treated with radioiodine. At about the same time, she claimed to have two episodes of pancreatitis treated with cholecystectomy. About seven months later she was euthyroid on L-thyroxine (TSH 1.51 mIU/mL) but was admitted with hypotension, hyponatraemia (sodium 109 mmol/L), and low morning cortisol (119 nmol/L). Further investigations confirmed primary adrenal failure with ACTH concentration of 779 pg/mL (ref. range 0–60) prior to the dose of hydrocortisone. About nine years later she complained about tiredness. Clinically she was normotensive and not pigmented. BMI 22.3 kg/m2. Periods were regular. ACTH concentration was surprisingly low (ACTH 8.53 pg/mL, ref. range 0–46), despite very low cortisol (3.37 nmol/L). She was admitted for further assessment. Investigations: Pituitary MRI scan was unremarkable. An insulin tolerance test was performed and showed a clear increase of ACTH (from 15.2 to 165 pg/mL). There was, however, hardly any increase of ACTH after CRH stimulation (from 6.05 pg/mL to 10.2 pg/mL), thus demonstrating central CRH resistance. In summary, this patient developed secondary adrenal failure in the setting of previous Addison’s disease. Interestingly, hypoglycaemia (but not CRH) provided a stimulus for ACTH release, thus demonstrating CRH resistance. The case confirms that besides CRH, other factors are responsible for stimulation of the ACTH-cortisol axis during insulin tolerance test.Prezentujemy przypadek 36-letniej pacjentki z chorobą Addisona, u której stwierdzono niskie poranne stężenie ACTH. Wywiad chorobowy: w wieku 23 lat pacjentka była poddana radiojodoterapii z powodu choroby Gravesa i Basedowa. Siedem miesięcy póź­niej została przyjęta do szpitala z powodu hipotonii z towarzyszącą hiponatremią (sód 109 mmol/l) i niskim porannym stężeniem kortyzolu (119 nmol/l). Dalsze badania potwierdziły rozpoznanie pierwotnej niewydolności kory nadnerczy. Oznaczone wówczas stężenie ACTH było wysokie i wynosiło 779 pg/ml (N: 0–60 pg/ml). Dziewięć lat później pacjentka została przyjęta do kliniki z powodu znacznego osłabienia. W badaniu przedmiotowym nie obserwowano ciemnego zabarwienia skóry, wartości ciśnienia tętniczego były prawidłowe. BMI wynosiło 22,3 kg/m2. Pacjentka miesiączkowała regularnie. W badaniach laboratoryjnych, pomimo bardzo niskiego stężenia kortyzolu (3,37 nmol/l), stwierdzono zaskakująco niskie stężenie ACTH (8,53 pg/ml, N: 0–46 pg/ml). W badaniu RM przysadki nie stwierdzono nieprawidłowości. W teście z hipoglikemią poinsulinową uzyskano znaczny wzrost stężenia ACTH (z 15,2 do 165 pg/ml). Natomiast w teście stymulacji z CRH wzrost stężenia ACTH był nieznamienny (z 6,05 pg/ml do 10,2 pg/ml). Wyniki te wskazywały na centralną oporność na CRH. W podsumowaniu, u pacjentki z wcześniej rozpoznaną chorobą Addisona rozwinęła się wtórna niewydolność kory nadnerczy. Brak wzrostu stężeń ACTH w teście stymulacji z CRH u tej chorej, przy zachowanej prawidłowej odpowiedzi przysadki w warunkach hipoglikemii, potwierdza, że poza CRH również inne czynniki są odpowiedzialne za pobudzenie wydzielania ACTH i kortyzolu w teście hipoglikemii poinsulinowej

Acute myocardial infarction as the first presentation of thyrotoxicosis in a 31-year old woman - case report

<p>Abstract</p> <p/> <p>A 31-year old woman, previously fit & well was admitted with pressing retrosternal chest pain and palpitations of sudden onset. Her body weight was normal (BMI 20.5 kg/m²) and there was no significant family history of cardiac disease. She smoked, however, about 15 cigarettes a day and she had been taking combined oral contraceptive pill (Cilest^®) for about three years. On admission she appeared sweaty and in pain, blood pressure 130/70 mmHg, heart rate about 110/min, mild lid-lag sign. Heart sounds were normal and chest was clear. ECG revealed 2-3 mm ST segment elevations in II, III, aVF as well as V2 to V5. Troponin I was raised and she was qualified to an emergency coronary angiography. This revealed a massive spasm of left anterior descending (LAD) coronary artery that responded to intracoronary glyceryl trinitrite administration, however, with the presence of critical narrowing of the LAD apical segment with possible superimposed thrombus. Cardiac ultrasound revealed akinesis of 1/2 of apical area consistent with myocardial infarction</p> <p>Treatment and progress</p> <p>She was started on Aspirin, Simvastatin, and Diltiazem, but continued to have persistent tachycardia and tremor. Thyroid function tests were ordered and showed thyrotoxicosis [free T4-46.9 pmol/l (ref. range 9-25), free T3-11.9 pmol/l (2-5), TSH - 0.02 mIU/l (0.27-4.2)]. She was referred for an endocrine opinion and started on Thiamazole. Other investigations revealed elevated anti-TPO and anti-TSH receptor antibodies consistent with Graves' disease. Thrombophilia screen was negative. She had remained euthyroid on a "block & replace" regimen (Thiamazole plus L-Thyroxine) that was discontinued after 18 months. She denies any anginal symptoms, but continues to smoke against medical advice.</p> <p>Conclusions</p> <p>Our case highlights the possibility of development of an acute myocardial infarction in a young subject with thyrotoxicosis. We speculate that patient's smoking habit combined with subtle thyrotoxicosis-induced prothrombotic state and/or coronary-artery spasm had lead to the above-mentioned acute coronary event.</p

Rodzinna częściowa lipodystrofia w diagnostyce różnicowej zespołu policystycznych jajników

  According to current diagnostic criteria, polycystic ovary syndrome (PCOS) is effective as a diagnosis of exclusion. Here, we present a case of a 31-year-old woman with a history of oligomenorrhoea and hirsutism, who, despite a “muscular” appearance and a normal body mass index (22.27 kg/m2), was found to have an extreme insulin resistance and diabetes accompanied by hyperandrogenism and polycystic ovaries. An autoimmune screen for possible latent autoimmune diabetes in adults was negative. She was subsequently found to have familial partial lipodystrophy (FPLD2, OMIM #151660) caused by an R482Q mutation in the LMNA gene encoding lamin A/C. This mutation results in arginine to glutamine substitution at the protein level, while phenotypically this condition presents with a loss of body fat, insulin resistance, dyslipidaemia, and other features mimicking PCOS. Interestingly her mother, with a history of myocardial infarction and diabetes at the age of 46 but no oligomenorrhoea, was also found to harbour the same mutation (LMNA R482Q). Conclusions: Our case highlights the importance of assessment of adipose tissue distribution, as well as a significance of assessment of glucose tolerance and insulin resistance in the differential diagnosis of PCOS. Furthermore, patients with atypical adipose tissue distribution should be referred for formal genetic testing. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 550–554)    Według aktualnych kryteriów diagnostycznych, zespół policystycznych jajników (PCOS) jest rozpoznaniem z wykluczenia. W pracy przedstawiono przypadek 31-letniej kobiety z wywiadem zaburzeń miesiączkowania o typie rzadkich miesiączek oraz hirsutyzmu, u której mimo „muskularnego” wyglądu i prawidłowego wskaźnika masy ciała (22,27 kg/m2) stwierdzono bardzo wysoką insulinooporność, cukrzycę i hiperandrogenizm ze współistniejącą morfologią policystycystyczną jajników. Badania autoimmunologiczne w kierunku możliwej autoimmunologicznej cukrzycy u dorosłych (tzw. LADA) były ujemne. Przeprowadzono diagnostykę genetyczną, rozpoznając rodzinną lipodystrofię częściową spowodowaną przez mutację laminy A/C genu R842Q (FPLD2, OMIM # 151660). Powyższa mutacja prowadzi do podstawienia argininy glutaminą (R482Q) na poziomie białka, natomiast fenotypowo objawia się utratą tkanki tłuszczowej, insulinoopornością, dyslipidemią, jak również cechami naśladującymi PCOS. Co ciekawe u matki pacjentki również rozpoznano tę samą mutację (lamina A/C genu R842Q). U matki wystąpił również zawał serca i cukrzyca w wieku 46 lat, jednak nie było u niej zaburzeń miesiączkowania o typie oligomenorrhoea. Wnioski: Opisany przypadek podkreśla znaczenie oceny dystrybucji tkanki tłuszczowej, jak również znaczenie oceny tolerancji glukozy i insulinooporności w diagnostyce różnicowej PCOS. Autorzy pracy zalecają również, aby pacjentki z nietypowym rozkładem tkanki tłuszczowej były kierowane do dalszej diagnostyki genetycznej. (Endokrynol Pol 2015; 66 (6): 550–554)

Fałszywie wysokie wartości stężeń androstendionu spowodowane interferencją jako przyczyna trudności w diagnostyce różnicowej zaburzeń miesiączkowania

Polycystic ovary syndrome (PCOS) is a diagnosis of exclusion. We present two cases of women with oligomenorrhoea and high concentration of androstendione, suggestive of possible androgen-secreting tumour, caused by assay interference. The first patient, investigated for oligomenorrhoea, had no significant hirsutism or acne. Androstendione concentration was above 10.0 ng/ml (rr: 0.3-3.3 ng/ml). In order to rule out possible androgen-secreting tumour or hypercortisolaemia we performed 48-hour low dose dexamethasone suppression test (LDDST). This failed to demonstrate adequate suppression of androstendione (6.05 ng/ml and 9.32 ng/ml after the first and the second day, respectively). Pelvic ultrasound examination showed polycystic ovaries, while abdominal CT scan failed to show any ovarian or adrenal lesion. Despite such high androstendione concentrations, urinary steroid profile (gas chromatography/mass spectrometry method) yielded normal results. Hence a possibility of androstendione assay interference was raised. The second patient was also admitted for investigations of oligomenorrhoea. Clinical examination was unremarkable. There was a high concentration of testosterone 0.78 ng/ml (rr: 0.084-0.481 ng/ml) and androstendione above 10.0 ng/ml (rr: 0.3-3.3 ng/ml). LDDST failed to demonstrate any suppression of androstendione, while recalculated concentrations of androstendione after serial dilutions were markedly lower in comparison to initial values. Therefore, such high androstendione concentrations (i.e. above the upper limit of the assay) must have resulted from assay interference. In both cases a final diagnosis of PCOS was established. Conclusions: In the absence of clinical features, contrasting with unusually high androgen levels, a possibility of androgen assay interference should be considered in differential diagnosis of hyperandrogenism or PCOS.W diagnostyce różnicowej zespołu policystycznych jajników (PCOS) należy wykluczyć pozostałe przyczyny hiperandrogenizacji. W pracy przedstawiono przypadki dwóch kobiet z zaburzeniami miesiączkowania i wysokimi wartościami stężeń androstendionu, to jest w zakresie stężeń sugerujących możliwość obecności hormonalnie czynnego guza wydzielającego androgeny. W pierwszym przypadku u pacjentki bez klinicznych cech hiperandrogenizacji odnotowano stężenie androstendionu powyżej 10,0 ng/ml (norma: 0,3-3,3 ng/ml). W celu wykluczenia obecności guza hormonalnie czynnego przeprowadzono 48 godzinny test hamowania z deksametazonem (0,5 mg co sześć godzin), w którym nie stwierdzono zadowalającego spadku stężeń androstendionu (wartości 6,05 ng/ml oraz 9,32 ng/ml, odpowiednio po pierwszym i po drugim dniu testu). W wykonanym badaniu TK jamy brzusznej nie stwierdzono patologii nadnerczy, zaś w badaniu ultrasonograficznym opisano morfologię jajników policystycznych. W związku z powyższym zlecono oznaczenie dobowego profilu steroidowego moczu metodą chromatografii gazowej i spektrometrii masowej. W ocenie dobowego profilu steroidów nie odnotowano nieprawidłowości, co wskazuje na możliwość interferencji w oznaczeniu androstendionu. Podobnie w drugim opisywanym przypadku wysokiemu stężeniu testosteronu (0,78 ng/ml przy normie: 0,084- 0,481 ng/ml) i androstendionu powyżej 10,0 ng/ml (norma: 0,3-3,3 ng/ml) nie towarzyszyły kliniczne cechy hiperandrogenizacji. W przeprowadzonym 48-godzinnym teście hamowania z deksametazonem nie stwierdzono spadku stężenia androstendionu. Dodatkowo wartości stężeń androstendionu uzyskane po rekalkulacji wartości uzyskanych po rozcieńczeniach były znamiennie niższe od wartości wyjściowych, co pozwoliło na stwierdzenie interferencji w oznaczeniu androstendionu. W obu przypadkach postawiono ostateczne rozpoznanie zespołu policystycznych jajników. Wnioski: W diagnostyce różnicowej zespołu PCO w przypadku zaskakująco wysokiego stężenia androgenów, przy braku nasilonych objawów klinicznych, należy uwzględnić możliwość wystąpienia interferencji w oznaczaniu androgenów

The utility of the gonadotrophin releasing hormone (GnRH) test in the diagnosis of polycystic ovary syndrome (PCOS)

Wstep: Test z gonadoliberyną (GnRH) może ujawnić względną przewagę syntezy LH nad FSH, w wyniku zwiększonej częstości podwzgórzowych pulsów GnRH w zespole policystycznych jajników (PCOS, polycystic ovary syndrome). W pracy podjęto zatem próbę oceny, czy stymulacja przysadki przez GnRH może być przydatna w diagnostyce PCOS. Materiał i metody: Badaniem objęto 185 osób: kobiety z PCOS, n = 151, z zaburzeniami miesiączkowania o typie oligo- lub amenorrhoea, w wieku (średnia &#177; SD) 24,8 &#177; 5,4 lat, wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index) 24,5 &#177; 6,0 kg/m2 oraz kobiety z grupy kontrolnej, n = 34, wiek 26,6 &#177; 5,0 lat, BMI 24,6 &#177; 5,5 kg/m2. U 121 kobiet z PCOS oraz u 32 kobiet z grupy kontrolnej oznaczono LH i FSH przed (0 minut) oraz w 30 i 60 minut po podaniu GnRH (100 &#956;g i.v.). Insulinooporność oceniono za pomocą modelu HOMA oraz za pomocą indeksu insulinooporności (IRI), obliczanego na podstawie stężeń glukozy i insuliny w doustnym teście tolerancji glukozy (75 g). Wyniki: Kobiety z PCOS miały wyższe stężenia testosteronu całkowitego (p = 0,0002), androstendionu (p = 0,0021), 17OH-progesteronu (p < 0,0001) oraz charakteryzowały się większą insulinoopornością. Podwyższone stężenia któregoś z androgenów obserwowano u 58,1% kobiet z PCOS. Wyjściowe oraz stymulowane stężenia LH były wyższe u kobiet z PCOS (9,09 &#177; 5,56 v. 4,83 &#177; 1,71 IU/L, 35,48 &#177; 31,4 v. 16,30 &#177; 6,68 IU/L, 33,86 &#177; 31,8 v. 13,45 &#177; 5,2 IU/L, odpowiednio w 0, 30 i 60 minucie testu, p < 0,0001). Nie było różnic pomiędzy wyjściowymi oraz stymulowanymi stężeniami FSH między grupami. Stosunki stężeń LH oraz FSH po stymulacji przez GnRH w porównaniu z wartościami wyjściowymi były zbliżone w obu badanych grupach. Zaobserwowano znaczący wzrost stosunku LH/FSH u kobiet z PCOS, w porównaniu z grupami kontrolną (LH0min/FSH0min 1,59 &#177; 0,95 v. 0,76 &#177; 0,2, LH30min/FSH30min 4,07 &#177; 3,0 v. 1,89 &#177; 0,79, LH60min/FSH60min 3,56 &#177; 2,58 v. 1,55 &#177; 0,63, p 2,11 lub LH60min/FSH60min > 1,72 charakteryzował się odpowiednio czułością 78,3% i swoistością 87,5% oraz czułością 81,7% i swoistością 81,3% dla kobiet z PCOS. Wnioski: U kobiet z PCOS stwierdza się wyższe stężenia LH, zarówno przed, jak i po stymulacji przez GnRH. Stosunek stężeń LH do FSH ulega istotnemu zwiększeniu po stymulacji przez GnRH u kobiet z PCOS. Autorzy wnioskują, że ocena stosunku LH/FSH po stymulacji przez GnRH może być przydatna, jako badanie dodatkowe w diagnostyce PCOS. (Endokrynol Pol 2011; 62 (2): 120&#8211;128)Introduction: Polycystic ovary syndrome (PCOS) is characterised by increased frequency of hypothalamic GnRH pulses leading to a relative increase in LH synthesis by the pituitary. As GnRH stimulation can reveal a relative LH excess, we have endeavoured to assess whether GnRH test might be useful in the diagnosis of PCOS. Material and methods: The study involved 185 subjects: a PCOS group, n = 151, all with oligo- or amenorrhoea, aged (mean &#177; SD) 24.8 &#177; &#177; 5.4 years, BMI 24.5 &#177; 6.0 kg/m2; and regularly menstruating controls, n = 34, aged 26.6 &#177; 5.0 years, BMI 24.6 &#177; 5.5 kg/m2. In 121 subjects with PCOS and in 32 controls, serum LH and FSH were measured before (0 minutes) and 30 and 60 minutes after GnRH stimulation (100 &#956;g i.v.). Insulin resistance was assessed by HOMA and Insulin Resistance Index derived from glucose and insulin concentrations during 75 gram oral glucose tolerance test. Results: Women with PCOS had higher testosterone (p = 0.0002), androstendione (p = 0.0021), 17OH-progesterone (p < 0.0001) and were more insulin resistant. Raised concentrations of at least one androgen were, however, found only in 58.1% of women with PCOS. Baseline and stimulated LH concentrations were higher in PCOS (9.09 &#177; 5.56 vs 4.83 &#177; 1.71 IU/L, 35.48 &#177; 31.4 vs 16.30 &#177; 6.68 IU/L, 33.86 &#177; 31.8 vs 13.45 &#177; 5.2 IU/L, at 0, 30 and 60 mins post GnRH, respectively, p < 0.0001). There was no difference in baseline or stimulated FSH concentrations between groups. Relative increases of LH or FSH in comparison to respective baseline values were similar in both groups. There was, however, a marked increase in LH/FSH ratio in PCOS in comparison to controls (LH0 min/FSH0 min 1.59 &#177; 0.95 vs 0.76 &#177; 0.2, LH30 min /FSH30 min 4.07 &#177; 3.0 vs 1.89 &#177; 0.79, LH60 min/FSH60 min 3.56 &#177; 2.58 vs 1.55 &#177; 0.63, p < 0.0001 at all time points). Further analysis revealed that LH30 min/FSH30 min > 2.11 or LH60 min/FSH60 min > 1.72 had 78.3% and 87.5% sensitivity and 81.7% and 81.3% specificity for the diagnosis of PCOS, respectively. Conclusions: Women with PCOS have higher baseline and GnRH-stimulated LH concentrations. GnRH stimulation results in an increase in LH/FSH ratio in women with PCOS. Therefore we postulate that this phenomenon might be potentially useful as an additional tool in the diagnosis of PCOS. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (2): 120&#8211;128

Retinol-binding protein 4 (RBP-4) levels do not change after oral glucose tolerance test and after dexamethasone, but correlate with some indices of insulin resistance in humans

Introduction: Secretory products from adipocytes may contribute to deterioration in glycaemic control and increased insulin resistance (IR). Retinol-binding protein 4 (RBP-4) may increase IR in mice, with elevated levels in insulin-resistant mice and humans with obesity and type 2 diabetes. However, the mechanisms regulating RBP-4 synthesis remain not fully understood. It is not clear whether short-term glucose-induced hyperglycaemia and hyperinsulinaemia as well as glucocorticosteroid-induced increase in IR might be reflected in alterations in serum RBP-4 levels in humans. In order to investigate this, we measured serum RBP-4, glucose and insulin concentrations during 75.0 gram oral glucose tolerance test (OGTT) - Study 1, as well as before and after oral administration of dexamethasone - Study 2. Material and methods: Both studies included 35 subjects (8 males), age (mean &#177; SD) 39.1 &#177; 15.6 years, BMI 35.8 &#177; 8.7 kg/m2. Twenty-four of those subjects (5 males), age 38.7 &#177; 15.1 years, BMI 34.4 &#177; 8.3 kg/m2, had 75 gram oral glucose tolerance test (OGTT) - Study 1. Blood samples were taken before (0 minutes), and at 60 and 120 minutes of OGTT. 17 subjects (3 males, 4 subjects with type 2 diabetes), age 43.1 &#177; 18.1 years, BMI 36.7 &#177; 9.0 kg/m2 underwent screening for Cushing&#8217;s disease/syndrome (Study 2). Dexamethasone was administered in a dose of 0.5 mg every 6 hours for 48 hours. Fasting serum concentrations of RBP-4, glucose and insulin were assessed before (D0) and after 48 hours of dexamethasone administration (D2). IR was assessed by HOMA in all non-diabetic subjects and in subjects participating in study 1 also by Insulin Resistance Index (IRI), which takes into account glucose and insulin levels during OGTT. Results: Glucose administration resulted in significant increases in insulin and glucose (p < 0.0001). There was, however, no change in RBP-4 concentrations (124.1 &#177; 32 mg/ml at 0 minutes, 123 &#177; 35 mg/ml at 60 minutes and 126.5 &#177; 37.5 mg/ml at 120 minutes of OGTT, p = ns). All subjects in Study 2 achieved suppression of cortisol below 50 nmo/l. Dexamethasone administration resulted in an increase in fasting insulin (from 11.6 &#177; 6.8 to 17.1 &#177; 7.2 &#956;U/ml; p = 0.003), and an increase in HOMA (from 2.73 &#177; 1.74 to 4.02 &#177; 2.27; p = 0.015), although without a significant change in RBP-4 levels (119 &#177; 26.8 vs. 117.5 &#177; 24.8 mg/ml, p = ns). RBP-4 correlated with fasting insulin (r = 0.40, p = 0.025), fasting glucose (r = 0.41, p = 0.02) and HOMA (r = 0.43, p = 0.015), but not with IRI (r = 0.19, p = 0.31). There was, however, only a moderate correlation between HOMA and IRI (r = 0.49 [r2 = 0.24]; p = 0.006, Spearman rank correlation), while the best correlation was obtained between the product of glucose and insulin levels at 60 min of OGTT and IRI in a non-linear model (r = 0.94 [r2 = 0.88]; pWstęp: Niektóre substancje syntetyzowane przez adipocyty mogą zwiększać insulinooporność oraz nasilać zaburzenia tolerancji glukozy. Białko wiążące retinol 4 (RBP-4) nasila insulinooporność u myszy, zaś podwyższone stężenia RBP-4 obserwuje się u myszy z insulinoopornością oraz u osób z otyłością i cukrzycą typu 2. Mechanizmy regulujące syntezę RBP-4 nie są do końca poznane. Między innymi nie howiadomo czy krótkotrwała hiperglikemia i hiperinsulinemia po podaniu glukozy, jak również zwiększona insulinooporność wyidukowana glukokortykosteroidami mogą w istotny sposób zmienić stężenie RBP-4 w surowicy u ludzi. W związku z tym autorzy artykułu ocenili stężenie RBP-4, glukozy i insuliny w teście doustnego obciążenia glukozą (75 g) (OGTT) - badanie 1, oraz przed i po doustnym podaniu deksametazonu - badanie 2. Materiał i metody: W obu badaniach uczestniczyło 35 osób (8 mężczyzn) w wieku 39,1 &#177; 15,6 lat, BMI 35,8 &#177; 8,7 kg/m2 (średnia &#177; SD). Spośród nich u 24 osób (5 mężczyzn) w wieku 38,7 &#177; 15,1 lat, BMI 34,4 &#177; 8,3 kg/m2 wykonano OGTT (badanie 1). Krew pobierano przed (0 minuta) oraz w 60. i 120. minucie OGTT. Badanie 2 objęło 17 osób (3 mężczyzn, 4 osoby z cukrzycą typu 2) poddanych badaniu przesiewowemu pod kątem choroby/zespołu Cushinga w wieku 43,1 &#177; 18,1 lat, BMI 36,7 &#177; 9,0 kg/m2. Deksametazon podawano co 6 godzin w dawce 0,5 mg przez 48 godzin. Stężenia RBP-4, glukozy i insuliny w surowicy oznaczono na czczo przed (D0) i po 48 godzinach podawania deksametazonu (D2). U osób niechorujących na cukrzycę IR oceniano metodą HOMA, zaś w badaniu 1 również według Insulin Resistance Index (IRI) obliczanego na podstawie zmian stężeń insuliny i glukozy podczas OGTT. Wyniki: Podczas OGTT w badaniu 1 wzrosły stężenia insuliny i glukozy (p < 0,001), przy braku istotnych zmian stężeń RBP-4 (124,1 &#177; 32 mg/ml w 0 min, 123 &#177; 35 mg/ml w 60. min i 126,5 &#177; 37,5 mg/ml w 120. min OGTT, p = ns). W badaniu 2 u wszystkich osób uzyskano supresję stężenia kortyzolu do wartości poniżej 50 nmo/l. Skutkiem podania deksametazonu był wzrost stężeń insuliny na czczo (z 11,6 &#177; 6,8 do 17,1 &#177; 7,2 &#956;U/ml; p = 0,003) oraz wzrost współczynnika HOMA (z 2,73 &#177; 1,74 do 4,02 &#177; 2,27; p = 0,015). Nie zaobserwowano jednak istotnych zmian stężeń RBP-4 (119 &#177; 26,8 mg/ml vs. 117,5 &#177; 24,8 mg/ml, p = ns). Stężenia RBP-4 korelowały z insulinemią na czczo (r = 0,40, p = 0,025), glukozą na czczo (r = 0,41, p = 0,02) oraz z HOMA (r = 0,43, p = 0,015), lecz już nie z IRI (r = 0,19, p = 0,31). Stwierdzono obecność korelacji pomiedzy indeksami insulinooporności HOMA i IRI (r = 0.49 [r2 = 0,24], p = 0,006, współczynnik korelacji rang Spearmana), lecz znacznie silniejszą korelację obserwowano dopiero miedzy IRI a iloczynem stężeń insuliny i glukozy w 60. minucie OGTT (r = 0,94 [r2 = 0,88];

Visfatin levels do not change after the oral glucose tolerance test and after a dexamethasone-induced increase in insulin resistance in humans

Introduction, material and methods: Visfatin is a cytokine, mainly expressed in visceral fat, that exerts insulin-mimicking effects in rodents through activation of an insulin receptor, although the binding-site is distinct from that of insulin. However, the mechanisms that regulate visfatin synthesis are still not fully understood. In particular, it is not clear whether short-term glucose-induced hyperglycaemia and hyperinsulinaemia as well as a glucocorticoid-induced increase in insulin resistance are reflected in appreciable alterations in serum visfatin levels in humans. In order to investigate this we measured serum visfatin, glucose and insulin concentrations during a 75.0 gram oral glucose tolerance test (OGTT) [Study 1], as well as before and after oral administration of dexamethasone [Study 2]. Study 1 included 17 subjects (2 males), aged 35.7 &#177; 15.6 (mean &#177; SD) years of BMI 35.2 &#177; 9.3 kg/m2. Blood samples were taken before (0 minutes) and at 60 and 120 minutes after glucose administration. Study 2 included 20 subjects (4 males, 5 subjects with type 2 diabetes), aged 42.1 &#177; 17.2 years of BMI 36.7 &#177; 8.38 kg/m2 who underwent screening for Cushing&#8217;s disease/syndrome. Dexamethasone was administered at a dose of 0.5 mg every 6 hours for 48 hours. Fasting serum concentrations of visfatin, glucose and insulin were assessed before (D0) and after 48 hours of dexamethasone administration (D2). Insulin resistance was assessed according to the HOMA method in non-diabetic individuals (n = 15). Results: In Study 1 two subjects were found to have impaired glucose tolerance and one subject was found to have diabetes mellitus. Glucose administration resulted in a highly significant increase in insulin (from 11.4 &#177; 7.2 &#181;U/mL at 0 min to 98.9 &#177; 68.6 &#181;U/mL at 60 min and 72.6 &#177; 45.1 &#181;U/mL at 120 minute of OGTT, p < 0.001 for 60 and 120 minutes in comparison to baseline). However, there was no change in serum visfatin concentrations (84.6 &#177; 11.6 ng/mL at 0 minutes, 82.6 &#177; 12.7 ng/mL at 60 minutes and 81.1 &#177; 14.5 ng/mL at 120 minutes of OGTT, p = ns). All subjects in Study 2 achieved suppression of cortisol concentrations below 50 nmo/l. Dexamethasone administration resulted in an increase in fasting insulin (from 11.5 &#177; 6.9 to 16.9 &#177; 7.6 &#181;U/mL; p = 0.011) and an increase in HOMA (from 2.73 &#177; 1.74 to 4.02 &#177; 2.27; p = 0.015), albeit without a significant change in serum visfatin concentrations (61.1 &#177; 19.8 vs. 68.3 &#177; 19.4 ng/mL, p = ns). In neither Study 1 nor Study 2 was there any significant correlation between serum visfatin and age, BMI or HOMA. Conclusions: There is a striking difference between the marked rise in insulin concentrations and the lack of change in visfatin concentrations during the oral glucose tolerance test. This implies that it is highly unlikely that visfatin is involved in the short-term regulation of glucose homeostasis in human subjects. Dexamethasone administration (4 mg/48 hours) induces an increase in insulin resistance, although without significant change in serum visfatin concentrations. Thereforein contrast to the in vitro data, short term glucocorticoid administration does not result in appreciable changes in serum levels of this adipocytokine. Furthermore, the results of our study do not support the notion that glucocorticoid-induced insulin resistance is likely to be related to changes in serum concentrations of visfatin. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (3): 188&#8211;194)Wstęp, materiał i metody: Wisfatyna jest cytokiną, której ekspresja zachodzi głównie w tkance tłuszczowej trzewnej, i która u gryzoni działa podobnie jak insulina. Wisfatyna aktywuje receptor insulinowy, jednak wiążąc się z receptorem w innym miejscu niż insulina. Czynniki regulujące syntezę wisfatyny nadal nie są w pełni poznane. W szczególności nie wiadomo czy krótkotrwała hiperglikemia i hiperinsulinemia po podaniu glukozy, jak również zwiększona insulinooporność wyidukowana glukokortykoidami mogą w istotny sposób zmienić stężenie wisfatyny w surowicy u ludzi. W związku z tym autorzy niniejszego artykułu ocenili stężenie wisfatyny, glukozy i insuliny w surowicy w teście doustnego obciążenia 75,0 g glukozy (OGTT, oral glucose tolerance test) - Badanie 1., jak również przed i po doustnym podaniu deksametazonu - Badanie 2. Badanie 1. obejmowało 17 osób (2 mężczyzn) w wieku 35,7 &#177; 15,6 (średnia &#177; SD) lat, u których wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) wynosił 35,2 &#177; 9,3 kg/m2. Krew pobierano przed (0 min) oraz w 60. i 120. minucie po podaniu glukozy. Badaniem 2. objęto 20 osób (4 mężczyzn, 5 chorych na cukrzycę typu 2) poddanych badaniu przesiewowemu pod kątem choroby/zespołu Cushinga w wieku 42,1 &#177; 17,2 lat, u których BMI wynosił 36,7 &#177; 8,38 kg/m2. Deksametazon podawano co 6 godzin w dawce 0,5 mg przez 48 godzin. Stężenia wisfatyny, glukozy, insuliny w surowicy oznaczono na czczo przed (D0) i po 48 godzinach podawania deksametazonu (D2). U osób niechorujących na cukrzycę (n = 15) oceniono insulinooporność metodą HOMA. Wyniki: W Badaniu 1. u dwóch osób stwierdzono nieprawidłową tolerancję glukozy, a u jednej rozpoznano cukrzycę. Uzyskano wysoce istotny wzrost stężenia insuliny (z 11,4 &#177; 7,2 &#181;U/ml w 0 min, do 98,9 &#177; 68,6 &#181;U/ml w 60. min i 72,6 &#177; 45,1 &#181;U/ml w 120. min OGTT, p < 0,001 zarówno dla 60., jak i 120. minuty testu w porównaniu z wartościami wyjściowymi). Nie stwierdzono jednak istotnych zmian w stężeniu wisfatyny (84,6 &#177; 11,6 ng/ml w 0 min, 82,6 &#177; 12,7 ng/ml w 60. min i 81,1 &#177; 14,5 ng/ml w 120. min OGTT, p = ns). W Badaniu 2. u wszystkich osób uzyskano supresję stężenia kortyzolu do wartości poniżej 50 nmo/l. Skutkiem podania deksametazonu był wzrost stężenia insuliny na czczo (z 11,5 &#177; 6,9 do 16,9 &#177; 7,6 &#181;U/ml; p = 0,011) oraz wzrost współczynnika HOMA (z 2,73 &#177; 1,74 do 4,02 &#177; 2,27; p = 0,015). Nie zaobserwowano jednak istotnych zmian stężenia wisfatyny w surowicy (61,1 &#177; 19,8 vs. 68,3 &#177; 19,4 ng/ml, p = ns). Zarówno w Badaniu 1., jak i 2. nie odnotowano istotnych korelacji pomiędzy stężeniem wisfatyny a wiekiem, BMI czy wartością współczynnika HOMA. Wnioski: Zaobserwowano uderzające różnice pomiędzy znacznym wzrostem stężenia insuliny a brakiem zmian stężenia wisfatyny w czasie testu doustnego obciążenia glukozą. Zatem jest mało prawdopodobne, aby wisfatyna była zaangażowana w bezpośrednią (to jest poposiłkową) regulację homeostazy glukozy u ludzi. Podanie deksametazonu (4 mg/48 h) powoduje zwiększenie insulinooporności, jednak bez istotnych zmian stężenia wisfatyny. Wynika z tego, że odmiennie niż w badaniach in vitro, krótkotrwałe podanie glukokortykoidów nie wywołuje u ludzi istotnych zmian stężenia tej adipocytokiny w surowicy. Jest również mało prawdopodobne, że insulinooporność wywołana glukokortykoidami wiąże się ze zmianami osoczowych stężeń wisfatyny. (Endokrynol Pol 2007; 58 (3): 188-194