Incretin hormones in the treatment of type 2 diabetes. Part I: Influence of insulinotropic gut-derived hormones (incretins) on glucose metabolism

Insulinotropic gut-derived hormones (incretins) play a significant role in the regulation of glucose homeostasis in healthy subjects and are responsible for 50-70% of insulin response to a meal. The main mediators of the incretin effect are glucose-dependent insulinotropic polypeptide (GIP) and glucagon-like peptide 1 (GLP-1). However, in patients with type 2 diabetes the effect of incretins action is to a large extent impaired, which seems to explain disturbed secretional activity of β cells in pancreatic islets. Detailed analysis of incretin defect proved that GIP secretion remains within physiological limits, whereas GLP-1 secretion is significantly decreased. Nevertheless, GLP-1 insulinotropic effect is preserved and GIP effect is significantly impaired. In consequence, substitutional GLP-1 administration aiming at the reduction of its deficiency, seems to be logical therapeutic management, because despite a physiologically retained quantity response from GIP, resistance to this peptide is frequently found. Therefore, particularly promising are the results of clinical studies with the use of GLP-1 analogues , GLP-1 receptors activation, as well as the inhibitors of dipeptidyl peptidase-IV (DPP IV), the enzyme responsible for incretin proteolysis, which restores the proper function of the intestinal-pancreatic axis in subjects with type 2 diabetes and creates new possibilities of a glycaemia reducing therapy and improvement in quality of life in this group of patients.Insulinotropowe hormony jelitowe (inkretyny) odgrywają ważną rolę w regulacji homeostazy glukozy u osób zdrowych i są odpowiedzialne za 50-70% odpowiedzi insulinowej na posiłek. Głównymi mediatorami efektu inkretynowego są polipeptyd insulinotropowy zależny od glukozy (GIP, glucose-dependent insulinotropic polypeptide) oraz glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1, dukagon-like peptide 1). Jednakże u pacjentów z cukrzycą typu 2 efekt działania inkretyn jest w znacznej mierze upośledzony, co wydaje się wyjaśniać zaburzoną czynność wydzielniczą komórek β wysp trzustkowych. Szczegółowa analiza defektu inkretynowego udowodniła, że wydzielanie GIP pozostaje w granicach fizjologicznych, podczas gdy sekrecja GLP-1 jest istotnie zmniejszona. Jednocześnie jest zachowany insulinotropowy efekt działania GLP-1, natomiast efekt GIP ulega znacznemu upośledzeniu. Wobec tego, logicznym postępowaniem terapeutycznym wydaje się substytucyjne podawanie GLP-1 w celu zredukowania jego niedoboru, ponieważ pomimo fizjologicznie zachowanej, ilościowej odpowiedzi ze strony GIP, często stwierdza się oporność na ten peptyd. Dlatego niezwykle obiecujące są wyniki badań klinicznych z zastosowaniem analogów GLP-1, bądź aktywacji receptorów GLP-1, jak również inhibitorów dipeptylo-peptydazy IV (DPP IV), enzymu odpowiedzialnego za proteolizę inkretyn, co przywraca prawidłowe funkcjonowanie osi jelitowo-trzustkowej u osób z cukrzycą typu 2 i stwarza nowe możliwości terapii hipoglikemizującej i poprawy jakości życia w tej grupie chorych

Hormony inkretynowe w leczeniu cukrzycy typu 2. Część II. Inkretyny - nowe możliwości farmakoterapii cukrzycy typu 2

In the pathogenesis of diabetes type 2, increasing insulin resistance is accompanied by dysfunction of pancreatic islet b cells. It is hypothesized that at the basis of this pathology lies an incretin defect of insulinotropic gut-derived hormones, relying on decreased secretion of GLP-1 (glucagon-like peptide 1), with preserved insulinotropic effect, whereas GIP (glucose-dependent insulinotropic polypeptide) secretion remains within physiological limits, but its action is mostly impaired due to total loss of possibility for stimulation of the second phase insulin secretion. Possibilities for pharmacological correction of incretin defect create an opportunity of causative treatment of diabetes and provide basis for development of research on a new group of drugs which promote hypoglycemia. In the presence of these findings there are many ongoing clinical studies with the use of GLP-1 analogues or GLP-1 receptors activators (GLP-1 agonists), as well as the inhibitors of dipeptidyl peptidase IV (DPP-IV), the enzyme responsible for incretin proteolysis, in the treatment of type 2 diabetes. Multidirectional, glucoregulative mechanism of action of these drugs, aiming at the pathogenesis of the disease, restores the proper function of the intestinal-pancreatic axis in subjects with type 2 diabetes and ensures good metabolic control and improvement in quality of life in this group of patients.W patogenezie cukrzycy typu 2 narastającej insulinooporności towarzyszy dysfunkcja komórek β wysp trzustkowych. Podejrzewa się, że u podłoża tej patologii leży defekt inkretynowy hormonów jelitowych, polegający na zmniejszonej sekrecji glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) z jednocześnie zachowanym efektem insulinotropowym, podczas gdy wydzielanie polipeptydu insulinotropowego zależnego od glukozy (GIP) pozostaje w granicach fizjologicznych, ale jego działanie ulega znacznemu upośledzeniu, przede wszystkim z powodu całkowitej utraty normalnej możliwości stymulacji drugiej fazy wydzielania insuliny. Możliwość naprawy farmakologicznej tego defektu stwarza szansę przyczynowego leczenia cukrzycy i podstawę dla rozwoju badań nad nową grupą leków hipoglikemizujących. Wobec tego obecnie przeprowadza się badania nad rozwojem analogów GLP-1 lub też aktywacją receptorów GLP-1 (agoniści GLP-1), jak również inhibitorów dipeptydylo-peptydazy IV (DPP-IV) - enzymu odpowiedzialnego za proteolizę inkretyn w leczeniu cukrzycy. Wielokierunkowe, glukoregulacyjne działanie tych leków, skierowane na patogenezę choroby, przywracając prawidłowe funkcjonowanie osi inkretynowo-trzustkowej, zapewnia pełne wyrównanie metaboliczne i poprawia jakość życia chorych na cukrzycę

Ocena stężeń FGF-21 — nowej adipocytokiny w cukrzycy typu 2

Introduction: Fibroblast growth factor 21 FGF-21 is a newly discovered adipocytokine which may play a vital role in improvement of insulin sensitivity and pathogenesis of type 2 diabetes. The aim of the study was to assess FGF-21 concentrations in the serum of patients with type 2 diabetes, in comparison to a control group, and evaluate the possible relationships between the studied cytokine and selected clinical and biochemical parameters Material and methods: The study was conducted in 64 patients with type 2 diabetes, 28 women and 36 men aged 47-70 (median age 61.5), with a median duration of diabetes of 8.5 years. In fasting serum samples, concentrations of glucose, insulin, lipids profile parameters, creatinine, C-reactive protein (CRP), fibrinogen, HbA1c, adiponectin, and FGF-21 were determined. The control group comprised 20 healthy persons matched for age to the study group, with no disturbances in carbohydrate metabolism: 14 women and 8 men. Results: We found significant differences concerning the medians of body mass index (BMI) 32.4 kg/m2 v. 24.1 kg/m2, p < 0.001; waist circumference 114 cm v. 81 cm, p < 0.001; HDL cholesterol 42.5 mg/dl v. 62.5 mg/dl, p < 0.001; triglyceride (TG) 152 mg/dl v. 99 mg/dl, p < 0.01 in the studied group, in comparison with the control group, respectively. In patients with diabetes, median FGF-21 concentration was 239.9 pg/ml and was significantly greater in comparison to the control group: 112.6 pg/ml p < 0.01. Median adiponectin concentration in patients with type 2 diabetes was significantly lower in comparison to the control group, 7.5 ng/ml v. 9.95 ng/ml, p < 0.05. Significant correlations between FGF-21 concentrations and adiponectin (r = -0.24, p < 0.05), weight (r = 0.27, p < 0.05), glucose (r = 0.27, p < 0.05), HDL cholesterol (r = -0.26, p < 0.05), TG (r = 0.27, p < 005), and estimated glomerular filtration rate (eGFR) (r = -0.28, p < 0.05) were observed. No significant correlations between FGF-21 and parameters of metabolic control, markers of inflammatory status, and insulin resistance, or the presence of vascular complications of diabetes, were noticed. Conclusions: On the basis of the conducted studies it can be concluded that the greater FGF-21 concentration observed in the examined group of patients with type 2 diabetes may result from a compensatory reaction to metabolic disturbances or tissue resistance to this cytokine. The negative correlation between FGF-21 and eGFR suggests renal elimination of the examined compound. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 50-54)Wstęp: Czynnik wzrostu fibrolastów 21 (FGF-21, fibroblast growth factor 21) jest stosunkowo niedawno odkrytą adipokiną, mogącą odgrywać istotną rolę w poprawie insulinowrażliwości i patogenezie cukrzycy tytu 2. Celem pracy była ocena stężenia FGF-21 w surowicy krwi pacjentów cukrzycą typu 2 w porównaniu z grupą kontrolną, oraz znalezienie zależności pomiędzy tą cytokiną a innymi parametrami klinicznymi i biochemicznymi. Materiał i metody: Badania wykonano u 64 pacjentów z cukrzycą typu 2, w tym 28 kobiet i 36 mężczyzn w wieku 47-70 lat (średnia wieku 61,5), z medianą czasu trwania choroby 8,5 roku. W próbkach krwi pobranej na czczo wykonywano oznaczenia stężeń glukozy, insuliny, białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein), fibrynogenu, lipidogramu, kreatyniny, HbA1c, adiponektyny i FGF-21. Grupę kontrolną stanowiło 20 osób (14 kobiet i 8 mężczyzn) z medianą wieku 58 lat, bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Wyniki: W grupie badanej stwierdzono, w porównaniu z grupą kontrolną, istotne różnice w zakresie median wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) 32,4 kg/m2 v. 24,1 kg/m2, p < 0,001; obwodu talii 114 cm v. 81 cm, p < 0,001; cholesterolu frakcji HDL 42,5 mg/dl v. 62,5 mg/dl, p < 0,001; triglicerydów (TG, triglyceride) 152 mg/dl v. 99 mg/dl, p < 0,01. U pacjentów z cukrzycą mediana stężenia FGF-21 wynosiła 239,8 pg/ml i była istotnie wyższa w porównaniu z grupą kontrolną: 112,6 pg/ml, p < 0,001. Mediana stężenia adiponektyny u pacjentów z cukrzycą była istotnie niższa w porównaniu z grupą kontrolną, 7,5 ng/ml v. 9,95 ng/ml, p < 0,01. Zaobserwowano istotne zależności pomiędzy stężeniami FGF-21 a adiponektyną (r = -0,24, p < 0,05), masą ciała (r = 0,27, p < 0,05), glukozą (r = 0,27, p < 0,05), cholesterolem frakcji HDL (r = -0,26, p < 0,05), TG (r = 0,27, p < 005) oraz wielkością przesączania kłębuszkowego (eGFR, estimated glomerular filtration rate) (r = -0,28, p < 0,05). Nie znaleziono istotnych zależności pomiędzy stężeniem FGF-21 a parametrami wyrównania metabolicznego, wykładnikami stanu zapalnego i insulinooporności, jak również obecnością powikłań naczyniowych choroby. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonych badań można przypuszczać, że obserwowane wyższe stężenia FGF-21 w badanej grupie pacjentów z cukrzycą typu 2, mogą wynikać z kompensacyjnej reakcji na zaburzenia metaboliczne bądź też są wynikiem tkankowej oporności na tę cytokinę. Ujemna korelacja stężeń FGF-21 z eGFR sugeruje eliminację drogą nerkową badanego związku. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 50-54

Subclinical hyperthyroidism in the course of autonomous nodules — clinical evaluation

Introduction: Subclinical hyperthyroidism (SCH), also known as mildly symptomatic hyperthyroidism, has recently been diagnosed more frequently. One of the main endogenous causes of this disorder is autonomously functioning thyroid nodule (AFTN). Despite the fact that it is usually asymptomatic, SCH entails repercussions on the cardiovascular system and bone, and it carries a risk of progression to overt hyperthyroidism with a typical clinical picture. Treatment is still controversial, and its benefits are widely debated in literature. Material and methods: From 459 patients authors selected a group of 49 patients (10.6% of all subjects with hyperthyroidism), 41 women (83.7%) with AFTN at the stage SCH treated in the Outpatient Endocrinological Clinic and the Department of Endocrinology of the Medical University of Lublin over a three-year period. The method applied in the study was a retrospective analysis of medical records with a particular account of medical history, physical examination, and additional tests obtained during the process of diagnostic and therapeutic procedures. Results: Forty-one patients (83.7%) suffered from typical symptoms of hyperthyroidism; only eight patients (16.3%) were asymptomatic. The most frequently reported symptoms were tachycardia in women (51.2%) and anxiety in men (50%). The type of thyrostatic drugs and the length of therapy did not affect the outcome of iodine-131 therapy. In the vast majority of the patients (87.8%) radioidodine therapy was effective; 30 patients (61.2%) reached euthyreosis and 13 patients (22.5%) developed hypothyroidism. Conclusions: Most patients with SCH in the course of AFTN suffered from typical symptoms of overt hyperthyroidism; only every sixth patient was asymptomatic. The volume of autonomous adenomas did not affect the result of 131I therapy; however, the impact of AFTN volume as well as the thyroid volume on RIT efficacy requires futher investigation. In the vast majority of patients 131I therapy was an effective method of treatment, and an earlier therapeutic effect was observed more often in the patients with focal lesions located in theright lobe.

Exenatide twice daily versus insulin glargine for the treatment of type 2 diabetes in Poland — subgroup data from a randomised multinational trial GWAA

Wstęp: Ocena bezpieczeństwa i efektów leczenia analogiem GLP-1 (eksenatyd) i długodziałajacym analogiem insuliny (glargina) pacjentówz cukrzycą typu 2, nieskutecznie leczonych doustną terapia skojarzoną, biorących udział w polskiej grupie 26-tygodniowego,wieloośrodkowego, otwartego, randomizowanego badania klinicznego GWAA.Materiał i metody: 80 pacjentów z cukrzycą typu 2 skojarzoną z otyłością (BMI 25–45 kg/m2), nieskutecznie (7% &lt; HbA1c &lt; 10%) leczonychdoustną terapią skojarzoną (metformina + pochodna sulfonylomocznika) zostało zrandomizowanych do dwóch grup leczenia interwencyjnego.Pierwsza otrzymywała eksenatyd 20 μg/dobę, a druga glarginę w jednej dawce na dobę. Analizie porównawczej poddano masęciała, BMI, HbA1c, dobowy profil glikemii i działania niepożądane.Wyniki: Średnie stężenie HbA1c było 7,9% (0,86) i 7,8% (1,02) w odpowiednich grupach, W 26 tygodniu leczenia uzyskano redukcję HbA1cw obu grupach (eksenatyd –0,72% [0,12]; glargina –0,64% [0,12]). Poposiłkowa glikemia, po śniadaniu i kolacji, była niższa u pacjentówleczonych eksenatydem. Masa ciała w tej grupie uległa redukcji 1,9 (0,48) kg, natomiast wzrosła 1,6 (0,48) kg u pacjentów leczonych insuliną(różnica: –3,5 kg [95%CI –4,9; –2,2]). Nocne hipoglikemie zostały zgłoszone przez 3 pacjentów w porównaniu do 7 (3 v. 24 epizody)odpowiednio w grupie leczonej eksenatydem i glarginą. Objawy uboczne występowały częściej w grupie leczonej eksenatydem (nudnościn = 22 v. n = 1, wymioty n = 5 v. 0, bóle głowy n = 8 v. n = 2) w porównaniu z grupą leczoną glarginą.Wnioski: Eksenatyd był równie efektywny jak glargina w zakresie wyrównania gospodarki węglowodanowej w badanych grupachpacjentów z cukrzycą typu 2. Terapia eksenatydem skuteczniej obniżała glikemie poposiłkowe, zaś insulinoterapia zapewniała niższeglikemie na czczo. Przewagą leczenia eksenatydem była redukcja masy ciała oraz mniej epizodów hipoglikemii, jednak przy większejczęstości objawów ubocznych ze strony przewodu pokarmowego.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 375–382)Introduction: We explored the safety and efficacy of exenatide BID v. insulin glargine in a subgroup of Polish patients with type 2 diabetessub-optimally controlled with metformin plus a sulfonylurea, participating in a 26-week randomised, controlled open-label trial.Material and methods: In Poland, 80 patients (HbA1c 7–10%, BMI 25–45 kg/m2) were randomised to exenatide 10 μg BID (n = 40) or insulinglargine once daily (n = 40). We present exploratory analyses on HbA1c, glucose profiles, body weight, hypoglycaemia and adverse events (AEs).Results: Mean (SD) baseline HbA1c was 7.9% (0.86) for exenatide and 7.8% (1.02) for insulin glargine. At Week 26, LS mean (SEM) HbA1cdecreased in both groups (exenatide –0.72% [0.12]; glargine –0.64% [0.12]), as did fasting glucose. Postprandial glucose excursions afterbreakfast and dinner were smaller in patients treated with exenatide. LS mean (SEM) body weight decreased by –1.9 (0.48) kg with exenatideand increased by 1.6 (0.48) kg with glargine (group difference [95%CI]: –3.5 kg [–4.9 to –2.2]). Hypoglycaemia was low in bothgroups; nocturnal hypoglycaemia was reported for three v. seven patients (three v. 24 episodes) in the exenatide and glargine groups,respectively. Adverse events were more common with exenatide (nausea n = 22 v. n = 1, vomiting n = 5 v. n = 0, headache n = 8 v. n = 2).Conclusion: This exploratory analysis confirms that findings from the global study apply to patients treated with exenatide BID andglargine in Poland, showing that exenatide BID was as effective as insulin glargine. Data suggested that changes in HbA1c were similar,with fasting glucose changes greater in the glargine group and postprandial changes greater in the exenatide BID group. Exenatide BIDwas associated with weight reduction, less nocturnal hypoglycaemia, but more gastrointestinal events compared to glargine.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 375–382

The incidence of thyroid diseases in patients with polycystic ovary syndrome

WSTĘP: Zespół policystycznych jajników (PCOS) jest najczęstszą przyczyną hiperandrogenizmu i niepłodności u kobiet w wieku rozrodczym. W przebiegu klinicznym tej endokrynopatii należy uwzględniać wpływ zaburzeń tyreologicznych. CEL BADANIA: Ocena częstości występowania chorób tarczycy u pacjentek z PCOS w po­równaniu ze zdrową populacją. MATERIAŁ I METODY: Badaniem objęto 67 pacjentek, hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii w Lublinie w latach 2012–2014, w wieku 18–44 lata (średnia wieku 26,5 ± 5,9 r.), u których rozpoznano PCOS według kryteriów rotterdamskich. Analiza retrospektywna dokumentacji medycznej ze szczególnym uwzględnieniem badania podmiotowego, przedmiotowego oraz badań laboratoryjnych. WYNIKI: Choroby tarczycy zdiagnozowano u 21 pacjentek (31,3%), średnia wieku 27,9 ± 7,8 roku, TSH 2,03 ± 0,9 mj./l. Wśród rozpoznań tyreologicznych w badanej grupie chorych dominowało autoimmunizacyjne zapalenie tarczycy u 14 pacjentek (70%), z tego 5 w stadium eutyreozy. Częstość występowania niedoczynności tarczycy na podłożu hipoplazji gruczołu tarczowego wynosiła 15%, wole guzkowe rozpoznano u 10% chorych. U jednej pacjentki nie ustalono etiologii niedoczynności tarczycy. Leczenie substytucyjne preparatami L-tyroksyny stosowano u 65% pacjentek. WNIOSKI: U pacjentek z PCOS częściej niż w populacji ogólnej występują choroby tarczycy, zwłaszcza przewlekłe zapalenie tarczycy o podłożu autoimmunizacyjnym, co wskazuje na konieczność prowadzenia badań przesiewowych w tej grupie kobiet.BACKGROUND: The polycystic ovary syndrome (PCOS) is the most common cause of hyperandrogenism and infertility among women of childbearing age. The impact of thyroid disorders must be considered in the clinical course of this endocrinopathy. OBJECTIVE: The evaluation of the incidence of thyroid diseases in PCOS patients compared to the healthy population. MATERIAL AND METHODS: The study included 67 patients, aged between 18 to 44 years (the mean age 26.5 ± 5.9 years) hospitalized in the Department of Endocrinology in Lublin in the years 2012–2014. Retrospective analysis of the medical documentation with a particular emphasis on the interview, physical examination and laboratory studies. RESULTS: The thyroid diseases were diagnosed in 21 patients (31.3%) with the mean age 27.9 ± 7.8 years, TSH: 2.03 ± 0.9 mU/L. Among the thyroid d iagnoses in the study group the autoimmune thyroiditis dominated 14 patients (70%), including 5 at the stage of euthyreosis. The incidence of hypothyroidism on the ground of h ypoplasia of the thyroid gland was 15%, nodular goiter was diagnosed in 10% of the patients. In one patient the etiology of hypothyroidism was unknown. The replacement therapy with the L-thyroxine was used in 65% of patients. CONCLUSIONS: The thyroid diseases are more likely to appear in patients with PCOS than in general population, especially the chronic autoimmune thyroiditis, which indicates the necessity of screening tests in this group of women

Clinical implications of vitamin D deficiency

Vitamin D deficiency is a common medical problem worldwide and its prevalence rises along with latitude, obesity, sedentary lifestyle, limited sunlight exposure and aging. A great body of evidence has shown that patients with vitamin D deficiency have increased cardiovascular risks and total mortality. Conversely, the presence of comorbidities progressive with age such as abdominal obesity, insulin resistance, type 2 diabetes and hypertension places the patients at an increased risk of vitamin D deficiency. The multidirectional effect of vitamin D deficiency is present in different phases of the aging process. Based on the literature review, the risk factors for vitamin D insufficiency most often found in post-menopausal women include limited sun exposure and time spent outdoors, inadequate dietary vitamin D intake, winter season and increased age. Vitamin D supplementation in this group might offer prevention of falls and fractures and may be beneficial for cardiovascular health, what may be especially important in osteoporotic and elderly populations. Prevention and treatment processes involve education regarding sunlight exposure and pharmacological cholecalciferol supplementation according to the recommendations for Central Europe. This manuscript reviews the role of vitamin D and its deficiency and considers their clinical implications, with particular regard to peri- and postmenopausal women

Postpartum adiponectin changes in women with gestational diabetes

[b]introduction and objective[/b]. Current literature provides contradictory information on the role of adiponectin (AdipoQ) in the course of gestational diabetes mellitus (GDM) and the changes after delivery. The aim of the study was to measure AdipoQ concentration in blood of women with GDM, and to conduct a comparative analysis of AdipoQ concentrations in gestation at 3 and 12 months after delivery. [b]material and methods[/b]. The study group consisted of 50 women diagnosed with GDM between 24 and 28 weeks of gestation. Three months after delivery, 41 women underwent further tests, while 12 months after delivery 30 patients. All patients underwent clinical and laboratory evaluation at GDM diagnosis at 3 and 12 months after delivery. Laboratory evaluation included fasting glucose, fasting insulin, OGTT and lipid parameters in serum. Serum AdipoQ concentration was measured at GDM diagnosis as well as at 3 and 12 months after delivery. [b]results[/b]. AdipoQ concentrations did not differ significantly between the groups during gestation (p=0.7054) and 3 months after delivery (p=0.9732), while a significant rise was observed 12 months after delivery, compared to the values during pregnancy (p=0.0006). AdipoQ in the GDM group 12 months after delivery inversely correlated with fasting glucose and 2-hour post-load plasma glucose after a 75-g oral glucose tolerance test (r=-0.37 * ; p<0.05 and r=-0.42, p<0.05, respectively). [b]conclusions[/b]. An increased level of AdipoQ after delivery in the comparison to women with GDM may be a marker for reversibility of carbohydrate metabolism disorders, while a negative correlation between AdipoQ and glucose levels suggests that this parameter may be a predictor In the future of disturbances in glucose tolerance in women with GDM

Polycystic ovary syndrome: clinical implication in perimenopause

Polycystic ovary syndrome (PCOS), a hyperandrogenic disorder, is the commonest endocrinopathy in premenopausal women. This syndrome is associated with fertility problems, clinical manifestations of hyperandrogenism and metabolic disturbances, particularly insulin resistance and obesity. There is a great body of evidence that patients with PCOS present multiple cardiovascular risk factors and cluster components of metabolic syndrome from early ages. The presence of comorbidities such as abdominal obesity, insulin resistance, type 2 diabetes, hypertension places these females at an increased risk of future cardiovascular events. However, the extent to which PCOS components are present in perimenopausal women and the degree to which PCOS increases various risk factors in addition to the known risk of the perimenopausal period have not been fully determined. The perimenopausal period per se is associated with weight gain and an increased cardiovascular risk, which may be additionally aggravated by the presence of metabolic disturbances connected with PCOS. The phenotype of PCOS may improve with aging and it is still uncertain whether the presence of PCOS significantly increases the cardiovascular risk later in women’s life. Most recent data suggest that the prevalence of cardiovascular diseases and the related long-term consequences in females with PCOS seem to be lower than expected. This manuscript reviews long-term consequences of PCOS and considers their clinical implications in perimenopause