Rapporto istruzione e formazione professionale. Piemonte 2018

Rapporto istruzione e formazione professionale. Piemonte 2018- Indice #6- Capitolo 1. Alcune informazioni di contesto #20- Capitolo 2. Il sistema educativo piemontese 0-6 anni #32- Capitolo 3. Gli allievi nel primo ciclo di istruzione e formazione #40- Capitolo 4. Esiti scolastici, apprendimenti e diplomi #56- Capitolo 5. Il sistema universitario e l'istruzione di terzo livello #74- Capitolo 6. La formazione professionale regionale #94- Capitolo 7. Il diritto allo studio #106- Capitolo 8. L'orientamento #122- Capitolo 9. I diplomati e i qualificati al lavoro #136- Capitolo 10. Gli esiti occupazionali dei laureati #15

Wyniki ultrasonograficznej i angiograficznej oceny ilościowej w nieleczonych odcinkach tętnic wieńcowych

Cel pracy: Porównawcza ilościowa ocena światła tętnic wieńcowych przy zastosowaniu dwóch metod: angiografii ilościowej (QCA) i ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS) w segmentach naczyń podzielonych na dwie grupy w zależności od kolistości przekroju poprzecznego ich światła. Wyniki niniejszej oceny mają stanowić metodologiczną podstawę prawidłowej interpretacji badań przeprowadzanych za pomocą QCA i IVUS. Materiał i metody: Ocenę ilościową przeprowadzono w 234 segmentach tętnic wieńcowych (110 segmentów kolistych i 124 segmenty niekoliste). Wyniki: W 64% segmentów bez zwężeń w angiografii i w 23% segmentów z niewielkimi zwężeniami przekrój poprzeczny światła zaklasyfikowano jako kolisty. Nie stwierdzono różnic pomiędzy QCA i IVUS w porównaniu średnich wartości wymiaru poprzecznego i pola powierzchni przekroju poprzecznego światła tętnic w segmentach kolistych (r = 0,94 i r = 0,93) i niekolistych (r = 0,89 i r = 0,92). Znamienne różnice pomiędzy metodami odnotowano przy porównywaniu skrajnych wyników: w segmentach niekolistych ultrasonograficzne wymiary minimalne były znamiennie wyższe, a maksymalne znamiennie niższe w porównaniu z odpowiednimi wartościami z QCA. W odcinkach tętnic, w których przekrój poprzeczny światła nie spełniał przyjętych kryteriów kolistości, zaobserwowano większe rozbieżności pomiędzy wynikami uzyskiwanymi za pomocą QCA i IVUS w porównaniu z segmentami, które spełniały te kryteria. Powtarzalność pomiarów była bardzo wysoka dla IVUS (jeden badacz: 2–7%, dwóch badaczy: 6–8%) i nieco niższa dla QCA (jeden badacz: 6–17%, dwóch badaczy: 8–20%) Wnioski: 1. Przyjęte kryteria kolistości przekroju poprzecznego światła spełniało około 2/3 segmentów tętnic bez zwężeń widocznych w angiogramie, natomiast w segmentach tętnic z blaszką miażdżycową powodującą zwężenie przekrój światła był kolisty w około 1/4 segmentów. 2. W segmentach o kolistym przekroju poprzecznego światła osiągnięto większą zgodność wyników QCA i IVUS niż w pozostałych segmentach. 3. Najbardziej prawdopodobną przyczyną różnic pomiędzy QCA oraz IVUS w ilościowej ocenie światła tętnic wieńcowych jest niedostateczna czułość dwuwymiarowego badania ultrasonograficznego w wykrywaniu skrajnych wymiarów światła naczynia

Wyniki ultrasonograficznej i angiograficznej oceny ilościowej w nieleczonych odcinkach tętnic wieńcowych

Cel pracy: Porównawcza ilościowa ocena światła tętnic wieńcowych przy zastosowaniu dwóch metod: angiografii ilościowej (QCA) i ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS) w segmentach naczyń podzielonych na dwie grupy w zależności od kolistości przekroju poprzecznego ich światła. Wyniki niniejszej oceny mają stanowić metodologiczną podstawę prawidłowej interpretacji badań przeprowadzanych za pomocą QCA i IVUS. Materiał i metody: Ocenę ilościową przeprowadzono w 234 segmentach tętnic wieńcowych (110 segmentów kolistych i 124 segmenty niekoliste). Wyniki: W 64% segmentów bez zwężeń w angiografii i w 23% segmentów z niewielkimi zwężeniami przekrój poprzeczny światła zaklasyfikowano jako kolisty. Nie stwierdzono różnic pomiędzy QCA i IVUS w porównaniu średnich wartości wymiaru poprzecznego i pola powierzchni przekroju poprzecznego światła tętnic w segmentach kolistych (r = 0,94 i r = 0,93) i niekolistych (r = 0,89 i r = 0,92). Znamienne różnice pomiędzy metodami odnotowano przy porównywaniu skrajnych wyników: w segmentach niekolistych ultrasonograficzne wymiary minimalne były znamiennie wyższe, a maksymalne znamiennie niższe w porównaniu z odpowiednimi wartościami z QCA. W odcinkach tętnic, w których przekrój poprzeczny światła nie spełniał przyjętych kryteriów kolistości, zaobserwowano większe rozbieżności pomiędzy wynikami uzyskiwanymi za pomocą QCA i IVUS w porównaniu z segmentami, które spełniały te kryteria. Powtarzalność pomiarów była bardzo wysoka dla IVUS (jeden badacz: 2–7%, dwóch badaczy: 6–8%) i nieco niższa dla QCA (jeden badacz: 6–17%, dwóch badaczy: 8–20%) Wnioski: 1. Przyjęte kryteria kolistości przekroju poprzecznego światła spełniało około 2/3 segmentów tętnic bez zwężeń widocznych w angiogramie, natomiast w segmentach tętnic z blaszką miażdżycową powodującą zwężenie przekrój światła był kolisty w około 1/4 segmentów. 2. W segmentach o kolistym przekroju poprzecznego światła osiągnięto większą zgodność wyników QCA i IVUS niż w pozostałych segmentach. 3. Najbardziej prawdopodobną przyczyną różnic pomiędzy QCA oraz IVUS w ilościowej ocenie światła tętnic wieńcowych jest niedostateczna czułość dwuwymiarowego badania ultrasonograficznego w wykrywaniu skrajnych wymiarów światła naczynia

Comparison of three contemporary surgical scores for predicting all-cause mortality of patients undergoing percutaneous mitral valve repair with the MitraClip system (from the multicenter GRASP-IT registry)

The aim of this study was to explore the adaptability of 3 contemporary surgical scores (Logistic EuroSCORE [LES], EuroSCORE II [ESII], and Society of Thoracic Surgeons Predicted Risk of Mortality [STS-PROM]) for prediction of mortality after percutaneous mitral valve repair with the MitraClip system. A total of 304 patients from the multicenter Getting Reduction of mitrAl inSufficiency by Percutaneous clip implantation in ITaly registry (GRASP-IT) were stratified based on LES, ESII, and STS-PROM tertiles and analyzed by different measurements of discrimination, calibration, and global accuracy with focus on 30-day and 1-, 2-, and 3-year mortality. A statistically significant gradient in the distribution of mortality was observed at all time points with ESII, at 2 years with LES, and at 2 and 3 years with STS-PROM. ESII had the best discrimination at 30 days (C-statistic 0.80), which remained acceptable at later follow-up, being significantly superior to that of LES at each time point (p = 0.003 at 30 days, p = 0.005 at 1 year, p = 0.011 at 2 years, and p = 0.029 at 3 years). Compared with STS-PROM, ESII showed better discrimination at 30 days (C-statistic 0.80 vs 0.62, p = 0.023). All scores overpredicted the risk of mortality at 30 days and were miscalibrated at 2 and 3 years. At 1 year, there was a good agreement between the observed and predicted probabilities for ESII and STS-PROM, whereas LES remained overpredictive. ESII showed the best global accuracy at 30 days and 1 year, whereas no notable differences were noted versus LES and STS-PROM at 2 and 3 years. In conclusion, lacking specific tools for risk stratification of patients undergoing MitraClip implantation, ESII holds favorable prognostic characteristics, which makes it a valid surrogate

Predictors of clinical outcomes after edge-to-edge percutaneous mitral valve repair

BACKGROUND: There is limited information on the long-term outcomes and prognostic clinical predictors after edge-to-edge transcatheter mitral valve repair with the MitraClip system. METHODS: Consecutive patients with mitral regurgitation (MR) undergoing MitraClip therapy between October 2008 and November 2013 in 4 Italian centers were analyzed. The primary end point of interest was all-cause death. The secondary end point was the composite of all-cause death or rehospitalization for heart failure. RESULTS: A total of 304 patients were included, of which 79% had functional MR and 17% were in New York Heart Association functional class IV. Acute procedural success was obtained in 92% of cases, with no intraprocedural death. The cumulative incidences of all-cause death were 3.4%, 10.8%, and 18.6% at 30 days, 1 year, and 2 years, respectively. The corresponding incidences of the secondary end point were 4.4%, 22.0%, and 39.7%, respectively. In the Cox multivariate model, New York Heart Association functional class IV at baseline and ischemic MR etiology were found to significantly and independently predict both the primary and the secondary end point. A baseline, left ventricular end-systolic volume >110 mL was found to be an independent predictor of the secondary endpoint. Acute procedural success was independently associated with a lower risk of all-cause death and the combination of all-cause death or rehospitalization for heart failure at long-term follow-up. CONCLUSIONS: In a cohort of patients undergoing MitraClip therapy, those presenting at baseline with ischemic functional etiology, severely dilated ventricles, or advanced heart failure and those undergoing unsuccessful procedures carried the worst prognosis

Transcatheter valve-in-valve implantation using CoreValve revalving system for failed surgical aortic bioprostheses

ObjectivesThe purpose of this study was to evaluate the performance of CoreValve Revalving System (CRS) (Medtronic, Minneapolis, Minnesota) implantation in patients with failed aortic bioprostheses.BackgroundTranscatheter aortic valve implantation with the CRS is an effective option in high-risk patients with severe aortic stenosis. It may be an option for patients with a failed aortic bioprosthesis, especially when the risk of a surgical redo is deemed prohibitive.MethodsCRS “valve-in-valve” implantation was performed in 25 high-risk patients with a failed bioprosthesis. Their mean age was 82.4 ± 3.2 years. New York Heart Association functional classes III and IV were present in 21 and 4 patients, respectively. The logistic EuroSCORE was 31.5 ± 14.8%, whereas the Society of Thoracic Surgeons score was 8.2 ± 4.2. Patients/prostheses were divided in type A (mainly stenotic, n = 9) and type B (mainly regurgitant, n = 16).ResultsThe implantation success rate was 100%. In group A, the peak aortic gradient significantly decreased from 77.6 ± 21.6 mm Hg to 34.6 ± 19.4 mm Hg (p = 0.001). In all but 2 patients in group B, no significant regurgitation was observed post-implantation. No patients died during the procedure. At 30 days, there were 3 deaths (12%), 2 myocardial infarctions (8%), and 3 atrioventricular blocks requiring pacemaker implantation (12%). At a mean follow-up of 6 months, there were another death (survival rate of 84%) and a pacemaker implantation (cumulative incidence of 16%). New York Heart Association functional class improved in all patients to I and II.ConclusionsCRS implantation was feasible and effective regardless of the prevalent mode of failure. This finding may significantly affect the treatment of patients with a failed bioprosthesis deemed at a prohibitive risk for surgical redo