Atrial fibrillation in patients with atrial septal aneurysm

Background: To assess the incidence of paroxysmal atrial fibrillation (AF) in patients with atrial septal aneurysm (ASA) and the relationship between ASA morphology and the incidence of AF. Methods: Among 12,941 patients evaluated echocardiographically, 88 (0.68%) were diagnosed with ASA [with 35 (39.8%) males and 53 (60.2%) females; mean age, 54.3 &#177; 14.4 years]. The morphology of the aneurysm and the atria was evaluated by echocardiography, P wave dispersion was evaluated by 12-lead electrocardiography (ECG) and the presence of AF was confirmed by 24-hour ambulatory ECG monitoring. ASA was diagnosed when the base of the aneurysm on echocardiography exceeded 15 mm and its protrusion exceeded 7.5 mm. Results: Paroxysmal AF was documented in 15 (17.0%) patients with ASA. We showed that the presence of AF depended on the area of the aneurysm, with the latter positively correlating with the area of the left atrium. We further found a significant relationship between the presence of atrial arrhythmia and the dispersion of P wave duration (p < 0.005). The remaining characteristics, such as gender and age, embolic events, interatrial shunt and comorbidities showed no correlation with the occurrence of AF. Conclusions: The occurrence of paroxysmal AF in patients with ASA depends on the area of the aneurysm and the increased area of the left atrium. Patients with ASA and paroxysmal AF display a significantly higher dispersion of sinus P wave duration versus patients with ASA but without paroxysmal AF. The presence of ASA structure oscillation, the direction of aneurismal protrusion and the presence of interatrial shunt do not significantly affect the incidence of AF. (Cardiol J 2007; 14: 580-584)

Przyspieszony rytm komorowy u pacjenta bez stwierdzonej organicznej choroby serca

Przyspieszony rytm komorowy jest arytmią obserwowaną najczęściej w ostrym zawale serca. Sporadycznie towarzyszy innym chorobom serca, ale najrzadziej obserwowany jest u ludzi zdrowych lub bez chorób kardiologicznych. Ze względu na znikome następstwa hemodynamiczne tej arytmii z reguły nie wymaga leczenia, chociaż wskazuje na obecność czynnego ektopowego ogniska w mięśniu sercowym. W naszej pracy przedstawiamy przypadkowe odkrycie takiej arytmii u pacjenta planowanego do rozległego zabiegu laryngologicznego. U tego chorego przyspieszony rytm komorowy dominował w ponad 95% dobowego zapisu holterowskiego. Ciekawa obserwacja dotyczyła izorytmii pobudzeń zatokowych oraz rytmu komorowego. W większości spoczynkowych zapisów EKG załamek P był zlokalizowany tuż "za" szerokim zespołem QRS, dając przypuszczenie jego wstecznego pobudzenia. Zapis z elektrody przełykowej wykluczył taką możliwość. W wykonanych badaniach kardiologicznych nie stwierdzono u tego pacjenta organicznej choroby serca. Chory bez leczenia antyarytmicznego został zoperowany z powodu raka krtani. Zabieg przebiegł bez powikłań. Pacjent został wypisany do domu po 2 tygodniach pobytu w szpitalu. W kontrolnym badaniu holterowskim wykonanym miesiąc później, zgodnie z naszymi przypuszczeniami, nadal przez prawie całą dobę występował przyspieszony rytm komorowy. Po roku stan chorego jest nadal dobry

Przyspieszony rytm komorowy u pacjenta bez stwierdzonej organicznej choroby serca

Przyspieszony rytm komorowy jest arytmią obserwowaną najczęściej w ostrym zawale serca. Sporadycznie towarzyszy innym chorobom serca, ale najrzadziej obserwowany jest u ludzi zdrowych lub bez chorób kardiologicznych. Ze względu na znikome następstwa hemodynamiczne tej arytmii z reguły nie wymaga leczenia, chociaż wskazuje na obecność czynnego ektopowego ogniska w mięśniu sercowym. W naszej pracy przedstawiamy przypadkowe odkrycie takiej arytmii u pacjenta planowanego do rozległego zabiegu laryngologicznego. U tego chorego przyspieszony rytm komorowy dominował w ponad 95% dobowego zapisu holterowskiego. Ciekawa obserwacja dotyczyła izorytmii pobudzeń zatokowych oraz rytmu komorowego. W większości spoczynkowych zapisów EKG załamek P był zlokalizowany tuż "za" szerokim zespołem QRS, dając przypuszczenie jego wstecznego pobudzenia. Zapis z elektrody przełykowej wykluczył taką możliwość. W wykonanych badaniach kardiologicznych nie stwierdzono u tego pacjenta organicznej choroby serca. Chory bez leczenia antyarytmicznego został zoperowany z powodu raka krtani. Zabieg przebiegł bez powikłań. Pacjent został wypisany do domu po 2 tygodniach pobytu w szpitalu. W kontrolnym badaniu holterowskim wykonanym miesiąc później, zgodnie z naszymi przypuszczeniami, nadal przez prawie całą dobę występował przyspieszony rytm komorowy. Po roku stan chorego jest nadal dobry

Impact of routine invasive strategy on outcomes in patients with non-ST-segment elevation myocardial infarction during 2005–2014: A report from the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS)

Background: Non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI) has become the most frequently encountered type of myocardial infarction. The patient clinical profile and management has evolved over the past decade. As there is still a scarcity of data on the latest trends in NSTEMI, changes herein were observed and assessed in the treatment and outcomes in Poland between 2005 and 2014.Methods: A total of 197,192 patients with NSTEMI who enrolled in the Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) between 2005 and 2014 were analyzed. In-hospital and 12-month mortality were assessed.Results: Coronary angiography use increased from 35.8% in 2005–2007 to 90.7% in 2012–2014 (p &lt; 0.05), whereas percutaneous coronary intervention increased from 25.7% in 2005–2007 to 63.6% in 2012–2014 (p &lt; 0.05). There was a 50% reduction in in-hospital mortality (from 5.6% in 2005–2007 to 2.8% in 2012–2014; p &lt; 0.05) and a 30% reduction in 1-year mortality (from 19.4% in 2005–2007 to 13.7% in 2012–2014; p &lt; 0.05). A multivariate analysis confirmed an immense impact of invasive strategy on patient prognosis during in-hospital observation with an odds ratio (OR) of 0.31 (95% confidence interval [CI] 0.29–0.33; p &lt; 0.05) as well as during the 12-month observation with an OR of 0.51 (95% CI 0.49–0.52; p &lt; 0.05).Conclusions: Over the past 10 years, an important advance in the management of NSTEMI has taken place in Poland. Routine invasive strategy resulted in a significant decrease in mortality rates in all groups of NSTEMI patients

Survival benefit from recent changes in management of men and women with ST-segment elevation myocardial infarction treated with percutaneous coronary interventions

Background: Nowadays, the majority of patients with myocardial infarction with ST-segment elevation (STEMI) are treated with primary percutaneous coronary interventions (PCI). In recent years, there have been ongoing improvements in PCI techniques, devices and concomitant pharmacotherapy. However, reports on further mortality reduction among PCI-treated STEMI patients remain inconclusive. The aim of this study was to compare changes in management and mortality in PCI-treated STEMI patients between 2005 and 2011 in a real-life setting. Methods: Data on 79,522 PCI-treated patients with STEMI from Polish Registry of Acute Coronary Syndromes (PL-ACS) admitted to Polish hospitals between 2005 and 2011 were analyzed. First, temporal trends of in-hospital management in men and women were presented. In the next step, patients from 2005 and 2011 were nearest neighbor matched on their propensity scores to compare in-hospital, 30-day and 1-year mortality rates and in-hospital management strategies and complications. Results: Some significant changes were noted in hospital management including shortening of median times from admission to PCI, increased use of drug-eluting stents, potent antiplatelet agents but also less frequent use of statin, beta-blockers and angiotensin converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers. There was a strong tendency toward preforming additional PCI of non-infarct related arteries, especially in women. After propensity score adjustment there were significant changes in inhospital but not in 30-day or 1-year mortality rates between 2005 and 2011. The results were similar in men and women. Conclusions: There were apparent changes in management and significant in-hospital mortality reductions in PCI-treated STEMI patients between 2005 and 2011. However, it did not result in 30-day or 1-year survival benefit at a population level. There may be room for improvement in the use of guideline-recommended pharmacotherapy

Bradykardia u pacjenta z jadłowstrętem psychicznym — opis przypadku

Zaburzenia rytmu pod postacią bradykardii w przebiegu jadłowstrętu psychicznego (anorexianervosa) są zjawiskiem częstym, ale w większości przypadków niegroźnym i odwracalnym. Ponadto mogą im towarzyszyć inne nieprawidłowości z zakresu układu sercowo-naczyniowego. W praktyce bradykardia &lt; 40/min, a nawet &lt; 30/min może budzić niepokój i wymaga wykluczenia innych, poważniejszych przyczyn. Zwykle obserwowane zaburzenia rytmu wracają do normy w ciągu kilku tygodni od normalizacji masy ciała. Niekiedy jednak mogą utrzymywać się znacznie dłużej, pomimo skutecznego leczenia choroby podstawowej. W pracy przedstawiono przypadek pacjenta z wywiadem zaburzeń odżywiania o typie anoreksji–bulimii, u którego pomimo normalizacji masy ciała i braku dowodów na chorobę węzła zatokowego, jeszcze przez wiele miesięcy występowała bezobjawowa zatokowa bradykardia, która stopniowo zmniejszała się na przestrzeni 2-letniej obserwacji

Ocena skuteczności leczenia pacjentów z zespołem wazowagalnym - u kogo wszczepienie stymulatora serca może być korzystne?

Wstęp: Stymulację serca można zastosować w wybranej grupie chorych z zespołem wazowagalnym (VVS), chociaż nie ustalono jednoznacznych wskazań do tej terapii. Celem niniejszej pracy jest analiza kliniczna pacjentów z VVS, ze szczególnym uwzględnieniem skuteczności stałej stymulacji serca. Materiał i metody: W latach 2001-2004 w Świętokrzyskim Centrum Kardiologii hospitalizowano 13 437 pacjentów, w tym 191 osób (1,4%), u których wystąpiła krótkotrwała, przemijająca utrata przytomności. Na podstawie wywiadów i badań dodatkowych (w tym testu pochyleniowego) u 17 chorych (9 kobiet i 8 mężczyzn) w wieku 17-47 lat (śr. 30,8 roku) rozpoznano zespół wazowagalny. Wszystkich pacjentów poinformowano o naturze choroby oraz sposobie zapobiegania utratom przytomności. U 2 osób zastosowano midodrynę, u 1 mineralokortykoidy, 5 osobom z poważnymi urazami w przebiegu utrat przytomności i udokumentowaną asystolią lub istotną objawową bradykardią wszczepiono układ stymulujący serce typu DDDR, 1 osobie implantowano układ VDD przed rozpoznaniem zespołu wazowagalnego. W trakcie obserwacji oceniano stosowanie się do zaleceń, jakość życia oraz liczbę utrat przytomności. Wyniki: W obserwacji trwającej 8,5 &#177; 3,5 miesiąca nie stwierdzono utrat przytomności w grupie ze stałą stymulacją dwujamową. U pacjentów leczonych zachowawczo obserwowano większe poczucie choroby oraz nawroty utrat przytomności, zwłaszcza gdy nie stosowali się oni do zaleceń lub w sytuacjach predysponujących do hipowolemii. Wnioski: Szczegółowa analiza danych z wywiadów oraz wynik testu pochyleniowego są przydatne w ustaleniu postępowania u pacjentów z zespołem wazowagalnym. Wszczepienie kardiostymulatora wydaje się być uzasadnione wtedy, gdy podstawową przyczyną jest udokumentowana bradykardia, a utratom przytomności towarzyszą powtarzające się urazy lub poważny uraz. Zastosowanie stałej stymulacji serca w badanej grupie poprawiło komfort życia

The 3020insC Allele of NOD2 Predisposes to Cancers of Multiple Organs

The NOD2 gene has been associated with susceptibility to Crohn's disease and individuals with Crohn's disease are at increased risk for cancer at a number of organ sites. We studied the association between the 3020insC allele of the NOD2 gene and cancer among 2604 cancer patients and 1910 controls from Poland. Patients were diagnosed with one of twelve types of cancer in the Szczecin region between 1994 and 2004. Significant associations were found for colon cancer (OR = 1.8; 95% CI 1.2 to 2.6), for lung cancer (OR = 1.7; 95% CI = 1.1 to 2.5) and for ovarian cancer (OR = 1.6; 95% CI 1.1 to 2.3). In addition, a significant association was found for early-onset laryngeal cancer (OR = 2.9; 95% CI 1.4 to 6.2) and for breast cancer in the presence of DCIS (OR = 2.1 95% CI = 1.2 to 3.6). The NOD2 3020insC allele is relatively common (in Poland 7.3% of individuals) and may be responsible for an important fraction of cancer cases. We estimate that the lifetime cancer risk among carriers of this allele is 30% higher than that of individuals with two wild-type alleles

Variant alleles of the CYP1B1 gene are associated with colorectal cancer susceptibility

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>CYP1B1 is a P450 enzyme which is involved in the activation of pro-carcinogens to carcinogens as well as sex hormone metabolism. Because differences in the activity of the enzyme have been correlated with variant alleles of single nucleotide polymorphisms (SNPs), it represents an attractive candidate gene for studies into colorectal cancer susceptibility.</p> <p>Methods</p> <p>We genotyped 597 cancer patients and 597controls for three CYP1B1 SNPs, which have previously been shown to be associated with altered enzymatic activity. Using the three SNPs, eight different haplotypes were constructed. The haplotype frequencies were estimated in cases and controls and then compared. The odds ratio for each tumour type, associated with each haplotype was estimated, with reference to the most common haplotype observed in the controls.</p> <p>Results</p> <p>The three SNPs rs10012, rs1056827 and rs1056836 alone did not provide any significant evidence of association with colorectal cancer risk. Haplotypes of rs1056827 and rs10012 or rs1056827 and rs1056836 revealed an association with colorectal cancer which was significantly stronger in the homozygous carriers. One haplotype was under represented in the colorectal cancer patient group compared to the control population suggesting a protective effect.</p> <p>Conclusion</p> <p>Genetic variants within the CYP1B1 that are associated with altered function appear to influence susceptibility to a colorectal cancer in Poland. Three haplotypes were associated with altered cancer risk; one conferred protection and two were associated with an increased risk of disease. These observations should be confirmed in other populations.</p