Wpływ nadciśnienia tętniczego na przebieg angioplastyki tętnic wieńcowych

Wstęp: Celem pracy była analiza porównawcza populacji chorych z nadciśnieniem tętniczym i bez nadciśnienia, leczonych za pomocą przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) z powodu objawowej choroby niedokrwiennej serca. W obu wyodrębnionych grupach analizowano czynniki związane z trudnością zabiegu. Materiał i metody: Analizowano wyniki leczenia za pomocą przezskórnych interwencji wieńcowych w grupie 1000 pacjentów. Oceniano technikę wykonania zabiegu angioplastyki wieńcowej, zużycie balonów i stentów, zakres rewaskularyzacji, czas ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie oraz zużycie środka kontrastowego. Wyniki: Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic między badanymi grupami chorych w populacji poddanej zabiegowi klasycznej angioplastyki balonowej. Istotne różnice wykazano między odsetkiem chorych z nadciśnieniem tętniczym i bez niego, u których wykonywano zabieg angioplastyki z implantacją jednego stentu (odpowiednio: 67,99% i 77,16%) oraz PCI wielu naczyń z implantacją minimum 2 stentów (odpowiednio: 2,48% i 0,76%). Wykazano znamiennie większą liczbę zużywanych balonów w populacji chorych z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z populacją osób bez nadciśnienia (odpowiednio: 1,099 i 0,985). Zużycie stentów w obu badanych grupach pacjentów pozostawało na zbliżonym poziomie. Odsetek anatomicznie całkowitych rewaskularyzacji serca był istotnie wyższy w grupie chorych bez nadciśnienia tętniczego w porównaniu z populacją z nadciśnieniem (odpowiednio: 30,71% i 24,75%). Stwierdzono istotnie dłuższy średni czas ekspozycji na promieniowanie jonizujące w grupie osób z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z pacjentami bez nadciśnienia, odpowiednio (średnia ± SD): 10,29 ± 6,69 min i 9,29 ± 6,17 min. Podobnie objętość zużytego w trakcie procedury środka cieniującego była istotnie większa w populacji osób z nadciśnieniem tętniczym, odpowiednio (średnia ± SD): 157,26 ± 80,03 ml i 143,27 ± 74,54 ml. Wnioski: U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym znamiennie częściej wykonywano angioplastykę z implantacją minimum 2 stentów, istotnie rzadziej uzyskiwano anatomicznie całkowitą rewaskularyzację. Wyniki te oraz znamiennie większy czas ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie i objętość użytego środka cieniującego u chorych z nadciśnieniem tętniczym pozwalają stwierdzić, że w tej grupie zabiegi były bardziej złożone i trudniejsze technicznie

Wpływ nadciśnienia tętniczego na przebieg angioplastyki tętnic wieńcowych

Wstęp: Celem pracy była analiza porównawcza populacji chorych z nadciśnieniem tętniczym i bez nadciśnienia, leczonych za pomocą przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) z powodu objawowej choroby niedokrwiennej serca. W obu wyodrębnionych grupach analizowano czynniki związane z trudnością zabiegu. Materiał i metody: Analizowano wyniki leczenia za pomocą przezskórnych interwencji wieńcowych w grupie 1000 pacjentów. Oceniano technikę wykonania zabiegu angioplastyki wieńcowej, zużycie balonów i stentów, zakres rewaskularyzacji, czas ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie oraz zużycie środka kontrastowego. Wyniki: Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic między badanymi grupami chorych w populacji poddanej zabiegowi klasycznej angioplastyki balonowej. Istotne różnice wykazano między odsetkiem chorych z nadciśnieniem tętniczym i bez niego, u których wykonywano zabieg angioplastyki z implantacją jednego stentu (odpowiednio: 67,99% i 77,16%) oraz PCI wielu naczyń z implantacją minimum 2 stentów (odpowiednio: 2,48% i 0,76%). Wykazano znamiennie większą liczbę zużywanych balonów w populacji chorych z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z populacją osób bez nadciśnienia (odpowiednio: 1,099 i 0,985). Zużycie stentów w obu badanych grupach pacjentów pozostawało na zbliżonym poziomie. Odsetek anatomicznie całkowitych rewaskularyzacji serca był istotnie wyższy w grupie chorych bez nadciśnienia tętniczego w porównaniu z populacją z nadciśnieniem (odpowiednio: 30,71% i 24,75%). Stwierdzono istotnie dłuższy średni czas ekspozycji na promieniowanie jonizujące w grupie osób z nadciśnieniem tętniczym w porównaniu z pacjentami bez nadciśnienia, odpowiednio (średnia ± SD): 10,29 ± 6,69 min i 9,29 ± 6,17 min. Podobnie objętość zużytego w trakcie procedury środka cieniującego była istotnie większa w populacji osób z nadciśnieniem tętniczym, odpowiednio (średnia ± SD): 157,26 ± 80,03 ml i 143,27 ± 74,54 ml. Wnioski: U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym znamiennie częściej wykonywano angioplastykę z implantacją minimum 2 stentów, istotnie rzadziej uzyskiwano anatomicznie całkowitą rewaskularyzację. Wyniki te oraz znamiennie większy czas ekspozycji na promieniowanie rentgenowskie i objętość użytego środka cieniującego u chorych z nadciśnieniem tętniczym pozwalają stwierdzić, że w tej grupie zabiegi były bardziej złożone i trudniejsze technicznie

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Wpływ rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na odpowiedź zapalną u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu do tętnicy wieńcowej określa ryzyko nawrotu zwężenia. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu rodzaju i objętości wybranych niejonowych środków cieniujących na stężenia białek ostrej fazy oraz występowanie klinicznej restenozy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę post hoc prospektywnego badania kohortowego obejmującego 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną angioplastyką wieńcową z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Chorych porównywano w zależności od rodzaju i objętości użytego środka cieniującego. Dostępne niejonowe środki kontrastowe (jomeprol, jopromid, jodiksanol) podawano zgodnie z wyborem lekarza wykonującego zabieg. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 24 godzinach i 1 miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, miesiącu i po upływie pół roku od angioplastyki. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej wykonywano po 3 miesiącach oraz po roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Grupy pacjentów, u których zastosowano różne rodzaje środków cieniujących, nie różniły się wyjściową charakterystyką. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 osób, bez istotnych różnic w zależności od użytego kontrastu. Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu w badanych grupach. Dodatkowo wielkość odpowiedzi zapalnej okazała się niezależna od rodzaju i objętości podanego środka cieniującego. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Rodzaj i objętość kontrastu nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej implantacją stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej oraz występowanie klinicznej restenozy nie wiążą się z rodzajem i objętością współcześnie stosowanych środków cieniujących

Porównanie okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u chorych na cukrzycę typu 2 i u osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej

Wstęp: Wysokie stężenia markerów zapalnych stanowią czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy typu 2 u osób zdrowych oraz wskazują na chorych z cukrzycą zagrożonych dużym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy była ocena okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u pacjentów z cukrzycą typu 2 i osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno włączono 31 chorych na cukrzycę i 167 osób bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej dławicy piersiowej metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po upływie miesiąca od interwencji. Wizyty kontrolne po zabiegu angioplastyki przeprowadzano po upływie tygodnia, miesiąca i pół roku (z próbą wysiłkową) oraz po 3 miesiącach i po roku (bez próby wysiłkowej). Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzycę i u osób bez tego schorzenia. Stężenia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach i miesiącu od interwencji były istotnie większe u chorych na cukrzycę. Cukrzyca w wywiadzie, duży wskaźnik masy ciała i podeszły wiek wiązały się z podwyższonym stężeniem CRP przed zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego obecność cukrzycy utraciła istotność statystyczną. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 pacjentów, bez istotnych różnic między grupami. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano zwiększone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy, natomiast obecność cukrzycy po uwzględnieniu stężeń mediatorów zapalnych nie miała znaczenia prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzycę typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej tętnicy wieńcowej charakteryzują się większą okołozabiegową aktywacją czynników zapalnych w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Jednocześnie w populacji ogólnej wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej wszczepieniem stentu określa ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zwężenia

Porównanie okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u chorych na cukrzycę typu 2 i u osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej

Wstęp: Wysokie stężenia markerów zapalnych stanowią czynnik prognostyczny rozwoju cukrzycy typu 2 u osób zdrowych oraz wskazują na chorych z cukrzycą zagrożonych dużym ryzykiem incydentów sercowo-naczyniowych. Celem niniejszej pracy była ocena okołozabiegowych stężeń wybranych białek ostrej fazy u pacjentów z cukrzycą typu 2 i osób bez cukrzycy poddanych elektywnej implantacji stentu do tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania kohortowego kolejno włączono 31 chorych na cukrzycę i 167 osób bez tego schorzenia. Wszystkich leczono z powodu stabilnej dławicy piersiowej metodą przezskórnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po upływie miesiąca od interwencji. Wizyty kontrolne po zabiegu angioplastyki przeprowadzano po upływie tygodnia, miesiąca i pół roku (z próbą wysiłkową) oraz po 3 miesiącach i po roku (bez próby wysiłkowej). Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Zaobserwowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu u chorych na cukrzycę i u osób bez tego schorzenia. Stężenia CRP we wszystkich punktach pomiaru oraz SAA po 24 godzinach i miesiącu od interwencji były istotnie większe u chorych na cukrzycę. Cukrzyca w wywiadzie, duży wskaźnik masy ciała i podeszły wiek wiązały się z podwyższonym stężeniem CRP przed zabiegiem w analizie 1-wymiarowej, podczas gdy po utworzeniu modelu wieloczynnikowego obecność cukrzycy utraciła istotność statystyczną. Kliniczna restenoza wystąpiła w trakcie rocznego okresu obserwacji u 30 pacjentów, bez istotnych różnic między grupami. W analizie z użyciem modelu regresji logistycznej wykazano zwiększone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy, natomiast obecność cukrzycy po uwzględnieniu stężeń mediatorów zapalnych nie miała znaczenia prognostycznego w analizie wielowymiarowej. Wnioski: Chorzy na cukrzycę typu 2 poddani implantacji stentu do natywnej tętnicy wieńcowej charakteryzują się większą okołozabiegową aktywacją czynników zapalnych w porównaniu z osobami bez cukrzycy. Jednocześnie w populacji ogólnej wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej wszczepieniem stentu określa ryzyko jawnego klinicznie nawrotu zwężenia

Przebieg wczesnej rehabilitacji szpitalnej u chorych z ostrym zawałem serca, leczonych pierwotną angioplastyką lub trombolitycznie

Wstęp: Celem pracy było porównanie przebiegu wczesnej rehabilitacji szpitalnej u pacjentów leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową lub trombolitycznie z powodu ostrego zawału serca. Materiał i metody: W sposób retrospektywny przeanalizowano wyniki rehabilitacji pozawałowej u 150 osób: u 50 kolejnych pacjentów leczonych trombolitycznie oraz u 100 chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej, dobranych pod względem czynników demograficznych i klinicznych. Wszystkich pacjentów rehabilitowano według trójetapowego programu usprawniania wewnątrzszpitalnego obowiązującego w ośrodku autorów. Ocenie poddano częstości akcji serca, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego podczas kolejnych etapów rehabilitacji, wyniki prób wysiłkowych oraz wybrane parametry echokardiograficzne. Wyniki: W grupie pacjentów poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej rehabilitację pozawałową rozpoczynano wcześniej, chorzy szybciej uczestniczyli w jej kolejnych etapach, a okres hospitalizacji w tej populacji był istotnie krótszy. Między porównywanymi grupami nie wykazano znamiennych różnic w częstości akcji serca, wartościach ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w czasie kolejnych etapów rehabilitacji oraz ocenianych przy wypisie parametrach echokardiograficznych. Pacjentów leczonych interwencyjnie wcześniej poddawano próbie wysiłkowej, istotnie rzadziej stwierdzano u nich dodatni wynik próby oraz osiągali oni znamiennie większe obciążenie. Wnioski: Rehabilitacja w grupie pacjentów leczonych inwazyjnie przebiegała szybciej, co wiązało się z wcześniejszym wykonaniem próby wysiłkowej oraz krótszym okresem hospitalizacji. U chorych leczonych inwazyjnie, mimo krótszego okresu trwania rehabilitacji, istotnie rzadziej stwierdzano dodatni wynik próby wysiłkowej. Charakteryzowali się oni także lepszą tolerancją wysiłku. (Folia Cardiol. 2005; 12: 273–283

Przebieg wczesnej rehabilitacji szpitalnej u chorych z ostrym zawałem serca, leczonych pierwotną angioplastyką lub trombolitycznie

Wstęp: Celem pracy było porównanie przebiegu wczesnej rehabilitacji szpitalnej u pacjentów leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową lub trombolitycznie z powodu ostrego zawału serca. Materiał i metody: W sposób retrospektywny przeanalizowano wyniki rehabilitacji pozawałowej u 150 osób: u 50 kolejnych pacjentów leczonych trombolitycznie oraz u 100 chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej, dobranych pod względem czynników demograficznych i klinicznych. Wszystkich pacjentów rehabilitowano według trójetapowego programu usprawniania wewnątrzszpitalnego obowiązującego w ośrodku autorów. Ocenie poddano częstości akcji serca, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego podczas kolejnych etapów rehabilitacji, wyniki prób wysiłkowych oraz wybrane parametry echokardiograficzne. Wyniki: W grupie pacjentów poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej rehabilitację pozawałową rozpoczynano wcześniej, chorzy szybciej uczestniczyli w jej kolejnych etapach, a okres hospitalizacji w tej populacji był istotnie krótszy. Między porównywanymi grupami nie wykazano znamiennych różnic w częstości akcji serca, wartościach ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w czasie kolejnych etapów rehabilitacji oraz ocenianych przy wypisie parametrach echokardiograficznych. Pacjentów leczonych interwencyjnie wcześniej poddawano próbie wysiłkowej, istotnie rzadziej stwierdzano u nich dodatni wynik próby oraz osiągali oni znamiennie większe obciążenie. Wnioski: Rehabilitacja w grupie pacjentów leczonych inwazyjnie przebiegała szybciej, co wiązało się z wcześniejszym wykonaniem próby wysiłkowej oraz krótszym okresem hospitalizacji. U chorych leczonych inwazyjnie, mimo krótszego okresu trwania rehabilitacji, istotnie rzadziej stwierdzano dodatni wynik próby wysiłkowej. Charakteryzowali się oni także lepszą tolerancją wysiłku. (Folia Cardiol. 2005; 12: 273–283

Późna zakrzepica w stencie powlekanym rapamycyną

Stentowanie tętnic wieńcowych jest rutynowym zabiegiem, który stosuje się podczas przezskórnej rewaskularyzacji serca. Coraz częściej wykonuje się implantowanie kilku rodzajów stentów do tej samej tętnicy wieńcowej. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 57-letniego pacjenta z ostrym zawałem serca ściany przedniej, u którego po 6 miesiącach od implantacji 2 stentów (jeden stent pokrywany lekiem antyproliferacyjnym, drugi stent standardowy) wystąpiła późna zakrzepica w stencie powlekanym oraz rozlana restenoza w stencie standardowym. U chorego wykonano pierwotną angioplastykę balonową, a po 4 tygodniach w miejsce 2 stentów wszczepiono stent powlekany Cypher. W kontrolnej koronarografii, wykonanej po 6 miesiącach od implantacji, nie wykazano restenozy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 309–314

Wpływ wielkości urazu naczynia związanego z implantacją stentu na odpowiedź zapalną

Wstęp: Wielkość odpowiedzi zapalnej u pacjentów poddanych implantacji stentu do tętnicy wieńcowej jest wiarygodnym zastępczym kryterium oceny w aspekcie prognozy wyników odległych. Celem niniejszej pracy było wyjaśnienie, czy związane z zabiegiem zmienne, takie jak wymiary stentu, pole powierzchni urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji, wpływają na wielkość odpowiedzi zapalnej. Materiał i metody: Do prospektywnego badania z podziałem na grupy włączono 198 pacjentów z dławicą stabilną, leczonych przezskórną śródnaczyniową angioplastyką wieńcową (PTCA) z implantacją stentu ze stali nierdzewnej. Krew do oznaczeń białka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego amyloidu A (SAA) pobierano przed zabiegiem oraz po 6 i 24 godzinach, a także po miesiącu od interwencji. Wizyty kontrolne połączone z próbą wysiłkową przeprowadzano po 7 dniach, mięsiącu i po upływie pół roku od PTCA. Badania kontrolne bez próby wysiłkowej przeprowadzono po 3 miesiącach oraz po upływie roku od zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: W trakcie rocznego okresu obserwacji kliniczną restenozę stwierdzono u 30 pacjentów. Zanotowano porównywalny wzorzec odpowiedzi zapalnej z maksymalnymi stężeniami CRP i SAA po 24 godzinach od zabiegu zarówno u chorych z restenozą, jak i u osób bez tego schorzenia. Zaobserwowano istotnie większe nasilenie odpowiedzi zapalnej i wyższe współczynniki korelacji ze stężeniami początkowymi w grupie, w której rozwinęła się restenoza. Ponadto analiza z użyciem modelu regresji logistycznej wykazała podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach jako czynniki predykcyjne wystąpienia restenozy. Wymiary stentu, powierzchnia urazu naczynia oraz maksymalne ciśnienie implantacji nie korelowały z najwyższymi stężeniami mediatorów zapalnych, w przeciwieństwie do ich przedzabiegowych wartości. Wnioski: Wielkość odpowiedzi zapalnej wywołanej przez implantację stentu ze stali nierdzewnej do tętnicy wieńcowej jest niezależna od wymiarów stentu, powierzchni urazu naczynia oraz maksymalnego ciśnienia implantacji. Stężenia białek ostrej fazy oznaczone przed zabiegiem korelują z ich najwyższymi wartościami po angioplastyce, szczególnie u pacjentów, u których później dochodziło do restenozy. Podwyższone stężenia SAA przed zabiegiem oraz CRP i SAA po 24 godzinach są czynnikami predykcyjnymi wystąpienia klinicznej restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 481–492