A special case of thyroid associated ophthalmopathy in the course of Graves-Basedow disease

Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii — 9 punktów, CAS — 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami.Introduction: The exact pathogenesis of Graves’ ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves’ ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves’ disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered

Szczególny przypadek oftalmopatii naciekowej w przebiegu choroby Graves-Basedowa

Introduction: The exact pathogenesis of Graves’ ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves’ ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves’ disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered.Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii - 9 punktów, CAS - 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami

Obestatin accelerates the recovery in the course of ischemia/reperfusion-induced acute pancreatitis in rats

ObjectiveSeveral previous studies have shown that obestatin exhibits protective and regenerative effects in some organs including the stomach, kidney, and the brain. In the pancreas, pretreatment with obestatin inhibits the development of cerulein-induced acute pancreatitis, and promotes survival of pancreatic beta cells and human islets. However, no studies investigated the effect of obestatin administration following the onset of experimental acute pancreatitis.AimThe aim of this study was to evaluate the impact of obestatin therapy in the course of ischemia/reperfusion-induced pancreatitis. Moreover, we tested the influence of ischemia/reperfusion-induced acute pancreatitis and administration of obestatin on daily food intake and pancreatic exocrine secretion.MethodsAcute pancreatitis was induced by pancreatic ischemia followed by reperfusion of the pancreas. Obestatin (8 nmol/kg/dose) was administered intraperitoneally twice a day, starting 24 hours after the beginning of reperfusion. The effect of obestatin in the course of necrotizing pancreatitis was assessed between 2 and 14 days, and included histological, functional, and biochemical analyses. Secretory studies were performed on the third day after sham-operation or induction of acute pancreatitis in conscious rats equipped with chronic pancreatic fistula.ResultsTreatment with obestatin ameliorated morphological signs of pancreatic damage including edema, vacuolization of acinar cells, hemorrhages, acinar necrosis, and leukocyte infiltration of the gland, and led to earlier pancreatic regeneration. Structural changes were accompanied by biochemical and functional improvements manifested by accelerated normalization of interleukin-1β level and activity of myeloperoxidase and lipase, attenuation of the decrease in pancreatic DNA synthesis, and by an improvement of pancreatic blood flow. Induction of acute pancreatitis by pancreatic ischemia followed by reperfusion significantly decreased daily food intake and pancreatic exocrine secretion. Administration of obestatin at doses used was without significant effect with regard to daily food intake or pancreatic exocrine secretion in sham-operated rats, as well as in rats with acute pancreatitis. On the other hand, obestatin abolished a statistical significance of difference in food intake between animals with AP and control animals without pancreatic fistula and induction of AP.ConclusionTreatment with the exogenous obestatin reduces severity of ischemia/reperfusion-induced acute pancreatitis and accelerates recovery in this disease. The involved mechanisms are likely to be multifactorial, and are mediated, at least in part, by anti-inflammatory properties of obestatin

Pretreatment with warfarin attenuates the development of ischemia/reperfusion-induced acute pancreatitis in rats

In acute pancreatitis (AP), pancreatic damage leads to local vascular injury, manifesting as endothelial damage and activation, increased vascular permeability, leukocyte rolling, sticking and transmigration to pancreatic tissue as well as activation of coagulation. Previous studies have shown that pretreatment with heparin or acenocoumarol inhibits the development of AP. The aim of the present study was to check the impact of pretreatment with warfarin, an oral vitamin K antagonist, on the development of ischemia/reperfusion-induced AP in rats. AP was induced by pancreatic ischemia followed by reperfusion of the gland. Warfarin (90, 180 or 270 µg/kg/dose) or vehicle were administered intragastrically once a day for 7 days before induction of AP. The effect of warfarin on the severity of AP was assessed 6 h after pancreatic reperfusion. The assessment included histological, functional, and biochemical analyses. Pretreatment with warfarin given at a dose of 90 or 180 µg/kg/dose increased the international normalized ratio and reduced morphological signs of pancreatic damage such as pancreatic edema, vacuolization of acinar cells, necrosis and the number of hemorrhages. These effects were accompanied by an improvement of pancreatic blood flow and a decrease in serum level amylase, lipase, pro-inflammatory interleukin-1β and plasma level of D-dimer. In contrast, pretreatment with warfarin given at a dose of 270 µg/kg/dose led to an increase in severity of pancreatic damage and biochemical indicators of AP. In addition, this dose of warfarin resulted in deaths in some animals. Pretreatment with low doses of warfarin inhibits the development of AP induced by pancreatic ischemia followed by reperfusion

Evaluation of proinflammatory, NF-kappaB dependent cytokines : iL-1α, IL-6, IL-8, and TNF-α in tissue specimens and saliva of patients with oral Squamous cell carcinoma and oral Potentially Malignant Disorders

Background: Oral squamous cell carcinoma (OSCC) is a life-threatening disease. It could be preceded by oral potentially malignant disorders (OPMDs). It was confirmed that chronic inflammation can promote carcinogenesis. Cytokines play a crucial role in this process. The aim of the study was to evaluate interleukin-1alpha (IL-1α), interleukin-6 (IL-6), interleukin-8 (IL-8), and tumor necrosis factor alpha (TNF-α) in tissue specimens and saliva of patients with OSCC and OPMDs. Methods: Cytokines were evaluated in 60 tissue specimens of pathological lesions (OSCCs or OPMDs) and in 7 controls (normal oral mucosa, NOM) by immunohistochemistry and in saliva of 45 patients with OSCC or OPMDs and 9 controls (healthy volunteers) by enzyme-linked immunosorbent assays. Results: Immunohistochemical analysis revealed significantly higher expression of IL-8 in OSCC specimens and TNF-α in OSCCs and OPMDs with dysplasia as compared to NOM. Moreover, expression of TNF-α was significantly higher in oral leukoplakia and oral lichen planus without dysplasia, whereas expression of IL-8 only in oral leukoplakia without dysplasia in comparison with NOM. Salivary concentrations of all evaluated cytokines were significantly higher in patients with OSCC than in controls. Moreover, levels of IL-8 were significantly higher in saliva of patients with OPMDs with dysplasia as compared to controls and in OSCC patients as compared to patients with dysplastic lesions. There was also significant increase in salivary concentrations of IL-6, IL-8 and TNF-α in patients with OSCC as compared to patients with OPMDs without dysplasia. Conclusion: The study confirmed that proinflammatory, NF-kappaB dependent cytokines are involved in pathogenesis of OPMDs and OSCC. The most important biomarker of malignant transformation process within oral mucosa among all assessed cytokines seems to be IL-8. Further studies on a larger sample size are needed to corroborate these results

Leczniczy efekt heparyny w przebiegu ostrego zapalenia trzustki wywołanego ceruleiną

Wprowadzenie: Wyniki wcześniejszych badań eksperymentalnych wykazały, że podanie heparyny przed wywołaniem ostrego zapalenia trzustki hamuje rozwój tego zapalenia oraz że podawanie heparyny w trakcie przebiegu ostrego zapalenia trzustki wywołanego niedotlenieniem z reperfuzją wywołuje działanie lecznicze. Cel: Celem badań było określenie wpływu podawania heparyny na przebieg ostrego zapalenia trzustki wywołanego czynnikiem pierwotnie pozanaczyniowym. Materiał i metody: Badania przeprowadzono na szczurach rasy Wistar. Ostre zapalenie trzustki wywołano przy użyciu ceruleiny. Ciężkość ostrego zapalenia trzustki określano między 1. a 10. dniem zapalenia. Heparynę podawano podskórnie 2 razy dziennie w dawce 150 U/kg m.c., zaczynając dzień po podaniu ceruleiny. Wyniki: Przyjmowanie heparyny w przebiegu ostrego zapalenia trzustki wywołanego ceruleiną znamiennie zmniejszało aktywność lipazy i stężenie prozapalnej interleukiny 1β w osoczu. Efekty te występowały wspólnie z częściowym odwróceniem, wywołanego zapaleniem trzustki, spadku trzustkowej syntezy DNA oraz poprawą trzustkowego przepływu krwi. Czas kaolinowo-kefalinowy przedłużył się, podczas gdy osoczowe stężenie D-dimeru się zmniejszyło. Nastąpiła także wcześniejsza normalizacja morfologii trzustki w ocenie histologicznej. Wnioski: Heparyna wykazuje działanie lecznicze w ostrym obrzękowym zapaleniu trzustki, prowadząc do wcześniejszej normalizacji biochemicznych wskaźników ciężkości ostrego zapalenia trzustki, oraz przyspiesza regenerację trzustki w przebiegu tej choroby.Introduction: Previous experimental studies have shown that pretreatment with heparin inhibits the development of acute pancreatitis, and administration of heparin after development of ischaemia/reperfusion-induced pancreatitis exhibits a therapeutic effect in this disease. Aim: The aim of this study was to determine the influence of heparin administration on the course of acute pancreatitis evoked by a primary non-vascular mechanism. Material and methods: The study was performed on Wistar rats. Acute pancreatitis was induced by cerulein. The severity of acute pancreatitis was evaluated between the first and tenth day of inflammation. Heparin was administered subcutaneously twice a day at the dose of 150 U/kg, starting 24 h after cerulein administration. Results: Treatment with heparin, after the development of cerulein-induced acute pancreatitis, significantly reduced plasma activity of lipase and plasma concentration of pro-inflammatory interleukin-1β. These effects were associated with a partial reversion of the pancreatitis-evoked drop in pancreatic DNA synthesis and the improvement of pancreatic blood flow. The activated partial thromboplastin time was prolonged, whereas plasma level of D-dimer was reduced. Histological features showed faster normalization of pancreatic morphology. Conclusions: Heparin exhibits a healing effect in the course of oedematous pancreatitis, leading to faster normalization of biochemical markers of acute pancreatitis severity, as well as accelerating the pancreatic regeneration