Zalecenia postępowania diagnostycznego i leczniczego w osteoporozie w Polsce. Aktualizacja 2017

W szybko starzejącym się polskim społeczeństwie osteoporoza stanowi narastający problem epidemiologiczny, a związane z nią złamania są powodem przewlekłej niepełnosprawności, powikłań, obniżenia jakości życia, znacznego wzrostu ryzyka zgonów. Okazuje się, że 80–90% chorych cierpiących na osteoporozę, w tym osteoporozę ze złamaniami, nie otrzymuje adekwatnej farmakoterapii. Zespół ekspertów Wielodyscyplinarnego Forum Osteoporozy aktualizuje w obecnym opracowaniu dotychczasowe polskie zalecenia diagnostyczno-terapeutyczne w zakresie osteoporozy (ostatnie ukazały się w 2013 r.), uwzględniając najnowsze piśmiennictwo, dostępność leków i ich refundację oraz aktualną organizację lecznictwa. W opracowanych zaleceniach podtrzymano postulat podziału zadań dla lekarzy opieki podstawowej (etap I) oraz specjalistów zajmujących się leczeniem osteoporozy (etap II). Podkreślono konieczność szybkiego wdrażania farmakoterapii i rehabilitacji u wszystkich osób ze złamaniami niskoenergetycznymi, zaakcentowano potrzebę określania 10-letniego ryzyka złamań u wszystkich osób (w tym osób bez złamań) po 50. roku życia z przyjęciem polskiego progu interwencji terapeutycznej (≥ 10% dla kalkulatora FRAX), uzupełniono strategie doboru leków i monitorowania leczenia o diagnostykę obrazową, densytometryczną i biochemiczną. Podano podstawowe wytyczne dotyczące prewencji upadków, postępowania rehabilitacyjnego, dietetycznego oraz eliminacji środowiskowych i innych czynników ryzyka złamań. W aktualnych zaleceniach zwrócono uwagę na dwa istotne elementy usprawnienia leczenia osteoporozy: 1 — strategię nadzoru nad leczeniem złamań Fracture Liaison Service (FLS) oraz, optymalnie, 2 — strategię krótkoterminowego monitorowania efektywności leczenia za pomocą markerów biochemicznych

Zalecenia postępowania diagnostycznego i leczniczego w osteoporozie w Polsce. Aktualizacja 2017

W szybko starzejącym się polskim społeczeństwie osteoporoza stanowi narastający problem epidemiologiczny, a związane z nią złamania są powodem przewlekłej niepełnosprawności, powikłań, obniżenia jakości życia, znacznego wzrostu ryzyka zgonów. Okazuje się, że 80–90% chorych cierpiących na osteoporozę, w tym osteoporozę ze złamaniami, nie otrzymuje adekwatnej farmakoterapii. Zespół ekspertów Wielodyscyplinarnego Forum Osteoporozy aktualizuje w obecnym opracowaniu dotychczasowe polskie zalecenia diagnostyczno-terapeutyczne w zakresie osteoporozy (ostatnie ukazały się w 2013 r.), uwzględniając najnowsze piśmiennictwo, dostępność leków i ich refundację oraz aktualną organizację lecznictwa. W opracowanych zaleceniach podtrzymano postulat podziału zadań dla lekarzy opieki podstawowej (etap I) oraz specjalistów zajmujących się leczeniem osteoporozy (etap II). Podkreślono konieczność szybkiego wdrażania farmakoterapii i rehabilitacji u wszystkich osób ze złamaniami niskoenergetycznymi, zaakcentowano potrzebę określania 10-letniego ryzyka złamań u wszystkich osób (w tym osób bez złamań) po 50. roku życia z przyjęciem polskiego progu interwencji terapeutycznej (≥ 10% dla kalkulatora FRAX), uzupełniono strategie doboru leków i monitorowania leczenia o diagnostykę obrazową, densytometryczną i biochemiczną. Podano podstawowe wytyczne dotyczące prewencji upadków, postępowania rehabilitacyjnego, dietetycznego oraz eliminacji środowiskowych i innych czynników ryzyka złamań. W aktualnych zaleceniach zwrócono uwagę na dwa istotne elementy usprawnienia leczenia osteoporozy: 1 — strategię nadzoru nad leczeniem złamań Fracture Liaison Service (FLS) oraz, optymalnie, 2 — strategię krótkoterminowego monitorowania efektywności leczenia za pomocą markerów biochemicznych

Guidelines for the diagnosis and management of osteoporosis in Poland. Update 2022

Guidelines to provide an update of the previously published Polish recommendations for the management of women and men with osteoporosis have been developed in line with advances in medical knowledge, evidence-based data, and new concepts in diagnostic and therapeutic strategies. A Working Group of experts from the Multidisciplinary Osteoporosis Forum and from the National Institute of Geriatrics, Rheumatology, and Rehabilitation in Warsaw performed a thorough comprehensive review of current relevant publications in the field (including all age groups of people and management of secondary osteoporosis), and they evaluated epidemiological data on osteoporosis in Poland and the existing standards of care and costs. A voting panel of all co-authors assessed and discussed the quality of evidence to formulate 29 specific recommendations and voted independently the strength of each recommendation. This updated practice guidance highlights a new algorithm of the diagnostic and therapeutic procedures for individuals at high and very high fracture risk and presents a spectrum of general management and the use of medication including anabolic therapy. Furthermore, the paper discusses the strategy of primary and secondary fracture prevention, detection of fragility fractures in the population, and points to vital elements for improving management of osteoporosis in Poland

Practical guidelines for the supplementation of vitamin D and the treatment of deficits in Central Europe — recommended vitamin D intakes in the general population and groups at risk of vitamin D deficiency

Wstęp: Wyniki badań z ostatnich lat dokumentują wiele korzyści wynikających z działania witaminy D na organizm człowieka na wszystkichetapach jego życia. Większość badań epidemiologicznych sugeruje, że niedobór witaminy D jest powszechny wśród mieszkańców EuropyŚrodkowej. Naturalną konsekwencją tej sytuacji jest konieczność ciągłego uświadamiania społeczeństwu oraz środowisku medycznemu,jaką rolę odgrywa witamina D w rozwoju i funkcjonowaniu organizmu ludzkiego.Metody: Na podstawie przeglądu danych literaturowych Polski Zespół Wielodyscyplinarny opracował tezy dotyczące zasad suplementacjiwitaminą D, które przesłano do członków Komitetu Naukowego konferencji „Witamina D — minimum, maksimum, optimum”,19–20 Październik, 2012, Warszawa. W trakcie powyższej konferencji z udziałem 550 delegatów oraz Ekspertów różnych dziedzin medycynyomówiono i przedyskutowano propozycje wytycznych suplementacji witaminą D populacji Europy Środkowej.Wyniki: W efekcie przeprowadzonych dyskusji Zespół Ekspertów opracował wytyczne suplementacji witaminą D dla wszystkich grupwiekowych populacji Europy Środkowej. Określono również kryteria diagnostyczne charakteryzujące stan zaopatrzenia organizmu w witaminę D: deficyt witaminy D ustalono jako stężenie 25(OH)D < 20 ng/mL (< 50 nmol/L)], suboptymalne zaopatrzenie jako stężenie25(OH)D wynoszące 20–30 ng/mL (50–75 nmol/L), a stężenie 30–50 ng/mL (75–125 nmol/L) uznano za docelowe dla zapewnienia efektuplejotropowego witaminy D.Wnioski: Poprawa obecnego stanu zaopatrzenia witaminy D w grupach dzieci, młodzieży, osób aktywnych zawodowo i seniorówpowinna zostać włączona do priorytetów polityki zdrowotnej społeczeństw Europy Środkowej.Introduction: Adequate Vitamin D intake and its concentration in serum are important for bone health and calcium–phosphate metabolismas well as for optimal function of many organs and tissues. Documented trends in lifestyle, nutritional habits and physical activityappear to be associated with moderate or severe Vitamin D deficits resulting in health problems. Most epidemiological studies suggest thatVitamin D deficiency is prevalent among Central European populations. Concern about this problem led to the organising of a conferencefocused on overcoming Vitamin D deficiency.Methods: After reviewing the epidemiological evidence and relevant literature, a Polish multidisciplinary group formulated theses onrecommendations for Vitamin D screening and supplementation in the general population. These theses were subsequently sent to ScientificCommittee members of the ‘Vitamin D — minimum, maximum, optimum’ conference for evaluation based on a ten-point scale.With 550 international attendees, the meeting ‘Vitamin D — minimum, maximum, optimum’ was held on October 19–20, 2012 in Warsaw(Poland). Most recent scientific evidence of both skeletal and non-skeletal effects of Vitamin D as well as the results of panellists’ votingwere reviewed and discussed during eight plenary sessions and two workshops.Results: Based on many polemical discussions, including post-conference networking, the key opinion leaders established ranges ofserum 25-hydroxyVitamin D concentration indicating Vitamin D deficiency [< 20 ng/mL (< 50 nmol/L)], suboptimal status [20–30 ng/mL(50–75 nmol/L)], and target concentration for optimal Vitamin D effects [30–50 ng/mL (75–125 nmol/L)]. General practical guidelines regardingsupplementation and updated recommendations for prophylactic Vitamin D intakes in Central European neonates, infants, childrenand adolescents as well as in adults (including recommendations for pregnant and breastfeeding women and the elderly) were developed.Conclusions: Improving the Vitamin D status of children, adolescents, adults and the elderly must be included in the priorities of physicians,healthcare professionals and healthcare regulating bodies. The present paper offers elaborated consensus on supplementationguidance and population strategies for Vitamin D in Central Europe

Secretory activity of subcutaneous abdominal adipose tissue in male patients with rheumatoid arthritis and osteoarthritis – association with clinical and laboratory data

Introduction: Adipose tissue exerts widespread effects on the metabolism and immune system, but its activity differs between the genders. In the general population low-grade adipose tissue inflammation contributes to development of diseases of affluence. Little is known about the systemic impact of peripheral fat tissue in osteoarthritis (OA) and rheumatoid arthritis (RA), characterized by chronic, low- and high-grade systemic inflammation, respectively. To clarify this we evaluated the secretory activity of subcutaneous abdominal adipose tissue (SAAT) obtained from male patients affected with RA (n = 21) and OA (n = 13), and assessed its association with body mass and composition, demographic, clinical and laboratory data. Material and methods: Basal and interleukin (IL)-1β-triggered secretion of selected adipocytokines from SAAT explants was measured by specific enzyme-linked immunosorbent assays (ELISA). Patients’ body composition was evaluated by bioelectric impendence technique. Results : Rheumatoid SAAT secreted more adiponectin and macrophage migration inhibitory factor (MIF) than respective osteoarthritis tissue. In both RA and OA patient groups, stimulation of SAAT explants with IL-1β(1 ng/ml/100 mg tissue) significantly up-regulated release of pro-(IL-6, IL-8, tumor necrosis factor – TNF) and anti-inflammatory (IL-10) cytokines but had no effect on the secretion of adiponectin, leptin, MIF and hepatocyte growth factor (HGF). Compared with RA, patients with OA were more obese. In RA patients SAAT-released adiponectin and TNF inversely correlated with body mass index (BMI) and visceral fat rating (FVSC). In addition, SAAT-secreted adiponectin and leptin positively correlated with DAS28 and disease duration, respectively. In the OA group tissue-released TNF positively correlated with patients’ age. Conclusions : We conclude that in RA male patients adipocytokines originating from SAAT are of clinical importance because: (i) adiponectin and TNF may contribute to maintenance of normal body composition and mass, (ii) in addition adiponectin may play a pathogenic role. Moreover, in both RA and OA male patients secretory activity of SAAT may vary with time

Risk of falls in the rheumatic patient at geriatric age

Evaluating the risk of falling of a geriatric rheumatic patient plays an essential role not only in planning and carrying out the physiotherapeutic process. The consequences of falls may be different and, although they do not always result in serious repercussions such as fractures or injuries, it is sufficient that they generate the fear of falling and cause a significant reduction in physical activity. Assessing functional capacity to define the risk of falling is of utmost importance in the case of patients after joint arthroplasty surgeries. The specificity of rheumatic patient’s falls is determined by numerous factors. It is not always possible to avoid them. However, it becomes vital to include fall prevention in the rehabilitation process as well as to prepare the house for the needs of an elderly person so that they are safe and as self-dependent as possible

The influence of non-supervised home exercises on the functional condition of the patients with ankylosing spondylitis – preliminary research

Wstęp. Kompleksowe leczenie zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa powinno łączyć metody farmakologiczne i niefarmakologiczne. Celem pracy jest ocena wpływu nienadzorowanych ćwiczeń domowych na poziom funkcjonalny pacjentów z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa. Dodatkowo przeprowadzono ocenę wpływu ćwiczeń realizowanych w domu na efektywność prowadzonej rehabilitacji szpitalnej. Materiał i metody. Badaniem zostało objętych 52 pacjentów (12 kobiet i 40 mężczyzn) z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa w wieku średnio 44,1 lat. W oparciu o zebrane dane z ankiet, podzielono pacjentów na dwie grupy: grupa A (34 pacjentów) – pacjenci ćwiczący w domu, grupa B (18 pacjentów) – pacjenci niećwiczący w domu. W obu grupach dokonano dwukrotnie oceny stanu funkcjonalnego za pomocą kwestionariusza BASFI (na początku rehabilitacji oraz po 3 tygodniach). Wyniki. W obu grupach wykazano porównywalne wartości wskaźnika BASFI na początku rehabilitacji (BASFI I). Po 3 tygodniach prowadzonego leczenia szpitalnego odnotowano istotną statystycznie poprawę stanu funkcjonalnego (wskaźnik BASFI II) w całej grupie pacjentów. Stopień poprawy stanu funkcjonalnego był porównywalny w obu grupach. Wnioski. W przeprowadzonych badaniach wykazano brak wpływu nienadzorowanych ćwiczeń domowych na poziom funkcjonalny pacjentów z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa. Stan funkcjonalny pacjentów po 3-tygodniowej rehabilitacji szpitalnej uległ znaczącej poprawie. Nie wykazano, by ćwiczenia realizowane w domu wpływały na zwiększenie efektywności prowadzonej rehabilitacji.Background. Complex treatment of ankylosing spondylitis should combine pharmacologic and non-pharmacologic methods. The aim of the research was to estimate the influence of non-supervised home exercises on functional condition of patients with ankylosing spondylitis. Additionally, the assessment of the influence of home exercises on the efficiency of inpatient rehabilitation was performed. Material and methods. The study involved 52 patients (12 women, 40 men) approximately at the age of 44.1 with ankylosing spondylitis. The patients were divided into two groups: group A (34 patients) exercising at home, group B (18 patients) not exercising at home. The assessment of functional condition of patients in both groups was performed twice using the BASFI questionnaire at the beginning of the rehabilitation and 3 weeks after the treatment. Results. A comparative value of the BASFI index was found for both groups at the beginning of the rehabilitation, it was determined as BASFI I. After 3 weeks of rehabilitative treatment a statistically significant improvement was observed (index BASFI II) in all patients, as well as in group A and B separately. Improvement of functional condition was almost the same in both groups. Conclusion. The analysis of the collected research material proved that there was no influence of non-supervised home exercises on the functional condition of patients with ankylosing spondylitis. The functional condition of the patients after 3 weeks of rehabilitation improved significantly. The study did not demonstrate any influence of home exercises on the increase of effectiveness of inpatient rehabilitation. Key words: ankylosing spondylitis, functional condition, treatment, home exercises, rehabilitation