Recurrent acute suppurative thyroiditis due to pyriform sinus fistula in an adult — case report

W pracy przedstawiono opis przypadku nawracającego bakteryjnego zapalenia tarczycy w przebiegu nieprawidłowości anatomicznej określanej mianem przetoki zachyłka gruszkowatego części krtaniowej gardła. Trudności w diagnostyce i leczeniu wynikają z rzadkiego występowania omawianego problemu u ludzi dorosłych. Bakteryjne zapalnie tarczycy stwierdzono u pacjentki 5-krotnie zanim podjęto leczenie operacyjne. Objawy kliniczne zapalenia tarczycy obejmowały: gorączkę, trudności w połykaniu, bolesny guz po lewej stronie szyi. Badania obrazowe: tomokomputerowe szyi, kontrastowe górnego odcinka przewodu pokarmowego z użyciem barytu oraz endoskopia, potwierdziły obecność omawianej malformacji anatomicznej. Chirurgiczne usunięcie przetoki zapobiegło kolejnym nawrotom bakteryjnego zapalania tarczycy. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 234–236)We present a case study of acute suppurative thyroiditis (AST) with frequent recurrence due to anatomical malformation described as pyriform sinus fistula (PSF). Difficulty in diagnosis and treatment may be explained by the rarity of the disease in adult patients. AST had been observed in our patient five times before a radical surgery treatment was performed. The most typical symptoms and signs in our patient include: fever, difficulty in swallowing and tender tumour in the left side of the neck. Computed tomography (CT), barium swallow study and endoscopic examination gave us an opportunity to confirm the presence of an anatomical abnormality. After fistulectomy, we have not observed AST up to the date of this publication. (Endokrynol Pol 2013; 64 (3): 234–236

Wieloletnia adekwatna dializa otrzewnowa jako druga po hemodializie metoda leczenia nerkozastępczego po utracie dostępu naczyniowego do technik zewnątrzustrojowych

Niniejsze opracowanie prezentuje przypadek 78-letniej kobiety leczonej nerkozastępczo hemodializami od 24.02.2003 roku z powodu przewlekłej choroby nerek w przebiegu zwłóknienia pozaotrzewnowego. W wyniku utraty dostępu naczyniowego do technik zewnątrzustrojowych w 2011 roku nastąpiła konwersja metody dializoterapii do ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej. Leczenie dializami otrzewnowymi prowadzone jest skutecznie już ponad 8 lat, bez powikłań. Brak możliwości powrotu do leczenia nerkozastępczego technikami zewnątrzustrojowymi, brak możliwości zgłoszenia chorej do zabiegu przeszczepienia nerki oraz wieloletnie stosowanie dializ otrzewnowych stwarzają istotny problem związany z dalszym rokowaniem chorej

Dializa otrzewnowa jako ratunkowa metoda terapii po ponad 20 latach leczenia nerkozastępczego i braku dostępu naczyniowego do technik zewnątrzustrojowych — opis przypadku

Opisano 66-letniego mężczyznę z 23-letnim wywiadem leczenia nerkozastępczego, który w latach 90. XX wieku został włączony do leczenia hemodializami z powodu schyłkowej niewydolności nerek w przebiegu nefropatii IgA. Po 3 latach dializoterapii otrzymał allogeniczny przeszczep nerki od dawcy zmarłego. Na skutek nawrotu nefropatii IgA w nerce przeszczepionej w 2009 roku był włączony ponownie do przewlekłego programu hemodializ. Zasadniczym problemem było zapewnienie choremu dostępu naczyniowego; już w 2009 roku stwierdzono zwężenie żyły podobojczykowej prawej, które leczono wenoplastyką z implantacją stentu. W 2014 roku stwierdzono krytyczne zwężenie obu żył ramienno-głowowych oraz żyły głównej górnej. Chory był konsultowany przez chirurga naczyniowego; nie kwalifikował się do wytworzenia stałego dostępu do hemodializy, wykluczono także możliwość zabiegów naprawczych na dużych naczyniach klatki piersiowej. W sytuacji braku dostępu naczyniowego do hemodializy wszczepiono mu cewnik Tenckhoffa do jamy otrzewnowej, a miesiąc później zmieniono metodę leczenia nerkozastępczego z hemodializy na automatyczną dializę otrzewnową. W przekonaniu chorego miało to być leczenie na krótki czas przed śmiercią. Pacjent nie miał diurezy. Obecnie chory jest zrehabilitowany, przebieg leczenia dializą otrzewnową przebiega bez powikłań. Ultrafiltracja wynosi około 1200 ml/dobę, a znormalizowany tygodniowy klirens mocznika — 2,43. Pacjent jest obecnie przekonany do leczenia dializą otrzewnową, współpracujący i zadowolony z efektów terapii

The use of continuous ambulatory peritoneal dialysis in patient with type 2 cardiorenal syndrome — a case report

U 83-letniego mężczyzny z co najmniej 10-letnim wywiadem przewlekłej niewydolności serca o etiologii niedokrwiennej (od września 2014 r. klasa IV wg NYHA) z pogarszającą się funkcją filtracyjną nerek w przebiegu rozwijającego się zespołu sercowo- nerkowego typu 2 zaobserwowano cechy oporności na diuretyki pętlowe. Z powodu narastania przewodnienia (wzrost masy ciała o 28,5 kg w ciągu 2 miesięcy) oraz pogarszania się stanu klinicznego zdecydowano o zastosowaniu ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej w trybie pilnym. W wyniku terapii uzyskano znaczącą redukcję przewodnienia (spadek masy ciała ok. 16 kg) i bardzo wyraźną poprawę stanu klinicznego pacjenta połączoną z poprawą jakości życia oraz aktywności fizycznej. W ciągu 4-miesięcznej obserwacji nastąpiła poprawa wydolności serca do klasy III/II według NYHA oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca z 25% do 30–35%.            In 83-year old man with at least 10 years anamnesis of chronic congestive heart failure of ischemic etiology (NYHA class IV from September, 2014) and decreasing glomerular filtration rate with developing cardiorenal syndrome type 2, the resistance to diuretic therapy was observed. Due to increasing overhydration (body mass gain of 28.5 kg during 2 months) and worsening of clinical status we decided to start continuous ambulatory peritoneal dialysis urgently. As a result of therapy, we achieved significant reduction of overhydration (body mass loss app. 16 kg) and a significant improvement of clinical status with higher life quality and physical activity. During 4 months we observed an improvement of cardiac function to NYHA class III/II and left ventricle ejection fraction from 25% to 30–35%

Zespół Cushinga w przebiegu ektopowego wydzielania ACTH

  Cushing’s syndrome (CS) is defined as a constellation of clinical signs and symptoms occurring due to hypercortisolism. Cortisol excess may be endogenous or exogenous. The most common cause of CS is glucocorticoid therapy with supraphysiological (higher than in the case of substitution) doses used in various diseases (e.g. autoimmune). One possible CS cause is ectopic (extra-pituitary) ACTH secretion (EAS) by benign or malignant tumours. Since its first description in 1963, EAS aetiology has changed, i.e. as well as small cell lung cancer (SCLC), higher incidence in other malignancies has been reported. Ectopic ACTH secretion symptoms are usually similar to hypercortisolism symptoms due to other causes. A clinical suspicion of CS requires laboratory investigations. There is no single and specific laboratory test for making a CS diagnosis, and therefore multiple dynamic tests should be ordered. A combination of multiple laboratory noninvasive and invasive tests gives 100% sensitivity and 98% specificity for EAS diagnosis. If the EAS is caused by localised malignancy, surgery is the optimal treatment choice. Radical tumour excision may be performed in 40% of patients, and 80% of them are cured of the disease. The authors present an interesting clinical case of EAS, which is always a huge diagnostic challenge for clinicians. (Endokrynol Pol 2016; 67 (4): 458–464)    Zespół objawów klinicznych: podmiotowych i przedmiotowych, które wynikają z hiperkortyzolemii określa się mianem zespołu Cushinga (CS). Nadmiar kortyzolu w organizmie może mieć źródło egzo- lub endogenne. Powszechnie uważa się, że najczęstszą przyczyną CS jest terapia glikokortykosteroidem w dawkach farmakologicznych, większych niż substytucyjne, z powodu różnych chorób, na przykład tkanki łącznej. Jedną z możliwych przyczyn CS jest ektopowe, czyli poza przysadkowe wydzielanie ACTH, przez nowotwór łagodny lub złośliwy. Od czasu pierwszego opisu w 1963 roku, etiologia ektopowego wydzielania ACTH uległa istotnej zmianie, poza drobnokomórkowym rakiem płuca (SCLC) opisano inne nowotwory, których częstość znacząco wzrosła. Symptomatologia CS w przebiegu ektopowego wydzielania ACTH najczęściej odpowiada objawom hiperkortyzolemii spotykanym u chorych z powodu innej przyczyny. Podejrzenie kliniczne CS wymaga weryfikacji laboratoryjnej. Nie ma swoistego, pojedynczego badania, które by potwierdziło CS w przebiegu ektopowego wydzielania ACTH, z tego względu należy posiłkować się szeregiem testów. Połączenie wielu badań laboratoryjnych, w tym inwazyjnych, sprawia, że czułość rozpoznania ektopowego wydzielania ACTH sięgnąć może 100%, przy swoistości 98%. W przypadku lokalizacji ogniska pierwotnego leczenie operacyjne jest postępowaniem optymalnym. Radykalne leczenie można zastosować u 40% chorych, z czego około 80% udaje się wyleczyć. Przedstawiony przypadek ektopowego wydzielania ACTH stanowi przykład licznych trudności diagnostycznych dla lekarza praktyka. (Endokrynol Pol 2016; 67 (4): 458–464)

Ocena korelacji oznaczeń stężenia kortyzolu we włosach w porównaniu z kortyzolem w surowicy, ślinie i moczu

Introduction: Cortisol concentration is measured in blood, urine, and saliva samples. It has been recently proven that cortisol could also be detected in hair samples. Cortisol measurements in different samples have their own individual characteristics and clinical utility. We aimed to investigate the correlation between hair cortisol concentration and standard cortisol measurements used in clinical practice. Material and methods: Fifty adult volunteers with a negative history of endocrine disorders were enrolled in the study. Morning serum cortisol (MSC), evening serum cortisol (ESC), evening free salivary cortisol (EFSC), urine free cortisol (UFC), and hair cortisol concentration (HCC) were analysed in all participants. Eventually, 41 volunteers were included into the study, whose cortisol concentration in the 1 mg overnight dexamethasone suppression test (1 mg ONDST) were &lt; 50 nmol/L, and cortisol levels in serum, saliva, and urine were within reference ranges. Hair cortisol concentration test was performed for 20 mg of hair strands of the proximal 1 cm hair segments. Results: Hair cortisol concentration ranged from 0.3036 to 2.65 nmol/mg, and the average value was 0.8125 ± 0.4834 nmol/mg. No significant correlations were found between HCC and MSC (rho = 0.04419, p = 0.7838), HCC and ESC (rho = –0.2071, p = 0.1938), HCC and EFSC (rho = 0.1005, p = 0.532), or HCC and UFC (rho = 0.1793, p = 0.262).Conclusions: This work is another step in the discussion on the application of HCC determinations in clinical practice. Our results have showed no correlations between HCC and single point cortisol assessment in blood, saliva, and urine in patients with reference cortisol levels.Wstęp: Oznaczenia kortyzolu wykonywane różnymi metodami tradycyjnie podlegają próbki krwi, moczu i śliny. Dodatkowo, najczęściej w ramach badań naukowych, sugeruje się możliwość oznaczeń stężenia kortyzolu we włosach. Każde z tych badań ma swoją indywidualną charakterystykę oraz przydatność kliniczną. Celem pracy jest zbadanie możliwej korelacji pomiędzy stężeniem kortyzolu we włosach, a stężeniem kortyzolu w rutynowo wykonywanych oznaczeniach. Materiał i metody: Do badania włączono 50 pełnoletnich ochotników z negatywnym wywiadem w kierunku endokrynopatii skutkującej zaburzeniami osi podwzgórzowo- przysadkowo- nadnerczowej. Wszyscy ochotnicy mieli wykonane oznaczenie porannego kortyzolu w surowicy (MSC), wieczornego kortyzolu w surowicy (ESC), wieczornego wolnego kortyzolu w ślinie (EFSC), wolnego kortyzolu w moczu (UFC) i stężenia kortyzolu we włosach (HCC). Ostatecznie do badania włączono 41 ochotników, u których stężenie kortyzolu w teście nocnego hamowania z 1mg deksametazonu (1mgONDST) określono na < 50 nmol/l, a pozostałe wyniki oznaczeń laboratoryjnych mieściły się w granicach normy. Oznaczenie HCC zostało wykonane dla przy-cebulkowej 1 cm próbki włosów pobranej w ilości 20 mg. Wyniki: Stężenia kortyzolu we włosach mieściły się w przedziale od 0,3036 do 2,65 nmol/l/mg, a średnia wartość została określona na 0,8125 ± 0,4834 nmol/l/mg. Nie stwierdzono istotnych zależności pomiędzy ocenianymi parametrami, a uzyskane wyniki wynoszą odpowiednio: HCC a MSC (rho=0.04419, p=0.7838), HCC a ESC (rho=-0.2071, p=0.1938), HCC a EFSC (rho=0.1005, p=0.532) oraz HCC a UFC (rho = 0.1793, p = 0.262). Wnioski: Przedstawiona praca jest kolejnym krokiem w dyskusji nad zastosowaniem oznaczeń HCC w praktyce klinicznej. Przedstawione wyniki nie wykazały korelacji między HCC, a oceną kortyzolu we krwi, ślinie i moczu u pacjentów z normokortyzolemią

Zastosowanie dializy otrzewnowej u chorej z rozszczepem kręgosłupa lędźwiowego oraz wrodzonymi wadami układu moczowego jako ostatecznej metody terapii wobec braku dostępu naczyniowego do technik zewnątrzustrojowych

We have described a case of a 29-year-old female patient with chronic renal disease as a complica­tion of congenital defects in the form of lumbar spina bifida with neurogenic bladder, treated with hemodialysis since 2008. In January 2017 she was admitted to the nephrological ward due to fail­ure of arteriovenous fistula on the right arm asso­ciated with infection and progressive thrombosis, despite of outpatient implementation of treatment with antibiotic and low molecular weight heparin. Finally, there was a complete occlusion of the ar­teriovenous fistula with the occurrence of a septic condition. In a vascular scan, a number of patholo­gies in the venous vessels of the upper extremities and the thorax have been reported in the form of stenosis and multi-location thrombosis. Temporar­ily dual-channel vascular catheter for hemodialysis was fixed to the very narrow right femoral vein, the only vessel available for cannulation and the patient has been qualified for treatment with peritoneal di­alysis. Tenckhoff catheter was implanted surgically with significant complications during the proce­dure. At the opening of the peritoneal cavity came to infringement (opening) of the bladder which after augmentation surgery is higher and fused with the front wall of the abdomen including the peritoneum. The bladder was partially dissected from the ab­dominal wall and the Tenckhoff catheter was im­planted bypassing the bladder and guiding its tip to the right hip bottom. In March 2017, automatic peritoneal dialysis treatment was started. Volume of a single replacement is 850 mL. Currently, renal replacement therapy is without complications, the patient is clinically and laboratory aligned, and fully accepts the treatment method.  vvDializa otrzewnowa umożliwiła nie tylko utrzymanie chorej przy życiu, ale również pozwoliła na zapewnienie jej dobrego komfortu życia, włącznie z powrotem do uprawiania sportucc Opisano przypadek 29-letniej chorej z przewlekłą chorobą nerek będącą powikłaniem wad wrodzo­nych w postaci rozszczepu kręgosłupa lędźwiowo­-krzyżowego z pęcherzem neurogennym, leczonej hemodializami od 2008 roku. W styczniu 2017 roku pacjentkę przyjęto na oddział nefrologiczny z powo­du niewydolności przetoki tętniczo-żylnej na prawym ramieniu związanej z infekcją i postępującą zakrzepi­cą pomimo wdrożenia leczenia ambulatoryjnego he­paryną drobnocząsteczkową i antybiotykiem. Osta­tecznie doszło do całkowitej niedrożności przetoki tętniczo-żylnej z wystąpieniem stanu septycznego. W badaniu naczyniowym stwierdzono liczne zwę­żenia w obrębie naczyń żylnych kończyn górnych i klatki piersiowej oraz wielomiejscową zakrzepicę. Doraźnie założono cewnik naczyniowy dwukanało­wy czasowy do hemodializy do bardzo wąskiej pra­wej żyły udowej jako jedynego naczynia dostępnego kaniulacji i chorą zakwalifikowano do leczenia dia­lizą otrzewnową. Cewnik Tenckhoffa implantowano metodą chirurgiczną. W trakcie otwierania jamy otrzewnowej doszło do uszkodzenia (otwarcia) pę­cherza moczowego, który po zabiegu augmentacji znajduje się wyżej i jest zrośnięty z przednią ścianą jamy brzusznej, w tym z otrzewną. Częściowo odpreparowano pęcherz moczowy od przedniej ściany jamy brzusznej i cewnik Tenckhoffa implantowano, omijając pęcherz moczowy i kierując jego końcówkę łukiem w stronę dołu biodrowego prawego. W mar­cu 2017 roku rozpoczęto leczenie automatyczną dializą otrzewnową. Objętość pojedynczej wymiany wynosi 850 ml. Obecnie leczenie nerkozastępcze przebiega bez powikłań, chora ma wyrównane pa­rametry klinicznie i laboratoryjnie, w pełni akceptuje metodę terapii