Rak nerkowokomórkowy — aktualne możliwości drugiej linii leczenia ze szczególnym uwzględnieniem roli ewerolimusu

For many years treatment of advanced renal cell carcinoma (RCC) has been based on administration of cytokines. However, clinical efficacy of these immunomodulating-agents in general patients’ population was relatively low. The introduction of targeted agents has significantly changed the prognosis of advanced RCC patients. Inhibitors of multiple tyrosine kinases (mainly of VEGFR and PDGFR) are used as first (sunitinib, pazopanib) or second-line (pazopanib, sorafenib) treatment. Despite their evident clinical activity virtually all patients will develop resistance. The inevitable occurrence of resistance creates a challenge for oncologists associated with the choice of optimal next-line therapy that would make possible control of TKI-VEGFR-refractory RCC. Recently it has been demonstrated that axitinib, a second generation VEGFR-TKI inhibitor is active in RCC patients after sunitinib failure. However, it is everolimus that remains the only agent currently approved for treatment of RCC refractory to multikinase inhibitors. In a phase III clinical study everolimus significantly prolonged progression free survival and time to deterioration of Karnofsky’s performance status, without significant negative influence on overall patients' quality of life. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 3: 113–118Przez wiele lat leczenie zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (RCC) opierało się na stosowaniu cytokin, których skuteczność w ogólnej populacji chorych była niewielka. Wprowadzenie leków molekularnie ukierunkowanych zdecydowanie poprawiło rokowanie chorych na zaawansowanego RCC. Inhibitory kinaz tyrozynowych VEGFR, PDGFR (TKI-VEGFR) obecnie stosuje się zarówno w pierwszej linii leczenia — sunitynib i pazopanib, jak i w drugiej (po cytokinach) — sorafenib i pazopanib. Mimo wyraźnej aktywności klinicznej leków molekularnie ukierunkowanych praktycznie u wszystkich chorych po pewnym czasie rozwija się oporność. Z tego też powodu dużym wyzwaniem staje się wybór optymalnego leczenia kolejnej linii, które pozwoliłoby na zahamowanie progresji RCC niewrażliwego na zastosowane inhibitory kinaz tyrozynowych. W ostatnim czasie pojawiły się obiecujące wyniki badań z aksytynibem (inhibitor kinaz tyrozynowych VEGFR nowej generacji), jednak dotychczas jedynym zarejestrowanym lekiem o udowodnionej skuteczności po niepowodzeniu terapii TKI-VEGFR jest inhibitor mTOR — ewerolimus. Lek ten w badaniu III fazy znamiennie wydłużył czas wolny od progresji u chorych na RCC wcześniej leczonych TKI-VEGFR oraz czas do pogorszenia stanu sprawności ogólnej, jednocześnie nie powodując obniżenia jakości życia pacjentów. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 3: 113–11

Concomitant sinus histiocytosis with massive lymphadenopathy (Rosai-Dorfman Disease) and diffuse large B-cell lymphoma: a case report

IntroductionSinus histiocytosis with massive lymphadenopathy, also known as Rosai-Dorfman Disease, is a rare and benign source of lymphadenopathy first described in 1969, which mimics neoplastic processes. This disease commonly presents in children and young adults with supra-diaphragmatic lymphadenopathy or extranodal lesions consisting of tissue infiltrates composed of a polyclonal population of histiocytes. Since its description greater than 400 cases have been described, sometimes in patients with a variety of treated and untreated neoplastic diseases. However, the literature contains reports of only 19 cases of Rosai-Dorfman Disease in association with lymphomas, Hodgkin's or non-Hodgkin's. The majority of these cases have the two diagnoses, malignant lymphoma and Rosai-Dorfman Disease, separated in time. Interestingly, infradiaphragmatic lymphadenopathy was a feature in the majority of previously reported cases of Rosai-Dorfman Disease and non-Hodgkin's lymphoma.Case presentationThis report provides details of a case with co-existing sinus histiocytosis with massive lymphadenopathy and diffuse large B cell non-Hodgkin's lymphoma. This case is the fifth described case of simultaneous Rosai-Dorfman Disease and concurrent non-Hodgkin's lymphoma. Unfortunately, the diagnosis of a clinically aggressive diffuse large B cell lymphoma was made at autopsy. The aggressive biological behavior of the diffuse large B cell lymphoma in this patient may have been related to the underlying immune dysregulation believed to be part of the pathophysiology of Rosai-Dorfman Disease.ConclusionTaken together this report and the preceding reports of Rosai-Dorfman Disease and non-Hodgkin's lymphoma suggests that in cases with a diagnosis of Rosai-Dorfman Disease in the setting of prominent infradiaphragmatic lymphadenopathy, clinicians should maintain a high index of suspicion for the presence of occult non-Hodgkin's lymphoma especially if the clinical course is atypical for classic Rosai-Dorfman Disease

Macrocytosis during sunitinib treatment predicts progression-free survival in patients with metastatic renal cell carcinoma

Sunitinib, a multi-targeted receptor tyrosine kinase inhibitor, is a first-line treatment for metastatic renal cell carcinoma (mRCC) in patients in ‘low’ and ‘intermediate’ Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Heng risk groups. Disruptions of hematopoiesis, such as anemia, neutropenia, and thrombocytopenia, are typically observed during sunitinib treatment. When it comes to RBC parameters, an increase in mean cell volume (MCV) tends to occur, meeting the criteria for macrocytosis in some patients (MCV > 100 fL). We examined changes in RBC parameters of 27 mRCC patients treated with sunitinib (initial dose of 50 mg/day, 6-week treatment: 4 weeks on, 2 weeks off) and correlated them with progression-free survival time (PFS). Patients who had macrocytosis after 3 treatment cycles had significantly longer PFS than those whose MCV stayed less than 100 fL (not reached vs. 11.2 months, p < 0.001). We also found a correlation between MCV values after the first and third treatment cycles and the risk of progression: HR of 0.9 (0.81–0.99) and 0.76 (0.65–0.90) per 1 fL increase in MCV, respectively. The mechanism of MCV elevation during sunitinib treatment has not yet been fully explained. One of the probable causes is sunitinib’s inhibitory influence on c-Kit kinase, as is the case with imatinib. For mRCC patients, this phenomenon could help predict PFS, but since our sample was small, further studies are essential

Czerniaki skóry — zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w 2013 roku

The classic criteria for clinical diagnosis of cutaneous melanoma are: asymmetry of the lesion, irregularity of the border,colour heterogeneity and diameter of more than 5 mm. Current data show that over 50% of melanomas do not fulfi llthese criteria. Thus, dermoscopy is currently the standard method for clinical diff erential diagnosis of cutaneous melanomaand for qualifying a lesion for excisional biopsy. Full thickness excisional biopsy of suspicious melanomatousskin lesions likely to be diagnosed as early melanomas is crucial in establishing diagnosis and defi ning prognostic factors. Early diagnosis and surgical removal of cutaneous melanoma not only improves patients’ prognosis, but itis also associated with a approximately 90% likelihood of cure. The next steps in the therapeutic management ofcutaneous melanoma following excisional biopsy are radical scar excision with adequate margins and sentinel lymphnode biopsy. Radical lymph node dissection is recommended in case of regional lymph node metastases. High-riskpatients (lymph node involvement and/or ulcerated primary lesion) should be advised to participate in prospectiveclinical trials on adjuvant therapy. Melanoma patients with distant metastases are still characterised by poor outcomes.In patients with metastatic disease testing for the presence of BRAF gene mutation is recommended. Long-termsurvival is confi ned to selected group of patients undergoing resection of isolated metastatic lesions. In systemic— mainly fi rst-line — therapy of patients with BRAF V600 mutation vemurafenib (BRAF inhibitor) may be employedand in second-line treatment — based on indication approved in Europe — ipilimumab (anti-CTLA4 antibody) maybe used. Dacarbazine-based chemotherapy is less eff ective.Klasyczna charakterystyka czerniaka skóry obejmuje asymetrię zmiany, nierówny brzeg, heterogenność barw orazśrednicę powyżej 5 mm. Współczesne dane wskazują, że ponad 50% czerniaków skóry nie spełnia tych kryteriów.Dlatego podstawą klinicznej diagnostyki różnicowej i kwalifi kacji do biopsji wycinającej jest obecnie dermoskopia.Dla ustalenia rozpoznania i określenia najważniejszych czynników rokowniczych podstawowe znaczenie ma biopsjawycinająca podejrzanych w kierunku wczesnego czerniaka zmian barwnikowych skóry (wycięcie całej grubości skóryi powierzchownej warstwy tkanki tłuszczowej). Wczesne rozpoznanie i chirurgiczne usunięcie czerniaka nie tylkopoprawia rokowanie, ale daje szansę wyleczenia u około 90% chorych. Kolejne etapy postępowania terapeutycznegoobejmują kwalifi kację chorych do radykalnego wycięcia blizny po biopsji wycinającej z właściwymi marginesami orazwykonania biopsji węzła wartowniczego. W przypadku przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych postępowaniemz wyboru jest wykonanie radykalnej limfadenektomii. Zaleca się włączanie chorych na czerniaki skóry o wysokimryzyku nawrotu (przerzuty w węzłach chłonnych i/lub owrzodzenie pierwotnej zmiany) do prospektywnych badańklinicznych nad leczeniem uzupełniającym. Obecność przerzutów odległych wiąże się ze złym rokowaniem. W sytuacjiwystąpienia uogólnienia nowotworu zaleca się wykonanie badania w kierunku mutacji genu BRAF. W stadiumuogólnienia najbardziej właściwe jest stosowanie leczenia w ramach klinicznych badań. Długoletnie przeżycia dotyczągłównie chorych poddanych resekcji pojedynczych ognisk przerzutowych. W systemowym leczeniu — przedewszystkim pierwszej linii — u chorych z obecnością mutacji BRAF V600 znajduje zastosowanie wemurafenib (inhibitorBRAF), a w leczeniu drugiej linii stosowany może być — zgodnie z europejskimi wskazaniami rejestracyjnymi — ipilimumab(przeciwciało anty-CTLA4). Chemioterapia z udziałem dakarbazyny jest postępowaniem mniej efektywnym

Recommendations for diagnostics and therapy of cutaneous melanoma

Klasyczna charakterystyka czerniaka skóry obejmuje asymetrię zmiany, nierówny brzeg, heterogenność barw orazśrednicę powyżej 5 mm. Współczesne dane wskazują, że ponad 50% czerniaków skóry nie spełnia tych kryteriów.Dlatego podstawą klinicznej diagnostyki różnicowej i kwalifi kacji do biopsji wycinającej jest obecnie dermoskopia.Dla ustalenia rozpoznania i określenia najważniejszych czynników rokowniczych podstawowe znaczenie ma biopsjawycinająca podejrzanych w kierunku wczesnego czerniaka zmian barwnikowych skóry (wycięcie całej grubości skóryi powierzchownej warstwy tkanki tłuszczowej). Wczesne rozpoznanie i chirurgiczne usunięcie czerniaka nie tylkopoprawia rokowanie, ale daje szansę wyleczenia u około 90% chorych. Kolejne etapy postępowania terapeutycznegoobejmują kwalifi kację chorych do radykalnego wycięcia blizny po biopsji wycinającej z właściwymi marginesami orazwykonania biopsji węzła wartowniczego. W przypadku przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych postępowaniemz wyboru jest wykonanie radykalnej limfadenektomii. Zaleca się włączanie chorych na czerniaki skóry o wysokimryzyku nawrotu (przerzuty w węzłach chłonnych i/lub owrzodzenie pierwotnej zmiany) do prospektywnych badańklinicznych nad leczeniem uzupełniającym. Obecność przerzutów odległych wiąże się ze złym rokowaniem. W sytuacjiwystąpienia uogólnienia nowotworu zaleca się wykonanie badania w kierunku mutacji genu BRAF. W stadiumuogólnienia najbardziej właściwe jest stosowanie leczenia w ramach klinicznych badań. Długoletnie przeżycia dotyczągłównie chorych poddanych resekcji pojedynczych ognisk przerzutowych. W systemowym leczeniu — przedewszystkim pierwszej linii — u chorych z obecnością mutacji BRAF V600 znajduje zastosowanie wemurafenib (inhibitorBRAF), a w leczeniu drugiej linii stosowany może być — zgodnie z europejskimi wskazaniami rejestracyjnymi — ipilimumab(przeciwciało anty-CTLA4). Chemioterapia z udziałem dakarbazyny jest postępowaniem mniej efektywnym.The classic criteria for clinical diagnosis of cutaneous melanoma are: asymmetry of the lesion, irregularity of the border,colour heterogeneity and diameter of more than 5 mm. Current data show that over 50% of melanomas do not fulfi llthese criteria. Thus, dermoscopy is currently the standard method for clinical diff erential diagnosis of cutaneous melanomaand for qualifying a lesion for excisional biopsy. Full thickness excisional biopsy of suspicious melanomatousskin lesions likely to be diagnosed as early melanomas is crucial in establishing diagnosis and defi ning prognostic factors. Early diagnosis and surgical removal of cutaneous melanoma not only improves patients’ prognosis, but itis also associated with a approximately 90% likelihood of cure. The next steps in the therapeutic management ofcutaneous melanoma following excisional biopsy are radical scar excision with adequate margins and sentinel lymphnode biopsy. Radical lymph node dissection is recommended in case of regional lymph node metastases. High-riskpatients (lymph node involvement and/or ulcerated primary lesion) should be advised to participate in prospectiveclinical trials on adjuvant therapy. Melanoma patients with distant metastases are still characterised by poor outcomes.In patients with metastatic disease testing for the presence of BRAF gene mutation is recommended. Long-termsurvival is confi ned to selected group of patients undergoing resection of isolated metastatic lesions. In systemic— mainly fi rst-line — therapy of patients with BRAF V600 mutation vemurafenib (BRAF inhibitor) may be employedand in second-line treatment — based on indication approved in Europe — ipilimumab (anti-CTLA4 antibody) maybe used. Dacarbazine-based chemotherapy is less eff ective

Czerniaki skóry – zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w 2013 roku

The classic criteria for clinical diagnosis of cutaneous melanoma are:  asymmetry of the lesion, irregularity of the boarder,  color heterogeneity and diameter of more than 5 mm. Current data show that over 50% of melanomas do not fulfill these criteria. Thus, dermoscopy is currently the standard method for clinical differential diagnosis of cutaneous melanoma and for qualifying a lesion for excisional biopsy. Full thickness excisional biopsy of suspicious melanomatous skin lesions likely to be diagnosed as early melanomas is crucial in establishing diagnosis and defining prognostic factors. Early diagnosis and surgical removal of cutaneous melanoma not only improves patients’ prognosis, but it is also associated with approximately 90% likelihood of cure. Next steps in the therapeutic management of cutaneous melanoma following excisional biopsy are radical scar excision with adequate margins and sentinel lymph node biopsy. Radical lymph node dissection is recommended in case of regional lymph node metastases. High-risk patients (lymph node involvement and/or ulcerated primary lesion) should be advised to participate in prospective clinical trials on adjuvant therapy. Melanoma patients with distant metastases are still characterized by poor outcomes. In patients with metastatic disease testing for the presence of BRAF gene mutation is recommended.  Patients with metastatic disease should be considered for participation in clinical trials. Long-term survival is confined to selected group of patients undergoing resection of isolated metastatic lesions. In systemic – mainly first-line – therapy of patients with BRAF V600 mutation vemurafenib (BRAF inhibitor) may be employed and in second-line treatment – based on indication approved in Europe – ipilimumab (anti-CTLA4 antibody) may be used. Dacarbazine-based chemotherapy is less effective.Klasyczna charakterystyka czerniaka skóry obejmuje asymetrię zmiany, nierówny brzeg, heterogenność barw, oraz średnicę powyżej 5 mm. Współczesne dane wskazują, że ponad 50% czerniaków skóry nie spełnia tych kryteriów. Dlatego podstawą klinicznej diagnostyki różnicowej i kwalifikacji do biopsji wycinającej jest obecnie dermoskopia. Dla ustalenia rozpoznania i określenia najważniejszych czynników rokowniczych podstawowe znaczenie ma biopsja wycinająca podejrzanych w kierunku wczesnego czerniaka zmian barwnikowych skóry (wycięcie całej grubości skóry i powierzchownej warstwy tkanki tłuszczowej). Wczesne rozpoznanie i chirurgiczne usunięcie czerniaka nie tylko poprawia rokowanie, ale daje szansę wyleczenia u około 90% chorych. Kolejne etapy postępowania terapeutycznego obejmują kwalifikację chorych do radykalnego wycięcia blizny po biopsji wycinającej z właściwymi marginesami oraz wykonania biopsji węzła wartowniczego. W przypadku przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych postępowaniem z wyboru jest wykonanie radykalnej limfadenektomii. Zaleca się włączanie chorych na czerniaki skóry o wysokim ryzyku nawrotu (przerzuty w węzłach chłonnych i/lub owrzodzenie pierwotnej zmiany) do prospektywnych badań klinicznych nad leczeniem uzupełniającym. Obecność przerzutów odległych wiąże się ze złym rokowaniem. W sytuacji wystąpienia uogólnienia nowotworu zaleca się do wykonania badania w kierunku mutacji genu BRAF. W stadium uogólnienia najbardziej właściwe jest stosowanie leczenia w ramach klinicznych badań. Długoletnie przeżycia dotyczą głównie chorych poddanych resekcji pojedynczych ognisk przerzutowych. W systemowym leczeniu – przede wszystkim pierwszej linii – u chorych z obecnością mutacji BRAF V600 znajduje zastosowanie wemurafenib (inhibitor BRAF), a w leczeniu drugiej linii stosowany może być – zgodnie z europejskimi wskazaniami rejestracyjnymi – ipilimumab (przeciwciało anty-CTLA4). Chemioterapia z udziałem dakarbazyny jest postępowaniem mniej wartościowy

Final results from the PERUSE study of first-line pertuzumab plus trastuzumab plus a taxane for HER2-positive locally recurrent or metastatic breast cancer, with a multivariable approach to guide prognostication

Background: The phase III CLinical Evaluation Of Pertuzumab And TRAstuzumab (CLEOPATRA) trial established the combination of pertuzumab, trastuzumab and docetaxel as standard first-line therapy for human epidermal growth factor receptor 2 (HER2)-positive locally recurrent/metastatic breast cancer (LR/mBC). The multicentre single-arm PERtUzumab global SafEty (PERUSE) study assessed the safety and efficacy of pertuzumab and trastuzumab combined with investigator-selected taxane in this setting. Patients and methods: Eligible patients with inoperable HER2-positive LR/mBC and no prior systemic therapy for LR/mBC (except endocrine therapy) received docetaxel, paclitaxel or nab-paclitaxel with trastuzumab and pertuzumab until disease progression or unacceptable toxicity. The primary endpoint was safety. Secondary endpoints included progression-free survival (PFS) and overall survival (OS). Prespecified subgroup analyses included subgroups according to taxane, hormone receptor (HR) status and prior trastuzumab. Exploratory univariable analyses identified potential prognostic factors; those that remained significant in multivariable analysis were used to analyse PFS and OS in subgroups with all, some or none of these factors. Results: Of 1436 treated patients, 588 (41%) initially received paclitaxel and 918 (64%) had HR-positive disease. The most common grade 653 adverse events were neutropenia (10%, mainly with docetaxel) and diarrhoea (8%). At the final analysis (median follow-up: 5.7 years), median PFS was 20.7 [95% confidence interval (CI) 18.9-23.1] months overall and was similar irrespective of HR status or taxane. Median OS was 65.3 (95% CI 60.9-70.9) months overall. OS was similar regardless of taxane backbone but was more favourable in patients with HR-positive than HR-negative LR/mBC. In exploratory analyses, trastuzumab-pretreated patients with visceral disease had the shortest median PFS (13.1 months) and OS (46.3 months). Conclusions: Mature results from PERUSE show a safety and efficacy profile consistent with results from CLEOPATRA and median OS exceeding 5 years. Results suggest that paclitaxel is a valid alternative to docetaxel as backbone chemotherapy. Exploratory analyses suggest risk factors that could guide future trial design