Wpływ interferonu alfa na indukcję autoimmunologicznego zapalenia tarczycy u chorych leczonych z powodu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C

Background: Different forms of interferon alpha (IFN-α) have been used for several years in the treatment of chronic viral hepatitis type C (CVHC). Currently, pegylated forms of interferon alpha (PegIFN-α) in combination with ribavirin is the standard treatment. During therapy with IFN-α, side-effects occur, including thyroid diseases. The aim of this study was an evaluation of administered interferon’s impact on the frequency of autoimmune thyroiditis (ATI) occurrence among patients with CVH type C treated with INF-α and an assessment as to whether the type of interferon used is significant in ATI development. Material and methods: 149 patients aged 18–70 (mean 43.9 ± 2.3 years) with CVH type C participated in the study. The serum concentrations of thyrotrophin (TSH), free tyrosine (FT4), triiodothyronine (FT3), thyreoglobulin (Tg), antithyroid antibodies: antiperoxidase (TPOAb) and antithyreoglobulin (TgAb) were evaluated before, and after six and 12 months of treatment. Additionally, the thyroid echostructure was evaluated with ultrasonography. Sixty out of 149 patients received Peg-INF-α, and 89 patients were treated with recombinant IFN-α. Results: ATI was confirmed in nine patients (6.04%) with CVH type C before the introduction of interferon. Seven of them underwent an exacerbation of hypothyroidsm during therapy with interferon. In 24 patients (17.14%), who did not have the signs of ATI at baseline, an elevated concentration of antithyroid antibodies was detected during therapy with interferon. The mean concentrations of TPOAb before, and after six and 12 months of treatment were, respectively: 12.4; 310.4 and 141.3 IU/ml, and the mean concentrations of TgAb were, respectively: 17.40; 108.0; and 125.6 IU/ml. After six months of treatment in this group of patients, 11 had hypothyroidsm and six had hyperthyroidsm. After 12 months of therapy, four patients had hypertthyroidsm and four showed signs and symptoms of hypothyroidsm; the remaining patients were in a euthyroid state. In ultrasound examination, reduction of echogenicity among patients with ATI before treatment was revealed in 75% of cases at baseline, in 83.3% after six months and in 100% after 12 months of treatment. In the group of patients presenting with ATI during IFN-α therapy, in which no disorders were found in initial examination, after six months of treatment a reduction of echogenicity was found in 69.2%, and after 12 months in 75%, of patients. Conclusions: Among patients treated with interferon due to CVH type C, there is a risk of the development of ATI or the exacerbation of an existing one. There is no significant difference in ATI presentation in relation to the type of IFN-α used for treatment. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (6): 517–522)Wstęp: W leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C (PWZWC) od kilkunastu lat stosuje się różne preparaty interferonu alfa (INF-α). Aktualnie standardem leczenia jest skojarzone zastosowanie pegylowanej formy interferonu alfa (PegINF-α) i rybawiryny. W trakcie leczenia INF-α występują działania niepożądane, wśród których znajdują się choroby tarczycy. Celem pracy jest ocena częstości występowania autoimmunologicznego zapalenia tarczycy (AZT) u pacjentów z PWZW C leczonych INF-α oraz ocena, czy na rozwój AZT ma wpływ rodzaj stosowanego INF. Materiał i metody: W badaniu uczestniczyło 149 chorych z PWZW typu C w przedziale wieku 18–70 lat (średnia 43,9 ± 2,3 roku). U chorych przed leczeniem oraz po 6 i 12 miesiącach leczenia oceniano stężenia w surowicy: tyreotropiny (TSH), wolnej tyroksyny (FT4), trijodotyroniny (FT3), tyreoglobuliny (Tg), przeciwciał przeciwtarczycowych: antyperoksydazowych (TPOAb) i antytyreoglobulinowych (TgAb). Dodatkowo oceniano echostrukturę tarczycy w USG. Wśród wszystkich 149 chorych u 60 stosowano pegylowany interferon alfa (PegINF-α), a u 89 INF-α. Wyniki: U badanych chorych z PWZW C przed włączeniem interferonu AZT stwierdzono u 9 chorych (6,04%), wśród których u 7 nastąpiło zaostrzenie niedoczynności tarczycy w trakcie leczenia interferonem. U 24 chorych (17,14%), u których początkowo nie stwierdzano cech AZT, w trakcie leczenia INF wykazano podwyższone stężenia przeciwciał przeciwtarczycowych. Średnie stężenia TPOAb przed, po 6 i 12 miesiącach leczenia wynosiły odpowiednio: 12,4; 310,4 i 141,3 IU/ml, a średnie stężenia TgAb odpowiednio: 17,40; 108,0 i 125,6 IU/ml. W tej grupie pacjentów po 6 miesiącach stwierdzono u 11 chorych hipertyreozę, a u 6 chorych hipotyreozę. Natomiast po 12 miesiącach u 4 badanych odnotowano hipertyreozę i u 4 hipotyreozę; pozostali pacjenci byli w stanie eutyreozy. W badaniu USG obniżenie echogeniczności wśród pacjentów z AZT przed leczeniem stwierdzono u 75% w badaniu wstępnym, u 83,3% po 6 miesiącach oraz u 100% po 12 miesiącach leczenia. W grupie chorych z AZT w trakcie leczenia INF-α, u których w badaniu wstępnym nie wykryto żadnych zmian, po 6 miesiącach leczenia obniżenie echogeniczności stwierdzono u 69,2%, a po 12 miesiącach u 75%. Wnioski: U chorych leczonych interferonem z powodu PWZW C istnieje ryzyko rozwoju świeżego lub nasilenia wcześniej występującego AZT. Rodzaj stosowanego INF-α nie wykazuje związku z występowaniem zaburzeń czynności gruczołu tarczowego. (Endokrynol Pol 2011; 62 (6): 517–522

Association between genetic mutations and the development of autoimmune thyroiditis in patients with chronic hepatitis C treated with interferon alpha

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Considerable progress was made by the introduction of interferon to the treatment of chronic hepatitis C virus infection. This treatment, however, is associated with the risk of developing or exacerbating autoimmune diseases, with chronic autoimmune thyroiditis being one of them. The aim of our study was to evaluate the predisposition to autoimmune thyroiditis in patients with chronic hepatitis C virus during IFN-alpha therapy, depending on the presence of polymorphisms in the promoter region of CTLA-4C (−318)T gene and in exon 1 of A49G gene as well as C1858T transition of PTPN22 gene.</p> <p>Methods</p> <p>The study was conducted in 149 patients aged between 18 and 70 years (mean of 43.9 years), including 82 men and 67 women. Control group for the assessment of the distribution of analyzed polymorphism of genotypes consisted of 200 neonates, from whom umbilical blood was drawn for the tests. The patients were divided into three groups: group 1 consisted of 114 patients without thyroid impairment before and during IFN-alpha therapy, group 2 contained 9 patients with AT with the onset prior to IFN-alpha treatment, and group 3 comprised 26 patients with AT starting after the beginning of IFN-alpha therapy.</p> <p>Results</p> <p>The frequency of C1858Tand C(−318)T genotypes observed in the study group did not differ significantly from control group. A significant difference, however, was found for A49G polymorphism.</p> <p>Conclusions</p> <p>No association was demonstrated between the occurrence of autoimmune thyroiditis with the onset during IFN-alpha therapy and the presence of polymorphisms within CTLA-4 C(−318)T gene in the promoter region and A49G in exon 1, as well as C1858T transition of PTPN22 gene.</p