Uniesienie odcinka ST w odprowadzeniu aVR w przebiegu zawału ściany przedniej, wskazujące na zamknięcie gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej przed oddaniem gałęzi przegrodowej

Wstęp: Zawał ściany przedniej w następstwie zamknięcia gałęzi przedniej zstępującej (LAD) przed oddaniem gałęzi diagonalnej oznacza, że ostre niedokrwienie obejmuje duży obszar lewej komory, co wiąże się z wysokim ryzykiem występowania powikłań w okresie wewnątrzszpitalnym. Obszar ten może być jeszcze bardziej rozległy, jeżeli dodatkowo zamknięcie LAD następuje przed odejściem pierwszej gałęzi przegrodowej (S1) zaopatrującej przegrodę międzykomorową. Celem pracy była analiza położenia odcinka ST w odprowadzeniach aVR i V1 w zawale ściany przedniej w zależności od miejsca zamknięcia LAD - powyżej lub poniżej odejścia pierwszej gałęzi przegrodowej. Materiał i metody: Analizie poddano 37 chorych, których podzielono na 2 grupy. Grupę A stanowili pacjenci, u których zawał spowodowało zamknięcie LAD przed oddaniem gałęzi S1 (n = 22), natomiast grupę B (n = 15) - chorzy, u których LAD była zamknięta poniżej odejścia gałęzi S1. Ponadto u osób z grupy A oceniano wpływ unaczynienia przegrody przez gałąź stożka tętniczego odchodzącą od prawej tętnicy wieńcowej na położenie odcinka ST w odprowadzeniach aVR i V1. Wyniki: Uniesienie odcinka ST większe lub równe 0,5 mm w odprowadzeniu aVR oraz uniesienie odcinka ST większe lub równe 2 mm w odprowadzeniu V1 występowało znacznie częściej w grupie A niż w grupie B (odpowiednio: 45,45% vs. 6,7%; p = 0,012 i 45,45% vs. 13,3%; p = 0,043). Uniesienia odcinka ST w odprowadzeniu aVR i V1 okazały się swoistymi (odpowiednio: 93,3% i 86,67%) wskaźnikami zawału spowodowanego zamknięciem LAD przed oddaniem pierwszej gałęzi septalnej. U chorych z grupy A, u których duża gałąź do stożka zaopatrywała przegrodę międzykomorową (n = 13) uniesienie odcinka ST większe lub równe 0,5 mm w odprowadzeniu aVR występowało znacznie rzadziej (odpowiednio: 23,08% vs. 76,92%; p = 0,014). Wnioski: Zawał ściany przedniej w przebiegu zamknięcia LAD przed odejściem S1 gałęzi charakteryzuje się uniesieniem odcinka ST większym lub równym 0,5 mm w odprowadzeniu aVR oraz większym lub równym 2 mm w odprowadzeniu V1. Brak uniesienia odcinka ST w odprowadzeniu aVR w zawale ściany przedniej wskazuje na zamknięcie LAD poniżej odejścia gałęzi S1 lub na to, że przegroda międzykomorowa ma podwójne unaczynienie pochodzące ponadto od dobrze rozwiniętej gałęzi do stożka

Zawał serca spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej powikłany wstrząsem kardiogennym - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, pomimo leczenia zabiegowego (PCI/CABG), nadal wiąże się z wysoką śmiertelnością. Celem badania była analiza wyników leczenia zabiegowego chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Spośród 98 chorych u 93 pacjentów przeprowadzono zabieg PCI, a u 5 wykonano CABG. Chorych podzielono na dwie grupy: I — 11 chorych z pniem lewej tętnicy wieńcowej jako tętnicą odpowiedzialną za zawał, II — 87 chorych z tętnicą odpowiedzialną za zawał inną niż pień lewej tętnicy wieńcowej. Grupę II leczono za pomocą PCI, w grupie I u 5 chorych wykonano CABG, a u 6 przeprowadzono zabieg PCI. U 4 chorych z grupy I pień lewej tętnicy wieńcowej był zamknięty, u pozostałych 7 stwierdzono istotne zwężenie. Wyniki: Zabieg PCI był skuteczny u 67% chorych z grupy I i u 79% pacjentów z grupy II. Całkowita śmiertelność szpitalna wyniosła 38% (46% w grupie I i 37% w grupie II, p = NS). W czasie hospitalizacji u 1 chorego z grupy I i u 6 osób z grupy II przeprowadzono CABG. Wykonanie ponownego zabiegu PCI było konieczne u 14 chorych z grupy II. W ciągu rocznej obserwacji w grupie II odnotowano 6 zgonów, u 2 chorych konieczne było wykonanie CABG, a u 6 — PCI. W grupie I nie odnotowano zgonów, u żadnego pacjenta nie przeprowadzono zabiegu CABG i PCI. Wnioski: Metody zabiegowego leczenia chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej w tej grupie wiążą się ze stosunkowo wysoką skutecznością i niską śmiertelnością. Śmiertelność chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym zarówno uwarunkowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, jak i chorobą innych segmentów tętnic wieńcowych, leczonych zabiegowo (PCI/CABG) jest porównywalna w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 85–92

Zawał serca spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej powikłany wstrząsem kardiogennym - wyniki leczenia zabiegowego

Wstęp: Wstrząs kardiogenny spowodowany chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, pomimo leczenia zabiegowego (PCI/CABG), nadal wiąże się z wysoką śmiertelnością. Celem badania była analiza wyników leczenia zabiegowego chorych z zawałem serca i wstrząsem kardiogennym, spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej. Materiał i metody: Spośród 98 chorych u 93 pacjentów przeprowadzono zabieg PCI, a u 5 wykonano CABG. Chorych podzielono na dwie grupy: I — 11 chorych z pniem lewej tętnicy wieńcowej jako tętnicą odpowiedzialną za zawał, II — 87 chorych z tętnicą odpowiedzialną za zawał inną niż pień lewej tętnicy wieńcowej. Grupę II leczono za pomocą PCI, w grupie I u 5 chorych wykonano CABG, a u 6 przeprowadzono zabieg PCI. U 4 chorych z grupy I pień lewej tętnicy wieńcowej był zamknięty, u pozostałych 7 stwierdzono istotne zwężenie. Wyniki: Zabieg PCI był skuteczny u 67% chorych z grupy I i u 79% pacjentów z grupy II. Całkowita śmiertelność szpitalna wyniosła 38% (46% w grupie I i 37% w grupie II, p = NS). W czasie hospitalizacji u 1 chorego z grupy I i u 6 osób z grupy II przeprowadzono CABG. Wykonanie ponownego zabiegu PCI było konieczne u 14 chorych z grupy II. W ciągu rocznej obserwacji w grupie II odnotowano 6 zgonów, u 2 chorych konieczne było wykonanie CABG, a u 6 — PCI. W grupie I nie odnotowano zgonów, u żadnego pacjenta nie przeprowadzono zabiegu CABG i PCI. Wnioski: Metody zabiegowego leczenia chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym spowodowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej w tej grupie wiążą się ze stosunkowo wysoką skutecznością i niską śmiertelnością. Śmiertelność chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym zarówno uwarunkowanym chorobą pnia lewej tętnicy wieńcowej, jak i chorobą innych segmentów tętnic wieńcowych, leczonych zabiegowo (PCI/CABG) jest porównywalna w obserwacji wewnątrzszpitalnej i odległej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 85–92

Tissue Doppler echocardiography detects subclinical left ventricular dysfunction in patients undergoing chemotherapy for colon cancer: insights from ONCOECHO multicentre study

Wstęp: Rak jelita grubego (CRC) jest jednym z najczęściej występujących nowotworów na świecie. W Polsce znajduje się na trzeciej pozycji wśród mężczyzn oraz na drugiej pozycji wśród kobiet pod względem zachorowań na nowotwory. Rola chemioterapii w leczeniu CRC zależy od stopnia zaawansowania nowotworu. Chemioterapię uzupełniającą stosuje się zawsze w III stopniu zaawansowania, a także w II stadium zaawansowania klinicznego przy obecności czynników ryzyka. Cel: Celem niniejszej pracy była ocena występowania wczesnych powikłań sercowych u chorych włączonych do badania ONCOECHO w latach 2012–2014, leczonych chemioterapią z powodu CRC. W ramach badania potencjalnej kardiotoksyczności chemioterapii oceniano funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu i przewodzenia oraz występowanie niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Metody: Do 12-miesięcznej obserwacji włączono 25 pacjentów z CRC (12 kobiet, średnia wieku 61,3 roku [35–76 lat]), poddanych 6-miesięcznej chemioterapii adjuwantowej. Spośród badanych 13 chorych stosowało chemioterapię opartą na 5-fluorouracylu (5-FU), a pozostałych 12 pacjentów — terapię w schemacie opartym na kapecytabinie. Ocenę przepro­wadzono wyjściowo oraz w 3., 6. i 12. miesiącu od rozpoczęcia leczenia. Analiza obejmowała obecność zaburzeń rytmu i przewodzenia, funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia sercowego oraz występowanie zdarzeń sercowo-naczyniowych. Wyniki: Po 12 miesiącach obserwacji niektóre parametry czynności lewej komory (LV) (S’IVS, S’lat i E’sept) uległy pogorszeniu. Frakcja wyrzutowa (EF) i wymiary jam serca pozostały niezmienione. Zmiany parametrów LV uwidocznione metodą doplera tkankowego po 12 miesiącach były niezależne od stosowanego schematu chemioterapii; nie wykazano również zależności między zmianami tych parametrów a stosowaniem inhibitorów konwertazy angiotensyny i beta-adrenolityków. Wnioski: Stosowanie chemioterapii w CRC nie wpływa na parametry strukturalne ani klasyczne parametry czynności skurczowej LV (LVEF). Może jednak wywoływać subtelne pogorszenie zarówno czynności skurczowej, jak i rozkurczowej mięśnia sercowego wykrywalne przy użyciu doplera tkanowego po 12 miesiącach obserwacji, a także przejściowe wydłużenie odcinka QT ustępujące po zakończeniu chemioterapii.Background: Colorectal cancer (CRC) is the second most common cancer in women and the third in men in Poland. The role of chemotherapy (CTX) depends on the stage of CRC: adjuvant CTX is a standard treatment in stage III and should also be considered in stage II with risk factors. Aim: The aim of the paper was to assess the cardiovascular consequences of CTX in CRC enrolled to the ONCOECHO multicentre study (2012–2014). To identify potential cardiotoxicity, we focused on myocardial function, heart rhythm and conduction disorders, and adverse cardiovascular events. Methods: Twenty-five CRC patients (12 women, mean age 61.3 [35–76] years), all receiving six-month adjuvant CTX were included. Thirteen patients received 5-fluorouracil (5FU)-based CTX, and 12 patients received a capecitabine-based scheme. Subjects were assessed at baseline and followed-up three, six, and 12 months after the onset of treatment. In this analysis we focused on conduction abnormalities, systolic and diastolic function of the left ventricle (LV), and cardiovascular events. Results: In 12-month follow-up a decrease of selected tissue Doppler parameters (e.g. S’IVS, S’lat, and E’sept) was observed, and it was significant. LV structural parameters and ejection fraction (EF) remained unaffected. Changes in myocardial performance were not influenced by CTX regimen or treatment with beta-blockers or angiotensin-converting enzyme inhibitors. CTX did not affect LV structural parameters, EF, or conduction system, nor was it associated with cardiovascular events during the 12-month follow-up. Conclusions: CTX in CRC patients does not affect LV structural parameters and EF. It may, however, trigger subtle changes in myocardial performance detectable by tissue Doppler echocardiography after 12 months. Moreover, it causes a transient increase of QT, which resolves after CTX cessation

Original articleHaemorheological factors and myocardial reperfusion in patients with ST-elevation myocardial infarction undergoing primary coronary intervention

Introduction: The no-reperfusion phenomenon occurs in a considerable number of patients despite restoration of the infarct- -related artery (IRA) patency. Factors responsible for this phenomenon include myocardial structural changes, whereas haemorheological parameters that significantly contribute to microvascular resistance, have not been studied so far. Aim: To determine the possible relationship between blood and plasma viscosity, red blood cell aggregation and their deformability, and myocardial reperfusion following effective mechanical intervention of IRA. Methods: The analysis included 23 patients with myocardial infarction treated with primary coronary angioplasty with resultant TIMI (Thrombolysis in Myocardial Infarction) grade 3 flow. Myocardial reperfusion was found effective if myocardial perfusion grade (MPG) was 3. Blood and plasma viscosity were assessed using a Brookfield rotation viscometer. Red blood cell aggregation and deformability were measured with a Laser Optical Rotational Cell Analyzer (LORCA). Patients were divided into two groups with respect to obtained MPG: reperfusion group (14 subjects) and no-reperfusion group (9 patients). Results: Corrected whole blood viscosity and plasma viscosity were significantly higher in the no-reperfusion group and exceeded the values obtained in the reperfused patients by 14% (pWstęp: U znacznego odsetka chorych, pomimo udrożnienia tętnicy dozawałowej, nie dochodzi do reperfuzji mięśniowej (no-reperfusion). Uważa się, że za to zjawisko są odpowiedzialne m.in. zmiany strukturalne w miokardium, natomiast mające duże znaczenie w kształtowaniu oporu przepływu w mikrokrążeniu parametry reologiczne krwi nie były dotąd przedmiotem badań. Cel: Określenie, czy istnieje związek pomiędzy lepkością krwi, osocza, agregacją krwinek czerwonych i ich odkształcalnością a reperfuzją mięśniową po skutecznym mechanicznym udrożnieniu tętnicy dozawałowej. Metodyka: Analizie poddano 23 chorych z zawałem serca leczonych za pomocą pierwotnej angioplastyki wieńcowej, u których uzyskano przepływ TIMI 3 (ang. Thrombolysis in Myocardial Infarction). Za skuteczną reperfuzję mięśniową uznano przepływ MPG 3 (ang. myocardial perfusion grade). Lepkość krwi i osocza oceniono wiskozymetrem rotacyjnym Brookfielda. Agregację i odkształcalność krwinek czerwonych zmierzono laserowym analizatorem optycznym (ang. laser optical rotational cell analizator, LORCA). W zależności od uzyskanego przepływu MPG chorych podzielono na dwie grupy: reperfusion (14 chorych) i no-reperfusion (9 chorych). Wyniki: Lepkość skorygowana krwi pełnej oraz lepkość osocza były znacząco większe w grupie no-reperfusion, odpowiednio o 14 (