Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Poorly differentiated neuroendocrine carcinomas (PDNEC) are rare tumours that can originate from any site of the gastrointestinal tract exhibiting an overall aggressive behaviour that may vary between tumours according to the degree of cellular proliferation. The majority of PDNEC are locally advanced or metastatic at presentation, and are only infrequently associated with secretory hormonal syndromes. PDNEC exhibit aggressive histological features (high mitotic rate, high Ki67 labelling index and presence of necrosis) and are further subdivided into two morphological subgroups, small and large cell variants. As PDNEC express somatostatin receptors less frequently, somatostatin receptor scintigraphy is usually negative, whereas 18F-fluorodeoxyglucose positron emission tomography appears to be the best method of evaluating disease spread and guiding further treatment. PDNEC have traditionally been treated similarly to small cell lung carcinoma, although they show a number of different clinical and histopathologic features. First line systemic chemotherapy with a platinum-based agent and etoposide is used for patients with metastatic disease, leading to variable response rates that are often of relative short duration. Sequential or concurrent chemoradiation is recommended for patients with locoregional disease. In patients with localised disease, complete surgical resection should be offered followed by adjuvant treatment (chemotherapy with or without radiotherapy); the value of neoadjuvant chemotherapy has not been evaluated as yet. The role of second line therapies is evolving, with temozolomide being a promising agent. However, the majority of data regarding PDNEC is hampered by the small number of series and their retrospective nature, making it important that multicentre co-operative studies be performed.Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą rozsianą stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

A Pleomorphic Rhabdomyosarcoma Mimicking an Inguinal Hernia: A Case Report and Review of the Literature

A 59-year-old male presented with a painful right inguinal swelling and deep vein thrombosis at the ipsilateral leg. An inguinal hernia was initially diagnosed, but during surgery a large mass was found anteriorly to the peritoneal sheaths. Histology revealed a high-grade pleomorphic rhabdomyosarcoma. The mass advanced rapidly, occupying the whole right iliac fossa and metastasizing to the lung. Despite first- and second-line chemotherapy, the patient deteriorated rapidly and died. Rhabdomyosarcomas should be managed in specialized centres as they have prognostic factors and histologic features still controversial and poorly clarified

Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą uogólnioną stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

European Neuroendocrine Tumour Society (ENETS) 2023 guidance paper for nonfunctioning pancreatic neuroendocrine tumours.

This ENETS guidance paper for well-differentiated nonfunctioning pancreatic neuroendocrine tumours (NF-Pan-NET) has been developed by a multidisciplinary working group, and provides up-to-date and practical advice on the management of these tumours. Using the extensive experience of centres treating patients with NF-Pan-NEN, the authors of this guidance paper discuss 10 troublesome questions in everyday clinical practice. Our many years of experience in this field are still being verified in the light of the results of new clinical, which set new ways of proceeding in NEN. The treatment of NF-Pan-NEN still requires a decision of a multidisciplinary team of specialists in the field of neuroendocrine neoplasms

The Sarcoma Immune Landscape: Emerging Challenges, Prognostic Significance and Prospective Impact for Immunotherapy Approaches

Despite significant advances in multidisciplinary treatment strategies including surgery, radiotherapy, targeted therapy and chemotherapy there are yet no substantial improvements in the clinical benefit of patients with sarcomas. Current understanding of the underlying cellular and molecular pathways which govern the dynamic interactions between the tumor stroma, tumor cells and immune infiltrates in sarcoma tissues, led to the clinical development of new therapeutic options based on immunotherapies. Moreover, progress of the treatment of sarcomas also depends on the identification of biomarkers with prognostic and predictive values for selecting patients most likely to benefit from these new therapeutic treatments and also serving as potent therapeutic targets. Novel combinations with radiotherapy, chemotherapy, targeted therapy, vaccines, CAR-T cells and treatments targeting other immune components of the tumor microenvironment are underway aiming to bypass known resistance mechanisms. This review focuses on the role of tumor microenvironment in sarcoma, prognosis and response to novel immunotherapies

Durable Clinical Benefit of Pertuzumab in a Young Patient with BRCA2 Mutation and HER2-Overexpressing Breast Cancer Involving the Brain

Patients with HER2-positive breast cancer and brain metastases have limited treatment options, and, as a result of their poor performance status and worse prognosis, they are underrepresented in clinical trials. Not surprisingly, these patients may not be fit enough to receive any active treatment and are offered supportive therapy. BRCA2 mutations are reported to be rarely associated with HER2-overexpressing advanced breast cancer and even more rarely with brain metastases at diagnosis. We report on a BRCA2-positive breast cancer patient with metastatic disease in multiple sites, including the brain, and poor performance status who exhibited an extraordinary clinical and imaging response to the novel anti-HER2 therapy pertuzumab after multiple lines of therapy including anti-HER2 targeting. To our knowledge, the clinicopathologic and therapeutic characteristics of this patient point to a unique case and an urgent need for further investigation of pertuzumab in patients with brain metastases

Current best practice in the management of neuroendocrine tumors

Neuroendocrine neoplasms are rare tumors that display marked heterogeneity with varying natural history, biological behavior, response to therapy and prognosis. Their management is complex, particularly as a number of them may be associated with a secretory syndrome and involve a variety of options. A number of factors such as proliferation rate, degree of differentiation, functionality and extent of the disease are mostly utilized to tailor treatment accordingly, ideally in the context of a multidisciplinary team. In addition, a number of relevant scientific societies have published therapeutic guidelines in an attempt to direct and promote evidence-based treatment. Surgery remains the treatment of choice with an intention to cure while it may also be recommended in some cases of metastatic disease and difficult to control secretory syndromes. Long-acting somatostatin analogs constitute the main treatment for the majority of functioning tumors, whereas specific evolving agents such as telotristat may be used for the control of carcinoid syndrome and related sequelae. In patients with advanced disease not amenable to surgical resection, treatment options include locoregional therapies, long-acting somatostatin analogs, molecular targeted agents, radionuclides, chemotherapy and recently immunotherapy, alone or in combination. However, the ideal time of treatment initiation, sequence of administration of different therapies and identification of robust prognostic markers to select the most appropriate treatment for each individual patient still need to be defined