Occurrence of phaeochromocytoma tumours in RET mutation carriers — a single-centre study

  Wstęp: Zespół mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych typu 2 (MEN 2) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, dziedziczonym w sposób autosomalny dominujący, spowodowanym mutacją germinalną protoonkogenu RET. W 80% przypadków mutacje zlokalizowane są w kodonie 634. Guz chromochłonny rozwinie się u 50% pacjentów z zidentyfikowaną mutacją w protoonkogenie RET. Materiał i metody: 228 nosicieli mutacji w protonkogenie RET poddano monitorowaniu w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. Nadzór obejmował okresowo wykonywane ocenę stanu klinicznego, wydalania metoksykatecholamin w dobowej zbiórce moczu komplementarnie z diagnostyką obrazową (CT, MR, scyntygrafia MIBG). Wyniki: Guz chromochłonny rozwinął się u 41 pacjentów (18% wszystkich pacjentów z ustaloną mutacją w protoonkogenie RET). Średni wiek rozpoznania wynosił 43 lata. W 8 przypadkach guz chromochłonny był pierwszą kliniczną manifestacją MEN 2. Tylko u 8 pacjentów (20%) w chwili rozpoznania obserwowano objawy kliniczne typowe dla guza chromochłonnego. Średnia wielkość guza wynosiła 4,3 cm. Nie stwierdzono poza nadnerczowej lokalizacji. W obserwacji autorów potwierdzono tylko jeden przypadek złośliwego guza chromochłonnego. Wnioski: Guzy wywodzące się z tkanki chromochłonnej rozwijające się w przebiegu zespołu MEN 2 mają zwykle nadnerczową lokalizację i łagodny charakter jednak z dużą częstością zmian obustronnych. Biorąc pod uwagę powyższe ryzyko, a także niespecyficzny obraz kliniczny istotnym jest monitorowanie wszystkich pacjentów z potwierdzoną mutacją w protoonkogenie RET w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)    Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2) is an autosomal dominant genetic syndrome caused by germline mutation in RET proto-oncogene. The most common mutations are in a cysteine rich domain. Phaeochromocytoma will develop in approximately 50% of RET proto-oncogene carriers. Material and methods: The studied population consisted of 228 RET proto-oncogene mutation carriers. Monitoring for the diagnosis of phaeochromocytoma was carried out in all patients with established genetic status. Mean time of follow up was 138 months. Surveillance consisted of periodically performed clinical evaluation, 24-hour urinary determinations of total metanephrines complementary with imaging (CT, MR, MIBG scintigraphy). Results: Phaeochromocytoma developed in 41 patients (18% of all RET proto-oncogene mutations carriers). The mean age of diagnosis for the whole cohort was 43 years. In eight cases phaeochromocytoma was the first manifestation of the MEN 2 syndrome. Only eight (20%) patients were symptomatic at diagnosis of phaeochromocytoma. The mean size of the tumour was 4.3 cm. There was no extra-adrenal localisation. We observed one case of malignant phaeochromocytoma. Conclusions: In patients with MEN 2 syndrome phaeochromocytomas are usually benign adrenal tumours with high risk of bilateral development. Taking to account the latter risk and non-specific clinical manifestation of the neoplasm it is mandatory to screen all RET proto-oncogene mutations carriers for phaeochromocytoma. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)

Terapia radioizotopowa 131-MIBG złośliwych guzów chromochłonnych i przyzwojaków — badanie jednoośrodkowe

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are rare tumors deriving from chromaffin cells of adrenal medulla or paraganglia. They are usually benign but 10-35% of them present malignant behavior. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of 131-I MIBG therapy in malignant pheochromocytoma /paraganglioma patients (MPPGL). Material and methods: 18 patients (7 women and 11 men) were included in this study. Between 2002 and 2016 they underwent 131-I MIBG therapy because of MPPGL and their medical data were analyzed retrospectively. Clinical indications for the treatment included progressive disease or massive tissue involvement independently from disease progression. Tumor response for the first time was assessed 3 months after the last treatment according to Response Evaluation Criteria in Solid Tumors criteria and by 131-I MIBG scans. Results: The mean single dose used was 7.25 GBq (196 mCi) and mean cumulative dose 33.08 GBq ( 894 mCi). In 2 (11%) patients complete tumor response was achieved. In 1 (6%) patient partial response was obtained. In 13 (72%) patients stable disease was observed. In 2 (11%) patients progression was diagnosed three months after treatment discontinuation. In the whole studied group the progression free survival time was 85 months and overall 5-year survival was 87%. Conclusions: Radionuclide treatment with use of 131-I MIBG may be effective form of palliative treatment for patients with inoperative neoplasm spread, progressive disease or patients requiring alleviation of symptoms. Wstęp: Guzy chromochłonne i przyzwojaki są rzadkimi guzami wywodzącymi się z tkanki chromochłonnej rdzenia nadnerczy i ciałek przyzwojowych. Zwykle są to nowotwory łagodne, jednak w 10–35% mogą prezentować potencjał złośliwy. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia radioizotopowego 131-I MIBG w złośliwych guzach chromochłonnych i przyzwojakach poddawanych terapii w pojedynczym ośrodku onkologicznym. Materiał i metody: Do badania włączono 18 pacjentów (7 kobiet, 11 mężczyzn). Dokumentacja medyczna pacjentów ze złośliwymi guzami chromochłonnymi i przyzwojakami, którzy zostali poddani leczeniu radioizotopowemu 131-I MIBG w latach 2002–2016 została przeanalizowana retrospektywnie. Kliniczne wskazania do terapii obejmowały progresję choroby (5 pacjentów), dużą masę nowotworu niezależnie od dynamiki choroby (13 pacjentów). Odpowiedź na leczenie oceniano po raz pierwszy po 3 miesiącach przy użyciu tomografii komputerowej według kryteriów Response Evaluation Criteria in Solid Tumors oraz scyntygrafii 131-MIBG. Wyniki: Średnia pojedyncza dawka radiofarmaceutyku zastosowana podczas leczenia wynosiła 7,25 GBq (196 mCi), średnia skumulowana 33,08 GBq (894 mCi). Średni czas obserwacji pacjentów po leczeniu wynosił 78 miesięcy (zakres: 7–197 mies.). U 2 pacjentów (11%) uzyskano całkowitą remisję, u 1 pacjenta (6%) częściową remisję, a u 13 pacjentów (72%) obserwowano stabilną chorobę. U 2 pacjentów (11%) 3 miesiące po zakończeniu leczenia potwierdzono progresję choroby. W całej analizowanej grupie czas wolny do progresji wyniósł 85 miesięcy, a 5-letnie przeżycie 87%. Wnioski: Leczenie radioizotopowe z użyciem 131-I MIBG może być efektywną metodą leczenia paliatywnego złośliwych guzów chromochłonnych lub przyzwojaków w przypadku choroby nieoperacyjnej, rozsianej, z potwierdzoną progresją, czy też u pacjentów wymagających leczenia objawowego

Laparoscopic cortical-sparing adrenal surgery in pheochromocytomas associated with hereditary neoplasia syndromes

Introduction: Pheochromocytomas in hereditary syndromes tend to grow multifocal with adrenal involvement on both sides. Surgical treatment with bilateral adrenalectomy inevitably leads to life-long hormonal dependence, which significantly affects quality of life. The development of minimally invasive adrenal surgery has created a chance to preserve adrenal cortex function in these patients. The aim of the present study was to evaluate the safety of laparoscopic cortical-sparing adrenal surgeries and their efficacy in the prevention of postoperative adrenal insufficiency in patients with hereditary pheochromocytomas. Material and methods: We retrospectively analysed the medical histories of 10 patients, who underwent 10 laparoscopic cortical sparing adrenal surgeries from January 2015 to January 2019 in our centre. The decision to perform sparing surgery was based on preoperative diagnosis of hereditary syndrome in line with the result of DNA analysis or its diagnosis based on the clinical appearance. All surgeries were performed laparoscopically from transperitoneal access in the lateral decubitus position, with preserving 1/3–1/4 adrenal tissue. The sufficiency of remnant adrenal tissue was assessed in all patients. The median time of follow-up was three years (ranged 0.5–4 years). Results: No intraoperative complications were observed. One case of acute heart failure was the only early postoperative adverse event. There were no late postoperative complications and no local recurrences observed. In one out of three patients undergoing sparing surgery as a second procedure after former total adrenalectomy, adrenal cortex failure occurred. In all patients after unilateral surgery or after bilateral surgery performed simultaneously (total adrenalectomy at one side and sparing surgery contralaterally), function of remnant adrenal tissue was preserved. Conclusions: In hereditary pheochromocytomas, with minimal risk of malignant process, laparoscopic cortical sparing adrenal surgeries are the safe approach and provide the chance to preserve adrenal cortex function. Wstęp : Uwarunkowane dziedzicznie guzy chromochłonne mają tendencję do wieloogniskowego wzrostu, często rozwijając się w obustronnie. Usunięcie nadnerczy w takich przypadkach nieuchronnie prowadzi do dożywotniej zależności od substytucji hormonalnej, co istotnie wpływa na jakość lub/i czas przeżycia chorych. Rozwój małoinwazyjnych technik chirurgii nadnerczy stworzył szansę zachowania funkcji kory nadnerczy w takich przypadkach. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności laparoskopowych oszczędzających adrenalektomii w prewencji niewydolności nadnerczy. Materiały i metody : Retrospektywnie przeanalizowano dokumentację medyczną 11 chorych, u których wykonano 11 oszczędzających laparoskopowych adrenalektomii w latach 2010 - 2019. Decyzja o przeprowadzeniu operacji oszczędzającej opierała się na przedoperacyjnej diagnozie guza chromochłonnego z predyspozycją genetyczną, potwierdzoną wynikiem analizy DNA lub na podstawie obrazu klinicznego. Wszystkie operacje zostały wykonane metodą laparoskopową, z dostępu przez otrzewnowego, w bocznej pozycji, z zaoszczędzeniem 1/3-1/4 nadnercza. Ocena wydolności resztkowej tkanki nadnerczy była przeprowadzana u wszystkich chorych. Średni czas obserwacji po zabiegu wynosił 3,5 roku (od 0,5 do 11 lat). Wyniki : Nie obserwowano powikłań śródoperacyjnych. We wczesnym okresie pooperacyjnym u jednej z chorych wystąpiła ostra niewydolność serca. Nie obserwowano późnych powikłań pooperacyjnych ani wznów miejscowych. Niewydolność nadnerczy pojawiła się u jednego z trzech chorych, u których zabieg obustronny był przeprowadzony metachronicznie, po wcześniejszym całkowitym usunięciu przeciwstronnego nadnercza. U wszystkich chorych po jednostronnej adrenalektomii i po obustronnej adrenalektomii wykonanej jednoczasowo (z których jedna wykonana była sposobem oszczędzającym) funkcja resztkowej tkanki nadnerczowej była prawidłowa

Paragangliomas of the head and neck region

Paragangliomas of the head and neck are a group of neoplasms which occur very rarely. Most of them are benign tumours. Tinnitus, headaches and dysfunction of the cranial nerves are typical symptoms. Some paragangliomas have metastatic abilities and they can produce catecholamines. There are some typical imaging features in CT and MRI scans which help to determine the correct diagnosis without the necessity of performing a biopsy which can be associated with a haemorrhage risk. Therapeutic management consists of the choice between an active observation, surgical procedure, as well as radiotherapy and systemic therapy in the case of malignant paragangliomas

Przyzwojaki regionu głowy i szyi

Przyzwojaki regionu głowy i szyi to bardzo rzadko występująca grupa nowotworów. Zdecydowaną większość stanowią zmiany łagodne, objawiające się najczęściej szumem usznym, bólami głowy czy zaburzeniami funkcji nerwów czaszkowych. Zdarzają się przypadki posiadające zdolność przerzutowania, a także produkcji katecholamin. Typowy obraz w tomografii komputerowej oraz w rezonansie magnetycznym pozwala na ustalenie rozpoznania bez konieczności wykonania biopsji guza, która wiąże się z dużym ryzykiem krwawienia. Postępowanie terapeutyczne daje lekarzowiszeroki wachlarz możliwości: od aktywnej obserwacji, poprzez zabieg operacyjny czy radioterapię, aż po leczenie systemowe w przypadku przyzwojaków złośliwych

The role of thyroid sonographic malignancy risk features when the fine needle aspiration biopsy result is indeterminate

Introduction: Although the role of the thyroid ultrasound is well established in the initial thyroid nodule work up, it is still equivocal whether the thyroid ultrasound pattern could have an impact on refining malignancy risk after an indeterminate cytopathology result. We aim to assess the possible supportive role of the thyroid nodule ultrasound malignancy risk features listed in the Polish guidelines when a biopsy result is indeterminate. Material and methods: We retrospectively reviewed thyroid ultrasound scans from 175 adult patients with thyroid nodules and indeterminate cytopathology results, who underwent thyroid surgery. Sonographic malignancy risk features were reported in accordance with the guidelines of the Polish National Societies Diagnostics and Treatment of Thyroid Carcinoma and included the following: solid structure, hypoechogenicity, microcalcifications, taller than wide shape, irregular margins, features of extrathyroidal expansion, suspicious cervical lymph nodes. Results: The malignancy risk in relevant cytological categories, estimated on the basis of histological verification, was 10.9% for Bethesda III category, 12.1% for Bethesda IV, and 71.4% for Bethesda V. The predominant type of thyroid malignancy was papillary thyroid carcinoma (79%). Thyroid nodules sonographic malignancy risk features provided high specificity but low sensitivity in selected groups of indeterminate thyroid nodules. Microcalcifications was the only characteristic that solely had a clinically relevant positive likelihood ratio (> 10) to suggest malignancy in the analysed cohort, but it was not observed in thyroid nodules eventually verified as follicular thyroid carcinoma. An accumulation of more than one sonographic risk feature yielded significant increase in malignancy risk only in Bethesda V category thyroid nodules. Conclusions: The impact of sonographic malignancy risk features on refining post-biopsy probability of thyroid cancer in thyroid nodule with indeterminate cytopathology, may be inadequate to sort patients (without any doubt) between those who require thyroid surgery and those who only require surveillance. There is an urgent need to search for new tools in the diagnostics of indeterminate thyroid nodules and to standardize thyroid ultrasound reports

Differences in Gene Expression Profile of Primary Tumors in Metastatic and Non-Metastatic Papillary Thyroid Carcinoma—Do They Exist?

Molecular mechanisms of distant metastases (M1) in papillary thyroid cancer (PTC) are poorly understood. We attempted to analyze the gene expression profile in PTC primary tumors to seek the genes associated with M1 status and characterize their molecular function. One hundred and twenty-three patients, including 36 M1 cases, were subjected to transcriptome oligonucleotide microarray analyses: (set A—U133, set B—HG 1.0 ST) at transcript and gene group level (limma, gene set enrichment analysis (GSEA)). An additional independent set of 63 PTCs, including 9 M1 cases, was used to validate results by qPCR. The analysis on dataset A detected eleven transcripts showing significant differences in expression between metastatic and non-metastatic PTC. These genes were validated on microarray dataset B. The differential expression was positively confirmed for only two genes: IGFBP3, (most significant) and ECM1. However, when analyzed on an independent dataset by qPCR, the IGFBP3 gene showed no differences in expression. Gene group analysis showed differences mainly among immune-related transcripts, indicating the potential influence of tumor immune infiltration or signal within the primary tumor. The differences in gene expression profile between metastatic and non-metastatic PTC, if they exist, are subtle and potentially detectable only in large datasets

Diagnosis and treatment of thyroid cancer in adult patients — Recommendations of Polish Scientific Societies and the National Oncological Strategy. 2022 Update [Diagnostyka i leczenie raka tarczycy u chorych dorosłych — Rekomendacje Polskich Towarzystw Naukowych oraz Narodowej Strategii Onkologicznej. Aktualizacja na rok 2022]

The guidelines Thyroid Cancer 2022 are prepared based on previous Polish recommendations updated in 2018. They consider international guidelines — American Thyroid Association (ATA) 2015 and National Comprehensive Cancer Network (NCCN); however, they are adapted according to the ADAPTE process. The strength of the recommendations and the quality of the scientific evidence are assessed according to the GRADE system and the ATA 2015 and NCCN recommendations. The core of the changes made in the Polish recommendations is the inclusion of international guidelines and the results of those scientific studies that have already proven themselves prospectively.These extensions allow de-escalation of the therapeutic management in low-risk thyroid carcinoma, i.e., enabling active surveillance in papillary microcarcinoma to be chosen alternatively to minimally invasive techniques after agreeing on such management with the patient. Further extensions allow the use of thyroid lobectomy with the isthmus (hemithyroidectomy) in low-risk cancer up to 2 cm in diameter, modification of the indications for postoperative radioiodine treatment toward personalized approach, and clarification of the criteria used during postoperative L-thyroxine treatment. At the same time, the criteria for the preoperative differential diagnosis of nodular goiter in terms of ultrasonography and fine-needle aspiration biopsy have been clarified, and the rules for the histopathological examination of postoperative thyroid material have been updated. New, updated rules for monitoring patients after treatment are also presented.The updated recommendations focus on ensuring the best possible quality of life after thyroid cancer treatment while maintaining the good efficacy of this treatment

Rekomendacje Polskich Towarzystw Naukowych „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy”. Aktualizacja na rok 2018

Significant advances have been made in thyroid can­cer research in recent years, therefore relevant clinical guidelines need to be updated. The current Polish guidelines “Diagnostics and Treatment of Thyroid Carcinoma” have been formulated at the “Thyroid Cancer and Other Malignancies of Endocrine Glands” conference held in Wisła in November 2015 [1].Gwałtowny postęp, dokonujący się w ostatnich latach w badaniach nad rakiem tarczycy spowodował, że konieczne jest aktualizowanie bieżących rekomendacji klinicznych. Obowiązujące dotychczas Rekomendacje „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy” zostały ustalone na Konferencji „Rak Tarczycy” w Wiśle w listopadzie 2015 roku [1]