Wpływ treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Poprawę wydolności wysiłkowej po wpływem treningu fizycznego u pacjentów z niewydolnością serca udokumentowano w piśmiennictwie. Wyniki najnowszych badań wykazały, że umiarkowany trening fizyczny poprawia również upośledzoną kurczliwość i perfuzję mięśnia sercowego w kardiomiopatii niedokrwiennej. Celem pracy była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej. Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%). Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania. Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g. Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne. Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160

Wpływ treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Poprawę wydolności wysiłkowej po wpływem treningu fizycznego u pacjentów z niewydolnością serca udokumentowano w piśmiennictwie. Wyniki najnowszych badań wykazały, że umiarkowany trening fizyczny poprawia również upośledzoną kurczliwość i perfuzję mięśnia sercowego w kardiomiopatii niedokrwiennej. Celem pracy była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej. Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%). Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania. Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g. Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne. Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160

Wpływ treningu fizycznego na wydolność czynnościową, profil lipidowy oraz częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet po przebytym zawale serca

Wstęp: Kobiety z chorobą niedokrwienną serca stanowią znaczącą mniejszość wśród chorych poddanych rehabilitacji, pomimo że wyniki rehabilitacji u kobiet są tak samo korzystne jak u mężczyzn. Brak możliwości prowadzenia systematycznych badań nad efektywnością rehabilitacji kardiologicznej u kobiet skutkuje nielicznym piśmiennictwem na ten temat. Celem pracy była ocena wpływu treningu interwałowego na wydolność fizyczną, gospodarkę lipidową i częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet z chorobą niedokrwienną serca, objętych programem rehabilitacji ambulatoryjnej. Materiał i metody: Do badań włączono 50 kobiet w wieku 55 &plusmn; 8 lat, które 6 tygodni wcześniej przebyły zawał serca i/lub operacyjne leczenie choroby wieńcowej. Grupę A stanowiło 30 pacjentek objętych programem rehabilitacji przez 6 tygodni, grupę B - 20 kobiet, których nie poddano rehabilitacji. Program rehabilitacji uwzględniał 16 treningów interwałowych prowadzonych 3 razy w tygodniu przez 6 tygodni. U wszystkich pacjentek wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na cykloergometrze oraz lipidogram przed badaniem i po nim. Oceniano następujące parametry: czas trwania próby wysiłkowej [s], obciążenie [W], wartość ciśnienia i tętna w spoczynku i w czasie wysiłku, stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL oraz triglicerydów, wybrane parametry z treningu interwałowego, czyli obciążenie minimalne i maksymalne z I i XVI treningu, a także częstość powrotów do pracy zarobkowej. Wyniki: Po cyklu treningów u pacjentek z grupy A istotnie poprawiła się wydolność fizyczna - nastąpiło wydłużenie czasu próby z 455 &plusmn; 188 s do 496 &plusmn; 196 s (p = 0,01) i zwiększenie uzyskanego obciążenia z 114 &plusmn; 31 W do 141 &plusmn; 41 W (p < 0,001). Wartości tętna równe 74 &plusmn; 12/min vs. 76 &plusmn; 12/min i ciśnienia 114/74 mm Hg vs. 114/74 mm Hg w spoczynku oraz ciśnienia 166/86 mm Hg vs. 169/87 mm Hg w czasie wysiłku nie różniły się istotnie. Natomiast tętno wysiłkowe znamiennie wzrosło ze 122 &plusmn; 17/min do 128 &plusmn; 17/min (p = 0,006). Minimalne obciążenie w czasie I treningu wynosiło 28 &plusmn; 5 W i wzrosło do 52 &plusmn; 8 W podczas XVI treningu, osiągając przyrost równy 88% (p < 0,001). Obciążenie maksymalne wzrosło z 44 &plusmn; 11 W do 68 &plusmn; 15 W (p < 0,001), osiągając przyrost wynoszący 67%. U kobiet z grupy B w badaniu końcowym stwierdzono zmniejszenie obciążenia uzyskanego w próbie wysiłkowej ze 116 &plusmn; 50 W do 105 &plusmn; 50 W oraz skrócenie czasu próby z 429 &plusmn; 222 s do 417 &plusmn; 214 s, ale różnice nie były istotne statystycznie. Lipidogram przed i po cyklu treningów nie zmienił się istotnie i przedstawiał się następująco: grupa A - cholesterol całkowity: 189 &plusmn; 27 mg/dl vs. 188 &plusmn; 25 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 49 &plusmn; 11 mg/dl vs. 47 &plusmn; 8 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 115 &plusmn; 25 mg/dl vs. 120 &plusmn; 30 mg/dl, triglicerydy: 133 &plusmn; 38 mg/dl vs. 127 &plusmn; 41 mg/dl; grupa B - cholesterol całkowity: 209 &plusmn; 40 mg/dl vs. 193 &plusmn; 45 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 55 &plusmn; 161 mg/dl vs. 54 &plusmn; 15 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 128 &plusmn; 42 mg/dl vs. 111 &plusmn; 40 mg/dl, triglicerydy: 146 &plusmn; 73 mg/dl vs. 142 &plusmn; 90 mg/dl. Po zakończeniu okresu otrzymywania zasiłku chorobowego do pracy zawodowej wróciło 18 (60%) badanych kobiet z grupy A i 10 (50%) z grupy B (p = NS). Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego nastąpił istotny wzrost wydolności fizycznej badanych kobiet. Profil lipidowy nie zmienił się po 6-tygodniowym cyklu treningów interwałowych. Krótkotrwały program rehabilitacji miał niewielki wpływ na decyzję dotyczącą powrotu do pracy zawodowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 719-725

Wpływ treningu fizycznego na wydolność czynnościową, profil lipidowy oraz częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet po przebytym zawale serca

Wstęp: Kobiety z chorobą niedokrwienną serca stanowią znaczącą mniejszość wśród chorych poddanych rehabilitacji, pomimo że wyniki rehabilitacji u kobiet są tak samo korzystne jak u mężczyzn. Brak możliwości prowadzenia systematycznych badań nad efektywnością rehabilitacji kardiologicznej u kobiet skutkuje nielicznym piśmiennictwem na ten temat. Celem pracy była ocena wpływu treningu interwałowego na wydolność fizyczną, gospodarkę lipidową i częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet z chorobą niedokrwienną serca, objętych programem rehabilitacji ambulatoryjnej. Materiał i metody: Do badań włączono 50 kobiet w wieku 55 &plusmn; 8 lat, które 6 tygodni wcześniej przebyły zawał serca i/lub operacyjne leczenie choroby wieńcowej. Grupę A stanowiło 30 pacjentek objętych programem rehabilitacji przez 6 tygodni, grupę B - 20 kobiet, których nie poddano rehabilitacji. Program rehabilitacji uwzględniał 16 treningów interwałowych prowadzonych 3 razy w tygodniu przez 6 tygodni. U wszystkich pacjentek wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na cykloergometrze oraz lipidogram przed badaniem i po nim. Oceniano następujące parametry: czas trwania próby wysiłkowej [s], obciążenie [W], wartość ciśnienia i tętna w spoczynku i w czasie wysiłku, stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL oraz triglicerydów, wybrane parametry z treningu interwałowego, czyli obciążenie minimalne i maksymalne z I i XVI treningu, a także częstość powrotów do pracy zarobkowej. Wyniki: Po cyklu treningów u pacjentek z grupy A istotnie poprawiła się wydolność fizyczna - nastąpiło wydłużenie czasu próby z 455 &plusmn; 188 s do 496 &plusmn; 196 s (p = 0,01) i zwiększenie uzyskanego obciążenia z 114 &plusmn; 31 W do 141 &plusmn; 41 W (p < 0,001). Wartości tętna równe 74 &plusmn; 12/min vs. 76 &plusmn; 12/min i ciśnienia 114/74 mm Hg vs. 114/74 mm Hg w spoczynku oraz ciśnienia 166/86 mm Hg vs. 169/87 mm Hg w czasie wysiłku nie różniły się istotnie. Natomiast tętno wysiłkowe znamiennie wzrosło ze 122 &plusmn; 17/min do 128 &plusmn; 17/min (p = 0,006). Minimalne obciążenie w czasie I treningu wynosiło 28 &plusmn; 5 W i wzrosło do 52 &plusmn; 8 W podczas XVI treningu, osiągając przyrost równy 88% (p < 0,001). Obciążenie maksymalne wzrosło z 44 &plusmn; 11 W do 68 &plusmn; 15 W (p < 0,001), osiągając przyrost wynoszący 67%. U kobiet z grupy B w badaniu końcowym stwierdzono zmniejszenie obciążenia uzyskanego w próbie wysiłkowej ze 116 &plusmn; 50 W do 105 &plusmn; 50 W oraz skrócenie czasu próby z 429 &plusmn; 222 s do 417 &plusmn; 214 s, ale różnice nie były istotne statystycznie. Lipidogram przed i po cyklu treningów nie zmienił się istotnie i przedstawiał się następująco: grupa A - cholesterol całkowity: 189 &plusmn; 27 mg/dl vs. 188 &plusmn; 25 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 49 &plusmn; 11 mg/dl vs. 47 &plusmn; 8 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 115 &plusmn; 25 mg/dl vs. 120 &plusmn; 30 mg/dl, triglicerydy: 133 &plusmn; 38 mg/dl vs. 127 &plusmn; 41 mg/dl; grupa B - cholesterol całkowity: 209 &plusmn; 40 mg/dl vs. 193 &plusmn; 45 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 55 &plusmn; 161 mg/dl vs. 54 &plusmn; 15 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 128 &plusmn; 42 mg/dl vs. 111 &plusmn; 40 mg/dl, triglicerydy: 146 &plusmn; 73 mg/dl vs. 142 &plusmn; 90 mg/dl. Po zakończeniu okresu otrzymywania zasiłku chorobowego do pracy zawodowej wróciło 18 (60%) badanych kobiet z grupy A i 10 (50%) z grupy B (p = NS). Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego nastąpił istotny wzrost wydolności fizycznej badanych kobiet. Profil lipidowy nie zmienił się po 6-tygodniowym cyklu treningów interwałowych. Krótkotrwały program rehabilitacji miał niewielki wpływ na decyzję dotyczącą powrotu do pracy zawodowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 719-725

Czy sposób terapii zawału serca w ostrej fazie wpływa na efekty rehabilitacji?

Wstęp: Głównym sposobem postępowania w ostrym zawale serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał poprzez jak najszybsze wdrożenie leczenia trombolitycznego lub wykonanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Nadal trwają badania porównujące skuteczność obydwu metod leczenia ostrego zawału serca. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy sposób terapii zawału serca (tromboliza vs. PTCA) wpływa na efekty rehabilitacji. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 chorych po przebytym zawale serca w wieku 50 &plusmn; 7 lat. Grupę A stanowiło 25 osób w wieku 48 &plusmn; 7 lat, leczonych w ostrej fazie zawału serca trombolitycznie, a grupę B &#8212; 25 pacjentów w wieku 52 &plusmn; 8 lat, poddanych pierwotnej PTCA. Badane grupy chorych były porównywalne pod względem wieku, płci, lokalizacji zawału, wielkości frakcji wyrzutowej i wydolności fizycznej przed przystąpieniem do rehabilitacji. Wszyscy badani odbyli cykl 16 treningów interwałowych na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu w czasie 6 tygodni od przebytego zawału. Limit tętna treningowego wynosił 70&#8211;80% wartości tętna wysiłkowego osiągniętego w czasie próby wysiłkowej. Na początku badania i po cyklu treningów wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na ergometrze. Ocenie poddano następujące parametry: obciążenie [W], czas trwania próby [s], wykonaną pracę [J] oraz produkt podwójny (DP) w spoczynku i w czasie wysiłku. Wyniki opracowano za pomocą testu t-Studenta. Za istotne przyjęto wartości p mniejsze lub równe 0,05. Wyniki: Pod wpływem treningu u pacjentów z obu grup stwierdzono istotną poprawę wydolności fizycznej w zakresie uzyskanego obciążenia, czasu próby, wykonanej pracy, wartości DP. W grupie A obciążenie wzrosło ze 116 &plusmn; 18 W do 137 &plusmn; 31 W (p < 0,001), czas trwania próby wydłużył się z 552 &plusmn; 164 s do 601 &plusmn; 198 s (p < 0,05), Wykonana praca w czasie próby wzrosła z 37 260 &plusmn; 9 480 J do 45 780 &plusmn; 11 880 J (p < 0,001). W grupie B obciążenie zwiększyło się ze 129 &plusmn; 27 W do 148 &plusmn; 23 W (p < 0,01), czas trwania próby wydłużył się z 420 &plusmn; 73 s do 485 &plusmn; 75 s (p < 0,01), a wykonana praca w czasie próby wzrosła z 35 160 &plusmn; 9 960 J do 45 960 &plusmn; 11 700 J (p < 0,001). Wartości przyrostów tych parametrów między grupami nie różniły się istotnie. Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego następuje istotny wzrost wydolności fizycznej, niezależnie od sposobu terapii zawału w ostrej fazie (tromboliza lub PTCA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 377&#8211;381

Czy sposób terapii zawału serca w ostrej fazie wpływa na efekty rehabilitacji?

Wstęp: Głównym sposobem postępowania w ostrym zawale serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał poprzez jak najszybsze wdrożenie leczenia trombolitycznego lub wykonanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Nadal trwają badania porównujące skuteczność obydwu metod leczenia ostrego zawału serca. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy sposób terapii zawału serca (tromboliza vs. PTCA) wpływa na efekty rehabilitacji. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 chorych po przebytym zawale serca w wieku 50 &plusmn; 7 lat. Grupę A stanowiło 25 osób w wieku 48 &plusmn; 7 lat, leczonych w ostrej fazie zawału serca trombolitycznie, a grupę B &#8212; 25 pacjentów w wieku 52 &plusmn; 8 lat, poddanych pierwotnej PTCA. Badane grupy chorych były porównywalne pod względem wieku, płci, lokalizacji zawału, wielkości frakcji wyrzutowej i wydolności fizycznej przed przystąpieniem do rehabilitacji. Wszyscy badani odbyli cykl 16 treningów interwałowych na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu w czasie 6 tygodni od przebytego zawału. Limit tętna treningowego wynosił 70&#8211;80% wartości tętna wysiłkowego osiągniętego w czasie próby wysiłkowej. Na początku badania i po cyklu treningów wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na ergometrze. Ocenie poddano następujące parametry: obciążenie [W], czas trwania próby [s], wykonaną pracę [J] oraz produkt podwójny (DP) w spoczynku i w czasie wysiłku. Wyniki opracowano za pomocą testu t-Studenta. Za istotne przyjęto wartości p mniejsze lub równe 0,05. Wyniki: Pod wpływem treningu u pacjentów z obu grup stwierdzono istotną poprawę wydolności fizycznej w zakresie uzyskanego obciążenia, czasu próby, wykonanej pracy, wartości DP. W grupie A obciążenie wzrosło ze 116 &plusmn; 18 W do 137 &plusmn; 31 W (p < 0,001), czas trwania próby wydłużył się z 552 &plusmn; 164 s do 601 &plusmn; 198 s (p < 0,05), Wykonana praca w czasie próby wzrosła z 37 260 &plusmn; 9 480 J do 45 780 &plusmn; 11 880 J (p < 0,001). W grupie B obciążenie zwiększyło się ze 129 &plusmn; 27 W do 148 &plusmn; 23 W (p < 0,01), czas trwania próby wydłużył się z 420 &plusmn; 73 s do 485 &plusmn; 75 s (p < 0,01), a wykonana praca w czasie próby wzrosła z 35 160 &plusmn; 9 960 J do 45 960 &plusmn; 11 700 J (p < 0,001). Wartości przyrostów tych parametrów między grupami nie różniły się istotnie. Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego następuje istotny wzrost wydolności fizycznej, niezależnie od sposobu terapii zawału w ostrej fazie (tromboliza lub PTCA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 377&#8211;381

Porównanie efektów treningu interwałowego i treningu w wodzie u pacjentów po zawale serca i po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej - wyniki wstępne

Wstęp: W rehabilitacji kardiologicznej stosuje się różne formy treningów. Celem pracy jest porównanie krótkoterminowych efektów treningu interwałowego na cykloergometrach oraz treningu w wodzie u pacjentów po przebytym zawale serca i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Materiał i metody: Badaniami objęto 42 pacjentów, 22 po przebytym zawale serca i 20 po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Wszyscy chorzy w pierwszym etapie ukończyli cykl 16 treningów na ergometrze rowerowym, a następnie zostali przydzieleni losowo do następujących grup: pacjenci po przebytym zawale: trening w basenie - grupa A, trening interwałowy - grupa B; pacjenci po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego: trening w basenie - grupa C, trening interwałowy - grupa D. U wszystkich wykonano wyjściowo, po pierwszym oraz po drugim cyklu wysiłkową próbę ergospirometryczną. Wyniki: Wszyscy pacjenci rehabilitowani w cyklu treningów na ergometrze oraz treningów w wodzie ukończyli je bez powikłań. W grupie A po dwóch cyklach rehabilitacji uzyskano VO2max 30 &plusmn; 3 ml/kg/min, istotny przyrost w porównaniu z wynikiem wyjściowym 26 &plusmn; 3 ml/kg/min (p < 0,05). Podobny przyrost obserwowano w grupie B - wynik wyjściowy 28 &plusmn; 3, końcowy 30 &plusmn; 3 ml/kg/min. Porównywalne wyniki obserwowano również w grupie C (24 &plusmn; 3,27 &plusmn; 3 ml/kg/min) i D (24 &plusmn; 4,28 &plusmn; 5 ml/kg/min). Wnioski: Ćwiczenia w wodzie są bezpieczną i atrakcyjną formą treningu dla osób po przebytym zawale serca i po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Efekty ćwiczeń w wodzie są porównywalne z efektami treningu na ergometrze. Ćwiczenia w wodzie mogą być alternatywną formą treningu w rehabilitacji kardiologicznej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 831-837

Przydatność sejsmokardiografii wysiłkowej w rozpoznawaniu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Sejsmokardiografia wysiłkowa jest nową nieinwazyjną metodą wykrywania niedokrwienia w chorobie niedokrwiennej serca. Jest to przedsercowa rejestracja fal niskiej częstotliwości produkowanych przez serce w czasie pracy mechanicznej i przenoszonych na powierzchnię klatki piersiowej. Cel pracy: Ocena przydatności sejsmokardiografii wysiłkowej w diagnostyce niedokrwienia u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w odniesieniu do elektrokardiograficznej i scyntygraficznej próby wysiłkowej. Materiał i metody: Analizą objęto 40 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca, w wieku średnio 49,2 lat, skierowanych na scyntygraficzny test wysiłkowy ze wskazań klinicznych, będących po koronarografii. U wszystkich chorych wykonywano jednocześnie elektrokardiograficzny (EXT), scyntygraficzny (SPECT) i sejsmokardiograficzny (SCG) test wysiłkowy. Wartość diagnostyczną powyższych testów ustalono w odniesieniu do koronarografii. Za istotne przyjmowano zwężenie ł 50% w co najmniej jednej z trzech dużych tętnic wieńcowych. Oceniano i porównywano czułość, specyficzność, pozytywną i negatywną wartość prognostyczną oraz dokładność tych trzech testów w całej grupie i w podgrupach. Wyniki: SCG okazała się istotnie czulszą (p < 0,01) i dokładniejszą (p < 0,04) metodą wykrywania niedokrwienia niż EXT. Natomiast czułość i dokładność SPECT nieznacznie przewyższała czułość i dokładność SCG przy braku istotnej statystycznie różnicy między wartościami. Czułość próby SCG w porównaniu ze SPECT nie różniła się istotnie zarówno dla trwałych, jak i przemijających ubytków w ukrwieniu. W przypadku zmian w jednym, dwóch i trzech naczyniach różnice czułości SPECT i SCG były nieistotne. W porównaniu z EXT SPECT i SCG okazały się istotnie czulsze w podgrupie ze zwężeniem ł 50% w jednej tętnicy (p < 0,02). Wnioski: Sejsmokardiografia wysiłkowa jest czulszą metodą wykrywania niedokrwienia w chorobie wieńcowej w porównaniu z EXT. Czułość SCG wysiłkowej jest porównywalna z czułością scyntygraficznej próby wysiłkowej

Porównanie efektów treningu interwałowego i treningu w wodzie u pacjentów po zawale serca i po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej - wyniki wstępne

Wstęp: W rehabilitacji kardiologicznej stosuje się różne formy treningów. Celem pracy jest porównanie krótkoterminowych efektów treningu interwałowego na cykloergometrach oraz treningu w wodzie u pacjentów po przebytym zawale serca i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Materiał i metody: Badaniami objęto 42 pacjentów, 22 po przebytym zawale serca i 20 po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Wszyscy chorzy w pierwszym etapie ukończyli cykl 16 treningów na ergometrze rowerowym, a następnie zostali przydzieleni losowo do następujących grup: pacjenci po przebytym zawale: trening w basenie - grupa A, trening interwałowy - grupa B; pacjenci po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego: trening w basenie - grupa C, trening interwałowy - grupa D. U wszystkich wykonano wyjściowo, po pierwszym oraz po drugim cyklu wysiłkową próbę ergospirometryczną. Wyniki: Wszyscy pacjenci rehabilitowani w cyklu treningów na ergometrze oraz treningów w wodzie ukończyli je bez powikłań. W grupie A po dwóch cyklach rehabilitacji uzyskano VO2max 30 &plusmn; 3 ml/kg/min, istotny przyrost w porównaniu z wynikiem wyjściowym 26 &plusmn; 3 ml/kg/min (p < 0,05). Podobny przyrost obserwowano w grupie B - wynik wyjściowy 28 &plusmn; 3, końcowy 30 &plusmn; 3 ml/kg/min. Porównywalne wyniki obserwowano również w grupie C (24 &plusmn; 3,27 &plusmn; 3 ml/kg/min) i D (24 &plusmn; 4,28 &plusmn; 5 ml/kg/min). Wnioski: Ćwiczenia w wodzie są bezpieczną i atrakcyjną formą treningu dla osób po przebytym zawale serca i po operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej. Efekty ćwiczeń w wodzie są porównywalne z efektami treningu na ergometrze. Ćwiczenia w wodzie mogą być alternatywną formą treningu w rehabilitacji kardiologicznej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 831-837

Przydatność sejsmokardiografii wysiłkowej w rozpoznawaniu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Sejsmokardiografia wysiłkowa jest nową nieinwazyjną metodą wykrywania niedokrwienia w chorobie niedokrwiennej serca. Jest to przedsercowa rejestracja fal niskiej częstotliwości produkowanych przez serce w czasie pracy mechanicznej i przenoszonych na powierzchnię klatki piersiowej. Cel pracy: Ocena przydatności sejsmokardiografii wysiłkowej w diagnostyce niedokrwienia u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca w odniesieniu do elektrokardiograficznej i scyntygraficznej próby wysiłkowej. Materiał i metody: Analizą objęto 40 mężczyzn z chorobą niedokrwienną serca, w wieku średnio 49,2 lat, skierowanych na scyntygraficzny test wysiłkowy ze wskazań klinicznych, będących po koronarografii. U wszystkich chorych wykonywano jednocześnie elektrokardiograficzny (EXT), scyntygraficzny (SPECT) i sejsmokardiograficzny (SCG) test wysiłkowy. Wartość diagnostyczną powyższych testów ustalono w odniesieniu do koronarografii. Za istotne przyjmowano zwężenie ł 50% w co najmniej jednej z trzech dużych tętnic wieńcowych. Oceniano i porównywano czułość, specyficzność, pozytywną i negatywną wartość prognostyczną oraz dokładność tych trzech testów w całej grupie i w podgrupach. Wyniki: SCG okazała się istotnie czulszą (p < 0,01) i dokładniejszą (p < 0,04) metodą wykrywania niedokrwienia niż EXT. Natomiast czułość i dokładność SPECT nieznacznie przewyższała czułość i dokładność SCG przy braku istotnej statystycznie różnicy między wartościami. Czułość próby SCG w porównaniu ze SPECT nie różniła się istotnie zarówno dla trwałych, jak i przemijających ubytków w ukrwieniu. W przypadku zmian w jednym, dwóch i trzech naczyniach różnice czułości SPECT i SCG były nieistotne. W porównaniu z EXT SPECT i SCG okazały się istotnie czulsze w podgrupie ze zwężeniem ł 50% w jednej tętnicy (p < 0,02). Wnioski: Sejsmokardiografia wysiłkowa jest czulszą metodą wykrywania niedokrwienia w chorobie wieńcowej w porównaniu z EXT. Czułość SCG wysiłkowej jest porównywalna z czułością scyntygraficznej próby wysiłkowej