Trening fizyczny jako skuteczny sposób ochrony serca przed niedokrwieniem

The findings from experimental animal studies show that regular physical trainings can protect via preconditioning the heart against the ischaemia-reperfusion (IR) injury. It is not clear if the cellular mechanism is the same as in the case of ischaemic preconditioning, but the final effect is the same, i.e. a stress stimulus, in this case a repeated effort leaves the heart with the ‘memory’, which translates into an increased resistance to ischaemia. At present, the precise mechanism responsible for training-induced cardioprotection is not clear. Candidate factors responsible for this cardioprotection are numerous and include collateral circulation development, enhanced ER stress proteins, increased COX-2 activity, increased heat shock protein (HSP-72) levels, increased activity of mitoK-ATP and sarcoK-ATP channels, and increased myocardial antioxidative capacity. The studies performed so far have suggested that MnSOD activity and increased sarcoK-ATP expression did play a role in exercise-induced cardioprotection. There may exist some other mechanisms responsible for this type of cardioprotection, but finding them will be possible only through further relevant studies. The paper presents the up-to-date knowledge in this field. Kardiol Pol 2011; 69, supl. III: 75–79Wyniki badań eksperymentalnych na zwierzętach wskazują na to, że regularne ćwiczenia fizyczne mogą ochronić, zahartować serce przed uszkodzeniem niedokrwienno-reperfuzyjnym (IR). Nie jest pewne, czy mechanizm komórkowy jest dokładnie ten sam co w przypadku hartowania niedokrwieniem, ale ostateczny efekt jest identyczny — bodziec stresowy, w tym wypadku powtarzany wysiłek, pozostawia w sercu „pamięć” przekładającą się na zwiększoną odporność na niedokrwienie. Obecnie precyzyjny mechanizm odpowiedzialny za kardioprotekcję indukowaną treningiem nie jest jasny. Rozważa się licznych kandydatów tej kardioprotekcji, włączając w to: rozwój krążenia obocznego, wzrost białek stresu SE, zwiększenie aktywności COX-2, wzrost stężenia białek szoku termicznego HSP72, zwiększenie aktywności kanałów mitoK-ATP i sarco- K-ATP oraz wzrost zdolności antyoksydacyjnej mięśnia sercowego. Wyniki dotychczasowych badań sugerują, że aktywność enzymów antyoksydacyjnych, a zwłaszcza manganowej dyzmutazy ponadtlenkowej MnSOD, i wzrost ekspresji sarcoK-ATP odgrywają rolę w kardioprotekcji wywołanej wysiłkiem. Być może są też inne mechanizmy odpowiedzialne za ten rodzaj kardioprotekcji, jednak wymaga to przeprowadzenia dalszych badań w tym zakresie. W niniejszej pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy na ten temat. Kardiol Pol 2011; 69, supl. III: 75–7

Wpływ treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Poprawę wydolności wysiłkowej po wpływem treningu fizycznego u pacjentów z niewydolnością serca udokumentowano w piśmiennictwie. Wyniki najnowszych badań wykazały, że umiarkowany trening fizyczny poprawia również upośledzoną kurczliwość i perfuzję mięśnia sercowego w kardiomiopatii niedokrwiennej. Celem pracy była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej. Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%). Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania. Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g. Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne. Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160

Hybrid model of cardiac rehabilitation in men and women after myocardial infarction

Background: A relatively new alternative for post-myocardial infarction (MI) patients’ care is the hybrid cardiac rehabilitation (CR) consisting of ambulatory and home-based parts. The aim of the study was to compare the influence of CR on physical capacity, safety, adherence and return to work in post-MI male and female patients with preserved left ventricular systolic function, and to assess who benefited more from this model of trainings. Methods: The study comprised 57 men aged 54.5 ± 7.5 years and 30 women aged 52.2 ± 6.7 years after MI. All subjects underwent an 8-week training program consisting of 24 interval train­ings. The first 10 trainings were conducted in an out-patient clinic, then both groups did their training at home with TeleECG monitoring. At the beginning and after trainings all patients underwent a symptom-limited exercise stress test. Assessment included results of exercise tests. Moreover, a comparative analysis of adherence and returning to work in post MI female and male patients was performed. R esults: We found that trainings led to a significant improvement in physical capacity in all patients based on exercise test. When the training effects were compared between men and women, no significant differences were observed. The percentage of patients returning to work was higher in men than in women (78.9% vs. 50%, p < 0.01). Conclusions: 1. Hybrid rehabilitation resulted in a comparable improvement in physical capacity in post-MI low-risk male and female patients. 2. Although hybrid rehabilitation facilitated patients’ adherence to the training program, their return to work was significantly greater only in post-MI men

Wpływ treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej serca

Wstęp: Poprawę wydolności wysiłkowej po wpływem treningu fizycznego u pacjentów z niewydolnością serca udokumentowano w piśmiennictwie. Wyniki najnowszych badań wykazały, że umiarkowany trening fizyczny poprawia również upośledzoną kurczliwość i perfuzję mięśnia sercowego w kardiomiopatii niedokrwiennej. Celem pracy była ocena wpływu treningu fizycznego na funkcję skurczową i rozkurczową mięśnia lewej komory u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego w przebiegu choroby niedokrwiennej. Materiał i metody: Badaniami objęto 40 pacjentów w wieku 57,5 ± 6 lat z chorobą niedokrwienną serca (po przebytym zawale i operacyjnym leczeniu choroby wieńcowej) z dysfunkcją mięśnia lewej komory z średnią frakcją wyrzutową 41% (28–45%). Badanych podzielono na dwie grupy A i B. Grupę A stanowiło 20 osób poddanych treningowi fizycznemu w warunkach ambulatoryjnych w postaci treningów interwałowych na cykloergometrze 3 razy w tygodniu przez 6–8 tygodni. W grupie B było 20 chorych nierehabilitowanych, objętych opieką kardiologiczną w Instytucie Kardiologii. U wszystkich pacjentów wykonano próbę wysiłkową i sejsmokardiograficzną na początku i na końcu okresu badania. Na podstawie próby wysiłkowej oceniano czas trwania wysiłku, osiągnięte obciążenie, częstotliwość rytmu serca i ciśnienie tętnicze w spoczynku i podczas wysiłku. Za pomocą sejsmokardiografii wyznaczano podokresy i wskaźniki skurczu i rozkurczu lewej komory serca: PEP, ICT, LVET, IRT, PEP/LVET, ICT/LVET, IRT/LVET, MPI, g. Wyniki: U pacjentów z grupy A po cyklu treningów odnotowano poprawę wydolności fizycznej w postaci istotnego wydłużenia czasu próby z 548 ± 190 s do 600 ± 182 s (p = 0,002) i wyższego obciążenia osiągniętego podczas próby wysiłkowej 120 ± 34 W vs. 138 ± 31 W (p = 0,001), w porównaniu z chorymi z grupy B — odpowiednio: 480 ± 205 s vs. 545 ± 210 s (p = 0,021) i 109 ± 30 W vs. 115 ± 27 W (NS). W zakresie podokresów lewej komory u pacjentów z grupy A nastąpiło skrócenie PEP z 127 ± 17 ms do 122 ± 14 ms, wydłużenie LVET z 298 ± 28 ms do 309 ± 45 ms, obniżenie PEP/LVET z 0,43 ± 0,09 do 0,40 ± 0,08, obniżenie MPI z 0,37 ± 0,09 do 0,36 ± 0,12, skrócenie IRT z 57 ± 17 ms do 53 ± 15 ms, ale różnice te nie były istotne. Wnioski: Trening fizyczny u pacjentów z dysfunkcją mięśnia sercowego wpływa na poprawę wydolności fizycznej. Krótkotrwały, 8-tygodniowy trening fizyczny nie poprawia istotnie funkcji lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 153–160

Wpływ treningu fizycznego na wydolność czynnościową, profil lipidowy oraz częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet po przebytym zawale serca

Wstęp: Kobiety z chorobą niedokrwienną serca stanowią znaczącą mniejszość wśród chorych poddanych rehabilitacji, pomimo że wyniki rehabilitacji u kobiet są tak samo korzystne jak u mężczyzn. Brak możliwości prowadzenia systematycznych badań nad efektywnością rehabilitacji kardiologicznej u kobiet skutkuje nielicznym piśmiennictwem na ten temat. Celem pracy była ocena wpływu treningu interwałowego na wydolność fizyczną, gospodarkę lipidową i częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet z chorobą niedokrwienną serca, objętych programem rehabilitacji ambulatoryjnej. Materiał i metody: Do badań włączono 50 kobiet w wieku 55 &plusmn; 8 lat, które 6 tygodni wcześniej przebyły zawał serca i/lub operacyjne leczenie choroby wieńcowej. Grupę A stanowiło 30 pacjentek objętych programem rehabilitacji przez 6 tygodni, grupę B - 20 kobiet, których nie poddano rehabilitacji. Program rehabilitacji uwzględniał 16 treningów interwałowych prowadzonych 3 razy w tygodniu przez 6 tygodni. U wszystkich pacjentek wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na cykloergometrze oraz lipidogram przed badaniem i po nim. Oceniano następujące parametry: czas trwania próby wysiłkowej [s], obciążenie [W], wartość ciśnienia i tętna w spoczynku i w czasie wysiłku, stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL oraz triglicerydów, wybrane parametry z treningu interwałowego, czyli obciążenie minimalne i maksymalne z I i XVI treningu, a także częstość powrotów do pracy zarobkowej. Wyniki: Po cyklu treningów u pacjentek z grupy A istotnie poprawiła się wydolność fizyczna - nastąpiło wydłużenie czasu próby z 455 &plusmn; 188 s do 496 &plusmn; 196 s (p = 0,01) i zwiększenie uzyskanego obciążenia z 114 &plusmn; 31 W do 141 &plusmn; 41 W (p < 0,001). Wartości tętna równe 74 &plusmn; 12/min vs. 76 &plusmn; 12/min i ciśnienia 114/74 mm Hg vs. 114/74 mm Hg w spoczynku oraz ciśnienia 166/86 mm Hg vs. 169/87 mm Hg w czasie wysiłku nie różniły się istotnie. Natomiast tętno wysiłkowe znamiennie wzrosło ze 122 &plusmn; 17/min do 128 &plusmn; 17/min (p = 0,006). Minimalne obciążenie w czasie I treningu wynosiło 28 &plusmn; 5 W i wzrosło do 52 &plusmn; 8 W podczas XVI treningu, osiągając przyrost równy 88% (p < 0,001). Obciążenie maksymalne wzrosło z 44 &plusmn; 11 W do 68 &plusmn; 15 W (p < 0,001), osiągając przyrost wynoszący 67%. U kobiet z grupy B w badaniu końcowym stwierdzono zmniejszenie obciążenia uzyskanego w próbie wysiłkowej ze 116 &plusmn; 50 W do 105 &plusmn; 50 W oraz skrócenie czasu próby z 429 &plusmn; 222 s do 417 &plusmn; 214 s, ale różnice nie były istotne statystycznie. Lipidogram przed i po cyklu treningów nie zmienił się istotnie i przedstawiał się następująco: grupa A - cholesterol całkowity: 189 &plusmn; 27 mg/dl vs. 188 &plusmn; 25 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 49 &plusmn; 11 mg/dl vs. 47 &plusmn; 8 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 115 &plusmn; 25 mg/dl vs. 120 &plusmn; 30 mg/dl, triglicerydy: 133 &plusmn; 38 mg/dl vs. 127 &plusmn; 41 mg/dl; grupa B - cholesterol całkowity: 209 &plusmn; 40 mg/dl vs. 193 &plusmn; 45 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 55 &plusmn; 161 mg/dl vs. 54 &plusmn; 15 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 128 &plusmn; 42 mg/dl vs. 111 &plusmn; 40 mg/dl, triglicerydy: 146 &plusmn; 73 mg/dl vs. 142 &plusmn; 90 mg/dl. Po zakończeniu okresu otrzymywania zasiłku chorobowego do pracy zawodowej wróciło 18 (60%) badanych kobiet z grupy A i 10 (50%) z grupy B (p = NS). Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego nastąpił istotny wzrost wydolności fizycznej badanych kobiet. Profil lipidowy nie zmienił się po 6-tygodniowym cyklu treningów interwałowych. Krótkotrwały program rehabilitacji miał niewielki wpływ na decyzję dotyczącą powrotu do pracy zawodowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 719-725

Wpływ treningu fizycznego na wydolność czynnościową, profil lipidowy oraz częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet po przebytym zawale serca

Wstęp: Kobiety z chorobą niedokrwienną serca stanowią znaczącą mniejszość wśród chorych poddanych rehabilitacji, pomimo że wyniki rehabilitacji u kobiet są tak samo korzystne jak u mężczyzn. Brak możliwości prowadzenia systematycznych badań nad efektywnością rehabilitacji kardiologicznej u kobiet skutkuje nielicznym piśmiennictwem na ten temat. Celem pracy była ocena wpływu treningu interwałowego na wydolność fizyczną, gospodarkę lipidową i częstość powrotu do pracy zawodowej kobiet z chorobą niedokrwienną serca, objętych programem rehabilitacji ambulatoryjnej. Materiał i metody: Do badań włączono 50 kobiet w wieku 55 &plusmn; 8 lat, które 6 tygodni wcześniej przebyły zawał serca i/lub operacyjne leczenie choroby wieńcowej. Grupę A stanowiło 30 pacjentek objętych programem rehabilitacji przez 6 tygodni, grupę B - 20 kobiet, których nie poddano rehabilitacji. Program rehabilitacji uwzględniał 16 treningów interwałowych prowadzonych 3 razy w tygodniu przez 6 tygodni. U wszystkich pacjentek wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na cykloergometrze oraz lipidogram przed badaniem i po nim. Oceniano następujące parametry: czas trwania próby wysiłkowej [s], obciążenie [W], wartość ciśnienia i tętna w spoczynku i w czasie wysiłku, stężenie cholesterolu całkowitego, frakcji HDL i LDL oraz triglicerydów, wybrane parametry z treningu interwałowego, czyli obciążenie minimalne i maksymalne z I i XVI treningu, a także częstość powrotów do pracy zarobkowej. Wyniki: Po cyklu treningów u pacjentek z grupy A istotnie poprawiła się wydolność fizyczna - nastąpiło wydłużenie czasu próby z 455 &plusmn; 188 s do 496 &plusmn; 196 s (p = 0,01) i zwiększenie uzyskanego obciążenia z 114 &plusmn; 31 W do 141 &plusmn; 41 W (p < 0,001). Wartości tętna równe 74 &plusmn; 12/min vs. 76 &plusmn; 12/min i ciśnienia 114/74 mm Hg vs. 114/74 mm Hg w spoczynku oraz ciśnienia 166/86 mm Hg vs. 169/87 mm Hg w czasie wysiłku nie różniły się istotnie. Natomiast tętno wysiłkowe znamiennie wzrosło ze 122 &plusmn; 17/min do 128 &plusmn; 17/min (p = 0,006). Minimalne obciążenie w czasie I treningu wynosiło 28 &plusmn; 5 W i wzrosło do 52 &plusmn; 8 W podczas XVI treningu, osiągając przyrost równy 88% (p < 0,001). Obciążenie maksymalne wzrosło z 44 &plusmn; 11 W do 68 &plusmn; 15 W (p < 0,001), osiągając przyrost wynoszący 67%. U kobiet z grupy B w badaniu końcowym stwierdzono zmniejszenie obciążenia uzyskanego w próbie wysiłkowej ze 116 &plusmn; 50 W do 105 &plusmn; 50 W oraz skrócenie czasu próby z 429 &plusmn; 222 s do 417 &plusmn; 214 s, ale różnice nie były istotne statystycznie. Lipidogram przed i po cyklu treningów nie zmienił się istotnie i przedstawiał się następująco: grupa A - cholesterol całkowity: 189 &plusmn; 27 mg/dl vs. 188 &plusmn; 25 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 49 &plusmn; 11 mg/dl vs. 47 &plusmn; 8 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 115 &plusmn; 25 mg/dl vs. 120 &plusmn; 30 mg/dl, triglicerydy: 133 &plusmn; 38 mg/dl vs. 127 &plusmn; 41 mg/dl; grupa B - cholesterol całkowity: 209 &plusmn; 40 mg/dl vs. 193 &plusmn; 45 mg/dl, cholesterol frakcji HDL: 55 &plusmn; 161 mg/dl vs. 54 &plusmn; 15 mg/dl, cholesterol frakcji LDL: 128 &plusmn; 42 mg/dl vs. 111 &plusmn; 40 mg/dl, triglicerydy: 146 &plusmn; 73 mg/dl vs. 142 &plusmn; 90 mg/dl. Po zakończeniu okresu otrzymywania zasiłku chorobowego do pracy zawodowej wróciło 18 (60%) badanych kobiet z grupy A i 10 (50%) z grupy B (p = NS). Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego nastąpił istotny wzrost wydolności fizycznej badanych kobiet. Profil lipidowy nie zmienił się po 6-tygodniowym cyklu treningów interwałowych. Krótkotrwały program rehabilitacji miał niewielki wpływ na decyzję dotyczącą powrotu do pracy zawodowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 719-725

Czy sposób terapii zawału serca w ostrej fazie wpływa na efekty rehabilitacji?

Wstęp: Głównym sposobem postępowania w ostrym zawale serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał poprzez jak najszybsze wdrożenie leczenia trombolitycznego lub wykonanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Nadal trwają badania porównujące skuteczność obydwu metod leczenia ostrego zawału serca. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy sposób terapii zawału serca (tromboliza vs. PTCA) wpływa na efekty rehabilitacji. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 chorych po przebytym zawale serca w wieku 50 &plusmn; 7 lat. Grupę A stanowiło 25 osób w wieku 48 &plusmn; 7 lat, leczonych w ostrej fazie zawału serca trombolitycznie, a grupę B &#8212; 25 pacjentów w wieku 52 &plusmn; 8 lat, poddanych pierwotnej PTCA. Badane grupy chorych były porównywalne pod względem wieku, płci, lokalizacji zawału, wielkości frakcji wyrzutowej i wydolności fizycznej przed przystąpieniem do rehabilitacji. Wszyscy badani odbyli cykl 16 treningów interwałowych na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu w czasie 6 tygodni od przebytego zawału. Limit tętna treningowego wynosił 70&#8211;80% wartości tętna wysiłkowego osiągniętego w czasie próby wysiłkowej. Na początku badania i po cyklu treningów wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na ergometrze. Ocenie poddano następujące parametry: obciążenie [W], czas trwania próby [s], wykonaną pracę [J] oraz produkt podwójny (DP) w spoczynku i w czasie wysiłku. Wyniki opracowano za pomocą testu t-Studenta. Za istotne przyjęto wartości p mniejsze lub równe 0,05. Wyniki: Pod wpływem treningu u pacjentów z obu grup stwierdzono istotną poprawę wydolności fizycznej w zakresie uzyskanego obciążenia, czasu próby, wykonanej pracy, wartości DP. W grupie A obciążenie wzrosło ze 116 &plusmn; 18 W do 137 &plusmn; 31 W (p < 0,001), czas trwania próby wydłużył się z 552 &plusmn; 164 s do 601 &plusmn; 198 s (p < 0,05), Wykonana praca w czasie próby wzrosła z 37 260 &plusmn; 9 480 J do 45 780 &plusmn; 11 880 J (p < 0,001). W grupie B obciążenie zwiększyło się ze 129 &plusmn; 27 W do 148 &plusmn; 23 W (p < 0,01), czas trwania próby wydłużył się z 420 &plusmn; 73 s do 485 &plusmn; 75 s (p < 0,01), a wykonana praca w czasie próby wzrosła z 35 160 &plusmn; 9 960 J do 45 960 &plusmn; 11 700 J (p < 0,001). Wartości przyrostów tych parametrów między grupami nie różniły się istotnie. Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego następuje istotny wzrost wydolności fizycznej, niezależnie od sposobu terapii zawału w ostrej fazie (tromboliza lub PTCA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 377&#8211;381

Czy sposób terapii zawału serca w ostrej fazie wpływa na efekty rehabilitacji?

Wstęp: Głównym sposobem postępowania w ostrym zawale serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał poprzez jak najszybsze wdrożenie leczenia trombolitycznego lub wykonanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Nadal trwają badania porównujące skuteczność obydwu metod leczenia ostrego zawału serca. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy sposób terapii zawału serca (tromboliza vs. PTCA) wpływa na efekty rehabilitacji. Materiał i metody: Badaniem objęto 50 chorych po przebytym zawale serca w wieku 50 &plusmn; 7 lat. Grupę A stanowiło 25 osób w wieku 48 &plusmn; 7 lat, leczonych w ostrej fazie zawału serca trombolitycznie, a grupę B &#8212; 25 pacjentów w wieku 52 &plusmn; 8 lat, poddanych pierwotnej PTCA. Badane grupy chorych były porównywalne pod względem wieku, płci, lokalizacji zawału, wielkości frakcji wyrzutowej i wydolności fizycznej przed przystąpieniem do rehabilitacji. Wszyscy badani odbyli cykl 16 treningów interwałowych na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu w czasie 6 tygodni od przebytego zawału. Limit tętna treningowego wynosił 70&#8211;80% wartości tętna wysiłkowego osiągniętego w czasie próby wysiłkowej. Na początku badania i po cyklu treningów wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na ergometrze. Ocenie poddano następujące parametry: obciążenie [W], czas trwania próby [s], wykonaną pracę [J] oraz produkt podwójny (DP) w spoczynku i w czasie wysiłku. Wyniki opracowano za pomocą testu t-Studenta. Za istotne przyjęto wartości p mniejsze lub równe 0,05. Wyniki: Pod wpływem treningu u pacjentów z obu grup stwierdzono istotną poprawę wydolności fizycznej w zakresie uzyskanego obciążenia, czasu próby, wykonanej pracy, wartości DP. W grupie A obciążenie wzrosło ze 116 &plusmn; 18 W do 137 &plusmn; 31 W (p < 0,001), czas trwania próby wydłużył się z 552 &plusmn; 164 s do 601 &plusmn; 198 s (p < 0,05), Wykonana praca w czasie próby wzrosła z 37 260 &plusmn; 9 480 J do 45 780 &plusmn; 11 880 J (p < 0,001). W grupie B obciążenie zwiększyło się ze 129 &plusmn; 27 W do 148 &plusmn; 23 W (p < 0,01), czas trwania próby wydłużył się z 420 &plusmn; 73 s do 485 &plusmn; 75 s (p < 0,01), a wykonana praca w czasie próby wzrosła z 35 160 &plusmn; 9 960 J do 45 960 &plusmn; 11 700 J (p < 0,001). Wartości przyrostów tych parametrów między grupami nie różniły się istotnie. Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego następuje istotny wzrost wydolności fizycznej, niezależnie od sposobu terapii zawału w ostrej fazie (tromboliza lub PTCA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 377&#8211;381

The influence of water-based training on arrhythmia in patients with stable coronary artery disease and preserved left ventricular function

Background: Water immersion may cause adverse cardiovascular events, including arrhythmias in patients with damaged cardiac muscle, e.g. with cardiac failure. So far, there have been rather few reports on arrhythmia induced by water training in patients with coronary artery disease (CAD). The aim of the study was to assess the influence of exercise training in moderately cold water (28–30°C) on arrhythmia and physical capacity in stable CAD patients with preserved left ventricular (LV) function. Methods: Sixty-two post-myocardial infarction male patients, mean age 50.9 ± 7.9 years, participated in 16 water-based trainings (WBT), which lasted 55-min, twice a week in water at 28–30°C. Each subject underwent 24 h Holter on-land monitoring (Holter-24) once during the study and twice in-water Holter monitoring (Holter-W) during WBT. Before and after WBT cardiopulmonary exercise test (CPET) was performed. The following parameters were analyzed: peak oxygen consumption (peak VO2), mean number of ventricular ectopic beats (VEBs) and supraventricular ectopic beats (SVEBs) during Holter-24 and Holter-W, the percentage of men who developed arrhythmia during CPET vs. Holter-24 and vs. Holter-W. Results: WBT significantly improved patients’ physical capacity, and more often provoked arrhythmia, mainly SVEBs, than CPET or daily activity assessed during Holter-24. During WBT 58% men developed VEBs and 62% SVEBs. Conclusions: 1. WBT provoked arrhythmias significantly more often than did CPET and normal daily activity. 2. Owing to WBT patients improved their physical capacity which was still maintained at 1-year follow-up.