Factors associated with the presence of tricuspid valve regurgitation in patients with systemic right ventricles following atrial switch

Background: The development of significant tricuspid regurgitation (TR) is associated with an unfavorable clinical outcome in patients with systemic right ventricles. Increased knowledge about the factors contributing to its presence would help prevent its progression. Methods: This was a retrospective analysis of the factors predictive of significant TR in 60 patients with systemic right ventricles following an atrial switch procedure for complete transposition of the great arteries. Data from echocardiographic examinations, exercise radionuclide angiography, and myocardial perfusion imaging were analyzed. Results: Significant TR was present in 20% of patients. Compared to patients without significant TR, patients with significant TR were older at the time of surgery (p ≤ 0.001), with a higher body mass index (p ≤ 0.005), lower right ventricular ejection fraction (RVEF; p ≤ 0.01), higher exercise perfusion abnormalities score on radionuclide angiography (p ≤ 0.03), and higher systolic blood pressure (p ≤ 0.02). At univariate logistic regression analysis systolic blood pressure (p = 0.03), increasing age at surgery (p = 0.01), and RVEF (p = 0.02), were predictors of significant tricuspid regurgitation. The latter two remained significant at multivariate analysis. Conclusions: Patients operated upon later in life, with decreased RVEF and higher blood pressure, are at risk of significant tricuspid regurgitation and therefore warrant special attention. Prospective studies are needed to ascertain whether appropriate pharmacological intervention would prevent the development and/or progression of TR in these patients. (Cardiol J 2010; 17, 1: 29-34

Tricuspid regurgitation after implantable cardioverter-defibrillator implantation in patients with arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy

Introduction. The problem of lead-induced tricuspid regurgitation (LITR) in patients with arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy (ARVC) is poorly investigated. Patients with high risk of adverse outcome usually receive implantable cardioverter-defibrillator (ICD) as a prevention of sudden cardiac death (SCD). nfortunately, the insertion of ICD into the right ventricle is supposed to exacerbate tricuspid regurgitation.As ICD (or cardiac resynchronization therapy defibrillator) seems to be necessity in prevention of SCD in quite large group of patients, we aimed to evaluate frequency of LITR and further outcome in these persons.Material and methods. In a database of 55 patients with ARVC and ICD implanted in prevention of SCD, we selected 35 patients (mean age 48.78 ± 13.56 years) with data suitable for analysis. Based on the results of echocardiography, study population was divided into 2 groups: TR+ group with worsening of tricuspid regurgitation (TR) defined as its deterioration to higher grade and TR– group (without worsening of TR).Results. In 65.71% of patients TR worsened after ICD implantation. Mean time of observation was 91.06 ± 55.32 months. In TR+ group, 2 patients (8.7%) died because of heart failure and 1 patient died in a traffic accident. In TR– group 1 patient (8.33%) died because of heart failure and 1 patient had heart transplantation (results were statistically insignificant).Conclusions. We couldn’t prove that the worsening of TR was associated with worsening of clinical outcome. Furtherstudies are needed to assess an influence of LITR on prognosis in patients with ARVC and ICD implanted.Introduction. The problem of lead-induced tricuspid regurgitation (LITR) in patients with arrhythmogenic right ventricular cardiomyopathy (ARVC) is poorly investigated. Patients with high risk of adverse outcome usually receive implantable cardioverter-defibrillator (ICD) as a prevention of sudden cardiac death (SCD). nfortunately, the insertion of ICD into the right ventricle is supposed to exacerbate tricuspid regurgitation.As ICD (or cardiac resynchronization therapy defibrillator) seems to be necessity in prevention of SCD in quite large group of patients, we aimed to evaluate frequency of LITR and further outcome in these persons.Material and methods. In a database of 55 patients with ARVC and ICD implanted in prevention of SCD, we selected 35 patients (mean age 48.78 ± 13.56 years) with data suitable for analysis. Based on the results of echocardiography, study population was divided into 2 groups: TR+ group with worsening of tricuspid regurgitation (TR) defined as its deterioration to higher grade and TR– group (without worsening of TR).Results. In 65.71% of patients TR worsened after ICD implantation. Mean time of observation was 91.06 ± 55.32 months. In TR+ group, 2 patients (8.7%) died because of heart failure and 1 patient died in a traffic accident. In TR– group 1 patient (8.33%) died because of heart failure and 1 patient had heart transplantation (results were statistically insignificant).Conclusions. We couldn’t prove that the worsening of TR was associated with worsening of clinical outcome. Furtherstudies are needed to assess an influence of LITR on prognosis in patients with ARVC and ICD implanted

Wpływ przezskórnej komisurotomii mitralnej na współistniejącą niedomykalność aortalną. Ocena echokardiograficzno-dopplerowska

Wpływ przezskórnej komisurotomii mitralnej na niedomykalność aortalną Cel pracy: Bezpośrednia i odległa ocena wpływu przezskórnej komisurotomii mitralnej (PMC) na towarzyszącą niedomykalność aortalną. Materiał i metody: U 28 chorych (24 kobiet i 4 mężczyzn) w wieku 46 &plusmn; 7 lat 1 dzień przed (I), 1 dzień po (II) i 23 &plusmn; 13 miesięcy (III) po komisurotomii mitralnej za pomocą badania echokardiograficznego metodą Dopplera oceniano: maksymalny i średni gradient mitralny (Gmax, Gmean), powierzchnię ujścia zastawki dwudzielnej (MVA), wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD), frakcję wyrzutową lewej komory (EF), objętość aortalnej fali zwrotnej (RV) i ciśnienie końcoworozkurczowe lewej komory (LVEDP). W analizie statystycznej zastosowano test Studenta dla par powiązanych. Wyniki:U wszystkich chorych zabieg przezskórnego rozszerzenia zastawki był skuteczny. Gradienty mitralne - maksymalny i średni - uległy istotnemu obniżeniu (p < 0,00001), a MVA - zwiększeniu (p < 0,00001). Różnica LVEDD między pierwszym i drugim badaniem była znacząca statystycznie (p < 0,03), lecz w obserwacji odległej stała się nieistotna. Objętość aortalna fali zwrotnej bezpośrednio po PMC i w obserwacji odległej uległa zwiększeniu (p < 0,03), natomiast LVEDP wzrosło istotnie jedynie bezpośrednio po zabiegu (p < 0,00001). Wnioski: U chorych ze współistniejącą niedomykalnością aortalną skuteczne leczenie zwężenia zastawki mitralnej metodą przezskórnej komisurotomii powoduje bezpośrednio po zabiegu niewielkie, lecz statystycznie istotne, zwiększenie wymiaru końcoworozkurczowego lewej komory serca, podwyższenie jej ciśnienia końcoworozkurczowego i zwiększenie objętości aortalnej fali zwrotnej. W obserwacji odległej wzrost wymiaru końcoworozkurczowego lewej komory serca i jej ciśnienia końcoworozkurczowego są nieistotne, pomimo utrzymującego się zwiększenia objętości aortalnej fali zwrotnej. (Folia Cardiol. 2000; 7: 221-224

Clinical application of intracardiac echocardiography in the ablation of atrial fibrillation

Background: The application of intracardiac echocardiography (ICE) in atrial fibrillation (AF) ablation may increase the success rate and decrease the complication rate of the procedure. We present our preliminary observations concerning the utility of ICE in AF ablation. Methods: In February and July 2004 we performed 6 radiofrequency (RF) ablations guided by ICE (EP Med Systems) in patients with atrial tachyarrhythmia. All patients had undergone at least three months of oral anticoagulation therapy before the procedure. For three days before ablation enoxaparin was administered. During each procedure the ICE catheter was placed in the right atrium. Transseptal puncture was guided by fluoroscopy and ICE imaging. After placement of the introducer in the left atrium a bolus of heparin (100 IU/kg) was administered followed by additional boluses (1000 IU/h). Electroanatomical isolation of the pulmonary vein ostia was performed with a 4 mm ablation catheter (RF energy was set at 50&#8211;55oC and 25&#8211;35 W). RF energy was titrated if microbubble formation was observed and delivery was immediately terminated when a brisk shower of bubbles was detected. Results: Transseptal puncture was performed at a typical location in all patients (atypical anatomy was not revealed by ICE). The microbubble effect was observed in all patients. In 1 patient the effect was observed despite a power reduction and the RF application had to be terminated. The following short (15-20 s) applications were performed with low RF energy. During the same procedure ICE imaging revealed 2 thrombi (2 and 5 mm) on the Lasso electrode. None of the patients experienced thromboembolic complications. Conclusions: Intracardiac echocardiography is a useful imaging method in RF ablation. Low RF-energy and standard anticoagulation treatment do not prevent the microbubble effect and the formation of small thrombi

Stroke in young diver with patent foramen ovale

Patent foramen ovale (PFO) is the most common cause of right-to-left shunt which carries a significant risk for stroke when associated with venous thrombosis, coagulation abnormalities or other conditions. We present a young male in whom diving was associated with stroke in a subject with otherwise clinically silent PFO. Kardiol Pol 2012; 70, 1: 55&#8211;5

Plasma Leptin Concentration and Blood Pressure Rhythm in Obese Patients with Essential Hypertension

Wstęp Dotychczasowe obserwacje eksperymentalne i kliniczne wskazują na udział leptyny w regulacji ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem i innymi składowymi zespołu metabolicznego. Celem pracy było ustalenie zależności między stężeniem leptyny w osoczu a dobowym rytmem ciśnienia tętniczego i częstotliwością rytmu serca (HR) u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym współistniejącym z otyłością.Materiał i metody Badaniami objęto 48 otyłych mężczyzn (BMI > 30 kg/m2) w wieku 20&#8211;54 lata: grupę 1 stanowiło 28 chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym i współistniejącą otyłością (średnia wieku 49 &plusmn; 10 lat), grupa 2 obejmowała 20 osób z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego i otyłością (średnia wieku 46 &plusmn; 11 lat). W obydwu grupach wykonano 24-godzinną automatyczną rejestrację ciśnienia tętniczego krwi (aparatem firmy SpaceLabs 90207). Próbki krwi w celu oznaczenia stężenia leptyny, insuliny, angiotensyny II, katecholamin w osoczu oraz innych oznaczeń biochemicznych pobierano w godzinach rannych (między 7.00 a 9.00) na czczo po 60 min przebywania w pozycji leżącej. Badania echograficzne zostały wykonane aparatem Hewlett-Packard Sonos 2500. Podstawą oceny morfologicznej i czynnościowej lewej komory była pełna ocena echograficzna (M-mode, 2D i badanie dopplerowskie) z oceną wskaźnika masy lewej komory metodą Devereux.Wyniki W grupie chorych z nadciśnieniem tętniczym ze współistniejącą otyłością stwierdzono znamiennie wyższe stężenie leptyny niż w grupie osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym bez otyłości. W obu badanych grupach pacjentów stwierdzono istotne dodatnie korelacje pomiędzy stężeniem leptyny a wartościami BMI; dla grupy z otyłością i nadciśnieniem r = 0,81, p < 0,01, dla grupy z otyłością r = 0,83, p < 0,01. W grupie chorych z nadciśnieniem tętniczym i otyłością zaobserwowano istotne korelacje między stężeniem leptyny a średnimi wartościami SBP z okresu dnia (r = 0,45, p < 0,05) i nocy (r = 0,55, pBackground Leptin, important for body weight regulation, may be involved in blood pressure regulation in essential hypertension. The aim of the study was to evaluate plasma leptin concentration in relation to diurnal blood pressure in essentially hypertensive obese patients. Material and methods The study included 48 obese male subjects (BMI > 30 kg/m2) in the age range from 20 to 54 years: group 1 consisted of 28 obese hypertensive pts (mean age: 49 &plusmn; 10 yrs), group 2 included 20 obese normotensive subjects mean age: 46 &plusmn; 11 yrs. In both groups 24-h ABPM and echocardiographic evaluation were performed. Blood samples for leptin, insulin, angiotensin II, catecholamines and other biochemical evaluations were withdrawn. Results Our results indicate statistically higher plasma leptin concentration in obese hypertensive patients as compared to obese normotensive subjects. A positive correlation was found between plasma leptin level and BMI in both groups (group 1: r = 0.81, p < 0.01; group 2: r = 0.83, p < 0.01). In obese hypertensive group a significant correlation was detected between plasma leptin concentration and mean values of systolic blood pressure during the day (r = 0.45, p < 0.05) and during the night (r = 0.55, p < 0.05). Also there was significant correlation between plasma leptin level and heart rate during the night (r = 0.36, p < 0.05). Conclusion Our results indicate relationship between plasma leptin concentration and diurnal BP rhythm in obese hypertensive patients

Percutaneous mitral balloon valvuloplasty. Beyond classical indications

Background and aim: In patients with mitral stenosis (MS) percutaneous mitral balloon valvuloplasty (PMBV) is used to im-prove symptoms and prognosis. Although there is some evidence for potential long-term benefits from PMBV in asymptomatic patients with mitral valve area (MVA) between 1.0 and 1.5 cm2, there are no follow-up data on patients with symptomatic MS with MVA &gt; 1.5 cm2, who underwent PMBV. Methods: We retrospectively analysed periprocedural results of 113 symptomatic patients who underwent PMBV for MS with MVA &gt; 1.5 cm2 (group 1) and compared them with a control group of patients with MVA ≤ 1.5 cm2 (group 2). Clinical and procedural variables were compared between groups. Results: In group 1, PMBV resulted in a significant increase of MVA as well as a decrease of mean and maximal mitral gradients and mean left atrial pressure (LAP), and a subsequent decrease of mean and systolic pulmonary artery pressures (PAPs). Moreover, 6.3% of patients developed moderate to severe (3+) or severe (4+) post-procedural mitral regurgitation (MR). Post-procedural increase in MVA and decrease of LAP were more pronounced in group 2 than group 1 (∆MVA 0.74 cm2 vs. 0.41 cm2, p &lt; 0.05, and ∆LAP 8.2 mmHg vs. 6.0 mmHg, p &lt; 0.05). Nonetheless, no significant differences were observed for ∆ of mean and systolic PAPs. The grade of post-procedural MR was comparable between groups. Conclusions: PMBV is a feasible procedure in highly selected patients without classic echocardiographic indications. None-theless, it is associated with a small but non-negligible periprocedural risk of developing severe MR.Background and aim: In patients with mitral stenosis (MS) percutaneous mitral balloon valvuloplasty (PMBV) aims to improve both the symptoms and prognosis. Although there is some evidence of potential long-term benefits from PMBV in asymptomatic patients with mitral valve area (MVA) 1.0–1.5 cm2, nonetheless there is lack of follow-up data of symptomatic MS-patients with MVA &gt; 1.5 cm2, who underwent PMBV. Methods: We retrospectively determined peri-procedural results of symptomatic patients who underwent PMBV for MS with MVA &gt; 1.5 cm2 (group 1) and compared it with control group with MVA ≤ 1.5 cm2 (group 2). In 116 patients PMBV was done for MS with MVA &gt; 1.5 cm2. Clinical and procedural variables were compared to control group. Results: Group 1. PMBV resulted in significant increase of MVA as well as decrease of mean and maximal MG's, mean left atrial pressure (LAP) and subsequent decrease of mean and systolic pulmonary artery pressures (PAP). 6.3% of patients developed moderate to severe (3+) or severe (4+) post-procedural mitral regurgitation (MR). Comparison between group 1 and matched control group 2. Post-procedural increase in MVA and decrease of LAP were significantly more pronounced in group 2 compared to group 1 (∆MVA 0.74 cm2 vs. 0.41 cm2, p &lt; 0.05, and ∆LAP 8.2 mmHg versus 6.0 mmHg, p &lt; 0.05). Nonetheless no significant differences were observed for ∆  of mean and systolic PAP between both groups. Grade of post-procedural MR was comparable between groups.  Conclusions: PMBV is feasible procedure in very selected patients, who do not meet the classical echocardiographic indications. Nonetheless PMBV is associated with a small, but non-negligible peri-procedural risk to develop severe MR

Ocena zaburzeń rytmu serca i przewodzenia przedsionkowo-komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej lub drożnego otworu owalnego metodą przezskórną

Wstęp: Celem pracy jest ocena zaburzeń rytmu serca i zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia zapinką Amplatza ubytku przegrody międzyprzedsionkowej (ASD) lub drożnego otworu owalnego (PFO). Materiał i metody: Przeanalizowano i porównano 24-godzinne badania EKG metodą Holtera wykonane u 34 pacjentów (30 po zamknięciu ASD i 4 po zamknięciu PFO), wykonane bezpośrednio i 12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: Średnie i minimalne częstości rytmu serca nie różniły się istotnie, częstości maksymalne zaś były istotnie wyższe. U 1 osoby w trakcie obserwacji wystąpiła zmiana rytmu prowadzącego z zatokowego na migotanie przedsionków. Liczba komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca nie różniła się istotnie. U 2 pacjentek rejestrowano nasilenie nadkomorowych zaburzeń rytmu w okresie do 2 tygodni po zabiegu. U jednej z nich wykonano skuteczną ablację podłoża arytmii, drugą leczono b-blokerem. U 3 osób z migotaniem przedsionków rejestrowano pauzy 2&#8211;3,9 s podczas obu rejestracji. U 1 osoby z rytmem zatokowym wystąpiły pojedyncze pauzy, spowodowane przerwą wyrównawczą i zahamowaniem zatokowym. Rok po zabiegu u jednego pacjenta wystąpił również epizod nadkomorowego wędrowania rozrusznika. Wnioski: We wczesnym okresie po zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD lub PFO u niektórych pacjentów może dochodzić do nasilenia nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Ich występowanie można tłumaczyć procesami gojenia na obrzeżach zapinki. W obserwacji rocznej nie dochodzi do zmian częstości rytmu zatokowego, wystąpienia istotnych klinicznie nowych zaburzeń rytmu serca ani zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Wyniki wymagają potwierdzenia na większej liczbie pacjentów. (Folia Cardiol. 2002; 9: 553&#8211;558

Ocena zaburzeń rytmu serca i przewodzenia przedsionkowo-komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej lub drożnego otworu owalnego metodą przezskórną

Wstęp: Celem pracy jest ocena zaburzeń rytmu serca i zaburzeń przewodzenia przedsionkowo- komorowego u pacjentów po roku od zamknięcia zapinką Amplatza ubytku przegrody międzyprzedsionkowej (ASD) lub drożnego otworu owalnego (PFO). Materiał i metody: Przeanalizowano i porównano 24-godzinne badania EKG metodą Holtera wykonane u 34 pacjentów (30 po zamknięciu ASD i 4 po zamknięciu PFO), wykonane bezpośrednio i 12 miesięcy po zabiegu. Wyniki: Średnie i minimalne częstości rytmu serca nie różniły się istotnie, częstości maksymalne zaś były istotnie wyższe. U 1 osoby w trakcie obserwacji wystąpiła zmiana rytmu prowadzącego z zatokowego na migotanie przedsionków. Liczba komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu serca nie różniła się istotnie. U 2 pacjentek rejestrowano nasilenie nadkomorowych zaburzeń rytmu w okresie do 2 tygodni po zabiegu. U jednej z nich wykonano skuteczną ablację podłoża arytmii, drugą leczono b-blokerem. U 3 osób z migotaniem przedsionków rejestrowano pauzy 2&#8211;3,9 s podczas obu rejestracji. U 1 osoby z rytmem zatokowym wystąpiły pojedyncze pauzy, spowodowane przerwą wyrównawczą i zahamowaniem zatokowym. Rok po zabiegu u jednego pacjenta wystąpił również epizod nadkomorowego wędrowania rozrusznika. Wnioski: We wczesnym okresie po zabiegu przezskórnego zamknięcia ASD lub PFO u niektórych pacjentów może dochodzić do nasilenia nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Ich występowanie można tłumaczyć procesami gojenia na obrzeżach zapinki. W obserwacji rocznej nie dochodzi do zmian częstości rytmu zatokowego, wystąpienia istotnych klinicznie nowych zaburzeń rytmu serca ani zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Wyniki wymagają potwierdzenia na większej liczbie pacjentów. (Folia Cardiol. 2002; 9: 553&#8211;558