Recent progress in diabetic trombophilia prophylaxis and treatment

Cukrzyca predysponuje do zaburzeń równowagi między układem krzepnięcia i fibrynolizy, ze względną przewagą procesów zakrzepowych, co określa się mianem trombofilii cukrzycowej. Do stanu nadkrzepliwości przyczyniają się: nieprawidłowa funkcja płytek krwi, zwiększona aktywność niektórych czynników krzepnięcia, szczególnie fibrynogenu i czynnika von Willebrandta (vWF), oraz upośledzenie fibrynolizy. W niniejszej pracy dokonano analizy najczęstszych zaburzeń oraz metod profilaktyki i leczenia trombofilii cukrzycowej, ze szczególnym uwzględnieniem roli leków przeciwpłytkowych i inhibitorów trombiny.Diabetes predisposes to the imbalance between coagulation and fibrinolysis, resulting in the prothrombotic state. This predisposition is due to altered platelet function, increased activity of some coagulation factors — especially fibrinogen and von Willebrandt factor — as well as to impaired fibrinolysis. In the present study we analysed the most common disturbances, and the methods of prophylaxis and treatment of thrombotic complications, with regard to the role of antiplatelet drugs and thrombin inhibitors

Efficacy, tolerability, and safety of Amaryl (glimepiride). Multicenter, retrospective, polish cohort study

WSTĘP. Glimepirid jest lekiem stosowanym w leczeniu cukrzycy typu 2. Celem pracy jest zbadanie skuteczności i tolerancji leku w codziennej praktyce lekarskiej w warunkach polskich. MATERIAŁ I METODY. Przeprowadzono 12-tygodniowe, nieinterwencyjne, kohortowe badanie w warunkach codziennej praktyki lekarskiej. Do badania zakwalifikowano 2587 chorych na cukrzycę typu 2. Pacjentom podawano glimepirid przez co najmniej 3 miesiące. U chorych, u których przedtem stosowano inne leki, odstawione je i włączono monoterapię glimepiridem. WYNIKI. W ciągu 3-miesięcznej obserwacji stwierdzono obniżenie stężenia HbA1c średnio o 0,95%. Obniżenie to było większe u chorych, którzy od początku otrzymywali glimepirid. Wykazano zmniejszenie wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) średnio o 0,5 i było ono istotniejsze u pacjentów z nadwagą i otyłością. Działania niepożądane odnotowano u 3,7% chorych, natomiast wskaźnik hipoglikemii wynosił 0,64%. WNIOSKI. Wyniki badań przeprowadzonych w warunkach codziennej praktyki lekarskiej w Polsce potwierdziły dobrą tolerancję i skuteczność glimepiridu u chorych na cukrzycę typu 2.INTRODUCTION. Glimepiride is indicated for the treatment of type 2 diabetes mellitus. The aim of the present study was to monitor the tolerability and efficacy of glimepiride in Polish diabetic patients in daily practice. MATERIAL AND METHODS. A 12-week non interventional cohort study in daily practice was performed. 2587 patients with type 2 diabetes mellitus were included into the study. The patients were treated with glimepiride for at least 3 months. In patients with pre-existing oral antihyperglicaemic medication the therapy was changed to glimepiride monotherapy. RESULTS. The mean reduction of HbA1c (0.95%) was more significant in newly treated patients with glimepiride. Body weight was reduced (0.5 BMI). This effect was particulary observed in the obese patients. In 3,7% patients adverse events were observed including hypoglicaemia (0.64%). CONCLUSION. This study carried out in Poland under daily practice confirmed the good tolerability and efficacy of glimepiride in the treatment of diabetic patients

Thiazolidinediones and insulin resistance

Tiazolidinediony są stosunkowo nową grupą leków przeciwcukrzycowych, które zwiększają wrażliwość na insulinę tkanek wątroby, komórek tłuszczowych i mięśni, a w efekcie poprawiają obwodowe zużycie glukozy. Głównym mechanizmem ich działania jest pobudzanie jądrowego receptora aktywowanego proliferatorem peroksysomów PPARg (agoniści PPARg). Receptor ten kontroluje różnicowanie adipocytów, magazynowanie tłuszczów i wrażliwość na insulinę. Tiazolidinediony wpływają na proliferację komórek i parametry gospodarki lipidowej, zwiększają beztłuszczową masę ciała, a zmniejszają całkowitą zawartość tkanki tłuszczowej w organizmie oraz ekspresję leptyny i czynnika nekrotyzującego guza (TNF-a, tumor nercosis factor).Thiazolidenediones - insulin sensitisers - are a relatively new class of antidiabetic agents which enhance sensitivity to insulin in the liver, adipose tissue and muscles, resulting in improved insulin-mediated glucose disposal. They works through activation of the peroxisome proliferator - activated receptor g, a nuclear receptor that expression of several genes involved in metabolism. This receptor controls adipocyte differentiation, lipid storage and insulin sensitization. Thiazolidinediones have effects on cell proliferation and tumorigenesis. Gliatazones have influence on lipids parameters, increase lean body mass and decrease total body fat. They reduce expression of leptin and tumor necrosis factor

Obesity and carbohydrate metabolism

Autorzy artykułu przedstawili problem narastającej otyłości i zachorowań na cukrzycę typu 2 w końcu XX i na początku XXI wieku. W niniejszej pracy omówiono przyczyny otyłości, wpływ czynników genetycznych i środowiskowych oraz podkreślono rolę centralnej otyłości w rozwoju cukrzycy i choroby niedokrwiennej serca.We evaluate the global epidemic of obesity and type 2 diabetes mellitus in the 20th and the early 21 century. We take into the consideration the genetic and environmental factors and their role in the developing of obesity. We underline the role of central obesity in the pathogenesis of type 2 diabetes and coronary heart disease

Risk factors for the onset of gestational diabetes mellitus

WSTĘP. Cukrzyca ciężarnych (GDM, gestational diabetes mellitus) to różnego stopnia zaburzenia tolerancji węglowodanów wykryte podczas ciąży. W Polsce częstość GDM szacuje się na około 4%. Celem badań była identyfikacja czynników ryzyka ujawnienia się GDM, które wskazują na konieczność wykonywania badań przesiewowych w grupie kobiet ciężarnych. MATERIAŁ I METODY. W częściowo retrospektywnym badaniu uczestniczyły 283 kobiety. Badania przeprowadzono 8-12 tygodni po porodzie u 136 pacjentek z rozpoznaną GDM klasy G1 oraz u 147 kobiet, które w ciąży miały prawidłową tolerancję węglowodanów. W pobranej krwi żylnej oznaczano wybrane parametry gospodarki węglowodanowej i tłuszczowej. Ponadto, analizie statystycznej poddano dane antropometryczne pacjentek. WYNIKI. Znaczna część pacjentek z GDM miała nadwagę lub otyłość i w ich rodzinach częściej występowała cukrzyca niż w rodzinach chorych z grupy kontrolnej. Ponadto średni wiek metrykalny był wyższy niż u kobiet z prawidłową tolerancją węglowodanów. Urodzeniowa masa ciała noworodków matek z GDM była wyższa niż w grupie kontrolnej. Stężenia HbA1c, triglicerydów i cholesterolu były wyższe w grupie kobiet z GDM. WNIOSKI. Cukrzyca ciężarnych częściej ujawnia się u kobiet starszych, z nadwagą lub otyłością. Liczba porodów oraz występowanie cukrzycy w rodzinie zwiększa ryzyko GDM. Wśród tych kobiet należy bezwzględnie przeprowadzić badania przesiewowe w kierunku GDM.INTRODUCTION. Gestational diabetes mellitus (GDM) is defined as carbohydrate intolerance of variable severity with onset or first recognition during pregnancy. MATERIAL AND METHODS. For this partly retrospective study 283 women were selected. Of these 136 were diagnosed with class G1 GDM (treated by diet only). The remaining 147 with negative screenings for GDM in both, previous and ongoing pregnancies and otherwise uneventful course of gestation, formed the control group. Laboratory blood testing including fasting glycemia, lipid profile and HbA1c level was carried out 8 to 12 weeks post partum. Partly retrospectively and also on the day of biochemical lab tests the basic anthropometry was obtained. RESULTS. Our data highlighted increased BMI and raised WHR, gestational diabetes mellitus in previous pregnancy, family history of diabetes mellitus and advanced age as maternal factors predisposing for GDM onset. CONCLUSIONS. We believe that identification of women with carbohydrate intolerance, along with establishing more risk factors for the onset of gestational diabetes mellitus would be crucial for better monitoring the outcomes and sequels of GDM. GDM women represent a public health concern because of increased maternal and neonatal morbidity. This population study on the sample of Polish women enabled to present pregnant individuals at risk. Hopefully it would serve to promote international consensus on the controversial issue of the screening, diagnosis and management of GDM

Cost of Diabetes Type 2 in Poland (CODIP)

WSTĘP. Badanie Cost of Diabetes Type 2 in Poland (CODIP) to wieloośrodkowe, retrospektywne badanie, którego celem jest ocena całkowitych kosztów leczenia cukrzycy typu 2 w Polsce. Protokół badania jest porównywalny z protokołem badania Cost of Diabetes Type 2 in Europe (CODE-2), co umożliwia przeprowadzenie porównań międzynarodowych. MATERIAŁ I METODY. Badania ankietowe przeprowadzono wśród pacjentów ze zdiagnozowaną cukrzycą typu 2, wybranych losowo z baz danych przychodni podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) i poradni specjalistycznych. W badaniu zastosowano dwa rodzaje kwestionariuszy: dla pacjenta i dla lekarza prowadzącego. Obie ankiety służyły zgromadzeniu informacji dotyczących charakterystyki klinicznej chorego, zużytych zasobów medycznych i niemedycznych oraz jakości życia. Całkowite koszty leczenia obliczono na postawie ceny detalicznej leków oraz kosztów jednostkowych procedur medycznych. Koszty pośrednie oszacowano metodą kapitału ludzkiego. Wartości podano w złotówkach (PLN), a także w euro (EUR) (wartość wg parytetu siły nabywczej na 2002 rok: 1 EUR = 2,05 PLN). WYNIKI. Uzyskano dane od 303 pacjentów (średnia wieku: 61 lat, średni okres od rozpoznania choroby: 10,86 roku, mężczyźni: 49%). Całkowite roczne koszty leczenia wyniosły 9227,20 PLN (4501,08 EUR), w tym koszty bezpośrednie - 2429,95 PLN (1185,35 EUR). Struktura kosztów bezpośrednich kształtowała się następująco: 11,1% - konsultacje lekarskie, 2,9% - konsultacje paramedyczne, 17,3% - doustne leki przeciwcukrzycowe, 29,1% - insulina, 29,6% - hospitalizacje, 0,8% - nagłe interwencje, 9,2% - badania laboratoryjne. Koszty pośrednie wiązały się głównie z wcześniejszym przejściem chorych na rentę lub emeryturę oraz z wydatkami poniesionymi na opiekę nad chorymi przez bliskich. WNIOSKI. Następstwa ekonomiczne cukrzycy typu 2 w Polsce są znaczące. Wydatki na leki, a zwłaszcza na insulinę, stanowią znaczną część kosztów bezpośrednich.INTRODUCTION. The Cost of Diabetes Type 2 in Poland (CODIP) is multicenter, bottom-up designed, retrospective study aimed at evaluation of total cost of diabetes type 2 in Poland. Study design reflects that of CODE-2 (Cost of Diabetes Type 2 in Europe) and allows for international comparison. MATERIAL AND METHODS. Patients diagnosed with type 2 diabetes mellitus were randomly selected from outpatients charts databases and surveyed. Both patient and practitioner questionnaires collected data from each patient on: clinical characteristic, medical and other resources used, quality of life. Total treatment costs were calculated using drug retail and medical procedures prices. Indirect costs were estimated by human capital approach. The impact of complications on total costs was evaluated. Values are expressed in PLN and also presented in Euro value (PPP ‘2002 value: 1 EUR = 2.05 PLN). RESULTS. 303 patients were enrolled (mean age: 61, mean time from diagnosis: 10.86 year, males: 49%). The total annual treatment costs amounted to 9227.20 PLN (4501.08 EUR), including 2429.95 PLN (1185.35 EUR) of direct costs. The direct cost structure: 11.1% physicians consultations, 2.9% paramedics, 17.3% oral antidiabetic drug, 29.1% insulins, 29.6% hospital costs, 0.8% emergency services, 9.2% laboratory tests. The indirect costs are mainly determined by early retirements or pension and relatives care costs. CONCLUSIONS. Economic impact of diabetes type 2 in Poland is considerable. Drug prescription patterns, especially for insulin, are responsible for large part of direct costs

Platelet Na+/H+ exchanger activity in patients with coronary heart disease confirmed by selective arteriography and the disturbances of carbohydrate metabolism

WSTĘP. Wzmożoną aktywność antyporterów Na+/H+ (NHE, sodium/proton exchanger) opisywano u chorych z nadciśnieniem tętniczym, niewyrównaną cukrzycą typu 1 i typu 2 oraz nefropatią cukrzycową. Podjęto również próby kliniczne zastosowania inhibitorów NHE1 u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi. Celem pracy autorów była ocena aktywności płytkowych antyporterów Na+/H+ oraz wybranych czynników ryzyka miażdżycy u pacjentów poddanych badaniu koronarograficznemu, w zależności od współistniejących zaburzeń gospodarki węglowodanowej i zaawansowania choroby niedokrwiennej serca. MATERIAŁ I METODY. Pomiaru aktywności antyportera Na+/H+ w osoczu bogatopłytkowym dokonano metodą optyczną u 55 chorych w wieku 57,3 ± 6,6 roku, z dodatnim wynikiem testu wysiłkowego [7 osób z upośledzoną tolerancją glukozy (IGT, impaired glucose tolerance) i 14 chorych na cukrzycę typu 2] oraz u 32 zdrowych osób w wieku 48,4 ± 9,0 lat. WYNIKI. U pacjentów, u których występowały zmiany w naczyniach wieńcowych, aktywność antyportera Na+/H+ była istotnie wyższa niż u osób w grupie kontrolnej (4,36 ± 0,90 × 10-3 × s-1 vs. 3,18 ± 0,55 × 10-3 × s-1, p = 0,000001). Nie zaobserwowano natomiast znamiennych różnic w aktywności antyportera Na+/H+ w zależności od liczby zwężonych tętnic wieńcowych. Nie stwierdzono także różnic w aktywności płytkowego antyportera Na+/H+ u chorych z nadciśnieniem tętniczym (4,48 ± 0,92 × 10-3 × s-1 vs. 4,34 ± 0,88 × 10-3 × s-1) oraz z IGT i cukrzycą typu 2, chociaż w każdej z tych podgrup aktywność antyporterów była istotnie wyższa niż w grupie kontrolnej. Wykazano natomiast istotną zależność między aktywnością antyportera a wskaźnikiem masy ciała (BMI, body mass index) pacjentów (r = 0,30, p = 0,047). WNIOSKI. Badania autorów sugerują wzmożoną aktywność płytkowych antyporterów Na+/H+ u osób z chorobą niedokrwienną serca, jednak zagadnienie to wymaga dalszych badań.INTRODUCTION. Enhanced activity of Na+/H+ exchangers (NHE, sodium/proton exchanger) has been previously described in patients with arterial hypertension, poorly controlled type 1 and type 2 diabetes and nephropathy. There were also clinical trials with NHE1 inhibitors in patients with acute coronary syndromes. The aim of our study was the estimation of platelet Na+/H+ exchanger activity and selected risk factors in patients referred for coronary angiography, dependent on the disturbances of carbohydrate metabolism and atherosclerotic lesions. MATERIAL AND METHODS. Platelet Na+/H+ exchanger activity was measured in platelet rich plasma, using an optical swelling assay, in 55 consecutive patients (7 with impaired glucose tolerance [IGT] and 14 with type 2 diabetes) with positive exercise test (mean age 57.3 ± 6.6 years) and in 32 healthy subjects (mean age 48.4 ± 9.0 years). RESULTS. Na+/H+ exchanger activity was markedly increased in patients with coronary heart disease in comparison to the controls (4.36 ± 0.90 × 10-3 × s-1 vs 3.18 ± 0.55 × 10-3 × s-1, p = 0.000001). However, there was no significant differences between subjects with 1-, 2- and 3-vessel disease, nor with and without arterial hypertension (4.48 ± 0.92 × 10-3 × s-1 vs 4.34 ± 0.88 × 10-3 × s-1), as well as between patients with normal glucose tolerance, IGT and type 2 diabetes, however the mean values in each group were significantly higher than in the controls. Na+/H+ exchanger activity correlated with BMI (r = 0.30, p = 0.047). CONCLUSIONS. Our study suggests enhanced activity of platelet Na+/H+ exchanger in patients with coronary heart disease, but the problem needs further investigations