Sarcopenia: A Major Challenge in Elderly Patients with End-Stage Renal Disease

Sarcopenia is a condition of multifaceted etiology arising in many elderly people. In patients with chronic kidney, the loss of muscle mass is much more intensive and the first signs of sarcopenia are observed in younger patients than it is expected. It is associated with the whole-body protein-energy deficiency called protein-energy wasting (PEW). It seems to be one of the major factors limiting patient's autonomy as well as decreasing the quality of life. If it cannot be treated with the simple methods requiring some knowledge and devotion, we will fail to save patients who die due to cardiovascular disease and infection, despite proper conduction of renal replacement therapy. Many factors influencing the risk of sarcopenia development have been evaluated in number of studies. Many studies also were conducted to assess the efficacy of different therapeutic strategies (diet, physical activity, hormones). Nevertheless, there is still no consensus on treatment the patients with PEW. Therefore, in the paper we present the reasons and pathophysiology of sarcopenia as an important element of protein energy wasting (PEW) in elderly patients suffering from chronic kidney disease. We also analyze possible options for treatment according to up-to-date knowledge

Dializować czy alkalizować?

One of the most important achievements of the recentyears is the spread of kidney replacement therapyand initiation of bicarbonate dialysis solutions.These solutions, unlike acetate ones, provide thenatural environment of hemodialysis and influencethe health of the patients. The adequacy of dialysisdepends on the state of nutrition — the greater is theprotein consumption, the better is dialysis but alsothe greater is the production of the acids. About 65%of patients develop metabolic acidosis in the periodbetween dialyses. These patients should take daily2–4 g of sodium bicarbonate on dialysis-free daysand the dialyses should be performed with the lowestpossible sodium level. This treatment providesadequate dialysis with full maintenance of properelectrolytes and acid-base balance as well as reductionof post-dialysis polydipsia.Rozpowszechnienie leczenia nerkozastępczego i wprowadzeniewodorowęglanowych płynów dializacyjnychto jedne z największych zdobyczy ostatnich lat. Płynyte w porównaniu z octanowymi zapewniają naturalneśrodowisko hemodializy i mają bezpośredni wpływna zdrowie dializowanych. Adekwatność dializ zależyod stanu odżywiania — spożywania białek. Im więcejspożywanych białek, tym lepsza dializa, ale i więcejwytwarzanych kwasów. Około 65% dializowanychma w okresie między dializami kwasicę metaboliczną.Osoby te powinny w dni wolne od dializ przyjmowaćwodorowęglan sodu w dawce 2–4 godz./dobę,a prowadzone dializy z możliwie najniższym stężeniemsodu. Zapewnia to adekwatną dializę z pełnymzabezpieczeniem właściwej gospodarki wodno-elektrolitoweji kwasowo-zasadowej, bez podializacyjnegowzrostu pragnienia

Kwasice cewkowe — problem diagnostyczno-terapeutyczny

Kwasice cewkowe (RTA) są hiperchloremicznymi kwasicamimetabolicznymi z prawidłową luką anionowąw osoczu i prawidłowym lub nieznacznie obniżonymprzesączaniem kłębuszkowym. Wrodzone kwasice cewkowesą rzadkie. W ostatnich latach odkryto szeregmutacji związanych z RTA. Izolowane nabyte kwasicecewkowe (znacznie częstsze niż wrodzone) spowodowanesą niektórymi lekami lub toksynami, chorobamiautoimmunologicznymi, bądź występują w przeszczepionejnerce. Mimo powszechnego występowanianabytych kwasic cewkowych, nic nie zmieniło się w ichleczeniu. Nadal leczenie polega na korekcji zaburzeńelektrolitowych i uzupełnianiu wodorowęglanów

Envarsus — przegląd badań i doświadczenia własne

Envarsus jest nową formulacją takrolimusu o przedłużonym uwalnianiu, do podawania raz dziennie. Dzięki zastosowaniu technologii MeltDose uzyskano takrolimus w postaci stałej dyspersji („roztwór stały”), co zwiększyło biodostępność leku i umożliwiło redukcję dawki. W badaniach klinicznych bezpośrednio porównawczych z lekiem Prograf potwierdzono porównywalną skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku Envarsus u pacjentów po przeszczepieniu nerki

Autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek. Fakty i mity

Autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek (ADPKD) jest najczęstszą chorobą genetyczną nerek i jedną z najczęstszych chorób dziedzicznych w ogóle. Jest także schorzeniem, które bardzo długo istnieje w świadomości ludzkiej (było znane już w starożytności), a najsłynniejszy opis przypadku dotyczy polskiego króla Stefana Batorego. Mimo wielowiekowej "tradycji"Z najistotniejszy dla rozwoju wiedzy o chorobie był przełom lat 80. i 90. ubiegłego wieku. W tamtym czasie nie tylko dokonano odkryć i opisano geny odpowiedzialne za rozwój ADPKD, ale także usystematyzowano objawy kliniczne choroby. Niestety, pojawiło się także wiele mniej lub bardziej istotnych błędów, które na stałe zagościły w podręcznikach. Niniejszy artykuł nie jest pracą poglądową w ścisłym tego słowa znaczeniu - tych jest w polskim i zagranicznym piśmiennictwie sporo. Jest to raczej próba polemiki z kilkoma mitami, którymi obrosła autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek. Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 3, 143-14

Rola alkalizacji w nefroprotekcji — nowe spojrzenie na stary problem

Zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej sąjednym z głównych objawów towarzyszących rozwojowii progresji przewlekłej choroby nerek (CKD).Objawowa kwasica metaboliczna rozwija się u osóbz CKD w 4. i 5. stadium zaawansowania, szczególniegdy estymowana filtracja kłębuszkowa (eGFR)obniża się do mniej niż 25 ml/min/1,73 m2. Klinicznenastępstwa kwasicy, jako opóźnienie wzrostuu dzieci, postępujące zaburzenia kostne, zwiększonadegradacja mięśni z towarzyszącymi zaburzeniamisyntezy albumin czy też skłonność do infekcji, sądobrze znane i opisane. W zaleceniach KDQI rekomendujesię wyrównywanie stężenia wodorowęglanóww surowicy do wartości ponad 22 mmol/l, abyzapobiegać rozwojowi powyższych zaburzeń.Prawie 20 lat temu opublikowano wyniki badańeksperymentalnych przeprowadzonych na szczurachz CKD wywołaną za pomocą subtotalnej nefrektomii,w których wykazano, że suplementacjawodorowęglanem sodu bądź innymi środkami alkalizującymimoże zapobiegać rozwojowi zmian cewkowo-śródmiąższowych oraz w znaczących sposóbzapobiega spadkowi GFR. W ciągu ostatnichkilku lat obserwacje te potwierdzono także u ludziz CKD. Metaanaliza podsumowująca opublikowanebadania dotyczące tego zagadnienia wykazałaogólną poprawę eGFR o 3,2 ml/min/1,73 m2 orazzmniejszenie o 79% zagrożenia rozwoju schyłkowejniewydolności nerek w czasie trwania badańz użyciem środków alkalizujących. Ustalono także,że terapię alkalizującą należy prowadzić tak, abyutrzymać stężenie wodorowęglanu w surowicyw granicach 22–28 mmol/l. Powyższe wyniki badańniewątpliwie mają znaczenie dla przebiegu klinicznegoCKD i wskazują, że wyrównywanie kwasicymetabolicznej ma znaczenie nefroprotekcyjnew tym zespole chorobowym

Powikłania infekcyjne dializy otrzewnowej — przegląd aktualnego piśmiennictwa i rekomendacji ISPD

Among infectious complications of peritoneal dialysis including exit site infection, tunnel infection and peritoneal dialysis related peritonitis, the last one remains the most common and the most serious. Starting from 1983, the recommendations of International Society of Peritoneal Dialysis (ISPD) on infectious complications are constantly updated. The latest update on peritonitis prevention and treatment was published in 2016. The article presents some of the issues with special attention paid to new recommendations.Spośród powikłań infekcyjnych dializoterapii otrzewnowej, obejmujących zapalenie ujścia cewnika, zapalenie tunelu i zapalenie otrzewnej, najczęstszym i najpoważniejszym jest dializacyjne zapalenie otrzewnej. Począwszy od roku 1983, wytyczne Międzynarodowego Towarzystwa Dializoterapii Otrzewnowej dotyczące powikłań infekcyjnych są ciągle uaktualniane. W 2016 roku ukazały się najnowsze wytyczne dotyczące prewencji, rozpoznawania i postępowania w dializacyjnym zapaleniu otrzewnej. W artykule omówiono wybrane zagadnienia z tego zakresu ze szczególnym uwzględnieniem nowych zaleceń

Ocena gruczołu krokowego u pacjentów kwalifikowanych do transplantacji nerki

Prostate cancer is the second most common cancer among men in Poland. Most of the people dialyzed in Poland are men. In the group of people over 60 years of age referred for kidney transplantation, men constitute more than 80% of the list. The study evaluated the urological qualification of men with “active” status on the National Waiting List (pol. Krajowa Lista Oczekujących). Current standards of prostate assessment in the general population and patients with chronic kidney disease treated with renal replacement therapy are discussed in context of anticipated transplantation.Rak prostaty jest drugim co do częstości nowotworem rozpoznawanym w Polsce wśród mężczyzn.Większość osób dializowanych w Polsce to mężczyźni. W grupie osób powyżej 60. rokużycia zgłoszonych do transplantacji nerki stanowią 80%. W opracowaniu dokonano oceny kwalifikacji urologicznej mężczyzn ze statusem „aktywny” na Krajowej Liście Oczekujących (KLO). W uzupełnieniu omówiono aktualne standardy postępowania w zakresie oceny gruczołu krokowego w populacji ogólnej oraz u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek leczonych nerkozastępczo

Przewlekła biegunka jako objaw gruźlicy jelit u pacjenta po przeszczepieniu nerki — trudności diagnostyczne

Gruźlica jest częstym zakażeniem oportunistycznym u pacjentów po przeszczepieniu narządów. W większości przypadków jest wynikiem aktywacji zakażenia latentnego zlokalizowanego w płucach, ale może też być spowodowana pierwotną infekcją w warunkach obniżonej odporności. Inne postacie gruźlicy opisywane po transplantacji to gruźlica prosówkowa, węzłów chłonnych i kostno-stawowa. Gruźlica przewodu pokarmowego jest rzadko spotykana. Rozwija się na skutek połknięcia zakażonego materiału lub drogą krwiopochodną. Objawy są niecharakterystyczne (stany podgorączkowe, gorączka, biegunka, wymioty, utrata masy ciała, bóle brzucha), a przebieg utajony. Najczęstszą lokalizacją jest okolica krętniczo-kątnicza. Opis przypadku dotyczy 62-letniego pacjenta po przeszczepieniu nerki, u którego wystąpiła przewlekła biegunka. W kolonoskopii stwierdzono guz prawej części okrężnicy. W badaniu histopatologicznym wycinków rozpoznano początkowo gruczolakoraka. U chorego wykonano hemikolektomię prawostronną, rozpoznając ostatecznie gruźlicę jelit i wdrożono leczenie przeciwprątkowe. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 2, 124–12