Stanowisko ekspertów Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące stosowania andeksanetu alfa w warunkach polskich — interdyscyplinarny protokół

Andeksanet alfa (AA) jest rekombinowanym, nieaktywnym analogiem ludzkiego czynnika Xa (FXa), skutecznie odwracającym działanie jego inhibitorów — dostępnych w Polsce rywaroksabanu i apiksabanu. Lek otrzymał rejestrację po opublikowaniu wyników badania ANNEXA-4 (Andexanet Alfa, a Novel Antidote to the Anticoagulation Effects of FXA Inhibitors 4), w którym udowodniono jego skuteczność w przywracaniu hemostazy w zagrażających życiu krwawieniach w grupie pacjentów stosujących te leki przeciwkrzepliwe. Dlatego AA jest obecnie zalecany u pacjentów stosujących terapię apiksabanem lub rywaroksabanem z masywnymi i niemożliwymi do opanowania krwotokami, w tym udarami krwotocznymi i krwawieniami z przewodu pokarmowego. Najodpowiedniejsze do oszacowania stężenia rywaroksabanu i apiksabanu w osoczu, poza jego bezpośrednią oceną, są chromogenne testy anty-Xa specyficzne dla leku. Brak aktywności anty-Xa stwierdzony przy użyciu tych oznaczeń wyklucza istotne klinicznie stężenie inhibitora FXa w osoczu. Dawka AA nie powinna być natomiast modyfikowana na podstawie wyników badań hemostazy. Zależy ona wyłącznie od czasu, jaki upłynął od przyjęcia ostatniej dawki inhibitora FXa, oraz od dawki i rodzaju stosowanego przewlekle leku. Andeksanet alfa podawany jest w postaci bolusa dożylnego a następnie włączony zostaje wlew dożylny leku. Maksymalne odwrócenie aktywności anty-Xa następuje w ciągu 2 minut od zakończenia podawania bolusa, a kontynuowanie ciągłej infuzji dożylnej umożliwia utrzymanie efektu aż do 2 godzin po jego zakończeniu. Ponieważ aktywność leku przeciwkrzepliwego może się pojawić ponownie po zakończeniu wlewu, obecnie nie jest jasne, w jakim momencie po podaniu AA można (ponownie) podać inhibitory FXa lub heparynę

Recommendations of Polish Cardiac Society expert regarding the use of andexanet alpha in the Polish context. An interdisciplinary protocol

Andexanet alfa (AA) is a recombinant, inactive analog of human factor Xa (FXa), effectively reversing the effects of its inhibitors — rivaroxaban and apixaban, which are available in Poland. The drug was granted registration after the publication of the ANNEXA-4 trial (Andexanet Alfa, a Novel Antidote to the Anticoagulation Effects of FXA Inhibitors 4), in which its efficacy in restoring hemostasis in life-threatening hemorrhages in a group of patients using the aforementioned anticoagulants was proven. Hence, AA is now recommended for patients receiving apixaban or rivaroxaban therapy with massive and uncontrollable hemorrhages, including hemorrhagic strokes (HS) and gastrointestinal bleeding. Drug-specific chromogenic anti-Xa assays are generally best suited for estimating rivaroxaban and apixaban plasma levels, aside from direct assessment of their concentrations. The absence of anti-Xa activity, determined using these assays, allows to outrule the presence of clinically relevant plasma concentrations of the FXa inhibitor. On the other hand, the dose of AA should not be modified based on the results of hemostasis tests, as it depends solely on the time elapsed since the last dose of FXa inhibitor, and on the dose and type of long-term medication used. AA is administered as an intravenous (i.v.) bolus, followed by an i.v.infusion of the drug. The maximum reversal of anti-Xa activity occurs within two minutes of the end of the bolus treatment, with the continuation of the continuous i.v. infusion allowing the effect to be maintained for up to two hours afterwards. Because anticoagulant activity can reappear after the infusion is completed, it is currently unclear at what point after AA administration FXa inhibitors or heparin should be readministered

Echocardiographic Assessment of Right Ventricular–Arterial Coupling in Predicting Prognosis of Pulmonary Arterial Hypertension Patients

In response to an increased afterload in pulmonary arterial hypertension (PAH), the right ventricle (RV) adapts by remodeling and increasing contractility. The idea of coupling refers to maintaining a relatively constant relationship between ventricular contractility and afterload. Twenty-eight stable PAH patients (mean age 49.5 ± 15.5 years) were enrolled into the study. The follow-up time of this study was 58 months, and the combined endpoint (CEP) was defined as death or clinical deterioration. We used echo TAPSE as a surrogate of RV contractility and estimated systolic pulmonary artery pressure (sPAP) reflecting RV afterload. Ventricular–arterial coupling was evaluated by the ratio between these two parameters (TAPSE/sPAP). In the PAH group, the mean pulmonary artery pressure (mPAP) was 47.29 ± 15.3 mmHg. The mean echo-estimated TAPSE/sPAP was 0.34 ± 0.19 mm/mmHg and was comparable in value and prognostic usefulness to the parameter derived from magnetic resonance and catheterization (ROC analysis). Patients who had CEP (n = 21) had a significantly higher mPAP (53.11 ± 17.11 mmHg vs. 34.86 ± 8.49 mmHg, p = 0.03) and lower TAPSE/sPAP (0.30 ± 0.21 vs. 0.43 ± 0.23, p = 0.04). Patients with a TAPSE/sPAP lower than 0.25 mm/mmHg had worse prognosis, with log-rank test p = 0.001. the echocardiographic estimation of TAPSE/sPAP offers an easy, reliable, non-invasive prognostic parameter for the comprehensive assessment of hemodynamic adaptation in PAH patients