How has the treatment of hypercholesterolemia in Poland changed over the last six years?

Background: To assess changes in the treatment of hypercholesterolemia in Polish ambulatory care over the last 6 years. Methods: Data were obtained from two separate questionnaire-based studies, conducted in 2009 and 2015. The analysis included only those patient visits, which were associated with modifications of previous hypercholesterolemia treatment (1924 visits from the year 2009 and 1888 visits from the year 2015). Results: In the present registry, there was a 19 mg/dL reduction in the level of total cholesterol and a 17 mg/dL reduction in the level of low-density lipoprotein compared to year 2009. In both registries, the most common reason for treatment modification was failure to achieve therapeutic goals. Compared to year 2009, there was an increase in the proportion of patients treated with atorvastatin and a reduction in the proportion of patients treated with simvastatin at baseline; additionally, in year 2015, 10% of patients received rosuvastatin. After therapy modification, there was a similar increase in the proportion of patients treated with a statin-fibrate combination in both registries. However, at present, ezetimibe was significantly less often added to previous therapy. In both registries, therapy modification led to an increase in the mean doses of the most commonly used statins, although presently, this increase was smaller than in 2009. Conclusions: The most favorable change in the treatment of hypercholesterolemia is an increase in the proportion of patients treated with strong statins. Unfavorable changes include a reduction in the frequency of polytherapy, especially with ezetimibe, and a tendency to prescribe lower, ineffective statin doses

Inhibitory peptydazy dipeptydylowej 4 w leczeniu cukrzycy typu 2

Inhibitory peptydazy dipeptydylowej 4 (DPP-4) należą do leków inkretynowych, charakteryzujących się odmiennym od dotychczas stosowanych preparatów mechanizmem działania. W wyniku zwiększenia stężeń endogennych inkretyn gliptyny powodują wzrost zależnego od glikemii wydzielania insuliny i zmniejszenie zależnej od glikemii sekrecji glukagonu, dzięki czemu ich stosowanie - zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym - prowadzi do redukcji odsetka hemoglobiny glikowanej (porównywalnej do terapii innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi), bez wzrostu ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Inhibitory DPP-4 wykazują również ochronny wpływ na komórki β wysp trzustkowych. Gliptyny nie powodują przyrostu masy ciała, charakteryzuje je także niska częstość występowania działań niepożądanych. W Europie dostępne są cztery inhibitory DPP-4: sitagliptyna, wildagliptyna, saksagliptyna i linagliptyna. Preparaty te różnią się między sobą właściwościami farmakologicznymi, co pozwala na indywidualizację terapii

Miejsce statyn w leczeniu zespołu metabolicznego

Leczenie statynami wiąże się z istotnym zmniejszeniem śmiertelności całkowitej i z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz z obniżeniem ryzyka występowania ostrych zespołów wieńcowych, udarów mózgu i miażdżycy tętnic obwodowych. W dużych randomizowanych badaniach klinicznych udowodniono skuteczność statyn, zarówno w pierwotnej, jak i we wtórnej prewencji chorób układu krążenia [1]. Podwyższone stężenie lipoprotein o małej gęstości (LDL, low-density lipoprotein) jest udowodnionym czynnikiem ryzyka rozwoju miażdżycy i jej powikłań, a statyny są najsilniejszymi lekami zmniejszającymi stężenie cholesterolu frakcji LDL. Redukcję częstości zdarzeń sercowo-naczyniowych pod wpływem statyn obserwowano jednak również u chorych z prawidłowymi stężeniami cholesterolu frakcji LDL, co pośrednio wskazuje, że korzystne działanie tych leków na układ sercowo-naczyniowy wykracza poza efekt hipolipemizujący [2]. Tematem niniejszego artykułu jest ewentualny wpływ statyn na zespół metaboliczny i korzyści z ich przyjmowania w tej populacji osób

Treatment of hypercholesterolaemia in ambulatory care in Poland

  Wprowadzenie: Hipercholesterolemia jest jednym z głównych poddających się modyfikacji czynników ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych. Celem pracy była ocena rodzaju i zakresu modyfikacji leczenia hipercholesterolemii przez kardiologów w warunkach ambulatoryjnych w Polsce. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w formie ankiety, którą wypełniło 130 kardiologów pracujących w poradniach specjalistycznych. Analizą objęto tylko te wizyty, w trakcie których doszło do modyfikacji stosowanego dotychczas leczenia hipercholesterolemii. Wyniki: Ostatecznie analizą objęto 1888 wizyt. Średnia wieku w badanej grupie wynosiła 63 lata. Nadciśnienie tętnicze występowało u 89% chorych, cukrzyca typu 2 — u 33%, a choroba wieńcowa — u 57% pacjentów. Średnie stężenie cholesterolu całkowitego wynosiło 216,2 mg/dl, a lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) — 128,6 mg/dl. Stężenie cholesterolu frakcji LDL poniżej 100 mg/dl stwierdzono u 27% pacjentów, a poniżej 70 mg/dl — jedynie u 10% chorych. Wyjściowo statynę w monoterapii przyjmowało 90% pacjentów, skojarzenie statyny i fibratu — 5%, fibrat w monoterapii — 3%, skojarzenie statyny z ezetimibem — 1%, a skojarzenie statyny, fibratu i ezetimibu — 1% chorych. Najczęściej stosowanymi statynami były atorwastatyna (u 56% pacjentów) i simwastatyna (u 30% chorych). Główną przyczynę modyfikacji leczenia stanowiło nieosiągnięcie optymalnych wartości lipidogramu. Najczęstsze typy modyfikacji terapii obejmowały: zmianę dawki statyny (w tym najczęściej zwiększenie dawki) — u 47% pacjentów oraz zamianę preparatu statyny na preparat zawierający inną substancję czynną — u 38% chorych. Po modyfikacji leczenia statynę w monoterapii przyjmowało 78% chorych, skojarzenie statyny i fibratu — 13%, fibrat w monoterapii — 2%, skojarzenie statyny z ezetimibem — 4%, a skojarzenie statyny, fibratu i eze­timibu — 1% pacjentów. Najczęściej stosowanymi statynami po modyfikacji terapii były atorwastatyna (u 62% pacjentów) i rosuwastatyna (u 25% chorych). Po zmianie terapii dobowe dawki poszczególnych statyn wynosiły: 33,3 mg w przypadku atorwastatyny, 26,0 mg w przypadku simwastatyny i 21,6 mg w przypadku rosuwastatyny. Wnioski: Modyfikacja leczenia hipercholesterolemii w ramach opieki ambulatoryjnej polega przede wszystkim na intensyfikacji farmakoterapii z powodu nieosiągnięcia celów terapeutycznych. Intensyfikacja ta to najczęściej zwiększenie dawki stosowanej statyny. Mimo tego dawkowanie statyn pozostaje nieoptymalne. Po modyfikacji leczenia zwiększył się odsetek pacjentów przyjmujących silnie działające statyny (w tym zwłaszcza rosuwasta­tynę). Zbyt rzadko natomiast zaleca się terapię skojarzoną, zwłaszcza z ezetimibem.Introduction: Hypercholesterolaemia is one of the major, modifiable risk factors of cardiovascular events. The aim of the study was to assess the type and scope of modifications of hypercholesterolaemia treatment conducted by cardiologists in ambulatory patients in Poland. Material and methods: The study was questionnaire-based, with 130 cardiologists in ambulatory care participating. The analysis included only those patient visits, which were associated with modifications of previous hypercholesterolaemia treatment. Results: The final analysis included 1888 patient visits. Mean age in the study group was 63 years. Hypertension was present in 89% of patients, type 2 diabetes — in 33%, and coronary artery disease — in 57% of patients. Mean total cholesterol concentration was 216,2 mg/dL, and mean low-density lipoprotein (LDL) cholesterol concentration was 128,6 mg/dL. Only 27% of patients achieved LDL concentration below 100 mg/dL, with only 10% achieving an LDL level of below 70 mg/dL. At baseline, 90% of patients received statin monotherapy, 5% — a combination of statin and fibrate, 3% — fibrate monotherapy, 1% — a combination of statin and ezetimibe, and 1% — a combination of statin, fibrate and ezetimibe. The most frequently used statins included atorvastatin (in 56% of patients) and simvastatin (in 30% of patients). The most common reason for therapy modification was failure to achieve therapeutic goals. The most frequent modifications of pharmacotherapy included: a change in statin dosing (most often — an increase in the statin dose) in 47% of patients and changing one statin to another in 38% of patients. After therapy modification, 78% received statin monotherapy, 13% — a combination of statin and fibrate, 2% — fibrate monotherapy, 4% — a combination of statin and ezetimibe, and 1% — a combination of statin, fibrate and ezetimibe. After pharmacotherapy modification, the most frequently used statins included atorvastatin (in 62% of patients) and rosuvastatin (in 25% of patients). After therapy modification, daily doses of atorvastatin, simvastatin and rosuvastatin were 33,3 mg, 26,0 mg and 21,6 mg, respectively. Conclusions: Modification of hypercholesterolaemia treatment in ambulatory patients is mainly an intensifica­tion of pharmacotherapy due to failure to achieve therapeutic goals. This intensification consists predominantly of an increase in statin dosing. Still, statin dosing remains suboptimal. After therapy modification, there was an increase in the proportion of patients receiving “strong” statins (mainly rosuvastatin). Nevertheless, combination therapy, especially with ezetimibe, is far too rarely prescribed

Eplerenon - co wiadomo o tym leku na początku 2009 roku?

Eplerenon jest nowym selektywnym antagonistą receptorów aldosteronowych. W porównaniu ze swoim nieselektywnym prekursorem - spironolaktonem - charakteryzuje się brakiem działań niepożądanych związanych z wpływem na receptory dla hormonów płciowych (ginekomastia i zaburzenia wzwodu u mężczyzn, zaburzenia miesiączkowania u kobiet). Stosowanie eplerenonu wiąże się również ze zmniejszoną (w porównaniu ze spironolaktonem) częstością innych działań niepożądanych (hiperkaliemia, wzrost stężenia kreatyniny) i interakcji lekowych. Wyniki badań klinicznych i doświadczalnych sugerują, że eplerenon przewyższa spironolakton także pod względem innych niż selektywność względem receptora mineralokortykoidowego właściwości farmakodynamicznych, co wynika między innymi z hamowania pozagenomowych efektów działania aldosteronu. Eplerenon jest skutecznym lekiem hipotensyjnym, ograniczającym powikłania narządowe nadciśnienia tętniczego. Ponadto wykazano, że dołączenie eplerenonu do standardowej terapii u pacjentów z pozawałową niewydolnością serca poprawia rokowanie

Karwedilol - czego nowego dowiedzieliśmy się o tym leku w latach 2007-2008?

W latach 2007-2008 ukazały się liczne prace dowodzące wyjątkowych właściwości karwedilolu, w tym jego działania antyoksydacyjnego, przeciwzapalnego i kardioprotekcyjnego. Plejotropowe mechanizmy działania tego leku mogą być odpowiedzialne za przewagę karwedilolu nad innymi β-adrenolitykami, obserwowaną w części badań klinicznych. Grupą pacjentów odnoszącą szczególne korzyści z terapii karwedilolem są chorzy z przewlekłą niewydolnością serca, a także pacjenci po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową. Coraz więcej danych pochodzących z prób klinicznych wskazuje, że karwedilol może być preferowanym β-adrenolitykiem także w innych populacjach chorych, na przykład u pacjentów poddawanych zabiegom kardiochirurgicznym czy u chorych z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej lub lipidowej

Aerosol-Radiation Feedback and PM10 Air Concentrations Over Poland

We have implemented the WRF-Chem model version 3.5 over Poland to quantify the direct and indirect feedback effects of aerosols on simulated meteorology and aerosol concentrations. Observations were compared with results from three simulations at high spatial resolutions of 5 × 5 km: (1) BASE—without any aerosol feedback effects; (2) DIR—with direct aerosol-radiative effects (3) INDIR—with direct and indirect aerosol-radiative effects. We study the overall effect during January 2011 as well as selected episodes of the highest differences in PM10 concentrations between the three simulations. For the DIR simulation, the decrease in monthly mean incoming solar radiation (SWDOWN) appears for the entire study area. It changes geographically, from about −8.0 to −2.0 W m−2, respectively for the southern and northern parts of the country. The highest changes do not correspond to the highest PM10 concentration. Due to the solar radiation changes, the surface mean monthly temperature (T2) decreases for 96 % of the area of Poland, but not more than 1.0 °C. Monthly mean PBLH changes by more than ±5 m for 53 % of the domain. Locally the differences in PBLH between the DIR and BASE are higher than ± 20 m. Due to the direct effect, for 84 % of the domain, the mean monthly PM10 concentrations increase by up to 1.9 µg m−3. For the INDIR simulation the spatial distribution of changes in incoming solar radiation as well as air temperature is similar to the DIR simulation. The decrease of SWDOWN is noticed for the entire domain and for 23 % of the domain is higher than −5.0 W m−2. The absolute differences of PBLH are slightly higher for INDIR than DIR but similarly distributed spatially. For daily episodes, the differences between the simulations are higher, both for meteorology and PM10 concentrations, and the pattern of changes is usually more complex. The results indicate the potential importance of the aerosol feedback effects on modelled meteorology and PM10 concentrations

Niewydolność serca — nowe biomarkery na horyzoncie?

Niewydolność serca (HF) stanowi jeden z wiodących problemów współczesnej kardiologii. Dotyka coraz większej liczby pacjentów, wiąże się ze złym rokowaniem chorych oraz wysokimi kosztami społecznymi, wynikającymi przede wszystkim z dużej liczby hospitalizacji. Obecnie ważnym kierunkiem w poprawie procesu terapeutycznego HF jest poszukiwanie nowych markerów biologicznych. Celem pracy jest przedstawienie obiecujących biomarkerów biorących udział w patologicznych mechanizmach prowadzących do rozwoju HF. Spośród nich najbardziej cenne wydają się galektyna-3 oraz białko ST-2, odgrywające istotną rolę w remodelingu lewej komory i jej włóknieniu, jednego z kluczowych patofizjologicznych mechanizmów wpływających na rozwój HF. Galektyna-3 jest białkiem wydzielanym przez aktywowane makrofagi, stymulującym stan zapalny i włóknienie mięśnia sercowego. Białko ST-2 jest rozpuszczalną glikoproteiną z rodziny receptora interleukiny 1, wydzielaną przez komórki zapalne, kardiomiocyty i śródbłonek. Białko ST-2 występuje w dwóch istotnych klinicznie izoformach: przezbłonowej (ST-2L) oraz rozpuszczalnej (sST-2) krążącej swobodnie we krwi. Równowaga między obiema formami białka ST-2 gwarantuje prawidłowy efekt biologiczny. Interleukina 33 (IL-33) wiąże się z ST-2L, zapobiegając procesom włóknienia. Natomiast sST-2 obecne w środowisku zewnątrzkomórkowym wiąże się z wolną IL-33, kompetencyjnie dla receptora ST-2L, uruchamiając w ten sposób niekorzystny proces włóknienia mięśnia sercowego. Oba biomarkery wydają się mieć znaczenie w diagnostyce HF, szczególnie we wczesnych stadiach choroby, mogą także dostarczyć cennych informacji prognostycznych. Ich wartość jako dodatkowych markerów diagnostycznych i rokowniczych w ostrej i przewlekłej HF uznano w wytycznych Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego

Niewydolność serca — nowe biomarkery na horyzoncie?

Heart failure (HF) is nowadays one of the leading problems in cardiology. Heart failure is associated with high morbidity and mortality, as well as high social costs, resulting mainly from a large number of hospitalizations. Currently, an important direc­tion in improving the therapeutic process of HF is searching for new biological markers. The aim of this article is to present promising biomarkers that take a part in the pathological mechanisms lead­ing to the development of HF. Of these, galectin- -3 and ST-2 seem to be the most valuable. These biomarkers have an important role in remodeling and fibrosis of the left ventricle, one of the key pathophysiological mechanisms leading to the de­velopment of HF. Galectin-3 is a protein secreted by activated macrophages, that stimulate inflammation and fibrosis of the myocardium. ST-2 molecule is a soluble glycoprotein belonging to the family of in­terleukin 1 receptor, secreted by inflammatory cells, cardiomyocytes and endothelium. The ST-2 has two clinically relevant isoforms — transmembrane (ST-2L, ST-2 ligand) and soluble (sST-2, soluble ST-2) circulating in the bloodstream. The balance between these two forms of ST-2 guarantees an appropriate biological effect. Interleukin-33 (IL-33) prevents fibrosis by binding to ST-2L. In contrast, sST-2 is present in the extracellular environment and through competitive binding with IL-33 prevents its connection with ST-2L, and triggers myocardial fibrosis. Both biomarkers seem to be important in the diagnosis of HF, especially in the early stages of the disease, and can also provide valuable prognos­tic information. Their value as additional diagnostic and prognostic markers in acute and chronic HF has been underlined in the recent guidelines of the American Heart Association.Niewydolność serca (HF) stanowi jeden z wiodących problemów współczesnej kardiologii. Dotyka coraz większej liczby pacjentów, wiąże się ze złym rokowaniem chorych oraz wysokimi kosztami społecznymi, wynikającymi przede wszystkim z dużej liczby hospitalizacji. Obecnie ważnym kierunkiem w poprawie procesu terapeutycznego HF jest poszukiwanie nowych markerów biologicznych. Celem pracy jest przedstawienie obiecujących biomarkerów biorących udział w patologicznych mechanizmach prowadzących do rozwoju HF. Spośród nich najbardziej cenne wydają się galektyna-3 oraz białko ST-2, odgrywające istotną rolę w remodelingu lewej komory i jej włóknieniu, jednego z kluczowych patofizjologicznych mechanizmów wpływających na rozwój HF. Galektyna-3 jest białkiem wydzielanym przez aktywowane makrofagi, stymulującym stan zapalny i włóknienie mięśnia sercowego. Białko ST-2 jest rozpuszczalną glikoproteiną z rodziny receptora interleukiny 1, wydzielaną przez komórki zapalne, kardiomiocyty i śródbłonek. Białko ST-2 występuje w dwóch istotnych klinicznie izoformach: przezbłonowej (ST-2L) oraz rozpuszczalnej (sST-2) krążącej swobodnie we krwi. Równowaga między obiema formami białka ST-2 gwarantuje prawidłowy efekt biologiczny. Interleukina 33 (IL-33) wiąże się z ST-2L, zapobiegając procesom włóknienia. Natomiast sST-2 obecne w środowisku zewnątrzkomórkowym wiąże się z wolną IL-33, kompetencyjnie dla receptora ST-2L, uruchamiając w ten sposób niekorzystny proces włóknienia mięśnia sercowego. Oba biomarkery wydają się mieć znaczenie w diagnostyce HF, szczególnie we wczesnych stadiach choroby, mogą także dostarczyć cennych informacji prognostycznych. Ich wartość jako dodatkowych markerów diagnostycznych i rokowniczych w ostrej i przewlekłej HF uznano w wytycznych Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego

Risk of left atrial appendage thrombus in patients with atrial fibrillation and chronic kidney disease

Background: Atrial fibrillation (AF) and chronic kidney disease (CKD) are associated with an increased risk of ischemic stroke. The aim of this study was to compare the clinical characteristics, the incidence of left atrial appendage (LAA) thrombus and its predictors, and spontaneous echo contrast (SEC) in a population of patients with AF depending on estimated glomerular filtration rate (eGFR) values. Methods: This study included 1962 patients who underwent transesophageal echocardiographic examination (TEE) prior to cardioversion or ablation in the years 2014–2018 in three cardiac centers. Results: More than a quarter of AF patients had decreased eGFR ( < 60 mL/min/1.73 m2) and were characterized as a high-risk population, with more comorbidities, higher thromboembolic and bleeding risk compared to those with normal renal function. Oral anticoagulation (OAC) was prescribed in 97% and 93% of patients with decreased and normal eGFR, respectively, with a higher prevalence of prescribed non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs). The incidence of LAA thrombus (24%, 9% and 4%) and SEC (25%, 25% and 19%) increases simultaneously with a decrease in eGFR ( < 30, 30–59 and > 60 mL/min/1.73 m2, respectively). Among patients prescribed reduced doses of NOAC, those with decreased eGFR were more often observed with LAA thrombus (10% vs. 2.5%). Non-paroxysmal AF, heart failure and previous bleeding were predictors of LAA thrombus, irrespective of eGFR value. CKD was the predictor of LAA thrombus in all patients including those with non-paroxysmal AF, males, without diabetes, without hypertension and with CHA2DS2-VASc < 2. Conclusions: Despite OAC, patients with concomitant AF and CKD remain at high risk for LAA thrombus formation