Chemioterapia metronomiczna w niedrobnokomórkowym raku płuca w stadium rozsiewu jako terapia poprawiająca jakość życia pacjentów leczonych paliatywnie

Chemioterapia metronomiczna jest obecnie rozważana jako jedna z opcji terapeutycznych u pacjentów w starszym wieku biologicznym, w gorszym stanie sprawności lub z istotnymi klinicznie obciążeniami chorobowymi, u których ze względu na ryzyko nasilonych działań niepożądanych klasycznie dawkowana chemioterapia jest przeciwwskazana, a przewiduje się korzyść z leczenia systemowego przyczynowego. Praktyka kliniczna wskazuje, że może ona być z powodzeniem stosowana jako jeden z elementów leczenia paliatywnego. Celem chemioterapii metronomicznej jest przede wszystkim kontrola postępu choroby podstawowej i dzięki temu poprawa jakości życia chorych, przy zachowaniu minimalnego ryzyka wystąpienia działań ubocznych stosowanej terapii. W niniejszej publikacji przedstawiono przypadek 86-letniej chorej z rozpoznanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium rozsiewu, u której dzięki zastosowaniu terapii metronomicznej winorelbiną uzyskano około 9,5-miesięczną kontrolę postępu choroby oraz zdecydowaną poprawę jakości życia bez istotnej klinicznie toksyczności.Chemioterapia metronomiczna jest obecnie rozważana jako jedna z opcji terapeutycznych u pacjentów w starszym wieku biologicznym, w gorszym stanie sprawności lub z istotnymi klinicznie obciążeniami chorobowymi, u których ze względu na ryzyko nasilonych działań niepożądanych klasycznie dawkowana chemioterapia jest przeciwwskazana, a przewiduje się korzyść z leczenia systemowego przyczynowego. Praktyka kliniczna wskazuje, że może ona być z powodzeniem stosowana jako jeden z elementów leczenia paliatywnego. Celem chemioterapii metronomicznej jest przede wszystkim kontrola postępu choroby podstawowej i dzięki temu poprawa jakości życia chorych, przy zachowaniu minimalnego ryzyka wystąpienia działań ubocznych stosowanej terapii. W niniejszej publikacji przedstawiono przypadek 86-letniej chorej z rozpoznanym niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium rozsiewu, u której dzięki zastosowaniu terapii metronomicznej winorelbiną uzyskano około 9,5 miesięczną kontrolę postępu choroby oraz zdecydowaną poprawę jakości życia bez istotnej klinicznie toksyczności

Real-life data of abiraterone acetate and enzalutamide treatment in post-chemotherapy metastatic castration-resistant prostate cancer in Poland

BackgroundAbiraterone acetate (ABI) and Enzalutamide (ENZA) are second-generation hormone drugs that show breakthrough activity in post-chemotherapy, metastatic castration-resistant prostate cancer (mCRPC). The leading oncological and urological guidelines indicate both drugs with the same strong recommendation. There is a lack of randomized trials which compare the efficacy of ABI and ENZA. The current study aimed to compare the effectiveness of the drugs with an analysis of prognostic factors related to those drugs.Patients and methodsThe study included 420 patients with docetaxel (DXL) pretreated mCRPC from seven Polish cancer centers. Patients were treated according to inclusion and exclusion criteria in the Polish national drug program (1000 mg ABI and 10 mg prednisone, n=76.2%; ENZA, 160 mg; n=23.8%). The study retrospectively analyzed the overall survival (OS), time to treatment failure (TTF), PSA 50% decline rate (PSA 50%) and selected clinic-pathological data.ResultsIn the study group, the median OS was 17 months (95% CI: 15.6-18.3). The median OS (26.1 vs. 15.7 mo.; p<0.001), TTF (14.2 vs. 7.6 mo.; p<0.001) and PSA 50% (87.5 vs. 56%; p<0.001) were higher in ENZA than in ABI treatment. Multivariate analysis shows that ENZA treatment and PSA nadir <17.35 ng/mL during or after DXL treatment were related to longer TTF. ENZA treatment, DXL dose ≥750 mg, PSA nadir <17.35 ng/mL during or after DXL treatment was related to longer OS.ConclusionsENZA treatment may be related to more favorable oncological outcomes than ABI treatment in the studied Polish population of patients. A 50% decline in PSA is an indicator of longer TTF and OS. Due to the non-randomized and retrospective nature of the analysis, the current results require prospective validation

Leczenie bólu przebijającego u pacjentki w podeszłym wieku z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium rozsiewu

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 87-letniej chorej z bólem przewlekłym współistniejącymz niedrobnokomórkowym rakiem płuca w stadium rozsiewu, u której uzyskanie skutecznego efektuanalgetycznego wymagało stosowania szybko działających opioidów przezśluzówkowych ze względuna dynamiczne narastanie bólu przebijającego. Zakres modyfikacji dawki umożliwił uniknięcie działańniepożądanych stosowanej terapii i wpłynął pozytywnie na właściwe stosowanie się chorej do zaleceńdotyczących terapii bólu

Długotrwała kontrola choroby bez konieczności stosowania aktywnego leczenia systemowego pomimo stwierdzenia progresji w trakcie immunoterapii pembrolizumabem

Rak płuca jest główną przyczyną zgonów związanych z chorobą nowotworową w Polsce. Szacuje się, że w warunkach polskich około 50% przypadków raka płuca rozpoznaje się w stadium uniemożliwiającym podjęcie próby leczenia o założeniu radykalnym. Immunoterapia z zastosowaniem pembrolizumabu stanowi jedną z preferowanych opcji terapeutycznych pierwszej linii leczenia pacjentów z przerzutowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca bez obecności mutacji aktywujących w genie receptora epidermalnego czynnika wzrostu (EGFR), rearanżacji genu kinazy chłoniaka anaplastycznego (ALK) i protoonkogenu ROS1 oraz z ekspresją ligandu receptora programowanej śmierci 1 (PD-L1) powyżej 50%. Aktualnie, przy zachowaniu dobrej kontroli choroby, sugeruje się prowadzenie immunoterapii pembrolizumabem przez minimum 2 lata. Niniejszy opis przypadku dotyczy 75-letniej pacjentki, u której zastosowano immunoterapię z użyciem pembrolizumabu w ramach pierwszej linii leczenia systemowego z powodu niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium rozsiewu z ekspresją PD-L1 powyżej 50%. U chorej, pomimo konieczności zakończenia leczenia pembrolizumabem po 22 podaniach leku, uzyskano długotrwałą kontrolę choroby nowotworowej. Obecnie, 14 miesięcy od stwierdzenia w kontrolnym badaniu tomograficznym progresji choroby według kryteriów RECIST 1.1, pacjentka nie wymaga stosowania terapii systemowej. Ocena kliniczna i radiologiczna nie wykazuje cech progresji choroby podstawowej; chora pozostaje pod ścisłą obserwacją.

Preparation of Polish police officers for peace missions

Conflicts in the 21st century have forced qualitative changes in the way of training missionary personnel. Police forces are currently used in various joint operations, which include, among others, elements of the fight against terrorism, ensuring the security of civilians and training of security forces. New types of operations require corrected preparation systems. This article analyses the previous way of preparing such units as Individual Police Officers, Specialized Police Teams, Formed Police Units, as well as the issue related to the training modification proposal, and one of them is the implementation of the virtual game “Gaming for Peace” as a supplement to the training gap through modern and more effective training

Czy zastosowanie pembrolizumabu w skojarzeniu z chemioterapią w ramach pierwszej linii leczenia pacjentki z wielkokomórkowym rakiem płuca w stadium rozsiewu jest optymalną opcją terapeutyczną?

Pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią opartą o związki platyny i pemetreksed jest preferowaną terapią pierwszej linii wśród pacjentów z przerzutowym niepłaskonabłonkowym rakiem płuca bez obecności mutacji aktywujących w genie receptora epidermalnego czynnika wzrostu (EGFR, epidermal growth factor receptor), rearanżacji genu kinazy chłoniaka anaplastycznego (ALK, anaplastic lymphoma kinase) i protoonkogenu ROS1 oraz z ekspresją ligandu receptora programowanej śmierci 1 (PD-L1, programmed death receptor ligand) < 50%. Pacjenci z podtypem wielkokomórkowym raka płuca stanowią niewielką podgrupę sięgającą około 3% pierwotnych nowotworów tego narządu. Artykuł przedstawia opis przypadku pacjentki z potwierdzonym przerzutowym wielkokomórkowym rakiem płuca, u której zastosowano chemioterapię w skojarzeniu z przeciwciałem skierowanym przeciwko receptorowi PD-1. Mimo znacznego zaawansowania choroby w momencie jej rozpoznania, leczenie pozwoliło uzyskać przeżycie wolne od progresji choroby wynoszące 7,5 miesiąca