Metformin — today’s panacea?

Metformin is still an immutable basic hypoglycemic drug used in pharmacotherapy of diabetes mellitus type 2. Structurally it belongs to biguanide derivatives that was discovered in traditional herbalism. Galega officinalis was a plant used to obtain substances similar to metformin. This drug can induce a state in a cell, which occurs as a result of caloric restriction. It consists in decreasing the effectiveness of IGF-1 metabolic pathway with the insulin-like growth factor 1 and mTOR kinase activity, thus metformin contributes to extend a lifespan among animals. This article presents a brief overview of studies about anti-aging potential of metformin. Beside this, the authors have described caloric restriction role taking part in a lifespan as well as slowing down incidence of age related diseases

The role of endothelium in hyperthyroidism

Tyroksyna (T4) i trijodotyronina (T3), wydzielane w nadmiarze u chorych z nadczynnością tarczycy, są przyczyną dysfunkcji bardzo aktywnej warstwy śródbłonkowej układu naczyniowego (endothelium). Rolą komórek śródbłonka w warunkach fizjologicznych jest uwalnianie oraz prezentowanie na ich powierzchni wielu substancji, mających istotne znaczenie w wielu ważnych funkcjach organizmu. Poprzez uwalnianie czynnika von Willebrandta (vVF), tkankowego aktywatora plazmingenu (t-PA), inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1) oraz inhibitora zewnątrzpochodnego toru aktywacji (TFPI) endothelium uczestniczy w regulacji układu krzepnięcia i fibrynolizy. U chorych z nadczynnością tarczycy dochodzi do zaburzeń funkcjonowania tych układów, co jest przyczyną zwiększonego ryzyka powstania zmian zakrzepowo-zatorowych. W stanie hipertyreozy obserwuje się również zwiększoną aktywność tlenku azotu oraz śródbłonkowego czynnika hiperpolaryzującego, mających istotne znaczenie w regulacji napięcia ściany naczyń krwionośnych. Nadmiar hormonów tarczycy powoduje wzrost stężenia endoteliny-1, wazokonstrykcyjnego peptydu uwalnianego ze śródbłonka naczyniowego. To z kolei, w połączeniu ze zwiększonym uwalnianiem reniny przez komórki aparatu przykłębuszkowego nerki, wzrostem aktywności enzymu konwertującego (ACE) oraz nadmierną aktywacją układu współczulnego, przyczynia się do zaburzenia regulacji przepływu krwi oraz do rozwoju nadciśnienia tętniczego u chorych z nadczynnością tarczycy. Komórki śródbłonka naczyniowego, poprzez prezentowanie na swojej powierzchni cząstek adhezyjnych VCAM-1 oraz ICAM-1 biorą także udział w regulacji procesów zapalnych i odpornościowych. Tyreotoksykoza powoduje zwiększenie stężenia rozpuszczalnych VCAM-1 i ICAM-1, będących kompetycyjnymi inhibitorami śródbłonkowych cząstek adhezyjnych, co jest przyczyną zmniejszonej migracji limfocytów do miejsc zapalnych.Thyroxine (T4) and tri-iodothyronine (T3), released excessively in the hyperthyroid patients, contribute to the dysfunction of very active endothelial cells. The role of the endothelium in the physiological state is the release and the presentation on their cells a lot of substances having a relevant meaning for the functioning of the organism. Through the release of the von Willebrandt factor (vVF), tissue plasminogen activator (tPA), plasminogen activator inhibitor-1 (PAI-1) and tissue factor pathway inhibitor (TFPI) endothelium participates in the regulation of coagulation and fibrinolytic system. The hyperthyroid patients demonstrate the dysfunction of these systems, that is the reason of higher risk of the development of thromboembolic complications. Hyperthyroidism is associated with increased activity of nitric oxide and endothelium-derived hyperpolarising factor, which have an essential meaning in modulation of vascular smooth muscle tone. The thyroid hormones also cause the increase in plasma level of endothelin-1, the vasoconstrictory peptide released from the endothelium. This, in conjunction with the increased secretion of renin from juxtaglomerular apparatus in kidneys, increased renal angiotensin-converting enzyme (ACE) activity and intensive sympathetic nervous system activity contributes to dysregulation of the blood flow and to the development of arterial hypertension in the hyperthyroid patients. Endothelial cells participate in the regulation of inflammatory and immune processes through the presentation of adhesive molecules VCAM-1 and ICAM- 1 on their surface. Thyrotoxicosis causes the increase of the levels of soluble VCAM-1 and ICAM-1, that are the competitive inhibitors of the endothelial adhesive molecules, contributing therefore to the decreased migration of lymphocytes to inflammatory places

Pernicious anaemia and endocrine glands antibodies

Introduction: The aim of the study was to determine the frequency of occurrence of antibodies participating in the development of endocrine diseases in patients with autoimmune haematopoietic disease, thus documenting the potential suitability of specific diagnostic and screening tests. Material and methods: The study group consisted of 124 persons (men and women) with newly diagnosed pernicious anaemia (PA) and a control group (C) of 41 healthy people. Antibodies against: intrinsic factor (IFAb), gastric parietal cells (APCA), thyroid peroxidase (TPOAb), thyroglobulin (TgAb), adrenal cortex (AdrenalAb), and pituitary anterior lobe (PituitaryAb) were determined in the blood. Results: 1. The risk of the presence of antibodies against endocrine glands in patients with PA can be classified in order: TPOAb and/or TgAb — 41.1%, TPOAb — 36.3%, TgAb — 25.0%, TPOAb and TgAb — 20.2%, AdrenalAb — 1.6%, PituitaryAb — 0.8%. 2. TPOAb and/or TgAb (mainly TPOAb) are more frequently present in patients with PA, who have IFAb and/or APCA. This correlation is most evident in patients with simultaneous occurrence of IFAb and APCA. 3. Among patients with PA, the simultaneous presence of antibodies IFAb and/or APCA with TPOAb and/or TgAb antibodies is most likely in women over 45 years of age. 4. In group C, 12% had at least one of two antithyroid antibodies (TgAb twice as often as TPOAb), and 2.4% had both. AdrenalAb and PituitaryAb are not found in healthy persons. Conclusions: In patients with PA, a screening for autoimmune thyroid disease is justified, which should first involve the determination of TPOAb (further TgAb) in the blood. The assessment of antithyroid antibodies should be recommended primarily to patients with PA, who have IFAb and/or APCA, and in particular those with concurrent IFAb and APCA

The efficacy of microperimetry and contrast sensitivity test in the diagnosis of optic chiasm compression due to pituitary adenomas

Introduction: The aim of the study was to determine which microperimetry and contrast sensitivity test parameters would prove the most valuable during diagnosing optic chiasm compression due to pituitary adenomas. Material and methods: A control group comprised healthy individuals (Group 1). Patients with pituitary macroadenoma were divided into two groups: Group 2 — absent optic chiasm compression; and Group 3 — present optic chiasm compression detected on contrastenhanced magnetic resonance imaging (MRI). Each group comprised 20 patients (40 eyes), i.e. a total of 60 patients (120 eyes) were examined. A complete ocular examination, intraocular pressure, microperimetry, contrast sensitivity test, kinetic Goldmann visual field, and static Octopus visual field test were performed. Results: Group 1 and 2 variables showed no statistically significant differences with respect to the mean sensitivity (MS) and mean defect (MD) in microperimetry. After dividing the microperimetry area into quadrants, a difference was shown in the mean sensitivity of the lower-nasal quadrant (MS LN) and mean defect of the lower-nasal quadrant (MD LN) between those groups. Receiver operating characteristic (ROC) curves analysis revealed that the microperimetry parameter — MS LN as well as row D and E contrast sensitivity test could be highly specific in the assessment of early damage of the optic nerve in patients suffering from pituitary adenoma. Conclusions: Microperimetry and contrast sensitivity test are non-invasive diagnostic investigations adjunctive to MRI, which facilitate detection of early chiasmal compression caused by pituitary adenomas.

Ocena funkcji serca oraz naczyń u pacjentów z klasyczną postacią wrodzonego przerostu nadnerczy

Introduction: Patients with classical congenital adrenal hyperplasia (CAH) have increased cardiovascular risk, but the vascular and cardiac function during longitudinal corticoids replacement therapy is not known thoroughly. Material and methods: Cross-sectional study of 19 Caucasian adults with CAH (age 23.7 ± 3.8 years; twelve males) compared to 20 healthy volunteers matched for origin, sex, age, and body mass index (BMI). All of the participants were assessed for flow mediated dilatation of the brachial artery (FMD), intima-media thickness of the common carotid artery (cIMT) and common femoral artery (fIMT), standard echocardiography, and global longitudinal left ventricular function using two-dimensional speckle-tracking echocardiography (LSTE). Results: The patients with CAH, compared with controls, had decreased FMD (9.4 ± 3.9 vs. 19.8 ± 5.2; p < 0.01), and the difference was still significant after correction for potential confounders. cIMT and fIMT were higher in the CAH group at baseline (for cIMT 0.47 ± 0.4 mm vs. 0.40 ± 0.03 mm; p < 0.01, for fIMT 0.47 ± 0.05 mm vs. 0.41 ± 0.04 mm; p < 0.01) but not after correction for potential confounders. The CAH subjects, compared with controls, had normal or similar left ventricular (LV) ejection fraction and LV mass index. The mean absolute value of LSTE differed in the CAH patients compared with controls (–20.5% ± 1.2 vs. –22.5% ± 1.7; p < 0.01), but it was still within the normal range. Conclusions: Young adults with CAH and glucocorticoid long-lasting treatment had impaired FMD, an insignificant increase of IMT, and subclinical changes in LV diastolic function in echocardiography.Wstęp: Pacjenci z klasyczną postacią wrodzonego przerostu nadnerczy (congenital adrenal hyperplasia, CAH) charakteryzują się zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowym, jednak funkcja naczyń oraz serca podczas długotrwałej substytucyjnej terapii glikokortykoidami nie została jednoznacznie określona. Pacjenci i metody: W badaniu obserwacyjnym, 19 dorosłych rasy białej z CAH (wiek 23,7 ± 3,8 roku; 12 mężczyzn) porównywano z 20 zdrowymi ochotnikami dobranymi pod względem pochodzenia, płci, wieku i współczynnika masy ciała. U wszystkich uczestników badania oceniono wazodylatację tętnicy ramiennej indukowaną przepływem (flow mediated dilatation, FMD), grubość kompleksu intima–media tętnicy szyjnej wspólnej (intima-media thickness of the common carotid artery, cIMT) oraz tętnicy udowej (common femoral artery, fIMT) wspólnej oraz oceniono odkształcenie lewej komory przy zastosowaniu techniki śledzenia markerów akustycznych (longitudinal speckle-tracking echocardiography, LSTE). Wyniki: U pacjentów z CAH w porównaniu z grupą kontrolną zaobserwowano mniejszą wartość FMD (9,4 ± 3,9 vs. 19,8 ± 5,2; p < 0,01) i różnica ta była nadal istotna po uwzględnieniu wpływu średnicy tętnicy ramiennej. Wyjściowo cIMT i fIMT były większe u pacjentów z CAH (cIMT 0,47 ± 0,4 mm vs. 0.40 ± 0,03 mm, p < 0,01; fIMT 0,47 ± 0,05 mm vs. 0,41 ± 0,04 mm, p < 0,01), ale nie po uwzględnieniu klasycznych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Frakcja wyrzutowa oraz masa lewej komory w obu grupach były podobne. Średnia wartość LSTE była różna u pacjentów z CAH z porównaniu z grupą kontrolną (–20,5 ± 1,2% vs. –22,5 ± 1,7%, p < 0,01), ale nadal pozostawała w granicach normy. Wnioski: U młodych dorosłych z CAH długotrwale leczonych glikokortykosteroidami FMD jest upośledzona, występuje nieistotne pogrubienie cIMT i fIMT oraz podkliniczne zmiany w funkcji rozkurczowej serca w echokardiografii

Stężenia hepatocytowego czynnika wzrostu (HGF) we krwi chorych z rakiem płaskonabłonkowym błony śluzowej jamy ustnej przed i po leczeniu chirurgicznym. Doniesienie wstępne

Introduction: Generally, squamous cell carcinoma carries a poor prognosis because of its tendency to local invasion and subsequent metastasis, which is mediated by multiple factors and angiogenesis. Hepatocyte growth factor (HGF) is a potent mitogen for epithelial cells and regulates cell proliferation and migration and survival tumour angiogenesis and invasiveness. The aim of the study presented here was to determine the serum concentration of HGF in patients with oral squamous cell carcinoma before and after initial treatment. Material and methods: The investigation was carried out in a group of 10 men and 10 women who had been hospitalised at the Department of Craniomaxillofacial Surgery because of oral squamous cell carcinoma. Blood samples were collected before and four weeks after initial treatment. Concentrations of HGF were determined in all blood serum samples. Results: In patients with oral squamous cell carcinoma daily oscillations of the mean values of HGF were significantly higher than those in healthy volunteers (p < 0.001). Serum concentrations of HGF were significantly higher in those patients who had undergone tumour and regional lymph node resection. Serum HGF levels correlated positively with primary tumour stage. In our study no significant association was observed between HGF levels and histological differentiation, but the daily oscillation of HGF was higher in those with G3 than in those with G2 and G1 status. Conclusions: Our data showed that the changes can be important pathogenic elements involved in the progression of oral squamous cell carcinoma and may be a useful marker for clinical monitoring.Wstęp: Rak płaskonabłonkowy błony śluzowej jamy ustnej charakteryzuje się wysokim stopniem inwazji miejscowej i wysoką częstotliwością przerzutów do szyjnych węzłów chłonnych. Proces inwazji i tworzenia przerzutu składa się z wielu połączonych wzajemnych relacji gospodarza i guza nowotworowego. Hepatocytowy czynnik wzrostu (HGF) jest potencjalnym mitogenem dla komórek nabłonkowych, który reguluje proliferację, ich ruchliwość, przeżycie, angiogenezę guza i inwazyjność. Celem pracy była ocena stężenia HGF u chorych z rakiem płaskonabłonkowym jamy ustnej przed i po leczeniu chirurgicznym. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 20 pacjentów, 10 mężczyzn i 10 kobiet. Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych ochotników. Badania przeprowadzono przed oraz 4 tygodnie po zabiegu chirurgicznym. Wyniki: Dobowe stężenia HGF przed leczeniem były znamiennie wyższe u chorych z rakiem płaskonabłonkowym jamy ustnej niż w grupie kontrolnej (p < 0,001). Stężenie HGF we krwi istotnie zwiększyło się u chorych po resekcji guza i regionalnych węzłów chłonnych. Obserwowano dodatnią korelację między stężeniem HGF a wielkością guza. Nie stwierdzono istotnego związku między stężeniem HGF a stopniem jego histologicznego zróżnicowania, nie mniej jednak obserwowano wyższe jego stężenia w przypadku raków ocenionych jako G3, niż w G2 i G1. Wnioski: Wyniki badań sugerują, że HGF może odgrywać rolę w patogenezie oraz mieć znaczenie w monitorowaniu przebiegu klinicznego raka płaskonabłonkowego błony śluzowej jamy ustnej

Stężenia adipokin u mężczyzn z rakiem prostaty i z łagodnym przerostem prostaty

Introduction: Obesity and prostate cancer are related, but the causal relationship remains unknown. The aim of the study was to compare concentrations of leptin, adiponectin and chemerin in patients with prostate cancer and benign prostate hyperplasia and to examine associations of the adipokines with the grade of prostate cancer, interleukin-6 (IL-6), insulin resistance and anthropometric and metabolic variables. Material and methods: The study group consisted of 140 men divided into two groups: I- prostate cancer (n=74) and II- with benign hyperplasia (n=66). Serum leptin, adiponectin, chemerin, IL-6 and metabolic profile were measured. Considering histological differentiation prostate cancer patients were divided into 3 subgroups: well differentiated (Gleason score ≤ 6), moderately differentiated subgroup (Gleason 7), and poorly differentiated (Gleason ≥8). Results: There were no differences between groups in BMI, waist circumference, HOMA-I, serum levels of total cholesterol, glucose, triglycerides, adiponectin, leptin and chemerin. However, the concentrations of PSA, leptin-to-adiponectin ratio and IL-6 were significantly higher in cancer group compared with benign hyperplasia group. In the poorly differentiated cancer subgroup, subjects had higher PSA, leptin, chemerin, IL-6 and triglycerides concentrations. Overweight and obese men with prostate cancer were more likely to have moderately or poorly differentiated cancer than those with normal BMI. In the all men serum adiponectin was significantly correlated with HOMA-I, BMI, glucose, triglycerides, cHDL. There were significant correlations between leptin and BMI, HOMA-I, waist, glucose, triglycerides and cHDL. Among all the participants we observed associations between chemerin and waist as well as triglycerides. In prostate cancer patients chemerin correlated with IL-6 and leptin. We measured significant positive correlations between Gleason score and chemerin and leptin concentrations. There was a positive correlation between adiponectin and PSA levels in all men, as well as in cancer group. Conclusion: Leptin-to-adiponectin ratio and IL-6 were elevated in men with prostate cancer. Leptin, chemerin and IL-6 were associated with Gleason score. The relationships between leptin, chemerin and IL-6 were dependent on each other. Overweight and obese men had a higher Gleason score.Wstęp: Nie do końca są poznane mechanizmy wiążące otyłość i raka prostaty. Celem pracy było porównanie stężeń leptyny, adiponektyny i chemeryny u pacjentów z rakiem prostaty i łagodnym przerostem prostaty oraz ocena powiązań pomiędzy adipokinami i stopniem zróżnicowania Gleasona, interleukiną-6 (IL-6), opornością insulinową oraz antropometrycznymi i metabolicznymi parametrami. Materiał i metody: Do badania włączono 140 mężczyzn, których w zależności od wyniku biopsji podzielono na 2 grupy: I z rakiem prostaty (n = 74) i II z łagodnym przerostem (n = 66). Oceniano stężenia leptyny, adiponektyny, chemeryny, IL-6 oraz profil metaboliczny. Na podstawie wyniku biopsji pacjentów z rakiem prostaty podzielono na 3 podgrupy: rak dobrze zróżnicowany (skala Gleasona ≤ 6), rak średnio zróżnicowany (skala Gleasona 7) i rak źle zróżnicowany (skala Gleasona ≥ 8). Wyniki: Gdy porównano obie grupy nie stwierdzono różnic w BMI, w obwodzie talii, HOMA-I, w stężeniu cholesterolu, glukozy, trójgli­cerydów, leptyny, adiponektyny i chemeryny. Stężenie PSA, IL-6 oraz wskaźnik leptyna-adiponektyna były istotnie wyższe u mężczyzn z rakiem niż z przerostem prostaty. U pacjentów z rakiem o najwyższym stopniu złośliwości występowały wyższe stężenia PSA, leptyny, chemeryny, IL-6 i trójglicerydów, wyższy też był wskaźnik leptyna-adiponektyna. U osób z nadwagą i otyłością istotnie częściej wystę­pował rak średnio lub źle zróżnicowany. U wszystkich badanych stężenie adiponektyny istotnie korelowało z HOMA-I, BMI, glukozą, trójglicerydami i cHDL. Stwierdzono korelacje pomiędzy leptyną, BMI, HOMA-I, obwodem w talii, glukozą, trójglicerydami i cHDL. Wśród wszystkich badanych obserwowano powiązania pomiędzy chemeryną i obwodem w talii oraz trójglicerydami i wskaźnikiem leptyna-adiponektyna. U pacjentów z rakiem prostaty chemeryna korelowała z IL-6 i leptyną a także ze wskaźnikiem leptyna-adiponektyna. Stwierdzono statystycznie istotne powiązania pomiędzy złośliwością raka prostaty ocenianą w skali Gleasona oraz stężeniem chemeryny i leptyny oraz wskaźnikiem leptyna-adiponektyna. Dodatnią korelację pomiędzy adiponektyną i PSA wykryto u mężczyzn z rakiem prostaty oraz u wszystkich badanych. Wnioski: Wskaźnik leptyna-adiponektyna oraz stężenie IL-6 były wyższe u mężczyzn z rakiem prostaty niż w łagodnym przeroście. Leptyna, chemeryna, IL-6 oraz wskaźnik leptyna-adiponektyna były powiązane ze skalą Gleasona. U pacjentów z rakiem prostaty stwier­dzono wzajemne powiązania między stężeniem chemeryny, leptyny, IL-6 i wskaźnikiem leptyna-adiponektyna. Mężczyzn z nadwagą i otyłością charakteryzował niższy stopień zróżnicowania raka oceniany w skali Gleasona

Przydatność oznaczania stężenia naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGF) i rozpuszczalnej formy receptora dla tego czynnika (sVEGFR2) w diagnostyce różnicowej przypadkowo wykrytych guzów nadnerczy (incydentaloma)

Introduction: Angiogenesis plays an important role in tumour growth, progression and invasiveness. Vascular endothelial growth factor (VEGF) is a recognised angiogenesis-stimulating factor. Soluble VEGF receptors (sVEGFRs) have antiangiogenic properties. Recent studies have indicated that serum concentrations of these factors show a good correlation with the aggressiveness of these tumours in various organs. The aim of this study was to assess the usefulness of determining serum concentrations of VEGF and sVEGFR-2 in patients with adrenal incidentalomas. Material and methods: The study included 51 patients: 38 women aged 53.57 &plusmn; 10.12 years and 13 men aged 54.66 &plusmn; 12.73 years without a history of cancer but with non-functioning adrenal tumours incidentally detected on a CT scan. The analysis of the CT images included such morphological features of the tumour as: tumour size, tumour homogenicity, tumour density before and after administration of an intravenous contrast medium, and the value of percentage washout of the contrast medium from the tumour. Based on the above criteria, we identified a group of 40 patients with adrenal tumours who met the CT criteria for benign adenomas (Group 1) and 11 patients whose incidentally discovered tumours did not meet the radiological criteria for benign adenomas, thereby providing grounds for referring these patients for surgery (Group 2). The control group consisted of 20 healthy sex- and age-matched individuals. Results: The mean serum concentrations of VEGF in the study and control groups were similar, although patients with adrenal tumours had significantly higher concentrations of sVEGFR-2 than healthy individuals. There were no significant differences in the mean concentrations of VEGF and sVEGFR-2 between the patients undergoing surgery (Group 2) and the patients not undergoing surgery (Group 1), or between the patients undergoing surgery (Group 2) and the control group. Postoperative histopathology of the resected adrenal tumours revealed benign adrenocortical adenoma in eight patients and the following in the remaining patients: adrenocortical carcinoma in one patient, phaeochromocytoma in one patient and ganglioneuroma in one patient. The adrenocortical carcinoma patient had the highest concentration of VEGF, while this patient&#8217;s concentration of sVEGFR-2 was the lowest in the study group. In the patients diagnosed with ganglioneuroma and phaeochromocytoma, VEGF and sVEGFR-2 concentrations did not differ significantly from their mean concentrations in the study group. There were also no relationships between the serum concentrations of VEGF or sVEGFR-2 and the following parameters: tumour size, precontrast and postcontrast tumour densities or the value of percentage washout. Positive correlations were, however, identified between the concentration of VEGF and the concentrations of total cholesterol and LDL-cholesterol. Conclusions: Determining the serum concentrations of such angiogenesis markers as VEGF and sVEGFR-2 seems useful in the evaluation of the nature of incidentally detected adrenal masses (incidentalomas), especially in the preoperative differential diagnosis of adrenal masses that do not meet the CT criteria for benign tumours.Wstęp: Nowotworzenie naczyń odgrywa istotną rolę w procesie wzrostu guza, jego progresji i inwazyjności. Uznanym czynnikiem stymulującym angiogenezę jest naczyniowo-śródbłonkowy czynnik wzrostu (VEGF, vascular endothelial growth factor). Rozpuszczalne formy receptorów dla VEGF (sVEGFR, soluble vascular endothelial growth factor receptors) wywierają działanie antyangiogenne. Badania prowa dzone w ostatnich latach wskazują, że stężenia tych czynników w surowicy krwi dobrze korelują z agresywnością zmian nowotworowych w różnych narządach. Celem pracy była ocena przydatności oznaczania stężenia naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu VEGF i rozpuszczalnej formy receptora typu 2 dla tego czynnika sVEGFR2 u chorych z przypadkowo wykrytymi guzami nadnerczy (incydentaloma). Materiał i metody: Badaniem objęto 51 chorych, w tym 38 kobiet w wieku 53,47 (SD &plusmn; 10,12) i 13 mężczyzn w wieku 54,66 (SD &plusmn; 12,73)roku, bez obciążeń onkologicznych, z przypadkowo wykrytymi w badaniu TK, nieczynnymi hormonalnie guzami nadnerczy. Analiza obrazu TK obejmowała cechy morfologiczne guza takie jak: wymiary guza, jego homogenność, gęstość przed i po dożylnym podaniu środka kontrastowego a także wskaźnik procentowego wypłukiwania kontrastu. W oparciu o ww. kryteria wyodrębniono grupę 40 chorych z guzami nadnerczy, które w badaniu TK spełniały kryteria dla łagodnych gruczolaków (grupa I) i 11 chorych, u których przypadkowo wykryte guzy nie spełniały radiologicznych kryteriów dla łagodnych gruczolaków, co stanowiło podstawę do skierowania tych chorych do leczenia operacyjnego (grupa II). Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych osób, odpowiednio dobranych pod względem płci i wieku. U wszystkich badanych oznaczono stężenie VEGF i sVEGFR2 w surowicy krwi. Wyniki: Średnie stężenie VEGF w grupie badanej i kontrolnej było podobne, stwierdzono znamiennie wyższe stężenie sVEGFR2 u chorych z guzami nadnerczy w porównaniu ze zdrowymi. Średnie stężenia VEGF i sVEGFR2 w grupie chorych operowanych (grupa II) nie różniły się istotnie od średnich stężeń w grupie chorych nieoperowanych (grupa I) i w grupie kontrolnej. Pooperacyjne badanie histopatologiczne guzów nadnerczy wykazało w 8 przypadkach łagodnego gruczolaka kory nadnerczy, u pozostałych chorych rozpoznano raka nadnerczy (1 pacjentka), guza chromochłonnego (1 pacjentka) i ganglioneuroma (1 pacjentka). U chorej z rakiem kory nadnercza stężenie VEGF było najwyższe, natomiast stężenie sVEGFR2 było najniższe w grupie badanej. U pacjentów z rozpoznaniem ganglioneuroma i pheochromocytoma stężenia VEGF i sVEGFR2 nie różniły się istotnie od średniego stężenia tych czynników w grupie badanej. Nie wykazano zależności pomiędzy stężeniami czynnika VEGF i sVEGFR2 a rozmiarami guza, jego densyjnością przed i po podaniu środka kontrastowego oraz wskaźnikiem procentowego wypłukiwania kontrastu. Stwierdzono natomiast dodatnią korelację pomiędzy stężeniem VEGF i stężeniem cholesterolu całkowitego i LDL-cholesterolu. Wnioski: Oznaczenie stężenia surowiczych markerów angiogenezy VEGF i sVEGFR2 wydaje się być pomocne w ocenie charakteru przypadkowo wykrytych nieczynnych hormonalnie guzów nadnerczy &#8222;incydentaloma&#8221;, zwłaszcza w przedoperacyjnym różnicowaniu zmian nie spełniających radiologicznych kryteriów łagodności w badaniu tomografii komputerowej

Znaczenie wskaźnika aktywności proliferacyjnej Ki-67 jako czynnika prognostycznego w nowotworach neuroendokrynnych układu pokarmowego

Introduction: Gastroenteropancreatic neuroendocrine tumours (GEP NETs) are a heterogenous group of tumours of various clinical presentations. Proliferative activity of tumour cells is an essential parameter determining the course of the disease and affecting the prognosis. The Ki-67 antigen is an important marker of cell proliferation, which shows activity in all the phases of the cell cycle, excluding the G0 phase. Aim of the study: To assess the expression of Ki-67 in GEP NETs and to examine the association of Ki-67 with the stage of the tumour (tumour size, presence of metastases) and the hormonal function of the tumour. Material and methods: We included 61 patients with GEP NETs (25 males and 36 females aged between 20 and 82 years [mean age: 56 years]). The proliferative activity was examined in paraffin blocks containing surgically removed tumour samples and in core-needle biopsies of primary and metastatic tumours. The presence of the Ki-67 antigen was assessed by immunohistochemistry using MIB&#8209;1 monoclonal antibodies. Based on the Ki-67 proliferative index we determined the tumour grade. In addition, we determined the tumour stage according to the TNM classification. In all the subjects we determined the levels of the non-specific NET marker (chromogranin A) and of specific NET markers (serotonin, insulin and gastrin in the blood and 5&#8209;hydroxyindoleacetic acid [5&#8209;HIAA] in 24-hour urine). Results: The diagnoses of low-grade (Ki&#8209;67 &#8804; 2%), intermediate-grade (Ki-67 3&#8211;20%) and high-grade (Ki&#8209;67 > 20%) NET were established in 38, 12 and 11 patients, respectively. Metastatic disease was diagnosed in 36/61 patients. A significantly higher expression of K-67 was observed in patients with metastatic disease (p = 0.01). A positive correlation was demonstrated between Ki-67 and the stage of the disease (p = 0.01) and between the histologic grade of the tumour and the stage of the disease (p = 0.01). No association between Ki-67 and the levels of chromogranin A, serotonin, insulin, gastrin and 5-HIAA was shown. There was also no difference in Ki-67 expression relative to the location of the primary tumour and the tumour size. Conclusions: The Ki-67 proliferative index is an essential parameter predicting the course of GEP-NETs. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 362-366)Wstęp: Nowotwory neuroendokrynne układu pokarmowego (GEP NETs, gastroenteropancreatic neuroendocrine tumors) stanowią heterogenną grupę nowotworów o różnym obrazie klinicznym. Istotnym parametrem decydującym o przebiegu choroby i wpływającym na jej rokowanie jest aktywność proliferacyjna komórek nowotworowych. Antygen Ki-67 jest ważnym markerem proliferacji komórkowej, wykazującym aktywność we wszystkich fazach cyklu komórkowego, z wyjątkiem fazy G0. Cel pracy: Celem pracy była ocena ekspresji antygenu Ki-67 w nowotworach neuroendokrynnych układu pokarmowego oraz badanie związku pomiędzy Ki-67 i stopniem zaawansowania choroby (wielkość guza, obecność przerzutów) oraz czynnością hormonalną guza. Materiał i metody: Badaniem objęto 61 chorych z GEP NET (36 kobiet i 25 mężczyzn w wieku 20-82 lat, śr. wieku 56 lat). Do badania aktywności proliferacyjnej wykorzystano bloczki parafinowe, zawierające zmiany nowotworowe usunięte operacyjnie oraz materiał pobrany z ognisk pierwotnych i przerzutowych za pomocą biopsji gruboigłowej. Obecność antygenu Ki-67 oceniono za pomocą badania immunohistochemicznego z użyciem przeciwciał monoklonalnych MIB-1. W oparciu o wartość indeksu proliferacyjnego Ki-67 ustalono stopień dojrzałości histologicznej nowotworu. Dodatkowo określono stopień zaawansowania nowotworu w oparciu o cechy TNM. U wszystkich chorych oznaczono stężenie niespecyficznego markera nowotworów neuroendokrynnych (chromogranina A) oraz specyficznych markerów NETs (serotonina, insulina, gastryna we krwi oraz kwas 5-hydroksyindolooctowy w dobowej zbiórce moczu). Wyniki. U 38 chorych rozpoznano nowotwór neuroendokrynny o niskim stopniu złośliwości Ki-67 &#8804; 2%, u 12 - o pośrednim Ki-67 3&#8211;20%, u 11 - o wysokim stopniu złośliwości Ki-67 > 20%. Rozsianą chorobę nowotworową rozpoznano u 36/61 badanych. Stwierdzono znamiennie większą ekspresję antygenu Ki-67 w guzach neuroendokrynnych u chorych z przerzutami (p = 0,01). Wykazano dodatnią korelację pomiędzy Ki-67, a stopniem zawansowania choroby (staging) (p = 0,01) oraz dodatnią korelacją pomiędzy stopniem złośliwości histologicznej guza neuroendokrynnego a stopniem zaawansowania choroby (p = 0,01). Nie wykazano związku między Ki-67 a stężeniem chromograniany A, serotoniny, insuliny, gastryny i kwasu 5-hydroksyindolooctowego. Nie stwierdzono także różnicy w ekspresji antygenu Ki-67 w zależności od lokalizacji ogniska pierwotnego i wielkości guza neuroendokrynnego. Wnioski: Wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki-67 jest istotnym parametrem pozwalającym przewidzieć przebieg nowotworów neuroendokrynnych układu pokarmowego. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 362-366

Adiponektyna i rezystyna a stan szkieletu u kobiet uczestniczących w badaniu RAC-OST-POL

Introduction: The aim of this study was to establish adiponectin and resistin serum levels and their relationship with skeletal status in women from the RAC-OST-POL study. Material and methods: 40 women with the lowest and 40 women with the highest value of bone mineral density (BMD) measured at the femoral neck (FN) were selected from a total of 625 women after dividing them into six age categories. Mean age in the whole group of 80 women was 66.1 &#177; 8.0 years. 22 women had osteoporotic fractures. Adiponectin and resistin were measured, and skeletal assessment included measurements of BMD of FN and total hip (TH) using Lunar DPX (USA) and quantitative ultrasound (QUS) of hand phalanges by means of DBM Sonic 1200 (IGEA, Italy). Results: Mean age did not differ between the subgroups, whereas height, weight, BMI and BMD were significantly higher in women with high BMD values. In women with high and low BMD, adiponectin concentration [&#956;g/mL] was 24.81 &#177; 12.7 and 31.04 &#177; 12.64 respectively, and differed significantly (p < 0.05). Respective values for resistin concentration [ng/mL] were 3.29 &#177; 1.37 and 3.62 &#177; 1.45, and did not differ. Adiponectin negatively correlated with weight (r = &#8211;0.34, p < 0.01), BMI (r = &#8211;0.37, p < 0.01), FN BMD (r = &#8211;0.26, p < 0.05), TH BMD (r = &#8211;0.33, p < 0.01), and did not correlate with QUS result. Stepwise multiple regression analysis showed that TH BMD was negatively influenced by age and adiponectin and positively by weight, and that FN BMD was dependent on age and weight only. Conclusions: Our results suggest that adiponectin may be an independent factor influencing skeletal status in women aged over 55 years. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 427&#8211;431)Wstęp: Celem pracy było zbadanie stężeń adiponektyny i rezystyny w surowicy krwi kobiet uczestniczących w badaniu RAC-OST-POL oraz analiza wpływu tych substancji na stan szkieletu badanych. Materiał i metody: Spośród 625 uczestniczek badania RAC-OST-POL podzielonych na 6 kategorii wiekowych, wybrano 40 kobiet z najniższymi i 40 kobiet z najwyższymi wartościami gęstości mineralnej kości (BMD) szyjki kości udowej (FN). Średni wiek w całej grupie 80 kobiet wynosił 66,1 &#177; 8,0 lat. 22 kobiety przebyły uprzednio złamanie osteoporotyczne. Stężenia adiponektyny i rezystywny zostały oznaczone w surowicy, a ocena stanu szkieletu obejmowała zbadanie BMD szyjki kości udowej i całego bliższego końca kości udowej (TH) densytometrem Lunar DPX (USA) oraz ilościowe badanie ultradźwiękowe (QUS) paliczków ręki przy pomocy urządzenia DBM Sonic 1200 (IGEA, Włochy). Wyniki: Średni wiek nie różnił się pomiędzy podgrupami, natomiast wzrost, masa ciała, BMI oraz BMD były znamiennie wyższe w podgrupie kobiet z wysokimi wartościami BMD. Stężenia adiponektyny [&#956;g/mL] w podgrupach kobiet z wysoką i niską wartością BMD wynosiły odpowiednio 24,81 &#177; 12,7 and 31,04 &#177; 12,64 i różniły się znamiennie (p < 0,05). Analogiczne wartości dla rezystyny [ng/mL] wynosiły 3,29 &#177; 1,37 oraz 3,62 &#177; 1,45 i nie różniły się pomiędzy podgrupami. Stężenie adiponektyny korelowało negatywnie z masą ciała (r = &#8211;0,34, p < 0,01), BMI (r = &#8211;0,37, p < 0,01), FN BMD (r = &#8211;0,26, p < 0,05), TH BMD (r = &#8211;0,33, p < 0,01), nie korelowało natomiast z wynikami QUS. W analizie wielorakiej regresji krokowej wykazano istotny statystycznie wpływ wieku i stężenia adiponektyny (negatywny) oraz masy ciała (pozytywny) na wartość TH BMD, podczas gdy FN BMD było zależne znamiennie jedynie od wieku i masy ciała. Wniosek: Podsumowując, wyniki prezentowanego badania sugerują, że adiponektyna może być niezależnym czynnikiem determinującym stan szkieletu w grupie kobiet powyżej 55. roku życia. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 427&#8211;431