Incidence, diagnosis and treatment of femoral pseudoaneurysm

Background: The aim of the study was to assess the risk of iatrogenic damage to the femoral artery after cardiac catheterisation and to analyse the efficacy of therapeutic procedures applied in the treatment of femoral pseudoaneurysm. Methods: 4916 cases of coronary angiography and 3263 cases of PTCA performed using femoral artery access were analysed. Ultrasound examination confirmed the presence of pseudoaneurysm in 60 patients. In all cases mechanical compression was applied at the site of arterial puncture, resulting in successful obliteration of the pseudoaneurysm in 19 cases. The remaining 25 patients were referred by a vascular surgeon to either surgical procedure or thrombin injection directly into the cavity of the pseudoaneurysm. Results: Femoral artery pseudoaneurysm complicated 0.6% of coronary angiographies and 0.9% of angioplasty procedures. No correlation was observed between the frequency of this complication and sex, age or the intensity of the antiplatelet and antithrombotic treatment. The high degree of efficacy of the non-invasive approach resulted in little need for surgical intervention, which was applicable only in the case of one patient. Conclusions: The compression of a pseudoaneurysm with an elastic band combined with ultrasound-guided compression is efficient in 60% of cases. Thrombin injection into the lumen of the pseudoaneurysm is a safe procedure and appears to be the most effective method of treatment

Podobieństwa i różnice w przebiegu zawału ściany dolnej w zależności od rodzaju tętnicy odpowiedzialnej za zawał

Wstęp: W zawale ściany dolnej tętnicą odpowiedzialną za zawał jest prawa tętnica wieńcowa (RCA), rzadziej tętnica okalająca (LCx). Naczynia te mają nieco odmienny obszar unaczynienia w obrębie serca, co może wpływać na przebieg kliniczny. Materiał i metody: Analizie poddano 414 chorych, których podzielono na dwie grupy. W grupie RCA tętnicą odpowiedzialną za zawał była prawa tętnica wieńcowa (n = 321), a w grupie LCx - tętnica okalająca (n = 93). W każdej grupie wyodrębniono dwie podgrupy w zależności od obecności powikłań. Przebieg powikłany w grupie RCA stwierdzono u 143 (44%) chorych, a niepowikłany u 178 (56%), natomiast w grupie LCx odpowiednio u 42 (45%) i 51 (54%) osób. Wyniki: U pacjentów z okluzją RCA częściej obserwowano blok przedsionkowo-komorowy II/III stopnia oraz bradykardię z hipotonią niż w grupie LCx (19,3% vs. 4,3%; p = 0,0005 oraz 16,5% vs. 5,4%; p = 0,0065). Złożone komorowe zaburzenia rytmu, wstrząs kardiogenny i śmiertelność wewnątrzszpitalna występowały z podobną częstością (18,0% vs. 19,5%, NS; 10,9% vs. 10,7%, NS; 5,6% vs. 4,3%, NS). Nie było również istotnych statystycznie różnic dotyczących wartości frakcji wyrzutowej lewej komory (46,7 ± 10,7% vs. 47,6 ± 7,8%, NS) i aktywności enzymów wskaźnikowych (CK: 3178,5 ± 2825,7 μ/l vs. 3005,0 ± 3021,1 μ/l, NS; CK-MB: 251,9 ± 166,5 μ/l vs. 277,1 ± 242,4 μ/l, NS). Wnioski: Różnice i podobieństwa w przebiegu klinicznym zawału ściany dolnej wiążą się z rodzajem tętnicy odpowiedzialnej za zawał, z jej obszarem unaczynienia i rozległością strefy niedokrwienia. (Folia Cardiol. 2004; 11: 499–503

Diagnostic value of flow mediated dilatation measurement for coronary artery lesions in men under 45 years of age

Background: In those without symptoms of coronary artery disease (CAD), the incidence of coronary events is still high. The aim of this study was to evaluate whether flow mediated dilatation (FMD) is a useful tool in identifying those with CAD in who are under 45 years of age. Methods and results: Seventy five men below 45 years of age, hospitalized in order to perform elective coronary angiography, were enrolled into the study. Based on coronary angiography findings, they were divided into two groups: study group (Group A, n = 55) with obstructive coronary lesions and the control group (Group B, n = 20) without significant lesions in coronary arteries. In all subjects atherosclerosis risk factors were analyzed. Endothelial dysfunction was assessed in ultrasound via FMD. FMD was significantly lower in the study group than in the control group (3.92 &#177; 1.1 vs 6.51 &#177; 1.1, p < 0.001). FMD, as well as age, diabetes and positive family history, appeared to be statistically significant CAD risk factors. AUROC for FMD was 0.957 (p < 0.001), meaning this model had an almost complete ability to predict the presence of CAD. AUROC for CAD diagnosis on the basis of significant clinical parameters was 0.992 (p < 0.001), also representing almost complete ability of this model to identify asymptomatic subjects with CAD risk. Conclusions: The evaluation of endothelial function by the use of FMD in the population of men below 45 years of age with diabetes and positive family history can help in identifying subjects at high risk of coronary artery disease. (Cardiol J 2010; 17, 3: 288-292

Can bone marrow mesenchymal stem cells regenerate the myocardium?

Background: Cardiovascular diseases are the serious clinical problem, especially the loss of viable myocytes.A new approach, which provides a novel method for the treatment, is a tissue engineering andregenerative medicine. One of the current cell types used as a source to improve cardiac tissue repair,are MSCs. The aim of this study was to check if the 5’azacitidine and growth factors from cardiomyocytecell line initiate the differentiation of MSCs toward cardiomyocytes. Material and methods: Bone marrow MSCs were isolated and their biological features have been characterized.Conditioned media were prepared with the use of 5’azacitidine and growth factors releasedfrom cardiomyocytes. Results: The transdifferentiating process has been confirmed by the expression of specific muscle markers.Conditioned medium from cardiomyocyte cell line, as well as, 5’azacitidine induced muscle differentiationprocess in bone marrow MSCs in comparison to the control. Conclusions: Presented in this study data support the conclusion that this concept may represent a promisingstrategy for the repair of cardiac tissue, however, further experiments are necessary

Tętniak rzekomy tętnicy udowej - występowanie i doświadczenia własne w leczeniu

Wstęp: Celem niniejszej pracy jest ocena występowania jatrogennego uszkodzenia tętnicy udowej po zabiegach koronarografii i przezskórnej angioplastyki tętnic wieńcowych. Dokonano analizy skuteczności stosowanych zabiegów terapeutycznych w leczeniu tętniaka rzekomego. Metody: Przeanalizowano 4916 badań koronarografii i 3263 zabiegów przezskórnej angioplastyki wieńcowej wykonanych z nakłucia tętnicy udowej. W badaniu USG u 60 osób ujawniono obecność tętniaka rzekomego. U wszystkich zastosowano mechaniczny ucisk tej okolicy elastyczną opaską uciskową. U 19 pacjentów uzyskano wykrzepienie tętniaka rzekomego. U pozostałych osób wykonano ucisk tętniaka głowicą ultrasonograficzną pod kontrolą wzroku (skuteczny u 16 pacjentów). Pozostałych 25 chorych po konsultacji z chirurgiem naczyniowym zakwalifikowano do zabiegu zamknięcia tętniaka poprzez zaopatrzenie chirurgiczne lub podanie do jamy tętniaka roztworu trombiny. Wyniki: Jatrogenny tętniak rzekomy tętnicy udowej występuje z częstością 0,6% po koronarografii i 0,9% po przezskórnej angioplastyce wieńcowej. Nie wykazano zwiększonej częstości występowania tętniaków rzekomych w zależności od płci, wieku oraz intensywności leczenia przeciwpłytkowego i przeciwkrzepliwego. Skuteczność nieoperacyjnych metod terapii sprawiła, że tylko w 1 przypadku tętniaka rzekomego tętnicy udowej konieczne było zaopatrzenie chirurgiczne. Wnioski: Ucisk tętniaka rzekomego opaską uciskową uzupełniony o kompresję pod kontrolą wzroku jest skuteczny w około 60% przypadków. Zabieg podawania do światła tętniaka trombiny jest bezpiecznym i najskuteczniejszym sposobem leczenia jatrogennego tętniaka rzekomego tętnicy udowej

Coronary artery bypass grafting in patients with relatively recent previous stent implantation: Three years follow-up results

Background: An increasing number of patients who undergo coronary artery bypass grafting(CABG) have a history of coronary stent implantation. This study aims to assess perioperative and medium-term follow-up outcomes in patients in whom CABG was preceded by coronary stent implantation within two years before operation. Methods: One hundred and sixty two patients undergoing CABG after previous stent placement (PCI + CABG group) were compared to 149 who had CABG without PCI in the past (CABG group). Clinical, angiographic and perioperative outcome data were compared. The three year follow-up comprised data on number of deaths and the presence of anginal symptoms. Results: In both groups the extent of coronary artery disease was comparable, but more patients in the PCI + CABG group had a history of myocardial infarction. Perioperative outcome data did not differ between the groups except for a higher number of vessels considered infarct-related grafted in the CABG group. Patients operated on up to three months after PCI had more extensive coronary heart disease than those operated on later. They also had a significantly shorter operation time. This group also showed a trend towards less postoperative bleeding, less rethoracotomy and less low cardiac output syndrome. In a three year follow-up, 48 (30%) patients in the PCI + CABG group reported presence of angina compared to 28 (19%) in the CABG group (p = 0.04). Conclusions: Previous PCI does not significantly influence the CABG outcome. In mediumterm follow-up, freedom from anginal symptoms is less likely in patients in whom CABG was preceded by stent implantation

Zależność przebiegu klinicznego zawału ściany dolnej serca od obecności obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych

Wstęp: Zawał ściany dolnej serca przebiega łagodniej niż zawał ściany przedniej. Zaobserwowano jednak, że obecność obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych u pacjentów w zawale dolnościennym zwiększa częstość powikłań i pogarsza rokowanie. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w warunkach interwencyjnej reperfuzji mechanicznej, wykonanej do 12 godzin od początku bólu zawałowego. Analizie poddano 199 chorych, których podzielono na dwie grupy: I - bez obniżeń odcinka ST w V1&#8211;V6 (n = 59), II - z obniżeniami odcinka ST w V1&#8211;V6 (n = 140). W poszczególnych grupach obserwowano przebieg kliniczny, powikłania i sposoby leczenia. Wyniki: W grupie II zauważono większą aktywność wskaźników martwicy serca (CK 2563 U/l vs. 1273 U/l, CK-MB 235 U/l vs. 118 U/l; p < 0,00001) i ogólną liczbę powikłań (93% vs. 52%; p < 0,001) w porównaniu z grupą I. Spośród powikłań największa różnica dotyczyła częstości komorowych zaburzeń rytmu (22% vs. 10%; p < 0,05) i objawów klinicznych powyżej II klasy według Killipa i Kimballa (29% vs. 14%; p < 0,02). Dzięki zastosowaniu pierwotnej angioplastyki wieńcowej śmiertelność szpitalna w obu grupach była niska, choć nieco wyższa w grupie II (7% vs. 3%; różnica nieistotna). Przezskórną angioplastykę wieńcową jednonaczyniową rzadziej wykonywano w grupie II niż I (63% vs. 81%; p < 0,02). Wnioski: Występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej jest częściej związane z obecnością obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych. Obniżenia odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych w zawale ściany dolnej serca wskazują na większe ryzyko powikłań i pogarszają rokowanie, także przy zastosowaniu reperfuzji mechanicznej jako podstawowej terapii. (Folia Cardiol. 2002; 9: 499-504

Zależność przebiegu klinicznego zawału ściany dolnej serca od obecności obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych

Wstęp: Zawał ściany dolnej serca przebiega łagodniej niż zawał ściany przedniej. Zaobserwowano jednak, że obecność obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych u pacjentów w zawale dolnościennym zwiększa częstość powikłań i pogarsza rokowanie. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w warunkach interwencyjnej reperfuzji mechanicznej, wykonanej do 12 godzin od początku bólu zawałowego. Analizie poddano 199 chorych, których podzielono na dwie grupy: I - bez obniżeń odcinka ST w V1&#8211;V6 (n = 59), II - z obniżeniami odcinka ST w V1&#8211;V6 (n = 140). W poszczególnych grupach obserwowano przebieg kliniczny, powikłania i sposoby leczenia. Wyniki: W grupie II zauważono większą aktywność wskaźników martwicy serca (CK 2563 U/l vs. 1273 U/l, CK-MB 235 U/l vs. 118 U/l; p < 0,00001) i ogólną liczbę powikłań (93% vs. 52%; p < 0,001) w porównaniu z grupą I. Spośród powikłań największa różnica dotyczyła częstości komorowych zaburzeń rytmu (22% vs. 10%; p < 0,05) i objawów klinicznych powyżej II klasy według Killipa i Kimballa (29% vs. 14%; p < 0,02). Dzięki zastosowaniu pierwotnej angioplastyki wieńcowej śmiertelność szpitalna w obu grupach była niska, choć nieco wyższa w grupie II (7% vs. 3%; różnica nieistotna). Przezskórną angioplastykę wieńcową jednonaczyniową rzadziej wykonywano w grupie II niż I (63% vs. 81%; p < 0,02). Wnioski: Występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej jest częściej związane z obecnością obniżeń odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych. Obniżenia odcinka ST w odprowadzeniach przedsercowych w zawale ściany dolnej serca wskazują na większe ryzyko powikłań i pogarszają rokowanie, także przy zastosowaniu reperfuzji mechanicznej jako podstawowej terapii. (Folia Cardiol. 2002; 9: 499-504