IL-6 production in ovarian carcinoma is associated with histiotype and biological characteristics of the tumour and influences local immunity

The presence of interleukin (IL)-6 in peritoneal carcinomatous fluid (PCF) and its effect on immune cells composition in PCF in patients with advanced ovarian carcinoma was studied. In 21 out of 30 ovarian carcinoma patients, PCF IL-6 levels were found to exceed those seen in PCFs of patients with gastrointestinal cancer. IL-6 activity was higher in serous/mucinous than in endometrioid and undifferentiated ovarian carcinoma PCF (P = 0.05). Ovarian carcinoma PCF IL-6 activities were correlated with serum C-reactive protein levels (r = 0.65, P = 0.0000, n = 25). Ovarian carcinoma PCF leucocyte profile differed from that in blood with respect to: (i) lower percentage of NK and CD8+and (ii) higher percentage of B and CD45RO+, CD14+and HLA-DR+cells. The proportions of CD45RO+in blood were correlated with IL-6 levels in PCF. Corresponding to PCF ovarian carcinoma tumours were stained for the presence of Ki-67 antigen and p53. The highest proportions of Ki-67+cells and cells showing accumulation of p53 were seen in undifferentiated tumours. A low grade of p53 staining was seen in tumours associated with high IL-6 levels in PCF. It was evident that IL-6 production (i) depended on the histiotype of the tumour, (ii) influenced the local immune system in favour of accumulation of B, and T memory cells, and (iii) was higher in patients lacking p53 accumulation. © 2000 CancerResearch Campaig

Czy w farmakoterapii migotania przedsionków należy kierować się tylko średnią dobową częstością rytmu komór?

Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) to jedna z najczęstszych arytmii. Kontrola częstości rytmu komór w przebiegu AF jest uznaną metodą terapii. Pojawiają się jednak pytania, czym jest prawidłowy rytm komór oraz który parametr czy wskaźnik należy uznać za obiektywny w ocenie prawidłowej kontroli rytmu komór. Celem niniejszej pracy była ocena, czy średnia częstość rytmu komór w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera (HM) wystarcza do potwierdzenia prawidłowej kontroli rytmu u pacjentów z AF. Ponadto zamierzeniem autorów było sprawdzenie, czy inne wskaźniki, takie jak: incydenty tachyarytmii, nasilenie niemiarowości rytmu komór oraz subiektywne dolegliwości (kołatania serca) u osób z AF mogą stanowić dodatkowy parametr oceny rytmu serca. Metody: U pacjentów po optymalizacji farmakoterapii w celu uzyskania odpowiedniej kontroli rytmu serca w okresie 2-9 dni (śr. 5,6 dnia) po implantacji stymulatora wykonywano HM i jednocześnie rozpoczynano rejestrację programu diagnostycznego w stymulatorze serca - Holter stymulatorowy, po przeprogramowaniu w tryb pracy VVI 40/min w celu uzyskania zapisów własnego AF bez istotnego wpływu stymulacji. Do końcowej analizy włączono tylko pacjentów, którzy spełnili następujące kryteria: prawidłowa średnia dobowa częstość rytmu komór, której wartość zgodnie ze standardami ACC/AHA/NASPE w HM nie przekraczała 80/min, oraz odsetek zespołów wystymulowanych w czasie 24 godzin poniżej 5% w HM. W HM oceniano średnią dobową częstość pracy serca (mHR), współczynnik niemiarowości (CI), a w badaniu metodą Holtera stymulatorowego odsetek pobudzeń o częstości powyżej 120/min w stosunku do liczby wszystkich zespołów komorowych w ciągu analizowanych 24 godzin, które były zdefiniowane jako incydenty tachy-AF. Każda odczuwalna przez pacjenta szybka i/lub nierównomierna praca serca były odnotowane w trakcie 24-godzinnej analizy EKG. Powyższe dane przedstawiano jako "+" w przypadku występowania objawu lub "&#8211;" - przy jego braku. Wszystkie dane liczbowe przedstawiono w postaci wartości średnich oraz odchyleń standardowych.Wyniki: Do końcowej analizy włączono 42 z 48 pacjentów (18 M, 24 K) w średnim wieku 70,2 &plusmn; 8 lat. Średnia częstość rytmu serca oceniana w HM wynosiła 48-79/min (śr. 64,8 &plusmn; 7,5/min). U 21 badanych (50%) mimo prawidłowej wartości mHR stwierdzono incydenty tachy-AF 1-8% (śr. 2,7 &plusmn; 2,02%). Współczynnik niemiarowości wynosił 0,9&#8211;0,33 (śr. 0,23 &plusmn; 0,06). Istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2) mimo prawidłowej mHR stwierdzono aż u 73% pacjentów. U osób z niskim CI (< 0,2), tj. z nieistotną niemiarowością, w zdecydowanej większości, bo aż u 10 z 11 pacjentów, nie zarejestrowano jednocześnie epizodów tachy-AF. Zaledwie u 1 z 11 chorych z CI poniżej 0,2 odnotowano epizody tachy-AF. Wyniki te wskazują, że prawidłowa mHR i brak tachy-AF nie muszą oznaczać odpowiedniej kontroli rytmu komór. Aż u 10 z 18 pacjentów (56%) z prawidłową mHR bez incydentów tachy-AF stwierdzono istotną niemiarowość rytmu komór (CI > 0,2). U 36 pacjentów (85%) w trakcie 24-godzinnego EKG odnotowano kołatania serca. Objawowe tachy-AF stwierdzono u 16 z 21 osób z szybkimi rytmami komór. Pozostali pacjenci mimo okresów tachyarytmii nie zgłaszali dolegliwości. Należy podkreślić, że 9 z 10 chorych bez tachy-AF z prawidłową mHR zgłaszało kołatania serca. U wszystkich zanotowano istotną niemiarowość i wysoką wartość CI (> 0,2). Wnioski: Średnia dobowa częstość rytmu serca w 24-godzinnym badaniu EKG metodą Holtera u większości badanych z bradytachy-AF nie wystarcza, aby określić prawidłową kontrolę rytmu. Wydaje się, że w pełnej ocenie farmakoterapii u osób z AF jest niezbędne, poza średnią dobową rytmu serca, uwzględnienie incydentów tachy-AF, stopnia niemiarowości oraz subiektywnych dolegliwości. Współczynnik niemiarowości u pacjentów z AF i z prawidłową średnią dobową częstością pracy serca pozwala najdokładniej ocenić elektrokardiograficzną kontrolę rytmu

Przydatność wykonywania 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora

Wstęp: Według standardów AHA/ACC u pacjentów bez objawów we wczesnym okresie po implantacji stymulatora serca wykonywanie 24-godzinnego EKG metodą Holtera znajduje się w klasie zaleceń IIb. Wydaje się, że rozszerzenie rutynowej kontroli pacjentów we wczesnym okresie po implantacji o 24-godzinne EKG metodą Holtera może stanowić czynnik skracający czas hospitalizacji oraz zwiększający bezpieczeństwo tych chorych. Tego zagadnienia nie omówiono jeszcze w dostępnym piśmiennictwie. Celem pracy była ocena zaburzeń stymulacji i sterowania w 24-godzinnym EKG metodą Holtera we wczesnym okresie pooperacyjnym u chorych bez objawów z prawidłowymi parametrami implantowanych stymulatorów jedno- i dwujamowych. Metody: Do badania włączono wstępnie 236 osób z implantowanym stymulatorem jednojamowym Actros S (Biotronik) (grupa I - 130 pacjentów) lub stymulatorem dwujamowym Actros D(R) lub Axios D(R) (grupa II - 106 osób). U wszystkich chorych w okresie 1&#8211;6 dni (śr. 3,4 &#177; 1,2 dnia) po implantacji wykonywano 24-godzinne EKG metodą Holtera (Oxford Medilog Excel 3), oceniając w każdej z grup zaburzenia stymulacji i sterowania. Wyniki: Zaburzenia wyczuwania stwierdzono u 2 pacjentów z grupy I i u 22 chorych z grupy II (najczęstszym zaburzeniem był undersensing elektrody przedsionkowej, a następnie oversensing elektrody komorowej - sterowanie załamkiem T). U 1 pacjenta z grupy II stwierdzono zaburzenia stymulacji elektrody przedsionkowej. Łącznie w całej grupie zaburzenia stymulacji/wyczuwania odnotowano u 23% osób, jednak u żadnej z nich nie powodowały one następstw hemodynamicznych. Wnioski: Zaburzenia pracy stymulatora we wczesnym okresie po implantacji występowały u 23% chorych bez objawów i są częstsze u pacjentów ze stymulatorami dwujamowymi. Undersensing elektrody przedsionkowej i oversensing elektrody komorowej są najczęściej stwierdzanymi nieprawidłowościami, jednak nie stanowią one zagrożenia dla życia pacjentów. Wykrycie tych zaburzeń we wczesnym okresie pozwala na zmianę parametrów stymulatora i uniknięcie kolejnej hospitalizacji. Potwierdzono jednocześnie znikomą wartość 24-godzinnego EKG metodą Holtera u pacjentów ze stymulatorami jednojamowymi

Incidence of end-stage renal disease after heart transplantation and effect of its treatment on survival

Aims: Many heart transplant recipients will develop end-stage renal disease in the post-operative course. The aim of this study was to identify the long-term incidence of end-stage renal disease, determine its risk factors, and investigate what subsequent therapy was associated with the best survival. Methods and results: A retrospective, single-centre study was performed in all adult heart transplant patients from 1984 to 2016. Risk factors for end-stage renal disease were analysed by means of multivariable regression analysis and survival by means of Kaplan–Meier. Of 685 heart transplant recipients, 71 were excluded: 64 were under 18 years of age and seven were re-transplantations. During a median follow-up of 8.6 years, 121 (19.7%) patients developed end-stage renal disease: 22 received conservative therapy, 80 were treated with dialysis (46 haemodialysis and 34 peritoneal dialysis), and 19 received a kidney transplant. Development of end-stage renal disease (examined as a time-dependent variable) inferred a hazard ratio of 6.45 (95% confidence interval 4.87–8.54, P < 0.001) for mortality. Tacrolimus-based therapy decreased, and acute kidney injury requiring renal replacement therapy increased the risk for end-stage renal disease development (hazard ratio 0.40, 95% confidence interval 0.26–0.62, P < 0.001, and hazard ratio 4.18, 95% confidence interval 2.30–7.59, P < 0.001, respectively). Kidney transplantation was associated with the best median survival compared with dialysis or conservative therapy: 6.4 vs. 2.2 vs. 0.3 years (P < 0.0001), respectively, after end-stage renal disease development. Conclusions: End-stage renal disease is a frequent complication after heart transplant and is associated with poor survival. Kidney transplantation resulted in the longest survival of patients with end-stage renal disease

The Association Between Cytomegalovirus Infection and Cardiac Allograft Vasculopathy in the Era of Antiviral Valganciclovir Prophylaxis

Background. Previous studies on the association between cytomegalovirus (CMV) infection and cardiac allograft vasculopathy (CAV) were conducted on patients transplanted in the prevalganciclovir prophylaxis era. The aim of our study is to evaluate this relation in heart transplantation (HTx) recipients treated according to current prophylactic and immunosuppressive regimens. Methods. This single-center retrospective study included all consecutive adult patients that underwent HTx between January 1, 2000, and May 31, 2018. Clinically relevant CMV infection was defined as either plasma CMV DNAemia ≥ 1000 IU/mL with/without clinical symptoms or <1000 IU/mL with symptoms. The primary endpoint was first manifestation of CAV diagnosed by coronary angiography. For statistical analysis, the cause-specific hazard regression model was applied, with clinically relevant CMV infection and any CMV infection as time-dependent variables. Results. In total, 260 patients were included in the analysis. The median (interquartile range) follow-up was 7.88 (4.21–12.04) years. During the follow-up, clinically relevant CMV infection was diagnosed in 96 (37%) patients and CAV in 149 (57%) patients. In the multivariate regression analysis, independent predictors of CAV were: number of rejection episodes (cause-specific hazard ratio [95% confidence interval]: 1.18 [1.04-1.34], P = 0.01), hypertension (1.61 [1.11-2.34], P = 0.01), treatment with mycophenolate mofetil (0.68 [0.47-0.97], P = 0.03). No significant association was observed between CMV infection and CAV, except for patients who experienced a breakthrough CMV infection (n = 24) during prophylaxis (1.94 [1.11-3.40], P = 0.02). Conclusions. In the era of contemporary immunosuppression and valganciclovir prophylaxis, a signifi

Stymulacja dwupunktowa prawej komory jako alternatywna metoda leczenia pacjentów z asynchronią lewokomorową po nieudanej implantacji elektrody lewokomorowej układu resynchronizującego

Wstęp: Stymulacja resynchronizująca serca (CRT) jest uznaną metodą leczenia wyselekcjonowanych pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca, lecz u 5-15% chorych warunki anatomiczne uniemożliwiają implantację elektrody lewokomorowej. Epikardialna implantacja wiąże się z ryzykiem powikłań okołooperacyjnych, zwiększa koszty zabiegu i jest dostępna tylko w ośrodkach, w których istnieje możliwość przeprowadzenia procedur kardiochirurgicznych. Istnieją dane świadczące, że stymulacja 2-punktowa w prawej komorze poprawia parametry hemodynamiczne w porównaniu z klasyczną stymulacją wierzchołkową, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością serca. Celem pracy była kliniczna oraz echokardiograficzna ocena osób, u których z powodów technicznych (anatomicznych bądź elektrofizjologicznych) nie zdołano implantować w pożądanym miejscu elektrody lewokomorowej przez zatokę wieńcową i u których implantowano układ stymulujący z 2-punktową stymulacją prawej komory. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 8 chorych w wieku śr. 65 &#177; 9 lat, u których ze względu na trudności techniczne implantowano układ z 2-punktową stymulacją prawej komory. Wszyscy pacjenci mieli wskazania do implantacji CRT. U 3 chorych rozpoznano kardiomiopatię pozawałową, u pozostałych 5 - idiopatyczną kardiomiopatię zastoinową. U wszystkich pacjentów występowała znacząca (IV klasa czynnościowa wg NYHA), skurczowa (śr. LVEF = 22%) niewydolność serca i znaczące zaburzenia przewodzenia międzykomorowego (śr. czas trwania zespołów QRS = 180 ms). Pacjenci otrzymali przedsionkowo-komorowy układ stymulujący z dodatkową elektrodą w drodze odpływu prawej komory oraz stymulator Stratos LV. Wyniki: U każdego z pacjentów po włączeniu 2-punktowej stymulacji prawej komory pokonanywany dystans podczas 6-minutowego marszu wydłużył się w porównaniu z testem wykonanym przy natywnej aktywacji komór, a średnia różnica pokonanego dystansu była istotna statystycznie. Stymulacja 2-punktowa w prawej komorze nie spowodowała znamiennej różnicy w średniej szerokości zespołów QRS w elektrokardiogramie rejestrowanym przed zabiegiem (aktywacja natywna) i po zabiegu (rytm stymulatorowy). W badaniu echokardigraficznym wykazano, że po zastosowaniu 2-punktowej stymulacji prawej komory wskaźnik asynchronii międzykomorowej uległ istotnemu zmniejszeniu w porównaniu z badaniem podstawowym. Znamiennie zmniejszył się wymiar skurczowy lewej komory, któremu towarzyszył istotny wzrost frakcji wyrzutowej, pojemności minutowej i wskaźnika sercowego. Wniosek: Stymulacja 2-punktowa prawej komory może być interesującą opcją terapeutyczną dla pacjentów ze wskazaniami do resynchronizacji serca i nieudaną próbą implantacji elektrody lewokomorowej

Widespread effusive volcanism on Mercury likely ended by about 3.5 Ga

Crater size–frequency analyses have shown that the largest volcanic plains deposits on Mercury were emplaced around 3.7 Ga, as determined with recent model production function chronologies for impact crater formation on that planet. To test the hypothesis that all major smooth plains on Mercury were emplaced by about that time, we determined crater size–frequency distributions for the nine next‐largest deposits, which we interpret also as volcanic. Our crater density measurements are consistent with those of the largest areas of smooth plains on the planet. Model ages based on recent crater production rate estimates for Mercury imply that the main phase of plains volcanism on Mercury had ended by ~3.5 Ga, with only small‐scale volcanism enduring beyond that time. Cessation of widespread effusive volcanism is attributable to interior cooling and contraction of the innermost planet

Author Correction: Comprehensive analysis of chromothripsis in 2,658 human cancers using whole-genome sequencing (Nature Genetics, (2020), 52, 3, (331-341), 10.1038/s41588-019-0576-7)

Correction to: Nature Genetics, published online 05 February 2020. In the published version of this paper, the members of the Pan-Cancer Analysis of Whole Genomes (PCAWG) Consortium were listed in the Supplementary Information; however, these members should have been included in the main paper. The original Article has been corrected to include the members and affiliations of the PCAWG Consortium in the main paper; the corrections have been made to the HTML version of the Article but not the PDF version. Additional corrections to affiliations have been made to the PDF and HTML versions of the original Article for consistency of information between the PCAWG list and the main paper

Author Correction: Disruption of chromatin folding domains by somatic genomic rearrangements in human cancer

Correction to: Nature Genetics https://doi.org/10.1038/s41588-019-0564-y, published online 05 February 2020