Inappropriate cardioverter-defibrillator discharge continues to be a major problem in clinical practice

Background: The purpose of this study was to determine the rate and causes of inappropriate rhythm detection, and to compare adequacy of ventricular arrhythmia detection by single-chamber and dual-chamber cardioverter-defibrillators (ICD). Methods: We evaluated 190 patients (age 57.2 ± 11.2 years) with ICD. Follow-up: 34.3 ± ± 22 months. Dual-chamber ICD was used in 54 patients. Results: We evaluated 2244 arrhythmia events recognized as of ventricular origin, including ventricular tachycardia and ventricular fibrillation. 431 events (19.2%) were recognized erroneously and resulted in an inappropriate ICD discharge. Most cases of inappropriate therapies (182 events, 42.23%) were due to atrial fibrillation or flutter. Overall, inappropriate arrhythmia detection was found in 64 (33.6%) of 190 patients. In terms of the number of affected patients, the most common cause of inappropriate ICD discharge was sinus tachycardia - 23 (12.1%) patients, followed by atrial fibrillation - 16 (8.4%) patients. Among 54 patients with dual-chamber ICD, inappropriate therapy was noted in 21 (38.8%) patients, (T wave oversensing, sinus tachycardia and atrial fibrillation etc.). No significant difference was seen in the rate of inappropriate therapy due to a rapid supraventricular rhythm between patients with single-chamber versus dual-chamber ICD. In contrast, patients with single-chamber ICD more often experienced inappropriate therapy due to atrial fibrillation (155 vs. 28 patients) and sinus tachycardia (66 vs. 9 patients). Conclusions: Despite of introduction of new generations of ICDs, the problem of inappropriate ICD discharge could not be eliminated. The major problem is distinction between supraventricular arrhythmia and ventricular tachyarrhythmia

Błędne interwencje lecznicze kardiowerterów-defibrylatorów - nadal istotny problem kliniczny

Wstęp: Jednym z ważniejszych problemów, jakie dotyczą pracy kardiowerterów-defibrylatorów (ICD), są nieadekwatne terapie. Szczególnie dotyczy to pacjentów, u których występują tachyarytmie nadkomorowe. Celem pracy było określenie częstości i przyczyn występowania zaburzeń detekcji, a także porównanie adekwatności detekcji arytmii komorowych w ICD jedno- i dwujamowych, ze szczególnym uwzględnieniem współwystępowania arytmii nadkomorowych. Metody: Analizie poddano 190 osób (36 kobiet i 154 mężczyzn, w średnim wieku 57,2 ± 11,2 roku), którym wszczepiono ICD. Średni czas obserwacji wyniósł 34,3 ± 22 miesiące. U 136 pacjentów implantowano ICD jednojamowy, u 54 - dwujamowy. Wyniki: Przeanalizowano łącznie 2233 epizody określone jako komorowe (VT, VF). Ustalono, że 431 (ok. 19,2%) epizodów było rozpoznanych nieprawidłowo i doprowadziło do nieadekwatnej reakcji ICD. Najwięcej nieadekwatnych terapii, 182 (42,23%), wystąpiło z powodu migotania bądź trzepotania przedsionków, 66 (15,31%) - tachykardii zatokowej, 66 (15,31%) - zaburzeń czucia o charakterze oversensingu sygnału innego niż załamek T, 61 (14,15%) - oversensingu fali T, 40 (9,28%) - uszkodzenia elektrody, 11 (2,56%) - slow VT, 3 (0,7%) - nieutrwalonego VT, 2 (0,46%) - częstoskurczu nadkomorowego. W grupie 190 pacjentów zaburzenia detekcji wystąpiły u 64 (ok. 33,6%) osób. Najczęstszą przyczyną nieadekwatnej terapii - pod względem liczby osób, które je doświadczyły - była tachykardia zatokowa. Zjawisko to wystąpiło u 23 (12,1%) pacjentów. Migotanie przedsionków stwierdzono u 16 (8,4%) chorych. Wśród 54 pacjentów, którym implantowano urządzenie dwujamowe, nieadekwatnych terapii doświadczyło 21 (38,8%), a najczęstszym powodem okazały się sterowanie załamkiem T, tachykardia zatokowa oraz migotanie przedsionków. Wyniki porównania odsetków osób, które doświadczyły nieadekwatnych terapii związanych z szybkimi rytmami nadkomorowymi, w grupie pacjentów z jednojamowym ICD i chorych z dwujamowym urządzeniem, wskazują na brak istotnych różnic między nimi. Natomiast w przypadku liczby epizodów znacznie więcej nieadekwatnych terapii z powodu migotania przedsionków (155 v. 28) i tachykardii zatokowej (66 v. 9) zaobserwowano w grupie osób z jednojamowym ICD. Wnioski: Przez ponad 20 lat, mimo wprowadzania kolejnych generacji urządzeń (w tym dwujamowych ICD) oraz stosowania coraz bardziej wyszukanych algorytmów analizujących sygnały pochodzące z serca, nie udało się wyeliminować zjawiska nieadekwatnych terapii. Tachykardia zatokowa oraz migotanie lub trzepotanie przedsionków stanowią największy problem dla ICD w różnicowaniu z tachyarytmiami komorowymi. Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 38-4

Artykuł oryginalnyLeczenie ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST w województwie zachodniopomorskim. Porównanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej z leczeniem trombolitycznym

Introduction: The majority of randomised studies on reperfusion in acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) show the advantage of primary percutaneous coronary intervention (PCI) over thrombolysis. However, the real world registers’ data are not so unequivocal. Aim: To evaluate the way acute STEMI is treated in West Pomerania province with emphasis on comparison of two reperfusion strategies, primary PCI vs thrombolytic therapy, in early and long-term perspective. Methods: Medical records of 961 STEMI patients treated between 1 January 2003 and 31 December 2003 were analysed. Data were collected from 3 centres with emergency cath lab availability and 15 regional sites. Long-term mortality was assessed based on regional provincial office database data. Results: 69.9% of the study group received reperfusion (44.6% primary PCI, 25.3% thrombolysis). Mean age of patients was 62 (21 to 91) years. Patients referred for PCI were younger compared to the thrombolysis group. The percentage of females was similar in both groups. The majority of patients treated with PCI or thrombolysis were admitted to the hospital between 2 and 6 hours after symptoms - 268 patients (46.4%). Seventy-nine patients (8.3%) died in the early (30-day) period. Mean age at time of death was 73 ±8 years, whereas survivors’ age was 61.5 (±12) years (pWstęp: Większość raportów z badań z randomizacją dotyczących leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction, STEMI) wykazuje przewagę leczenia pierwotną przezskórną interwencją wieńcową (percutaneous coronary intervention, PCI) nad leczeniem trombolitycznym. Rejestry real world nie są już tak jednoznaczne w ocenie obu metod leczenia. Cel: Ocena leczenia ostrego STEMI na terenie województwa zachodniopomorskiego, a szczególnie porównanie obu metod leczenia reperfuzyjnego: pierwotnej PCI i leczenia trombolitycznego w obserwacji wczesnej i odległej. Metody: Przeanalizowano dane medyczne 961 chorych ze STEMI leczonych w od 1 stycznia do 31 grudnia 2003 r. Dane pochodziły z 3 ośrodków pełniących ostry dyżur angiograficzny i 15 ośrodków regionalnych. Odległą ocenę śmiertelności uzyskano na podstawie danych terenowego banku danych przy Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie. Wyniki: Badana grupa w 69,9% była leczona metodami reperfuzyjnymi (44,6% pierwotną PCI, 25,3% trombolizą). Średni wiek chorych wynosił 62 lata (od 21 do 91 lat). Chorzy kierowani na PCI byli młodsi niż leczeni trombolitycznie. W obu grupach był podobny odsetek kobiet. Większość chorych leczonych PCI lub trombolitycznie trafiła do szpitala pomiędzy 2. a 6. godz. bólu – 268 chorych (46,4%). W trakcie obserwacji wczesnej (30-dniowej) zmarło 79 chorych (8,3%). Średni wiek zmarłych wynosił 73 lata (±8), natomiast w grupie żyjących 61,5 (±12 lat),