Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Porównanie wyników pierwotnej angioplastyki wieńcowej z implantacją stentu i optymalnej pierwotnej angioplastyki wieńcowej bez stentu w grupie nieselekcjonowanych pacjentów z ostrym zawałem serca z województwa podlaskiego. Obserwacja roczna

Wstęp: Pierwotna angioplastyka wieńcowa (PTCA) jest uznaną metodą leczenia ostrego zawału serca. W ośrodkach dysponujących odpowiednią aparaturą i doświadczoną kadrą uważa się ją za metodę z wyboru. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników leczenia pacjentów z ostrym zawałem serca za pomocą pierwotnej PTCA z implantacją stentu oraz optymalnej angioplastyki wieńcowej (POBA) bez implantacji stentu podczas miesięcznej, półrocznej i rocznej obserwacji szpitalnej. Materiał i metody: Analizą objęto 500 kolejnych pacjentów (w wieku 27&#8211;80 lat, średni wiek 59 lat) z ostrym zawałem serca, do 12 godzin od momentu wystąpienia dolegliwości, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Pierwszą grupę (I) stanowiło 260 osób, którym implantowano stent wieńcowy, zaś drugą grupę (II) 240 chorych, u których wykonano POBA. Oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem, skuteczność zabiegu, śmiertelność oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obu grupach w obserwacji szpitalnej, miesięcznej, półrocznej i rocznej. Wyniki: Skuteczność zabiegu była istotnie wyższa w grupie I (99,6% vs. 93,3%; p < 0,001). W obserwacji szpitalnej u pacjentów z grupy II częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji wieńcowej (4,6% vs. 1,4%; p = 0,046). Nie zaobserwowano istotnej różnicy w śmiertelności szpitalnej, 30-dniowej, półrocznej i rocznej pomiędzy grupami. Podczas obserwacji półrocznej i rocznej w grupie II stwierdzono częstsze nawroty dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz istotnie częściej wykonywano zabiegi rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. Wnioski: W badanej populacji chorych implantacja stentu podczas pierwotnej przezskórnej interwencji w ostrym zawale serca nie spowodowała istotnej redukcji śmiertelności podczas rocznej obserwacji, natomiast w obserwacji półrocznej i rocznej implantacja stentu przyczyniła się do istotnego zmniejszenia częstości nawrotów dławicy piersiowej wymagającej hospitalizacji oraz częstości zabiegów rewaskularyzacji tętnicy odpowiedzialnej za zawał. (Folia Cardiol. 2004; 11: 561&#8211;569

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w ostrym zawale serca u chorych na cukrzycę

Wstęp: Pierwotna interwencja wieńcowa (PCI, percutaneous coronary intervention) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia ostrego zawału serca za pomocą pierwotnej PCI u chorych na cukrzycę. Materiał i metody: Analizą objęto 485 kolejnych pacjentów (w wieku 26,5&#8211;80,1 roku, śr. 58,5 roku) z ostrym zawałem serca do 12 godzin od początku wystąpienia dolegliwości leczonych za pomocą pierwotnej PCI. Grupę badaną (I) stanowiło 79 chorych na cukrzycę, grupę kontrolną (II) -406 osób bez cukrzycy. W obu grupach oceniano skuteczność zabiegu oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obserwacji 30-dniowej. Wyniki: Śmiertelność 30-dniowa była istotnie większa u chorych na cukrzycę i wynosiła 8,8% vs. 4,2% (p < 0,05). Chorzy na cukrzycę byli starsi (62 vs. 57 lat, p < 0,001), istotnie częściej w tej grupie występowało nadciśnienie tętnicze (63,3% vs. 37,9%, p < 0,001). W grupie II znamiennie więcej było mężczyzn (78,1% vs. 59,4%, p < 0,01). Ostry zawał ściany przedniej występował w obu grupach z podobną częstością (51,9% vs. 42,4%, p = NS). Skuteczność zabiegu w grupie I i II była podobna (93,7% vs. 97,3%, p = NS). Stenty oraz blokery glikoproteiny IIb/IIIa zastosowano u podobnego odsetka chorych w obu grupach (51,8% vs. 52%, p = NS; 54,4% vs. 44,1%, p = NS). W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano istotnych różnic w częstości występowania ponownego zawału serca (1,3% vs. 1,4%, p = NS) oraz konieczności powtórnego wykonania PCI (1,2% vs. 2,7%). Wnioski: Większą śmiertelnością 30-dniową obarczone było inwazyjne leczenie zawału serca u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 341&#8211;346

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w ostrym zawale serca u chorych na cukrzycę

Wstęp: Pierwotna interwencja wieńcowa (PCI, percutaneous coronary intervention) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia ostrego zawału serca za pomocą pierwotnej PCI u chorych na cukrzycę. Materiał i metody: Analizą objęto 485 kolejnych pacjentów (w wieku 26,5&#8211;80,1 roku, śr. 58,5 roku) z ostrym zawałem serca do 12 godzin od początku wystąpienia dolegliwości leczonych za pomocą pierwotnej PCI. Grupę badaną (I) stanowiło 79 chorych na cukrzycę, grupę kontrolną (II) -406 osób bez cukrzycy. W obu grupach oceniano skuteczność zabiegu oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obserwacji 30-dniowej. Wyniki: Śmiertelność 30-dniowa była istotnie większa u chorych na cukrzycę i wynosiła 8,8% vs. 4,2% (p < 0,05). Chorzy na cukrzycę byli starsi (62 vs. 57 lat, p < 0,001), istotnie częściej w tej grupie występowało nadciśnienie tętnicze (63,3% vs. 37,9%, p < 0,001). W grupie II znamiennie więcej było mężczyzn (78,1% vs. 59,4%, p < 0,01). Ostry zawał ściany przedniej występował w obu grupach z podobną częstością (51,9% vs. 42,4%, p = NS). Skuteczność zabiegu w grupie I i II była podobna (93,7% vs. 97,3%, p = NS). Stenty oraz blokery glikoproteiny IIb/IIIa zastosowano u podobnego odsetka chorych w obu grupach (51,8% vs. 52%, p = NS; 54,4% vs. 44,1%, p = NS). W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano istotnych różnic w częstości występowania ponownego zawału serca (1,3% vs. 1,4%, p = NS) oraz konieczności powtórnego wykonania PCI (1,2% vs. 2,7%). Wnioski: Większą śmiertelnością 30-dniową obarczone było inwazyjne leczenie zawału serca u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 341&#8211;346

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Ocena wpływu czasu podawania heparyny chorym z ostrym zawałem serca przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej na przepływ w tętnicy dozawałowej

Wstęp: Pełny przepływ w tętnicy dozawałowej (TIMI 3) uzyskany przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) jest niezależnym czynnikiem rokowniczym w ostrym zawale serca (AMI). Celem niniejszego badania jest ocena wpływu czasu podawania heparyny przed pierwotną PTCA na przepływ w tętnicy dozawałowej oceniany przed wykonaniem zabiegu. Materiał i metody: Analizą objęto 273 pacjentów z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 119 osób, którym heparynę podano w izbie przyjęć szpitala rejonowego, przed transportem na zabieg pierwotnej PTCA. W grupie kontrolnej było 154 chorych, którym heparynę podano na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej w ośrodku kardiologii inwazyjnej. U wszystkich pacjentów stosowano również kwas acetylosalicylowy. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Podstawowa charakterystyka kliniczna nie różniła się istotnie między grupami. Czas transportu oraz czas od podania heparyny do zabiegu były znamiennie dłuższe u chorych z grupy badanej (p < 0,0001). Przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał był istotnie lepszy w grupie badanej (p = 0,002), skuteczność zabiegu była podobna w obu badanych grupach (97,5% vs. 97,4%). Wnioski: Wczesne podanie heparyny i kwasu acetylosalicylowego w szpitalu rejonowym u chorych z AMI transportowanych na zabieg pierwotnej PTCA poprawia przepływ w tętnicy dozawałowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 135&#8211;141