256 research outputs found
Evaluation of the effect of Noclaud® on maximum walking distance without pain in patients diagnosed with second stage peripheral artery disease according to the Fontaine classification
Introduction. Medicinal product Noclaud®, containing cilostazol, was approved in Poland on 19.03.2014 without performing a study on its effectiveness in polish population. The aim of this study was to evaluate the efficacy of Noclaud® in the therapy of intermittent claudication (the second stage according to Fontaine classification) in patients with peripheral artery disease (PAD), in whom lifestyle modifications and supervised exercise programs did not alleviate the symptoms.
Material and methods. Non-interventional, multi-center, open, post-registration observational study on Noclaud® effectiveness was conducted on 1680 patients with PAD (second stage according to the Fontaine). The assessment of Noclaud® effectiveness included changes in the initial and total claudication distances and changes in ankle-brachial index (ABI). Adverse effects were recorded.
Results. Administration of Noclaud® resulted in an increase in the initial claudication distance by 88 (95% CI: 76–100) and 125 (106–145) m after 3 and 6 months, respectively, and the total claudication distance by 121 (99–142) and 148 (119–177) m after 3 and 6 months, respectively. Also during the six minute walk test, distances increased by 64 (57–72) and 104 (93–114) m after 3 and 6 months, respectively. ABI increased by 0.04 (0.03–0.05), and the percentage of patients with ABI < 0.9 decreased significantly (from 90.3 to 72.5%; p < 0.001). However, the percentage of patients with ABI < 0.4 did not change (1.2 vs. 0.9%).
Conclusions. Medicinal product Noclaud® increases claudication distance in patients with second grade peripheral artery disease, according to the Fontaine classification. The administration of this drug has only minor effects on the ankle-brachial index
Pharmacotherapy of chronic venous disorders according to evidence-based medicine
Leczenie przewlekłej choroby żylnej łączy postępowanie zabiegowe i zachowawcze, które obejmuje leczenie uciskowe i farmakoterapię. Celem niniejszej pracy jest omówienie aktualnych zasad farmakoterapii przewlekłej choroby żylnej, obejmującej stosowanie leków flebotropowych, z których najlepiej udokumentowane korzystne działanie mają preparaty zmikronizowanej diosminy oraz trokserutyna. U chorych z obrzękami obwodowymi możliwe jest stosowanie diuretyków w skojarzeniu z lekiem flebotropowym w przypadku współwystępowania chorób nasilających nadciśnienie żylne w kończynach dolnych. Zaś lekami przyspieszającymi gojenie się owrzodzeń żylnych są preparaty zmikronizowanej diosminy, kwasu acetylosalicylowego, pentoksyfiliny, sulodeksydu i iloprostu. Dodatkowym celem farmakoterapii powinno być również zapobieganie lub przynajmniej zmniejszenie ryzyka ponownego pojawiania się owrzodzeń żylnych. Niestety żaden ze znanych leków nie ma udowodnionego działania zmniejszającego ryzyko nawrotu owrzodzeń żylnych.Treatment of chronic venous disorders combines surgical and conservative treatment, which includes compression therapy and pharmacotherapy. The purpose of this paper is to discuss the current regiment of pharmacotherapy regarding chronic venous disorders, which includes the use of venoactive drugs, of which a preparation of micronized diosmin and troxerutin have the best documented beneficial effects. In patients with peripheral edema the use of diuretics in combined therapy together with a venoactive drug can be recommended in the case of coexisting co-morbidities that increase venous pressure in the lower extremities. Medication accelerating the healing of venous ulcers include preparations of micronized diosmin, aspirin, pentoxifylline, sulodexide and iloprost. Pharmacotherapy should also prevent, or at least decrease the risk of venous ulcer recurrence. Unfortunately, as yet no known drug has a documented lowering effect on the rate of venous ulcer recurrence
Rzucawka
Rzucawka, zwana również stanem rzucawkowym,
jest stanem chorobowym charakteryzującym się
uogólnionymi drgawkami i/lub śpiączką, występującym
u kobiety ciężarnej po 20. tygodniu trwania
ciąży lub w połogu; stanu tego nie można wytłumaczyć
inną przyczyną niż ciąża. Historycznie rozpoznanie
opierano na współistnieniu nadciśnienia, białkomoczu
i innych objawów stanu przedrzucawkowego.
W ostatnich latach opisano jednak występowanie
atypowych postaci rzucawki, w których nie
stwierdza się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego
czy białkomoczu, a drgawki występują przed
końcem 20. tygodnia ciąży lub powyżej drugiej doby
połogu.
Etiopatogeneza rzucawki, podobnie jak stanu przedrzucawkowego,
nie jest w pełni poznana. Jej kluczowy
element stanowi patologiczna odpowiedź naczyń
krwionośnych, w szczególności naczyń mózgowych,
prowadząca do obrzęku mózgu (okolice płata potylicznego)
i wyzwolenia aktywności drgawkowej.
Klasycznym lekiem stosowanym w celu opanowania
drgawek rzucawkowych jest siarczan magnezu.
Jednakże tylko zakończenie ciąży pozwala w większości
przypadków na szybkie ustąpienie objawów.
Rzucawka jest nie tylko stanem zagrożenia życia
dla matki, ale również wiąże się ze znacznym ryzykiem
dla płodu
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej w profilaktyce choroby wrzodowej u chorych leczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi
Celem badania jest ocena skuteczności łącznego
stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych
(NLPZ) i IPP w zapobieganiu występowaniu
dolegliwości w nadbrzuszu i profilaktyce choroby
wrzodowej w codziennej praktyce klinicznej.
W badaniu o charakterze ankietowym uczestniczyło
12 705 pacjentów (51,3% kobiet) leczonych długotrwale
NLPZ i stosujących IPP w profilaktyce choroby
wrzodowej; 96,5% badanych było obciążonych
wcześniejszym wywiadem choroby wrzodowej lub
przebytego epizodu krwawienia z górnego odcinka
przewodu pokarmowego; 45,3% pacjentów paliło
papierosy. Przyczyną długotrwałego stosowania
NLPZ u 71,3% badanych były zmiany zwyrodnieniowe
kręgosłupa lub dyskopatia. Najczęściej stosowanymi
IPP był pantoprazol (52,1%) i omeprazol
(41,0%); 69,2% badanych deklarowało codzienne
stosowanie IPP. U 77,4% badanych stosowanie IPP
skutecznie zapobiegało występowaniu dolegliwości
w nadbrzuszu. U 21,9% badanych leki te istotnie
łagodziły dolegliwości, a tylko w opinii 0,7% badanych stosowanie tych leków (codziennie przez
22,2%) jedynie w niewielkim stopniu łagodzi dolegliwości
w nadbrzuszu.
Na wizytę kontrolną (po 4 ± 1 tyg.) zgłosiło się
98,8% pacjentów. W tym okresie krwawienie
z górnego odcinka przewodu pokarmowego wystąpiło
u 0,25% badanych. U 5,78% badanych
wykonano endoskopię, stwierdzając u 11,43%
z nich czynną chorobę wrzodową (0,66% całej
grupy). Stosowanie IPP codziennie wiązało się
ze zmniejszeniem ryzyka krwawienia z górnego
odcinka przewodu pokarmowego (OR = 0,229)
i wystąpienia czynnej choroby wrzodowej (OR
= 0,292) w odniesieniu do pacjentów nieprzyjmujących
leków codziennie (w grupie z wykonaną
endoskopią).
Nieregularne stosowanie IPP u pacjentów leczonych
NLPZ zmniejsza skuteczność tych leków
w zapobieganiu występowania dolegliwości w nadbrzuszu
i profilaktyce choroby wrzodowej
Diagnostyka ultrasonograficzna nadciśnienia naczyniowo-nerkowego
Ultrasonografia doplerowska jest jedną z podstawowych
metod wykrywania zwężenia tętnicy nerkowej w diagnostyce
wtórnych przyczyn nadciśnienia tętniczego. Podstawą
rozpoznania zwężenia tętnicy nerkowej są kryteria
poza- i wewnątrznerkowe. Kryteria pozanerkowe
obejmują przyspieszenie szczytowego przepływu skurczowego
(PSV, peak systolic velocity) nad miejscem
zwężenia pnia tętnicy nerkowej powyżej 1,8 (2,0) m/s
oraz wartość współczynnika nerkowo-aortalnego (RAR,
renal-aortic ratio) przekraczającą 3,5. Ich ocena jest
możliwa tylko przy dobrej wizualizacji pnia tętnicy nerkowej,
co nie zawsze się udaje, z takich względów jak
znaczna otyłość pacjenta, obecność gazu w pętlach jelit
czy niemożność dłuższego utrzymania powietrza na
wdechu. Z powodu wymienionych ograniczeń zaczęto
stosować kryteria wewnątrznerkowe charakteryzujące
„małe-leniwe” spektrum przepływu za istotnym zwężeniem.
Do tych kryteriów należą wydłużony czas akceleracji
ponad 70 ms, obniżona wartość wskaźnika akceleracji
poniżej 3,0 m/s2, zniesienie szczytu wczesnoskurczowego,
obniżenie współczynnika oporowości (RI, resistive
index) poniżej 0,45 lub różnica wartości RI między
nerkami lewą i prawą przekraczająca 0,05.
Zastosowanie powyższych kryteriów łącznie lub oddzielnie
pozwala na rozpoznanie ponad 60–70% zwężeń tętnicy
nerkowej z czułością i swoistością nieprzekraczającą
90%, jeśli badanie wykonuje doświadczony ultrasonografista.
Wprowadzenie ultrasonograficznych środków kontrastowych i obrazowania harmonicznego poprawiło wizualizację
pni tętnic nerkowych oraz zwiększyło cenę
badania, ale nie spowodowało istotnego przełomu. W obrazowaniu
tętnic ponadliczbowych i dodatkowych ultrasonografia
doplerowska wciąż ustępuje angiografii metodą
tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego
Co nowego do praktyki klinicznej wniosły ostatnie badania nad CERA?
Preparat CERA jest najdłużej działającym lekiem
z grupy czynników stymulujących erytropoezę
(ESA). Ten nowy agonista receptora erytropoetynowego
został wytworzony poprzez sprzężenie
łańcucha epoetyny-b z kwasem metoksy-polietyleno-
-glikobursztynylo-butylowym. Charakteryzuje się
50–100-krotnie mniejszym niż epoetin-b powinowactwem
do receptora erytropoetyny i bardzo długim
czasem półtrwania, wynoszącym niezależnie
od drogi podania około 130 godzin. Taki profil farmakokinetyczny
preparatu CERA umożliwia podawanie
tego leku jeden raz w miesiącu, co oznacza
zmniejszenie liczby ukłuć i uciążliwości leczenia niedokrwistości
nefrogennej przynajmniej u pacjentów
dializowanych otrzewnowo i niedializowanych.
Preparat CERA, podobnie jak inne preparaty ESA,
zapewnia wysoką skuteczność w leczeniu niedokrwistości
u chorych z przewlekłą chorobą nerek.
Ostatnio przeprowadzone badania wskazują, że preparat
CERA zapewnia większą niż inne ESA stabilność
stężenia hemoglobiny, pozwalając na rzadsze
korekty dawkowania preparatu i oszczędność czasu
poświęconego leczeniu niedokrwistości. Tym samym
leczenie niedokrwistości staje się coraz prostsze
dla nefrologów.
Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 3, 284–28
Primary Hyperparathyroidism in Patients with Multiple Endocrine Neoplasia Type 1
Primary hyperparathyroidism may occur as a part of an inherited syndrome in a combination with pancreatic endocrine tumours and/or pituitary adenoma, which is classified as Multiple Endocrine Neoplasia type 1 (MEN-1). This syndrome is caused by a germline mutation in MEN-1 gene encoding a tumour-suppressor protein, menin. Primary hyperparathyroidism is the most frequent clinical presentation of MEN-1, which usually appears in the second decade of life as an asymptomatic hypercalcemia and progresses through the next decades. The most frequent clinical presentation of MEN-1-associated primary hyperparathyroidism is bone demineralisation and recurrent kidney stones rarely followed by chronic kidney disease. The aim of this paper is to present the pathomechanism, screening procedures, diagnosis, and management of primary hyperparathyroidism in the MEN-1 syndrome. It also summarises the recent advances in the pharmacological therapy with a new group of drugs—calcimimetics
Very aggressive gastric adenocarcinoma with rare osteoclast — like giant cells: a case report and review of the literature
Extraskeletal carcinomas with osteoclast-like giant cells (OGC) constitute a rare type of malignant tumors, usually located in the pancreas, gall bladder, breast and kidney. Histologically they are characterized by the presence of multinucleated giant cells that resemble osteoclasts mixed with poorly differentiated adenocarcinoma cells. This paper reports a case of primary gastric adenocarcinoma with osteoclast-like giant cells in a 75-year-old woman who suffered from epigastric pain, nausea, vomiting and weight loss. Histological examination of the tissue obtained during initial surgery (subtotal palliative Billroth II resection) revealed poorly differentiated adenocarcinoma with an infiltrate of osteoclast-like giant cells and no EBV immunostaining (non-lymphoepithelioma-like carcinoma, stage pT4aN3a). The tumor progressed rapidly with extensive perigastric involvement, infiltration of the paraaortic lymph nodes and the head of the pancreas. Poor general condition (WHO 3) prevented postoperative chemotherapy. The patient died 5 months after surgery due to rapid relapse. There is still a lack of knowledge to determine the prognosis for patients with OGC carcinomas. In this study, we report a case of gastric adenocarcinoma with OGC and review the previously published literature clinical and pathologic data on this rare neoplasm
The use of Hericium erinaceus and Trametes versicolor extracts in supportive treatment in oncology
Substances available in nature with potential therapeutic effects are the subject of research that raises tremendous hopes for new challenges in medicine. Fungi are the most common organisms in the ecosystem and the most interesting in this respect. This review discusses two species of edible fungi, used for centuries in Eastern natural medicine, with the best-documented effect – Hericium erinaceus (He) and Trametes versicolor (Tv). The results of in vivo and in vitro studies conducted on mice and human cell lines demonstrate immunomodulatory, potentially, anticancer, antiinflammatory and neuroregenerative effects of substances isolated from these fungi. The substances contained in the extracts of He and Tv seem to have immunomodulatory effects that may support chemotherapy. The use of these extracts is justified stronger than the other supportive treatments based on supplements
Lipokalina związana z żelatynazą neutrofilów jako marker ostrego uszkodzenia nerek u chorych onkologicznych leczonych cisplatyną
Cisplatin is a widely used chemotherapeutic agent in the treatment of solid tumours. Its main side effect, limiting the use of higher doses, is nephrotoxicity manifested by acute kidney injury (AKI). Monitoring of kidney function and AKI detection during the treatment with cisplatin requires a serial measurements of serum creatinine, with estimation of glomerular filtration rate. This method allows the detection of AKI with a 24–48 hour delay, when glomerular filtration rate is significantly decreased. Research conducted in recent years has indicated a group of potential so-called morphological markers of kidney damage that allow earlier detection of AKI, also with subclinical manifestation (without a significant increase in serum creatinine). This is following cardiac surgery and after administration of contrast agents. The best characterised of these markers is neutrophil gelatinase-associated lipocalin (NGAL). It is a protein physiologically existing in the granules of neutrophils, bone marrow, lung, stomach, small and large intestines, pancreas and kidney. Its expression increases in the course of renal epithelial damage. Studies have demonstrated the utility of NGAL assessed in both serum and urine in the diagnosis of ischemic AKI. So far, studies of cancer patients treated with cisplatin did not confirm the usefulness of NGAL determination in serum, but demonstrated that its urine measurements enable earlier diagnosis of AKI than the routine serum creatinine assessment. This paper is a systematic review of these studies.Cisplatyna jest powszechnie stosowanym chemioterapeutykiem w terapii nowotworów litych. Jej głównym działaniem niepożądanym, ograniczającym możliwość stosowania większych dawek, jest nefrotoksyczność, prowadząca do ostrego uszkodzenia nerek (Acute Kidney Injury — AKI). W celu monitorowania funkcji nerek oraz wykrycia AKI w trakcie terapii cisplatyną wykonuje się seryjne oznaczenia kreatyniny w surowicy, na podstawie których jest wyznaczana wielkość filtracji kłębuszkowej. Metoda ta pozwala na wykrycie AKI z 24–48-godzinnym opóźnieniem, przy znacznym zmniejszeniu filtracji kłębuszkowej. Prowadzone w ostatnich latach badania wyłoniły grupę potencjalnych tak zwanych morfologicznych markerów, które pozwalają na wcześniejsze wykrycie uszkodzenia nerek, również przebiegającego subklinicznie (bez istotnego wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy), po zabiegach kardiochirurgicznych i po podaniu środków cieniujących. Najlepiej poznanym z tych markerów jest lipokalina związana z żelatynazą neutrofilów (neutrophile gelatinase asociated lipocalin — NGAL). Jest to białko, które w warunkach fizjologicznych występuje w ziarnistościach neutrofilów, szpiku kostnym, płucach, żołądku, jelicie cienkim i grubym, trzustce oraz nerkach, a w przebiegu uszkodzenia nabłonka cewki nerkowej dochodzi do wzrostu jego ekspresji. Przeprowadzone badania wykazały użyteczność oznaczeń NGAL zarówno w surowicy, jak i w moczu w diagnostyce wczesnego uszkodzenia nerek o etiologii niedokrwiennej. Dotychczas przeprowadzone badania wśród chorych onkologicznych leczonych cisplatyną nie potwierdziły użyteczności oznaczeń NGAL w surowicy, natomiast oznaczenia w moczu pozwalały wykryć AKI znacznie wcześniej niż standardowe oznaczenia kreatyniny w surowicy. Niniejsza praca stanowi przegląd systematyczny tych badań.
- …