Pharmacotherapy of chronic venous disorders according to evidence-based medicine

Leczenie przewlekłej choroby żylnej łączy postępowanie zabiegowe i zachowawcze, które obejmuje leczenie uciskowe i farmakoterapię. Celem niniejszej pracy jest omówienie aktualnych zasad farmakoterapii przewlekłej choroby żylnej, obej­mującej stosowanie leków flebotropowych, z których najlepiej udokumentowane korzystne działanie mają preparaty zmikronizowanej diosminy oraz trokserutyna. U chorych z obrzękami obwodowymi możliwe jest stosowanie diuretyków w skojarzeniu z lekiem flebotropowym w przypadku współwystępowania chorób nasilających nadciśnienie żylne w kończynach dolnych. Zaś lekami przyspieszającymi gojenie się owrzodzeń żylnych są preparaty zmikronizowanej diosminy, kwasu acetylosalicylowego, pentoksyfiliny, sulodeksydu i iloprostu. Dodatkowym celem farmakoterapii powinno być również zapobieganie lub przy­najmniej zmniejszenie ryzyka ponownego pojawiania się owrzodzeń żylnych. Niestety żaden ze znanych leków nie ma udowodnionego działania zmniejszającego ryzyko nawrotu owrzodzeń żylnych.Treatment of chronic venous disorders combines surgical and conservative treatment, which includes compression therapy and pharmacotherapy. The purpose of this paper is to discuss the current regiment of pharmacotherapy regarding chronic venous disorders, which includes the use of venoactive drugs, of which a preparation of micronized diosmin and troxerutin have the best documented beneficial effects. In patients with peripheral edema the use of diu­retics in combined therapy together with a venoactive drug can be recommended in the case of coexisting co-morbidities that increase venous pressure in the lower extremities. Medication accelerating the healing of venous ulcers include preparations of micronized diosmin, aspirin, pentoxifylline, sulodexide and iloprost. Pharmacotherapy should also prevent, or at least decrease the risk of venous ulcer recurrence. Unfortu­nately, as yet no known drug has a documented lowering effect on the rate of venous ulcer recurrence

Rzucawka

Rzucawka, zwana również stanem rzucawkowym, jest stanem chorobowym charakteryzującym się uogólnionymi drgawkami i/lub śpiączką, występującym u kobiety ciężarnej po 20. tygodniu trwania ciąży lub w połogu; stanu tego nie można wytłumaczyć inną przyczyną niż ciąża. Historycznie rozpoznanie opierano na współistnieniu nadciśnienia, białkomoczu i innych objawów stanu przedrzucawkowego. W ostatnich latach opisano jednak występowanie atypowych postaci rzucawki, w których nie stwierdza się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego czy białkomoczu, a drgawki występują przed końcem 20. tygodnia ciąży lub powyżej drugiej doby połogu. Etiopatogeneza rzucawki, podobnie jak stanu przedrzucawkowego, nie jest w pełni poznana. Jej kluczowy element stanowi patologiczna odpowiedź naczyń krwionośnych, w szczególności naczyń mózgowych, prowadząca do obrzęku mózgu (okolice płata potylicznego) i wyzwolenia aktywności drgawkowej. Klasycznym lekiem stosowanym w celu opanowania drgawek rzucawkowych jest siarczan magnezu. Jednakże tylko zakończenie ciąży pozwala w większości przypadków na szybkie ustąpienie objawów. Rzucawka jest nie tylko stanem zagrożenia życia dla matki, ale również wiąże się ze znacznym ryzykiem dla płodu

Stosowanie inhibitorów pompy protonowej w profilaktyce choroby wrzodowej u chorych leczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi

Celem badania jest ocena skuteczności łącznego stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i IPP w zapobieganiu występowaniu dolegliwości w nadbrzuszu i profilaktyce choroby wrzodowej w codziennej praktyce klinicznej. W badaniu o charakterze ankietowym uczestniczyło 12 705 pacjentów (51,3% kobiet) leczonych długotrwale NLPZ i stosujących IPP w profilaktyce choroby wrzodowej; 96,5% badanych było obciążonych wcześniejszym wywiadem choroby wrzodowej lub przebytego epizodu krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego; 45,3% pacjentów paliło papierosy. Przyczyną długotrwałego stosowania NLPZ u 71,3% badanych były zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lub dyskopatia. Najczęściej stosowanymi IPP był pantoprazol (52,1%) i omeprazol (41,0%); 69,2% badanych deklarowało codzienne stosowanie IPP. U 77,4% badanych stosowanie IPP skutecznie zapobiegało występowaniu dolegliwości w nadbrzuszu. U 21,9% badanych leki te istotnie łagodziły dolegliwości, a tylko w opinii 0,7% badanych stosowanie tych leków (codziennie przez 22,2%) jedynie w niewielkim stopniu łagodzi dolegliwości w nadbrzuszu. Na wizytę kontrolną (po 4 ± 1 tyg.) zgłosiło się 98,8% pacjentów. W tym okresie krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego wystąpiło u 0,25% badanych. U 5,78% badanych wykonano endoskopię, stwierdzając u 11,43% z nich czynną chorobę wrzodową (0,66% całej grupy). Stosowanie IPP codziennie wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego (OR = 0,229) i wystąpienia czynnej choroby wrzodowej (OR = 0,292) w odniesieniu do pacjentów nieprzyjmujących leków codziennie (w grupie z wykonaną endoskopią). Nieregularne stosowanie IPP u pacjentów leczonych NLPZ zmniejsza skuteczność tych leków w zapobieganiu występowania dolegliwości w nadbrzuszu i profilaktyce choroby wrzodowej

Diagnostyka ultrasonograficzna nadciśnienia naczyniowo-nerkowego

Ultrasonografia doplerowska jest jedną z podstawowych metod wykrywania zwężenia tętnicy nerkowej w diagnostyce wtórnych przyczyn nadciśnienia tętniczego. Podstawą rozpoznania zwężenia tętnicy nerkowej są kryteria poza- i wewnątrznerkowe. Kryteria pozanerkowe obejmują przyspieszenie szczytowego przepływu skurczowego (PSV, peak systolic velocity) nad miejscem zwężenia pnia tętnicy nerkowej powyżej 1,8 (2,0) m/s oraz wartość współczynnika nerkowo-aortalnego (RAR, renal-aortic ratio) przekraczającą 3,5. Ich ocena jest możliwa tylko przy dobrej wizualizacji pnia tętnicy nerkowej, co nie zawsze się udaje, z takich względów jak znaczna otyłość pacjenta, obecność gazu w pętlach jelit czy niemożność dłuższego utrzymania powietrza na wdechu. Z powodu wymienionych ograniczeń zaczęto stosować kryteria wewnątrznerkowe charakteryzujące „małe-leniwe” spektrum przepływu za istotnym zwężeniem. Do tych kryteriów należą wydłużony czas akceleracji ponad 70 ms, obniżona wartość wskaźnika akceleracji poniżej 3,0 m/s2, zniesienie szczytu wczesnoskurczowego, obniżenie współczynnika oporowości (RI, resistive index) poniżej 0,45 lub różnica wartości RI między nerkami lewą i prawą przekraczająca 0,05. Zastosowanie powyższych kryteriów łącznie lub oddzielnie pozwala na rozpoznanie ponad 60–70% zwężeń tętnicy nerkowej z czułością i swoistością nieprzekraczającą 90%, jeśli badanie wykonuje doświadczony ultrasonografista. Wprowadzenie ultrasonograficznych środków kontrastowych i obrazowania harmonicznego poprawiło wizualizację pni tętnic nerkowych oraz zwiększyło cenę badania, ale nie spowodowało istotnego przełomu. W obrazowaniu tętnic ponadliczbowych i dodatkowych ultrasonografia doplerowska wciąż ustępuje angiografii metodą tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego

Co nowego do praktyki klinicznej wniosły ostatnie badania nad CERA?

Preparat CERA jest najdłużej działającym lekiem z grupy czynników stymulujących erytropoezę (ESA). Ten nowy agonista receptora erytropoetynowego został wytworzony poprzez sprzężenie łańcucha epoetyny-b z kwasem metoksy-polietyleno- -glikobursztynylo-butylowym. Charakteryzuje się 50–100-krotnie mniejszym niż epoetin-b powinowactwem do receptora erytropoetyny i bardzo długim czasem półtrwania, wynoszącym niezależnie od drogi podania około 130 godzin. Taki profil farmakokinetyczny preparatu CERA umożliwia podawanie tego leku jeden raz w miesiącu, co oznacza zmniejszenie liczby ukłuć i uciążliwości leczenia niedokrwistości nefrogennej przynajmniej u pacjentów dializowanych otrzewnowo i niedializowanych. Preparat CERA, podobnie jak inne preparaty ESA, zapewnia wysoką skuteczność w leczeniu niedokrwistości u chorych z przewlekłą chorobą nerek. Ostatnio przeprowadzone badania wskazują, że preparat CERA zapewnia większą niż inne ESA stabilność stężenia hemoglobiny, pozwalając na rzadsze korekty dawkowania preparatu i oszczędność czasu poświęconego leczeniu niedokrwistości. Tym samym leczenie niedokrwistości staje się coraz prostsze dla nefrologów. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 3, 284–28

Primary Hyperparathyroidism in Patients with Multiple Endocrine Neoplasia Type 1

Primary hyperparathyroidism may occur as a part of an inherited syndrome in a combination with pancreatic endocrine tumours and/or pituitary adenoma, which is classified as Multiple Endocrine Neoplasia type 1 (MEN-1). This syndrome is caused by a germline mutation in MEN-1 gene encoding a tumour-suppressor protein, menin. Primary hyperparathyroidism is the most frequent clinical presentation of MEN-1, which usually appears in the second decade of life as an asymptomatic hypercalcemia and progresses through the next decades. The most frequent clinical presentation of MEN-1-associated primary hyperparathyroidism is bone demineralisation and recurrent kidney stones rarely followed by chronic kidney disease. The aim of this paper is to present the pathomechanism, screening procedures, diagnosis, and management of primary hyperparathyroidism in the MEN-1 syndrome. It also summarises the recent advances in the pharmacological therapy with a new group of drugs—calcimimetics

Very aggressive gastric adenocarcinoma with rare osteoclast — like giant cells: a case report and review of the literature

Extraskeletal carcinomas with osteoclast-like giant cells (OGC) constitute a rare type of malignant tumors, usually located in the pancreas, gall bladder, breast and kidney. Histologically they are characterized by the presence of mul­tinucleated giant cells that resemble osteoclasts mixed with poorly differentiated adenocarcinoma cells. This paper reports a case of primary gastric adenocarcinoma with osteoclast-like giant cells in a 75-year-old woman who suffered from epigastric pain, nausea, vomiting and weight loss. Histological examination of the tissue obtained during initial surgery (subtotal palliative Billroth II resection) revealed poorly differentiated adenocarcinoma with an infiltrate of osteoclast-like giant cells and no EBV immunostaining (non-lymphoepithelioma-like carcinoma, stage pT4aN3a). The tumor progressed rapidly with extensive perigastric involvement, infiltration of the paraaortic lymph nodes and the head of the pancreas. Poor general condition (WHO 3) prevented postoperative chemotherapy. The patient died 5 months after surgery due to rapid relapse. There is still a lack of knowledge to determine the prognosis for patients with OGC carcinomas. In this study, we report a case of gastric adenocarcinoma with OGC and review the previously published literature clinical and pathologic data on this rare neoplasm

The use of Hericium erinaceus and Trametes versicolor extracts in supportive treatment in oncology

Substances available in nature with potential therapeutic effects are the subject of research that raises tremendous hopes for new challenges in medicine. Fungi are the most common organisms in the ecosystem and the most interesting in this respect. This review discusses two species of edible fungi, used for centuries in Eastern natural medicine, with the best-documented effect – Hericium erinaceus (He) and Trametes versicolor (Tv). The results of in vivo and in vitro studies conducted on mice and human cell lines demonstrate immunomodulatory, potentially, anticancer, antiinflammatory and neuroregenerative effects of substances isolated from these fungi. The substances contained in the extracts of He and Tv seem to have immunomodulatory effects that may support chemotherapy. The use of these extracts is justified stronger than the other supportive treatments based on supplements

Lipokalina związana z żelatynazą neutrofilów jako marker ostrego uszkodzenia nerek u chorych onkologicznych leczonych cisplatyną

Cisplatin is a widely used chemotherapeutic agent in the treatment of solid tumours. Its main side effect, limiting the use of higher doses, is nephrotoxicity manifested by acute kidney injury (AKI). Monitoring of kidney function and AKI detection during the treatment with cisplatin requires a serial measurements of serum creatinine, with estimation of glomerular filtration rate. This method allows the detection of AKI with a 24–48 hour delay, when glomerular filtration rate is significantly decreased. Research conducted in recent years has indicated a group of potential so-called morphological markers of kidney damage that allow earlier detection of AKI, also with subclinical manifestation (without a significant increase in serum creatinine). This is following cardiac surgery and after administration of contrast agents. The best characterised of these markers is neutrophil gelatinase-associated lipocalin (NGAL). It is a protein physiologically existing in the granules of neutrophils, bone marrow, lung, stomach, small and large intestines, pancreas and kidney. Its expression increases in the course of renal epithelial damage. Studies have demonstrated the utility of NGAL assessed in both serum and urine in the diagnosis of ischemic AKI. So far, studies of cancer patients treated with cisplatin did not confirm the usefulness of NGAL determination in serum, but demonstrated that its urine measurements enable earlier diagnosis of AKI than the routine serum creatinine assessment. This paper is a systematic review of these studies.Cisplatyna jest powszechnie stosowanym chemioterapeutykiem w terapii nowotworów litych. Jej głównym działaniem niepożądanym, ograniczającym możliwość stosowania większych dawek, jest nefrotoksyczność, prowadząca do ostrego uszkodzenia nerek (Acute Kidney Injury — AKI). W celu monitorowania funkcji nerek oraz wykrycia AKI w trakcie terapii cisplatyną wykonuje się seryjne oznaczenia kreatyniny w surowicy, na podstawie których jest wyznaczana wielkość filtracji kłębuszkowej. Metoda ta pozwala na wykrycie AKI z 24–48-godzinnym opóźnieniem, przy znacznym zmniejszeniu filtracji kłębuszkowej. Prowadzone w ostatnich latach badania wyłoniły grupę potencjalnych tak zwanych morfologicznych markerów, które pozwalają na wcześniejsze wykrycie uszkodzenia nerek, również przebiegającego subklinicznie (bez istotnego wzrostu stężenia kreatyniny w surowicy), po zabiegach kardiochirurgicznych i po podaniu środków cieniujących. Najlepiej poznanym z tych markerów jest lipokalina związana z żelatynazą neutrofilów (neutrophile gelatinase asociated lipocalin — NGAL). Jest to białko, które w warunkach fizjologicznych występuje w ziarnistościach neutrofilów, szpiku kostnym, płucach, żołądku, jelicie cienkim i grubym, trzustce oraz nerkach, a w przebiegu uszkodzenia nabłonka cewki nerkowej dochodzi do wzrostu jego ekspresji. Przeprowadzone badania wykazały użyteczność oznaczeń NGAL zarówno w surowicy, jak i w moczu w diagnostyce wczesnego uszkodzenia nerek o etiologii niedokrwiennej. Dotychczas przeprowadzone badania wśród chorych onkologicznych leczonych cisplatyną nie potwierdziły użyteczności oznaczeń NGAL w surowicy, natomiast oznaczenia w moczu pozwalały wykryć AKI znacznie wcześniej niż standardowe oznaczenia kreatyniny w surowicy. Niniejsza praca stanowi przegląd systematyczny tych badań.

Wyciąg z ruszczyka kolczastego w leczeniu przewlekłej choroby żylnej

Treatment of chronic venous disorders combines conservative treatment, which includes compression therapy and use of pharmacotherapy, and surgical procedures. Venoactive drugs are recommended for all stages of chronic venous disorders. One of the most commonly used venoactive drugs are extracts from butcher's broom (Ruscus aculeatus). They contain saponins sterols: ruscogenin and neoruscogenin that reduce vascular permeability, exhibit anti-inflammatory, vasoconstrictor, and anticoagulants actions, and inhibit the activity of elastase damaging the elastin fibers. Preparations containing Ruscus aculeatus extract used to reduce the severity of chronic pain, cramps, heaviness of the legs and paresthesias, as well as reduce the residual venous volume of the lower extremities (0.7 ml/100 ml), leading to a decrease in calf (by 7.3 mm) and ankle circumferences (by 11.7 mm) and the reduction of the lower limb edema in patients with chronic venous disorders. A comparable effect of preparations containing diosmin and butcher's broom extract, on the healing process of venous ulcers was recently showed in an observational study. The efficacy of formulations containing extracts of Ruscus aculeatus in alleviating symptoms of chronic venous disorders has been confirmed in a randomized trial with the placeboLeczenie przewlekłej choroby żylnej łączy postępowanie zachowawcze, które obejmuje terapię uciskową i stosowanie leków flebotropowych, oraz procedury zabiegowe. Leki flebotropowe są zalecane we wszystkich stadiach przewlekłej choroby żylnej. Jednym z najczęściej stosowanych leków flebotropowych są wyciągi z ruszczyka kolczastego. Zawarte w nich saponiny sterolowe: ruskogenina i neoruskogenina zmniejszają przepuszczalność naczyń, wykazują działanie przeciwzapalne, naczyniozwężające, a także przeciwkrzepliwe oraz hamują aktywność elastazy uszkadzającej włókna elastynowe. Preparaty zawierające wyciąg z ruszczyka stosowane przewlekle zmniejszają nasilenie bólu, skurczów, uczucia ciężkości nóg i parestezji, jak również zmniejszają objętość krwi żylnej zalegającej w kończynach dolnych (o 0,7 ml/100 ml), prowadząc do zmniejszenia obwodu łydki (o 7,3 mm) i w kostce (o 11,7 mm) oraz redukcji obrzęków u pacjentów z przewlekłą chorobą żylną. Ostatnio w badaniu obserwacyjnym wykazano również, porównywalny wpływ preparatów zawierających diosminę i wyciąg z ruszczyka kolczastego na proces gojenia się owrzodzeń żylnych. Skuteczność preparatów zawierających wyciągi z ruszczyka kolczastego w łagodzeniu objawów przewlekłej choroby żylnej została potwierdzona w badaniach randomizowanych z zastosowaniem placebo