Ocena zgodności z wytycznymi leczenia stosowanego w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych u hospitalizowanych chorych z migotaniem przedsionków

Introduction. Atrial fibrillation (AF) is the most common supraventricular arrhythmia. It results in an increased frequency of thromboembolic complications and a higher death rate. The frequency of arrhythmia is steadily increasing, and a sustained growth in the number of patients with AF can be expected in the coming years. Thromboembolic episodes are the most serious complications of AF. Anticoagulant treatment, based on recommendations, is considered to be the priority action in patients with AF. The aim of this paper is to evaluate compliance with guidelines for the prevention of thrombosis, recommended on discharge, in patients with non-valvular AF, who were hospitalised in a cardiology ward. Methods and materials. 4,099 patients with non-valvular AF, who had been hospitalised and discharged from a cardiology ward between 2004 and 2012, were subject to a retrospective analysis. We assessed the risk of thromboembolic (via CHADS2 score) and haemorrhagic (via HAS-BLED score) complications, as well as data on comorbid conditions and the recommended anticoagulant prevention. The compliance of the prevention of thromboembolic complications with the guidelines was assessed according to the applied anticoagulant and antiplatelet treatment in particular groups of thromboembolism risk. Results. The average age of the examined group was 70.6 (± 10.9) years. AF co-existed most frequently with the following diseases: hypertension (74.8%), ischaemic heart disease (56.7%), and heart failure (54.8%). A low risk of thromboembolic complications was reported in 7.2% of patients, whereas 25.4% were rated as moderate risk, and 67.4% as high thromboembolic risk. A high risk of bleeding was reported in 34.6% of patients. In the prevention of thromboembolic complications, an oral anticoagulant, in monotherapy or in combination with antiplatelet drugs, was recommended for 64% of patients on discharge. According to the guidelines, 66.9% of patients from the examined group qualified for the prevention of thromboembolic complications: 62.4% of those with a high risk of stroke, 86% of those with a moderate risk, and 41.1% of those without stroke risk factors. The highest percentage of patients treated pursuant to the guidelines in the chosen clinical situations was to be seen among patients after a thromboembolic episode (70.8%). We found that in 73.8% of patients aged 65–74, and in 55.2% of patients over the age of 80, anticoagulant prevention was applied in accordance with the guidelines. Conclusions. On discharge from hospital, nearly two-thirds of patients with AF were subjected to the prevention of thromboembolic complications in accordance with the guidelines. Most often they belonged to the group of moderate risk, and least often to the group without thromboembolic risk factors. A high percentage of patients treated in line with the guidelines was seen in the patients who recovered from a thromboembolic episode. The percentage of patients with AF who were subjected to anticoagulant treatment in accordance with the guidelines decreased with age.Wstęp. Migotanie przedsionków (AF) to najczęstsza arytmia nadkomorowa, a jej następstwami są zwiększona zapa­dalność na powikłania zakrzepowo-zatorowe i wyższe wskaźniki umieralności. Częstość występowania zaburzeń rytmu serca jest coraz większa i oczekuje się również stałego wzrostu liczby chorych z AF. Epizody zakrzepowo-zatorowe są najpoważniejszymi powikłaniami AF, a za najistotniejsze postępowanie w tej grupie pacjentów uważa się leczenie przeciwzakrzepowe zgodne z aktualnymi wytycznymi. Badanie przeprowadzono w celu oceny zgodności z wytycznymi prewencyjnego leczenia przeciwzakrzepowego zaleconego w wypisie ze szpitala chorym z niezastawkowym AF, których hospitalizowano na oddziale kardiologii. Materiał i metody. Do retrospektywnej analizy włączono 4099 chorych z niezastawkowym AF, których wypisano z oddziału kardiologicznego po hospitalizacji w latach 2004–2012. Oceniono ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych (skala CHADS2) i krwotocznych (skala HAS-BLED), a także dane dotyczące chorób współistniejących oraz zalecanego w ramach prewencji leczenia przeciwzakrzepowego. Zgodność z wytycznymi w zakresie zapobiegania powikłaniom zakrzepowo-zatorowym oceniono, analizując zastosowane antykoagulanty i leki przeciwpłytkowe w grupach chorych obciążonych ryzykiem zakrzepowo-zatorowym o różnym poziomie. Wyniki. Średni wiek w badanej grupie wynosił 70,6 (± 10,9) roku. U chorych z AF występowały następujące choroby współistniejące: nadciśnienie tętnicze (74,8%), choroba niedokrwienna serca (56,7%), niewydolność serca (54,8%). Niskie ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych stwierdzono u 7,2% chorych, umiarkowane ryzyko — u 25,4%, natomiast wysokie ryzyko — u 67,4% chorych. U 34,6% chorych stwierdzono wysokie ryzyko krwawienia. Przyjmowanie w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych doustnych antykoagulantów w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami przeciwpłytkowymi zalecono w wypisie 64% pacjentów. Zgodnie z wytycznymi do prewencyjnego leczenia przeciwzakrzepowego kwalifikowało się 66,9% chorych z badanej grupy — 62,4% chorych obciążonych wysokim ryzykiem udaru, 86% cechujących się umiarkowanym ryzykiem udaru i 41,1% nieobciążonych czynnikami ryzyka udaru. Najwyższy odsetek chorych leczonych zgodnie z wytycznymi odnoszącymi się do danej sytuacji klinicznej obserwowano w grupie chorych po epizodzie zakrzepowo-zatorowym (70,8%). Stwierdzono, że prewencyjne leczenie przeciwzakrzepowe zgodne z wy­tycznymi stosowano u 73,8% chorych w wieku 65–74 lat i 55,2% chorych powyżej 80 lat. Wnioski. Niemal 2/3 chorych z AF w wypisie ze szpitala zalecono prewencję powikłań zakrzepowo-zatorowych zgodną z wytycznymi. Najwięcej spośród tych osób należało do grupy umiarkowanego ryzyka, a najmniej do grypy nieobciążonej czynnikami ryzyka zakrzepowo-zatorowego. Znaczny odsetek chorych leczonych zgodnie z wytycznymi zaobserwowano w grupie osób, które przebyły epizod zakrzepowo-zatorowy. Odsetek chorych z AF, którym zalecono leki przeciwzakrzepowe zgodnie z wytycznymi, zmniejszał się z wiekiem

Non-vitamin K antagonist oral anticoagulants in patients with atrial fibrillation in secondary stroke and systemic embolism prevention

Background: Oral anticoagulants (OAC) are recommended in all patients with atrial fibrillation (AF) after thromboembolic events without contraindications. It is hypothesized herein, that the majority of patients with AF after thromboembolic events receive OAC and the presence of specific factors, predisposes the use of non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs). Methods: This is a retrospective study, encompassing patients with AF hospitalized in a reference cardiology center over the years 2014–2017. Thromboembolic events were defined as: ischemic stroke, transient ischemic attack and systemic embolism. Inclusion criteria were the following: diagnosis of non-valvular AF at discharge from hospital, hospitalization not resulting in death. Results: Among 2834 hospitalized patients with AF, a history of thromboembolic events was identified in 347 (12.2%) patients. In the group studied, of 347 patients with AF after a thromboembolic event, 322 (92.8%) received OAC, including 133 patients on vitamin K antagonist (41.3% of patients on OAC) and 189 patients on NOACs (58.7% of patients on OAC). Among patients treated with NOACs the majority were on dabigatran (116 patients, 61.4%), followed by rivaroxaban (54 patients, 28.6%), and apixaban (19 patients, 10%). Multivariate logistic regression analysis demonstrated that the presence of arterial hypertension reduced the chance for NOACs use (OR 0.4, 95% CI 0.2–0.9, p = 0.04) and left atrial size ≤ 40 mm was a factor increasing the chance for the use of NOACs (OR 2.5, 95% CI 1.1–5.8, p = 0.03). Conclusions: Nearly all hospitalized patients with AF received OAC in the secondary prevention of thromboembolic complications. NOACs were used for secondary prevention of stroke among patients with AF in patients with fewer comorbidities

Jacy chorzy są najczęściej poddawani izolowanemu CABG? Charakterystyka chorych poddawanych izolowanemu CABG — badanie jednoośrodkowe

Introduction. Coronary artery bypass grafting (CABG) is a method of treating coronary artery disease in patients with a variety of co-morbidities and at different age. The aim of the study was to characterize patients undergoing isolated coronary artery bypass surgery. Material and methods. Retrospective analysis included medical records of patients operated in the Cardiac Surgery Department of Świętokrzyskie Center of Cardiology from 2009 to 2011. The inclusion criterion in the study was an isolated coronary artery bypass surgery in patients without atrial fibrillation prior to surgery. Results. A total of 791 patients were enrolled. Men accounted for 74.3% (n = 588) of the subjects. The mean age of patients in the study was 64.6 (± 9.1) years. The majority of patients were aged 60–69. Hypertension occurred in 607 out of 791 patients (76.7%). Heart failure was reported in 20.6% (n = 163) of patients undergoing CABG. The mean number of implanted grafts was 2.7 ± 0.5. The left anterior descending coronary artery was revascularized in 99.5% (n = 787) patients. Postoperative complications after CABG occurred in 41% of patients. Conclusions. Men were more likely to undergo isolated CABG than women. The largest group of patients undergoing isolated CABG were those aged 60–69 years. Most patients undergoing isolated CABG had hypertension. Postoperative complications were observed in 41% of the patients, mostly low output syndrome.Wstęp. Pomostowanie aortalno-wieńcowe (CABG) jest metodą leczenia choroby wieńcowej, której są poddawani pacjenci z różnymi schorzeniami współistniejącymi oraz w różnym wieku. Celem pracy była charakterystyka pacjentów poddawanych izolowanej operacji CABG. Materiał i metody. Analizą retrospektywną objęto dokumentację medyczną chorych operowanych w Klinice Kardiochirurgii Świętokrzyskiego Centrum Kardiologii w latach 2009–2011. Kryterium włączenia do badania stanowiła izolowana operacja CABG u pacjentów bez wywiadu migotania przedsionków przed operacją. Wyniki. Badaniem objęto grupę 791 chorych. Mężczyźni stanowili 74,3% (n = 588) badanych. Średnia wieku badanych wynosiła 64,6 (± 9,1) roku. Najliczniej byli reprezentowani chorzy w wieku 60–69 lat. Nadciśnienie tętnicze występowało u 607 spośród 791 chorych (76,7% badanych). Niewydolność serca stwierdzono u 20,6% (n = 163) chorych poddawanych CABG. Średnia liczba wszczepianych pomostów wynosiła 2,7 ± 0,5. Gałąź przednią zstępującą lewej tętnicy wieńcowej pomostowano u 99,5% (n = 787) chorych. Powikłania w okresie pooperacyjnym po CABG dotyczyły 41% chorych. Wnioski. Mężczyzn częściej niż kobiety poddawano izolowanemu CABG. Najliczniejszą grupę chorych poddawanych izolowanemu CABG stanowiły osoby w wieku 60–69 lat. U większości chorych poddawanych izolowanemu CABG występowało nadciśnienie tętnicze. Powikłania pooperacyjne stwierdzono u 41% operowanych, najczęściej zespół małego rzutu

Edoksaban — kolejny NOAC w armamentarium leków przeciwkrzepliwych; czym różni się od pozostałych? Wyniki badań klinicznych z zastosowaniem edoksabanu

Non-vitamin K oral antagonist anticoagulants (NOAC) demonstrated efficiency and safety in several clinical trials. These drugs are a promising alternative to standard anticoagulation therapy. One of them is edoxaban — highly selective, reversible and direct inhibitor of factor Xa. It can be used in states that require anticoagulant prophylaxis and treatment, such as prevention of stroke and systemic embolism in patients with nonvalvular atrial fibrillation and treatment of deep vein thrombosis and pulmonary embolism. The following article presents an analysis of clinical trials conducted to evaluate safety and efficiency of edoxaban.Doustne antykoagulanty niebędące antagonistami witaminy K (NOAC) wykazały skuteczność i bezpieczeństwo w wielu badaniach klinicznych. Leki te stanowią obiecującą alternatywę dla standardowej terapii przeciwkrzepliwej. Jednym z nich jest edoksaban — wysoce wybiórczy, odwracalny i bezpośredni inhibitor czynnika Xa. Znalazł zastosowanie w stanach wymagających profilaktyki i leczenia przeciwkrzepliwego, takich jak zapobieganie udarom mózgu i zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków oraz leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej. Niniejszy artykuł zawiera analizę badań klinicznych przeprowadzonych w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności stosowania edoksabanu

Nadciśnienie tętnicze w okresie laktacji — czy zawsze należy leczyć?

We present a 40-year-old woman with pregnancy-induced hypertension, which was diagnosed in her first pregnancy. Thestudy data demonstrate that patient’s blood pressure normalised after applying methyldopa. However, this hypertensiontreatment came out to be insufficient in the postpartum period. The aim of this study is to present the treatment ofhypertension in a breastfeeding patient.Opisano 40-letnią pacjentkę w pierwszej ciąży, u której rozpoznano nadciśnienie tętnicze indukowane ciążą. W okresie ciąży u omawianej chorej uzyskano docelowe wartości ciśnienia tętniczego, stosując metyldopę. W okresie połogu stosowane w trakcie ciąży leczenie hipotensyjne okazało się niewystarczające. Przedstawiono postępowanie w ramach leczenia hipotensyjnego u karmiącej pacjentki

Rola dodatkowej diagnostyki w ustalaniu wskazań do stałej stymulacji serca — opis przypadku

We present a description of a 48-year-old patient after Bentall de Bono procedure due to an ascen-ding aortic aneurysm and a complex aortic valve disorder accepted to the Cardiology Clinic in order to establish indications for constant heart stimula­tion. Based on the presented case, the authors pay attention to the necessity of a thorough analysis of the additional tests carried out in making decisions regarding the patient’s qualification for implantation of the cardiac stimulation system permanently.Przedstawiono opis 48-letniej chorej, po operacji metodą Bentall de Bono z powodu tętniaka aorty wstępującej i złożonej wady dwupłatkowej zastawki aortalnej, przyjętej do kliniki kardiologii w celu ustalenia wskazań do stałej stymulacji serca. Na podstawie prezentowanego przypadku autorzy zwracają uwagę na konieczność wnikliwej analizy przeprowadzonych badań dodatkowych przy podej­mowaniu decyzji dotyczących kwalifikacji pacjenta do implantacji na stałe układu stymulującego serce

Risk of left atrial appendage thrombus in patients with atrial fibrillation and chronic kidney disease

Background: Atrial fibrillation (AF) and chronic kidney disease (CKD) are associated with an increased risk of ischemic stroke. The aim of this study was to compare the clinical characteristics, the incidence of left atrial appendage (LAA) thrombus and its predictors, and spontaneous echo contrast (SEC) in a population of patients with AF depending on estimated glomerular filtration rate (eGFR) values. Methods: This study included 1962 patients who underwent transesophageal echocardiographic examination (TEE) prior to cardioversion or ablation in the years 2014–2018 in three cardiac centers. Results: More than a quarter of AF patients had decreased eGFR ( < 60 mL/min/1.73 m2) and were characterized as a high-risk population, with more comorbidities, higher thromboembolic and bleeding risk compared to those with normal renal function. Oral anticoagulation (OAC) was prescribed in 97% and 93% of patients with decreased and normal eGFR, respectively, with a higher prevalence of prescribed non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs). The incidence of LAA thrombus (24%, 9% and 4%) and SEC (25%, 25% and 19%) increases simultaneously with a decrease in eGFR ( < 30, 30–59 and > 60 mL/min/1.73 m2, respectively). Among patients prescribed reduced doses of NOAC, those with decreased eGFR were more often observed with LAA thrombus (10% vs. 2.5%). Non-paroxysmal AF, heart failure and previous bleeding were predictors of LAA thrombus, irrespective of eGFR value. CKD was the predictor of LAA thrombus in all patients including those with non-paroxysmal AF, males, without diabetes, without hypertension and with CHA2DS2-VASc < 2. Conclusions: Despite OAC, patients with concomitant AF and CKD remain at high risk for LAA thrombus formation

Niewłaściwe przepisywanie zredukowanej dawki NOAC w praktyce klinicznej — wyniki Polskiego Rejestru Migotania Przedsionków (POL-AF) u hospitalizowanych pacjentów

Introduction. Prescribing non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs) in a reduced or full dosage is important for providing patients with atrial fibrillation (AF) with efficacious and safe treatment. The study aimed to evaluate the administration frequency of reduced NOAC dosages against the guidelines and analysis of factors predisposing to such a choice in patients with AF included in the Polish Atrial Fibrillation (POL-AF) Registry. Material and methods. The study included 1003 patients with AF treated with reduced dosages of NOACs hospitalized in ten Polish cardiology centers from January to December 2019. The criteria for appropriately reduced NOAC dosages was a dosage reduction of individual NOAC from the clinical studies, which was the basis for their registration. Results. Among the 1003 patients who were treated with a reduced dosage of NOACs, inappropriately reduced dosages were observed in 242 patients (24.1%): in 120 patients (29.3%) treated with rivaroxaban, in 93 patients (33.8%) treated with apixaban and in 29 patients (9.1%) treated with dabigatran (p &lt; 0.0001). Independent predictors of the use of inappropriately reduced dosages of NOACs were heart failure (odds ratio [OR] 1.55, confidence interval [CI]: 1.08–2.22) and hospitalization due to cardiac implantable electronic device (CIED) implantations/reimplantations (OR 2.01, CI: 1.27–3.17). Factors diminishing the chances of using inappropriately reduced dosages of NOACs were age (OR 0.98, CI: 0.97–0.998), vascular disease (OR 0.29, CI: 0.21–0.40) and creatinine clearance (CrCl) &lt; 60 mL/min (OR 0.37, CI: 0.27–0.52). Conclusions. In the group of patients treated with a reduced dosage of NOAC, 24.1% of patients had an inappropriately reduced dosage prescription, most frequently the patients receiving apixaban and rivaroxaban. The factor predisposing to prescribing an inappropriately reduced dosage of NOAC was heart failure and hospitalization due to CIED implantation/reimplantation. Label adherence to NOAC dosage is important to improve clinical outcomes in AF patients, and further investigation is needed to assess the best dosage of NOACs in the AF population.Wstęp. Przepisywanie doustnych przeciwkrzepliwych leków niebędących antagonistami witaminy K (NOAC) w dawce zredukowanej lub pełnej jest istotne dla zapewnienia pacjentom z migotaniem przedsionków (AF) skutecznego i bezpiecznego leczenia. Celem badania było ocenienie częstości stosowania zredukowanych dawek NOAC w stosunku do wytycznych oraz analiza czynników predysponujących do takiego wyboru u pacjentów z AF zarejestrowanych w Polskim Rejestrze Migotania Przedsionków (POL-AF). Materiał i metody. Badanie obejmowało 1003 pacjentów z AF leczonych zredukowanymi dawkami NOAC, hospitalizowanych w 10 polskich ośrodkach kardiologicznych od stycznia do grudnia 2019 roku. Kryterium stosowania odpowiednio zredukowanych dawek NOAC była redukcja dawki indywidualnego leku NOAC na podstawie badań klinicznych, które były podstawą ich rejestracji. Wyniki. Spośród 1003 pacjentów leczonych zredukowanymi dawkami NOAC, nieodpowiednio zredukowane dawki zaobserwowano u 242 pacjentów (24,1%): u 120 pacjentów (29,3%) leczonych rywaroksabanem, u 93 pacjentów (33,8%) leczonych apiksabanem oraz u 29 pacjentów (9,1%) leczonych dabigatranem (p < 0,0001). Niezależnymi czynnikami predykcyjnymi stosowania nieodpowiednio zredukowanych dawek NOAC były: niewydolność serca (iloraz szans [OR] 1,55; przedział ufności [CI]: 1,08–2,22) oraz hospitalizacja związana z wszczepieniem/reimplantacją kardioelektronicznych urządzeń wszczepialnych (CIED) (OR 2,01; CI: 1,27–3,17). Czynnikiem zmniejszającym szanse na stosowanie nieodpowiednio zredukowanych dawek NOAC były: wiek (OR 0,98; CI: 0,97–0,998), choroba naczyniowa (OR 0,29; CI: 0,21–0,40) i klirens kreatyniny (CrCl) < 60 ml/min (OR 0,37; CI: 0,27–0,52). Wnioski. W grupie pacjentów leczonych zredukowaną dawką NOAC, 24,1% pacjentów miało nieodpowiednio przepisane dawki, najczęściej pacjenci otrzymujący apiksaban i rywaroksaban. Czynnikami predysponującymi do przepisywania nieodpowiednio zredukowanej dawki NOAC były niewydolność serca oraz hospitalizacja związana z wszczepieniem/reimplantacją CIED. Przestrzeganie zaleceń dotyczących dawek NOAC jest istotne dla poprawy wyników klinicznych u pacjentów z AF, konieczne jest również dalsze badanie w celu oceny optymalnej dawki NOAC w populacji z AF

Ocena wskazań do zastosowania zredukowanych dawek doustnych antykoagulantów niebędących antagonistami witaminy K u hospitalizowanych chorych z migotaniem przedsionków

Background: Prevention of thromboembolic complications is a priority in patients with atrial fibrillation (AF). The use of non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs) is more common and some patients have indications for a reduced dose. Aim: We sought to evaluate the frequency of NOACs being prescribed to AF patients and to compare the groups of AF patients receiving standard and reduced doses. Methods: The study included 1327 patients diagnosed with AF and hospitalised at an institution of the highest referral level in cardiology in the years 2015–2016. Final analysis encompassed 713 patients with nonvalvular AF, who were prescribed NOACs upon discharge. Results: In the group of patients receiving NOACs, standard doses were used in 383 (53.7%) patients, while 330 (46.3%) patients received reduced doses. Among patients treated with reduced doses, dabigatran was prescribed to 186 (56.4%) patients, rivaroxaban to 124 (37.5%) patients, and apixaban to 20 (6.1%) patients. Absence of indications for dose reduction was identified in 54 out of 330 (16.4%) patients receiving reduced-dose NOACs, including six out of 20 patients receiving reduced-dose apixaban (30%), 21 out of 186 patients receiving reduced-dose dabigatran (11.3%), and 24 out of 124 pa­tients receiving reduced-dose rivaroxaban (19.3%). Among patients treated with reduced dose of dabigatran (n = 186), one indication for dose reduction was observed in 75 patients, and at least two indications were observed in 90 patients. One indication was observed in 71 patients, and at least two indications were observed in 30 patients treated with a reduced dose of rivaroxaban (n = 124). Conclusions: Standard doses of NOACs were prescribed to most hospitalised AF patients. Apixaban was prescribed more frequently in the reduced-dose regimen, while the frequencies of standard and reduced doses prescribed were similar for dabigatran and rivaroxaban. Absence of indications for dose reduction as defined in relevant guidelines and Summaries of Product Characteristics was identified in 15.5% of patients receiving reduced doses of NOACs. More than one indication for dose reduction was identified in most patients receiving reduced-dose dabigatran, while one indication was identified in most patients receiving reduced-dose rivaroxaban.Wstęp: Profilaktyka powikłań zakrzepowo-zatorowych jest priorytetowym postępowaniem u chorych z migotaniem przedsionków (AF). Stosowanie nowych doustnych antykoagulantów (NOAC) jest coraz powszechniejsze, a u części chorych istnieją wskazania do stosowania zredukowanej dawki NOAC. Celem pracy jest ocena częstości zalecania NOAC u chorych z AF oraz porównanie grup chorych z AF otrzymujących NOAC w pełnej i zredukowanej dawce. Metodologia: W grupie 1 327 chorych hospitalizowanych w ośrodku kardiologicznym o najwyższym stopniu referencyjności w latach 2015-2016 z rozpoznanym AF do badania włączono chorych z niezastawkowym AF, u których zalecono przy wypisie ze szpitala NOAC (n=713). Wyniki: W grupie 713 chorych otrzymujących NOAC, pełną dawką NOAC leczonych było 383 (53,7%) badanych a dawką zredukowaną 330 badanych (46,3%). W grupie chorych leczonych dawką zredukowaną NOAC 186 chorych leczonych było dabigatranem (56.4%), 124 chorych (37.5%) riwaroksabanem, a 20 chorych (6.1%) apiksabanem. Brak wskazań określonych do zastosowania zredukowanej dawki NOAC stwierdzono u 54 z 330 chorych leczonych zredukowaną dawką NOAC (16.4%): u 6 z 20 chorych leczonych zredukowaną dawką apiksabanu (30%), 21 z 186 chorych leczonych dabigatranem (11.3%) i 24 ze 124 chorych leczonych riwaroksabanem (19.3%). U chorych leczonych dabigatranem w zredukowanej dawce (n=186) jedno wskazanie do redukcji dawki stwierdzono u 75 chorych, a u 90 chorych stwierdzono co najmniej dwa wskazania do zredukowania dawki. U chorych leczonych zredukowaną dawką riwaroksabanu (n=124) jedno wskazanie do redukcji dawki stwierdzono u 71 chorych, a u 30 chorych stwierdzono co najmniej dwa wskazania do zredukowania dawki.Wnioski: U większości hospitalizowanych chorych z AF leczonych NOAC zalecano pełną dawkę leku. Apiksaban zalecano częściej w dawce zredukowanej niż pełnej, dabigatran i riwaroksaban zalecano z podobną częstością w dawkach pełnych i zredukowanych. Brak wskazań do redukcji dawki NOAC określonych w wytycznych i charakterystykach produktów leczniczych stwierdzono u 16% badanych. U większości chorych leczonych dabigatranem w zredukowanych dawkach stwierdzono więcej niż jedno wskazanie do stosowania zredukowanej dawki, a u większości chorych leczonych zredukowaną dawką riwaroksabanu stwierdzono pojedyncze wskazanie