Late outcome of mitral valve replacement with the Cross-Jones prosthesis 36 years after initial surgery

A 60 year-old woman with rheumatic mitral stenosis underwent re-replacement of Cross- Jones caged lens mitral valve prosthesis, 36 years after valve implantation. In 1968, she underwent mitral commissurotomy. In 1992, she had a stroke, and in July 2009 echocardiography revealed the malfunction of the prosthesis with pannus and reduced mitral prosthetic area < 1.0 cm2 with the elevated transprosthetic gradient of 30 mm Hg. To begin with, she did not approve of the reoperation. Finally, she consented to this therapeutic option. In October 2009 Medtronic prosthesis Advantage 27 was re-implanted. We report the longest period of working Cross-Jones mitral valve in the literature. (Cardiol J 2011; 18, 6: 698&#8211;700

Late diagnosis of congenital cardiovascular defect

Coarctation of the aorta (CoA) is a common congenital anomaly that is usually treated in infancy or childhood. Adult patients with coarctation have a high incidence of associated cardiac disorders, including valve diseases, atrial fibrillation and ischemic heart disease. Most patients with uncorrected CoA die before reaching the age of 50 from complications such as myocardial infarction, intracranial hemorrhage, congestive heart failure (HF), infective endocarditis or aortic dissection. We report the case of a 65 year-old woman admitted to hospital with symptoms of heart failure NYHA class IV. She had been treated for several years for refractory arterial hypertension and concomitant stenocardia (II CCS). The symptoms of HF had been increasing over several months. Outpatient echocardiography examination revealed significant, increasing mitral and tricuspid valve regurgitation with progressive left ventricular dysfunction. The patient was referred for surgical repair of the mitral and tricuspid valves. In-hospital echocardiography and angiography revealed descending aorta discontinuity at the level of the aortic isthmus. This congenital disease revealed during hospitalization was determined to be the underlying cause of all the symptoms the patient presented. Due to the clinical status of the patient, she was discharged from surgical procedures and put on medication. (Cardiol J 2012; 19, 2: 201&#8211;203

Surgical removal of stent from multiply stented vessel: problem with choice of place for anasthomosis — one year follow-up

Since the advent of percutaneous coronary intervention there have been increasing numbers of patients with so-called ‘full metaljacket’ coronary arteries disease. This is creating a challenging problem for the cardiac surgeon. A 73 year-old woman after theimplantation of two metal stents to the left anterior descending artery (LAD) and four to the right coronary artery (RCA), withejection fraction of 28%, significant mitral and tricuspid insufficiency, and high systolic pulmonary pressure, was admitted toour department with unstable angina and with symptoms of pulmonary oedema. Coronary angiogram revealed restenosis in allstents. She agreed to a coronary artery bypass graft (CABG) with mitral and tricuspid valve reconstruction. The RCA was openedjust above the postero-lateral branch. Due to lack of space, the metal stent was removed and saphenous bypass graft performed.Six months later, control angiography showed a properly working LITA–LAD graft; the stents in the RCA had been occluded aboveanasthomosis and the venous graft to RCA had been stenosed. Percutaneous cardiac intervention was performed and the metal stentwas implanted with good early effect. After a further six months, coronarography revealed in stent stenosis in the place of venousanasthomosis. The patient was qualified for conservative treatment. Long term results after such procedures are hard to predict;we believe patients should be qualified earlier for CABG and that doctors should avoid implanting too many stents into one artery

Guz w lewym przedsionku rozpoznany 6 lat po ablacji ujść żył płucnych i cieśni dolnej prawego przedsionka: skrzeplina czy śluzak?

We present a case of the left atrial myxoma 6 years after atrial fibrillation ablation. The initial diagnosis of the mass revealed on echocardiography was a thrombus. Failure of anticoagulant treatment and transesophageal echocardiography led to diagnosis of myxoma, confirmed intraoperatively and histologically.We present a case of the left atrial myxoma 6 years after atrial fibrillation ablation. The initial diagnosis of the mass revealed on echocardiography was a thrombus. Failure of anticoagulant treatment and transesophageal echocardiography led to diagnosis of myxoma, confirmed intraoperatively and histologically

Independent predictors of early mortality after coronary artery bypass grafting in a single centre experience — does gender matter?

Wstęp: Powszechnie uważa się, że kobiety poddawane izolowanemu pomostowaniu aortalno-wieńcowemu (CABG) są obarczone większym ryzykiem okołooperacyjnych powikłań i zgonu. Cel: Celem badania była ocena wpływu płci jako czynnika ryzyka wczesnych powikłań i śmiertelności po izolowanym CABG w krążeniu pozaustrojowym oraz ocena profilu ryzyka warunkowanego przez płeć pacjenta. Metody: Analizie poddano dane pochodzące z wszystkich 2194 zabiegów wykonanych w Klinice Kardiochirurgii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w okresie między styczniem 2009 a marcem 2011 roku. Dla celów badania skonstruowano bazę danych opartą na retrospektywnej analizie zmiennych zawartych w formularzach Krajowego Rejestru Operacji Kardiochirurgicznych. Wyniki: Izolowane CABG w krążeniu pozaustrojowym wykonano u 1303 pacjentów (59,4% wszystkich zabiegów). Kobiety stanowiły mniejszość (24,2%) i były starsze od mężczyzn (średni wiek 67,3 vs. 62,8 roku; p &lt; 0,001). Istotnie częściej chorowały na cukrzycę (43,1% vs. 33,41%, p = 0,003), charakteryzowały się gorszą funkcją nerek (mediana eGFR 88,5 vs. 95,0 ml/min/1,73 m2; p &lt; 0,001) oraz rzadziej paliły tytoń (54,1% vs. 83,0%; p &lt; 0,001). Tętnicę piersiową wewnętrzną rzadziej wykorzystywano jako pomost w grupie kobiet (84,8% vs. 95,0%; p &lt; 0,001). Kobiety były obarczone wyższym ryzykiem wystąpienia ostrego zawału pooperacyjnego (5,5% vs. 2,9%; p = 0,03) oraz rzadziej wymagały reoperacji (4,5% vs. 8,1%; p = 0,04). Wśród kobiet zaobserwowano wyższą śmiertelność 30-dniową (7,6% vs. 2,8%; p &lt; 0,001), a płeć żeńska w analizie wieloczynnikowej regresji logistycznej okazała się niezależnym predyktorem zgonu (OR = 1,8; 95% CI 1,2–2,7). Wnioski: Kobiety poddawane izolowanemu CABG charakteryzują się wyższą śmiertelnością 30-dniową. Płeć żeńska jest niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu po izolowanym CABG. Należy przeprowadzić kolejne badania w celu identyfikacji przyczyn odmienności w rokowaniu wśród kobiet.Background: It is commonly believed that women undergoing isolated coronary artery bypass graft surgery (CABG) are subject to a higher risk of perioperative complications and death. Aim: To evaluate the effect of sex as a risk factor on early complications and mortality after isolated CABG performed with cardiopulmonary bypass, and to evaluate the profile of the risk determined by the patient’s sex. Methods: Data derived from 2,194 surgical procedures performed in the Department of Cardiac Surgery at the Medical University of Lodz between January 2009 and March 2011 was analysed. The database was constructed on the basis of retrospective analysis of variables contained in a form of the National Registry of Cardiac Surgery. Results: Isolated CABG with cardiopulmonary bypass was carried out in 1,303 patients (59.4% of all procedures). Women constituted the minority of patients (24.2%), and were significantly older (mean age 67.3 vs. 62.8 years, p &lt; 0.001). They more often suffered from concomitant diabetes (43.1% vs. 33.41%, p = 0.003), had impaired renal function (median eGFR 88.5 vs. 95.0 mL/min1/1.73 m2, p &lt; 0.001), and had a history of smoking in fewer cases (54.1% vs. 83.0%, p &lt; 0.001). Internal mammary artery was more rarely used as arterial graft in the group of women (84.8% vs. 95.0%, p &lt; 0.001). Women were subject to a higher risk of recent postoperative myocardial infarction (5.5% vs. 2.9%, p = 0.03) and required reoperation more rarely than men (4.5% vs. 8.1%, p = 0.04). Higher 30-day mortality was observed among women (7.6% vs. 2.8%, p &lt; 0.001) and female sex appeared to be an independent predictor of death in the multiple logistic regression analysis (OR = 1.8; 95% CI 1.2–2.7). Conclusions: Women undergoing isolated CABG are subject to higher 30-day mortality. Female sex is an independent risk factor for death after isolated CABG. Further studies are necessary to identify causes of differences in prognoses among women

Wolne i biodostępne frakcje steroidów płciowych mogą wpływać na kości u młodych mężczyzn w zależności od wieku i stężenia estradiolu

Introduction: Longitudinal bone growth ceases by the end of puberty, and it is thought to be a result, in both sexes, of increased pubertal oestrogen serum concentrations. Since peak bone mass is achieved by the third decade of life or later, the aim of this study was to relate sex steroid hormones and sex hormone binding globulin (SHBG) levels to bone quality in men during their third and fourth decades of life.Material and methods: Eighty men, healthy volunteers aged between 18 and 39 years, were subjected to an interviewer-administered questionnaire, body mass index (BMI) measurement, blood sample and calcaneal quantitative ultrasound (QUS) (Hologic-SAHARA). Blood was assessed for testosterone (T), oestradiol (E2), dehydroepiandrosterone sulfate (DHEAS), SHBG, luteinising hormone (LH) and follicle stimulating hormone (FSH). Free and bioavailable T and E2 levels were calculated knowing SHBG and albumin levels.Results: While T, E2, DHEAS, LH and FSH levels were not related, free and bioavailable fractions of T and E2 were positively associated with QUS readings. SHBG level was associated negatively. After dichotomisation for age, the associations remained significant only for younger subjects (18–30 years, n = 47). After adjustment for other co-variants, only SHBG in younger subjects retained its negative association with QUS. Older subjects (31–39 years, n = 33) revealed higher BMI and lower serum concentrations of total (–17 %), free (–18.5%) and bioavailable (–22.5%) levels of E2 than younger subjects.Conclusion: Free and bioavailable fractions of sex steroids may influence bones in young men, depending on age and E2 level. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 357–364)Wstęp: Wzrost kości na długość ustaje wraz z końcem dojrzewania płciowego i wykazano, że u obu płci jest to wynik wzrostu stężenia estrogenów we krwi. Skoro przyjęto, że szczytowa masa kostna jest osiągana dopiero w trzeciej dekadzie życia lub po trzydziestce, badano związki pomiędzy stężeniami steroidów płciowych i białka wiążącego steroidy płciowe (SHBG) a jakością kości u mężczyzn w trzeciej i czwartej dekadzie życia.Materiał i metody: Osiemdziesięciu mężczyzn, zdrowych ochotników w wieku 18–39 lat wypełniło kwestionariusz z wywiadem, zmierzono u nich wskaźnik masy ciała (BMI) i wykonano ilościową analizę ultrasonograficzną kości piętowej (QUS) (Hologic-SAHARA). We krwi oznaczono stężenia testosteronu (T), estradiolu (E2), siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS), SHBG, hormonu luteinizującego (LH) i hormonu folikulotropowego (FSH). Znając stężenia SHBG i albumin, wyliczano stężenia wolnego i biodostępnego T i E2.Wyniki: Podczas gdy stężenia T, E2, DHEAS, LH i FSH nie wykazywały powiązań, stężenia wolnych i biodostępnych frakcji T i E2 były dodatnio związane z parametrami QUS. Stężenie SHBG wykazywało związek ujemny. Relacje te zależały od wieku. Mianowicie, po podziale na dwie grupy wiekowe, relacje pozostały znamienne tylko wśród młodszych mężczyzn (18–30 lat, n = 47). Analiza wieloczynnikowa wykazała, że tylko stężenie SHBG u młodszych mężczyzn zachowało znamiennie ujemny związek ze stanem kości. Starsi (31–39 lat, n = 33) wykazali wyższy BMI, a niższe stężenie całkowitego (–17%), wolnego (–18,5%) i biodostępnego (–22,55%) E2 w porównaniu z młodszymi badanymi.Wnioski: Wolne i biodostępne frakcje steroidów płciowych mogą wpływać na kości u młodych mężczyzn, w zależności od wieku i stężenia E2. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 357–364