Methods of Assessment and Clinical Relevance of QT Dynamics

The dependence on heart rate of the QT interval has been investigated for many years and several mathematical formulae have been proposed to describe the QT interval/heart rate (or QT interval/RR interval) relationship. While the most popular is Bazett’s formula, it overcorrects the QT interval at high heart rates and under-corrects it at slow heart rates. This formulae and many others similar ones, do not accurately describe the natural behaviour of the QT interval. The QT interval/RR interval relationship is generally described as QT dynamics. In recent years, several methods of its assessment have been proposed, the most popular of which is linear regression. An increased steepness of the linear QT/RR slope correlates with the risk of arrhythmic death following myocardial infarction. It has also been demonstrated that the QT interval adapts to heart rate changes with a delay (QT hysteresis) and that QT dynamics parameters vary over time. New methods of QT dynamics assessment that take into account these phenomena have been proposed. Using these methods, changes in QT dynamics have been observed in patients with advanced heart failure, and during morning hours in patients with ischemic heart disease and history of cardiac arrest. The assessment of QT dynamics is a new and promising tool for identifying patients at increased risk of arrhythmic events and for studying the effect of drugs on ventricular repolarisation

Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 ± 9,8 lat — grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p < 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 ± 23,6 vs. 119,3 ± 33,6 ms; p < 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej — 42,9 ± 7,2 vs. 41,8 ± 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym

Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 ± 9,8 lat — grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p < 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 ± 23,6 vs. 119,3 ± 33,6 ms; p < 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej — 42,9 ± 7,2 vs. 41,8 ± 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym

Cardiac rupture risk estimation in patients with acute myocardial infarction treated with percutaneous coronary intervention

Background: Cardiac rupture (CR) is a common cause of death following acute myocardial infarction (AMI). Despite improvements in AMI treatment, the frequency of CR remains considerable and in most cases leads to death. The aim of the study was to define the independent prognostic CR risk factors of AMI in patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI). Methods: A total of 4,200 AMI patients treated by PCI were studied retrospectively. Two hundred and seventy patients who had died of AMI were examined. In all cases CR was confirmed in post-mortem examination. Results: Cardiac rupture occurred in 49 patients (18.1%). In the CR group, 24.4% patients received thrombolysis and 22.6% in the non-CR group (p = NS). The following characteristics were associated with a higher rate of CR in univariable analysis: age (70.3 &#177; 3.2 vs. 65.2 &#177; &#177; 9.9; p < 0.001), female (75.0% vs. 60.2%; p < 0.001), prior cardiac event and absence of myocardial infarction history (61.2% vs. 40.2%; p < 0.05 and 14.2% vs. 33.4%; p < 0.05), presence of QS complex in first ECG (75.5% vs. 52.0%, p < 0.05) and multiple coronary heart disease (75.5% vs. 61.5%, p < 0.05), and long time from onset of symptoms to thrombolysis and to PCI (8.1 &#177; 2.8 vs. 4.7 &#177; 2.3 hours, p < 0.001 and 9.0 &#177; 5.5 vs. 4.5 &#177; 3.2 hours, p < 0.001). In the multivariable analysis, independent predictors of CR were: age (OR: 1.1; 95% CI: 1.02-1.19; p = 0.01); female gender (OR: 0.2; 95% CI: 0.07-0.52; p = 0.001); time from onset of symptoms to PCI (OR: 1.15; 95% CI: 1.07-1.47; p = 0.003). Conclusions: Old age, female gender and long time from onset of symptoms to AMI treatment (independent of previous fibrinolysis) are independent factors of CR in PCI patients. (Cardiol J 2007; 14: 538-543)

Ocena ryzyka pęknięcia serca u pacjentów z ostrym zawałem serca poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Pęknięcie serca jest częstą przyczyną śmierci pacjentów z ostrym zawałem serca (AMI). Pomimo postępu w leczeniu AMI do pęknięcia serca dochodzi dość często, a powikłanie to w większości przypadków prowadzi do śmierci. Celem tego badania było określenie niezależnych wskaźników predykcyjnych pęknięcia serca w przebiegu AMI u pacjentów poddanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI). Metody: Zbadano retrospektywnie 4200 pacjentów z AMI leczonych za pomocą PCI. Analizą objęto 217 osób, które zmarły z powodu AMI. We wszystkich przypadkach pęknięcie serca potwierdzono w badaniu pośmiertnym. Wyniki: Pęknięcie serca wystąpiło u 49 pacjentów (18,1%). W grupie osób z pęknięciem serca leczenie trombolityczne zastosowano u 24,4% chorych, w porównaniu z 22,6% pacjentów, u których nie doszło do pęknięcia serca (p = NS). Z większym ryzykiem pęknięcia serca w analizie jednozmiennej wiązały się następujące cechy: wiek (70,3 &#177; 3,2 vs. 65,2 &#177; 9,9 roku; p < 0,001), płeć żeńska (75,0% vs. 60,2%; p < 0,001); wcześniejszy incydent sercowy (61,2% vs. 40,2%; p < 0,05), negatywne wywiady w kierunku uprzednio przebytego zawału (częstość występowania uprzednio przebytego zawału: 14,2% vs. 33,4%; p < 0,05), obecność zespołów QS w pierwszym elektrokardiogramie (75,5% vs. 52,0%; p < 0,05), choroba wielu tętnic wieńcowych (75,5% vs. 61,5%; p < 0,05) oraz długi czas od początku wystąpienia objawów do trombolizy lub PCI (odpowiednio 8,1 &#177; 2,8 vs. 4,7 &#177; 2,3 h, p < 0,001 oraz 9,0 &#177; 5,5 vs. 4,5 &#177; &#177; 3,2 h; p < 0,001). W analizie wielozmiennej niezależnymi wskaźnikami predykcyjnymi pęknięcia serca były: wiek [iloraz szans (OR) 1,1; 95-procentowy przedział ufności (CI) 1,02-1,19; p = 0,01], płeć żeńska (OR 0,2 dla płci męskiej w porównaniu z żeńską; 95% CI 0,07-0,52; p = 0,001) oraz czas od początku objawów do PCI (OR 1,15; 95% CI 1,07-1,47; p = 0,003). Wnioski: Starszy wiek, płeć żeńska i długi czas od początku wystąpienia objawów do leczenia AMI (niezależnie od wcześniejszej trombolizy) są niezależnymi czynnikami ryzyka pęknięcia serca u pacjentów poddawanych PCI. (Folia Cardiologica Excerpta 2008; 3: 79-84)

Wczesna strategia inwazyjna w ostrych zespołach wieńcowych bez przetrwałego uniesienia odcinka ST - 6-miesięczna obserwacja chorych z rejestru Zabrze

Wstęp: Odległe wyniki leczenia ostrych zespołów wieńcowych bez przetrwałego uniesienia odcinka ST zależą od wczesnego wdrożenia leczenia. Jednak dane na temat inwazyjnego leczenia tych pacjentów są niejednoznaczne. Celem pracy jest analiza częstości występowania niekorzystnych zdarzeń sercowych u chorych poddanych wczesnej strategii inwazyjnej. Materiał i metody: Analizie poddano 401 kolejnych chorych z rejestru Zabrze, u których stwierdzono występowanie bólów wieńcowych w spoczynku w ciągu ostatnich 24 godzin oraz przynajmniej jeden z poniższych elementów: obniżenia odcinka ST (> 0,5mV), przemijające ( 1mV) w co najmniej 2 odprowadzeniach, pojawienie się markerów uszkodzenia mięśnia sercowego. Wyniki: Charakterystyka analizowanych pacjentów: wiek: 61,2 &plusmn; 10,2 lat, > 65 lat: 35,4%, mężczyźni: 67,1%, chorzy na cukrzycę: 25%, z nadciśnieniem tętniczym: 72,8%, palący tytoń: 41,9%, z hiperlipidemią: 78,6%, po przebytym zawale serca: 49,9%, po przeprowadzonym w przeszłości zabiegu CABG: 6%. Koronarografia ujawniła jednonaczyniową, dwunaczyniową i trójnaczyniową chorobę wieńcową odpowiednio u 31%, 30% i 37% chorych. Zabieg przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) wykonano u 70,9% chorych, 19,2% poddano pomostowaniu tętnic wieńcowych (CABG), u 1,5% przeprowadzono PCI, a następnie planowo CABG. Zachowawczo leczono 8,4% chorych. Śmiertelność 30-dniowa oraz odległa wynosiła odpowiednio 3,9% i 4,7%. Niekorzystne zdarzenia sercowe (hospitalizacja z powodu choroby układu sercowo-naczyniowego, niestabilna dławica, konieczność powtórnej rewaskularyzacji, zawał lub zgon) występowały u 32% chorych, u 7,9% wykonano kolejny zabieg PCI, a u 1,6% zabieg CABG. Wnioski: Strategia inwazyjna u pacjentów wysokiego ryzyka daje dobre wyniki odległe z małym odsetkiem powtórnej rewaskularyzacji. Częstość zgonów jest mała, szczególnie po 30 dniach od przyjęcia do szpitala. (Folia Cardiol. 2003; 10: 457&#8211;466

Wpływ nadciśnienia tętniczego na wczesne i odległe wyniki pomostowania tętnic wieńcowych

Wstęp: Pomostowanie tętnic wieńcowych (CABG) stanowi 80% wszystkich zabiegów kardiochirurgicznych. Celem pracy jest analiza częstości ostrych epizodów sercowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, którzy przebyli zabieg CABG. Materiał i metody: Analizie poddano 296 chorych w wieku 56,4 &plusmn; 7,9 lat: 58 kobiet (19,6%) i 238 mężczyzn (80,4%) hospitalizowanych w III Katedrze i Oddziale Klinicznym Kardiologii Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu w latach 1998&#8211;2000 i poddanych zabiego-wi CABG. U 195 spośród nich występowało wieloletnie nadciśnienie tętnicze. Z pacjentami lub ich rodziną kontaktowano się telefonicznie, a następnie przesyłano im do wypełnienia ankietę. Wyniki: Śmiertelność wewnątrzszpitalna w całej grupie badanych (n = 296) wynosiła 3,7%, śmiertelność 30-dniowa - 4,4%, śmiertelność całkowita w obserwacji 2-letniej - 5,7%. W grupie chorych z nadciśnieniem tętniczym stwierdzono znamiennie wyższą częstość zgonów (p = 0,035). W obserwacji 30-dniowej u pacjentów z nadciśnieniem stwierdzono 11 zgonów (5,6%); 10 spośród nich wystąpiło w okresie wewnątrzszpitalnym, a jeden po wypisaniu ze szpitala. W tym samym czasie u pacjentów bez nadciśnienia zanotowano 2 zgony (2%; p < 0,03) - jeden wewnątrzszpitalny i jeden po wypisaniu chorego ze szpitala. Zawały serca u osób z nadciśnieniem tętniczym występowały u 3,1% (u chorych bez nadciśnienia -2%), konieczność ponownej hospitalizacji wynosiła odpowiednio 13,3% vs. 7%, PTCA - 2,5% vs. 1%, a częstość dławicy niestabilnej - 3,1% vs. 1%. Wnioski: U osób z chorobą wieńcową i towarzyszącym nadciśnieniem tętniczym, które poddano zabiegowi CABG, częstość zgonów była istotnie wyższa w porównaniu z chorymi bez nadciśnienia. Obie grupy nie różniły się istotnie pod względem częstości pozostałych analizowanych ostrych epizodów sercowych. (Folia Cardiol. 2002; 9: 521&#8211;528