A comparison of the outcome in diabetic and non-diabetic patients with prolonged ST-segment elevation myocardial infarction subjected to primary coronary angioplasty on the basis of the Western Pomerania Database for the year 2003

Background: Of all patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation (STEMI) 13-25% suffer from diabetes mellitus. Despite the introduction of fibrinolytic therapy, patients with STEMI and diabetes have worse prognosis than those without diabetes. The introduction of primary angioplasty as the preferred method of treatment in this group of patients has improved the prognosis somewhat. However, the problem has not been totally solved and diabetic patients still show worse prognosis when compared to non-diabetics, especially in long-term follow-up. The aim of our study was to compare short-term and long-term outcomes in diabetic and non-diabetic patients treated with primary angioplasty for STEMI in the Western Pomeranian Region of Poland between January and December 2003. Methods: The medical files of patients treated for acute coronary syndromes in centres in the Western Pomeranian Region of Poland were analysed. The inclusion criteria were hospitalisation between January 1st and December 31st of 2003 as a result of a first or subsequent STEMI recognised according to European Cardiological Society guidelines. The study enrolled 329 patients including 60 diabetics (18.2%). The data obtained were categorised according to the unified scheme including risk factors, coexisting diseases and a previous history of myocardial infarction. The following parameters were analysed: complications of the acute phase of myocardial infarction, 30-day mortality and one-year mortality. Results: Significantly higher 30-day mortality was noted in diabetic patients who underwent percutaneous revascularisation. Similar results were seen in one-year mortality, with values almost four times as high as those for the non-diabetic group (p = 0.00023). Conclusions: An analysis of the medical files of STEMI patients revealed a higher 30-day mortality and a higher one-year mortality in those patients with coexisting diabetes. These results cannot be attributed to delayed reperfusion therapy, TIMI flow in the related artery or adjuvant pharmacological therapy. The data obtained confirm the observation that diabetes is an important factor in a poor prognosis in patients with acute coronary syndrome with prolonged ST-segment elevation

Patient with congenital atrioventricular block and pacemaker lead endocarditis

Infekcyjne zapalenie wsierdzia obejmujące wszczepione urządzenie do elektroterapii serca stanowi coraz częstszyproblem w praktyce klinicznej. Postępowania diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku podejrzenia zakażenia związanego z urządzeniem wszczepialnym budzi wiele kontrowersji. W niniejszym artykule zaprezentowano historię choroby młodego pacjenta z wrodzonym blokiem przedsionkowo-komorowym III stopnia i implantowanym stymulatorem serca, u którego rozpoznano infekcyjne zapalenie wsierdzia z wegetacją na elektrodzie prawokomorowej. Leczenie chorego trwało 61 dni i wymagało interdyscyplinarnego postępowania z udziałem specjalistów zajmujących się: kardiologią zachowawczą, elektroterapią, mikrobiologią, kardiochirurgią i anestezjologią. Zdaniem autorów przypadek ten jest wart przedstawienia, zwłaszcza w kontekście zmian w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących leczenia infekcyjnego zapalenia wsierdzia.Infective endocarditis affecting cardiac implantable electronic device is life-threatening condition. Its incidence increased lately. Diagnostic and therapeutic proceedings in case of infective endocarditis may be difficult. We present a case of young male with pacemaker implanted for congenital third degree atrioventricular block who developed infective endocarditis with right ventricular lead vegetation. The patient was treated for 61 days with the participation by interdisciplinary team inckuding specialists in conservative cardiology, electrotherapy devices, microbiology, cardiac surgery and anesthesiology. In our opinion the case appears worthy of a wider discussion, especially considering the new European Society of Cardiology guidelines for the management of infective endocarditis

The influence of low dose atorvastatin on inflammatory marker levels in patients with acute coronary syndrome and its potential clinical value

Background: High-dose statins are used in acute coronary syndromes (ACS) to reduce inflammation. The aim of the study was the evaluation of the influence of low-dose atorvastatin (20 mg) on selected inflammatory parameters and clinical outcomes after ACS. Methods: Seventy eight patients (pts) with ACS were randomly divided into group A (39 pts) taking atorvastatin, and group NA (39 pts) not taking any statin for the following six weeks. C-reactive protein (CRP), interleukin-6 (IL-6), monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1) and tumour necrosis factor alpha (TNFa) levels were measured on the first and the fifth days and six weeks after ACS. Results: There was no significant CRP and IL-6 level decrease in group A (CRP - 62%; IL-6 - 73%) or group NA (CRP - 44%; IL-6 - 62%). There was also no significant change in TNFa levels. The MCP-1 level finally reached the level of significant difference (p < 0.04). Cardiovascular events (MACE) and the restenosis rates did not differ between the groups. Conclusions: Low-dose atorvastatin does not have a significant influence on cooling down inflammation in ACS, and MCP-1 can be used as an early indicator of statin anti-inflammatory activity. Furthermore, it does not reduce MACE or restenosis rates despite its influence on MCP-1 levels

Porównanie wyników leczenia chorych na cukrzycę i osób bez cukrzycy z zawałem serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej na podstawie danych z województwa zachodniopomorskiego w 2003 roku

Wstęp: Wśród pacjentów z ostrym zawałem serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (STEMI) 13-25% stanowią chorzy na cukrzycę. Mimo stosowania leczenia fibrynolitycznego u osób ze STEMI i cukrzycą rokowanie jest gorsze. Wprowadzenie pierwotnej angioplastyki wieńcowej jako preferowanej metody terapii w tej grupie osób poprawiło rokowanie, ale do końca nie rozwiązało problemu. U chorych na cukrzycę rokowanie nadal jest gorsze, zwłaszcza w obserwacji odległej w porównaniu z pacjentami bez cukrzycy. Celem niniejszej pracy było porównanie wczesnych i odległych wyników leczenia chorych poddanych pierwotnej angioplastyce wieńcowej z powodu STEMI przy współistniejącej cukrzycy bądź bez tego schorzenia w województwie zachodniopomorskim w okresie od stycznia do grudnia 2003 r. Metody: Przeanalizowano dokumentację medyczną pacjentów z ośrodków leczących ostre zespoły wieńcowe na terenie województwa zachodniopomorskiego. Kryterium włączenia do badania stanowiła hospitalizacja z powodu pierwszego lub kolejnego STEMI spełniającego kryteria Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego w okresie od stycznia do grudnia 2003 r. Do badania włączono 329 osób, cukrzycę stwierdzono u 60 spośród nich, co stanowiło 18,2%. Uzyskane dane uporządkowano na podstawie jednolitego schematu obejmującego czynniki ryzyka, choroby współistniejące, wywiad w kierunku poprzednich zawałów serca. Analizowano powikłania ostrej fazy zawału, śmiertelność 30-dniową i roczną. Wyniki: Zaobserwowano znamiennie wyższą śmiertelność 30-dniową u pacjentów poddanych przezskórnej rewaskularyzacji ze współistniejącą cukrzycą. Analogicznie kształtowała się śmiertelność roczna, osiągając wartość prawie 4-krotnie wyższą niż u osób bez cukrzycy (p = 0,00023).Wnioski: Analiza chorych ze STEMI wykazała wyższą śmiertelność 30-dniową i roczną u chorych na cukrzycę. Powyższych wyników nie można wiązać z opóźnieniem w zastosowaniu terapii reperfuzyjnej, uzyskanym stopniem TIMI w tętnicy odpowiedzialnej za zawał, jak również wspomagającą farmakoterapią. Dane te potwierdzają fakt, że cukrzyca jest ważnym czynnikiem złego rokowania u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym z przetrwałym uniesieniem odcinka ST