Nadużywanie sterydów anabolicznych prowadzące do rozwoju guza insulinowego trzustki

Background. Anabolic steroid abuse is very common among bodybuilders and is related with a number of medical complications including tumorgenesis.Case report. A 29-year-old male bodybuilder with one year history of abusing large doses of anabolic steroids presented with several episodes of neuroglycopenia with concomitant loss of consciousness. Results of imaging studies (USG, MRI, EUS) showed smooth-demarcated, focal solid lesion of 2cm in diameter in the body of the pancreas. The patient was characterized by Whipple's triad (hyperinsulinemia accompanied by hypoglycemia and signs of symptoms resolving upon glucose administration).  No other disturbances were observed. The patient was qualified for the surgical treatment. Intraoperatively, tumor enucleation was performed. Postoperative time was complicated by pancreatic fistula that required reoperation involving Roux pancreaticojejunostomy.  The pathological examination revealed encapsulated benign neuroendocrine tumor. The patient has been followed up for 3 years and remained disease free.Conclusion. Given the widespread use anabolic steroids among bodybuilder, another potentially life-threatening tumor is highlighted. Insulinoma has not been previously reported in athletes. Bodybuilders should be aware of the serious medical risks including neuroendocrine tumors.Wprowadzenie. Nadużywanie steroidów anabolicznych jest częste wśród kulturystów. Powiązane jest to z wieloma negatywnymi skutkami zdrowotnymi – w tym z rozwojem nowotworów.Opis przypadku. 29-letni kulturysta z rocznym przyjmowaniem dużych dawek steroidów anabolicznych w wywiadzie zaprezentował kilka epizodów neuroglikopenii z towarzyszącymi utratami przytomności. Wyniki badań obrazowych (USG, MRI, EUS) ujawniły lite ognisko o dość wyraźnych granicach i średnicy 2cm w trzonie trzustki. Objawy pacjenta układały się w obraz triady Whipple’a (hiperinsulinemia z towarzyszącą hipoglikemią oraz ustępowanie objawów po podaniu glukozy). Innych odchyleń od normy nie zaobserwowano. Pacjent został zakwalifiko-wany do leczenia chirurgicznego – przeprowadzono zabieg wyłuszczenia guza trzustki. Przebieg pooperacyjny był powikłany wystąpieniem przetoki trzustkowej, wymagającej reoperacji z zespoleniem trzustkowo-jelitowym sposobem Roux. Badanie histopatologiczne wykazało obecność oto-rebkowanego łagodnego guza neuroendokrynnego. Pacjent był poddany obserwacji przez 3 lata, w tym czasie nie zaobserwowano nawrotu choroby.Wnioski. Biorąc pod uwagę częste zjawisko zażywania sterydów anabolicznych przez kulturystów, niniejsza praca zwraca uwagę na możliwość wtórnego rozwoju kolejnego, potencjalnie zagrażającego życiu nowotworu. Guz insulinowy nie był poprzednio opisywany u sportowców. Kulturyści powinni być świadomi pewnych następstw zdro-wotnych w związku z zażywaniem steroidów anabolicznych

Riedel's thyroiditis - a case report with genes' expression studies

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Genetic background of Riedel's thyroiditis remains unknown. Herein, we describe our results of studies on genes expression levels in Riedel's thyroiditis.</p> <p>Case report and genetic findings</p> <p>We report the case of 48-year old woman with Riedel's thyroiditis who has presented unusual course of disease with non-specific cervical discomfort, though as with no pain and/or no compression symptoms. After surgery, thyroid specimens were quantitatively evaluated, regarding <it>PIK3CA, PIK3CD, PIK3CG, Tg, TGFB1, THRB, COL1, CDKN1C, CDH3 </it>and <it>CACNA2D2 </it>genes expression levels, by real-time PCR in the ABI PRISM^®7500 Sequence Detection System. Out of 10 above genes, in 2 cases the expression was higher than in respective Controls of unchanged thyroid tissue. In the remaining 8 cases, expression in question became comparable or lower as in Controls.</p> <p>Discussion</p> <p>The association between increased expression levels of <it>PIK3CA </it>and <it>CDH3 </it>genes and Riedel's thyroiditis is not well-defined. However, the increased expression of <it>PIK3CA </it>and <it>CDH3 </it>genes in our case report and in previous studies of other authors on various malignancies may suggest possible molecular relation between Riedel's thyroiditis and certain neoplastic processes, the relation of which requires further genetic evaluation. It is to be stressed that gene expression studies in Riedel's thyroiditis are difficult to perform, mainly due to fibrosis, resulting in scarce thyroid specimens and - in consequence - small amount of genetic material.</p

Very high and very low levels of preoperative absolute monocyte count indicate poor long-term survival outcomes in patients with pancreatic adenocarcinoma. A preliminary study

Introduction.We aimed to assess the prognostic significance of preoperative absolute monocyte count (AMC) in baseline peripheral blood samples among pancreatic cancer (PC) patients as possible manifest signs of non-optimal immunity status. Material and methods.PC patients who underwent palliative surgical treatment without earlier chemo- or radio­-therapy (n = 59). Results.Median AMC was comparable in each subgroup, showing no significant differences. We have adopted an arbitra­ry trichotomic AMC division: low (&lt;0.4 G/l, n = 9), medium (&gt;0.4 and ≤0.6 G/l, n = 36) and high (&gt;0.6 G/l, n = 14). Optimal (medium AMC) and non-optimal (both low and high AMC) was independent and a statistically significant predictor of OS. Resectability and optimal AMC constituted best Cox proportional hazard model, being equivalent predictors of OS. Conclusions.Baseline AMC status may be an independent predictor of OS in this group of patients. Further research is needed to explain the biological nature of this phenomenon more widely

Very high and very low levels of preoperative absolute monocyte count indicate poor long-term survival outcomes in patients with pancreatic adenocarcinoma. A preliminary study

Introduction.We aimed to assess the prognostic significance of preoperative absolute monocyte count (AMC) in baseline peripheral blood samples among pancreatic cancer (PC) patients as possible manifest signs of non-optimal immunity status. Material and methods.PC patients who underwent palliative surgical treatment without earlier chemo- or radio­-therapy (n = 59). Results.Median AMC was comparable in each subgroup, showing no significant differences. We have adopted an arbitra­ry trichotomic AMC division: low (&lt;0.4 G/l, n = 9), medium (&gt;0.4 and ≤0.6 G/l, n = 36) and high (&gt;0.6 G/l, n = 14). Optimal (medium AMC) and non-optimal (both low and high AMC) was independent and a statistically significant predictor of OS. Resectability and optimal AMC constituted best Cox proportional hazard model, being equivalent predictors of OS. Conclusions.Baseline AMC status may be an independent predictor of OS in this group of patients. Further research is needed to explain the biological nature of this phenomenon more widely

Jak często wykrywamy przypadkowe zmiany w tarczycy w badaniu PET/CT z 68Ga-DOTATATE u pacjentów diagnozowanych z powodu nowotworu neuroendokrynnego?

  Introduction: Thyroid diseases, which may occur as focal or diffuse changes in thyroid parenchyma, are most often observed in women. Aim: Our aim was to assess the prevalence of incidental thyroid uptake of 68Ga-DOTATATE PET/CT in patients referred to the Nuclear Medicine Department for evaluation of neuroendocrine neoplasia (NEN). Material and methods: We retrospectively evaluated 1150 68Ga-DOTATATE PET/CT images. Clinical history, serum TSH and thyroid antibody (TAb) concentrations, ultrasonography, and cytological assessment of the material from fine-needle aspiration biopsy (FNA) of the thyroid lesion were investigated. Results: We found incidental abnormalities in 46/1150 (4.1%) patients (12 men, 34 women). 34/46 patients (8 men, 26 women) showed diffuse 68Ga-DOTATATE thyroid uptake, with mean SUVmax 4.6 ± 1.6. Based on laboratory tests and ultrasound, we found: 38% of patients with an active autoimmune thyroiditis, 27% with benign goitre, and 6% with multinodular goitre with autoimmune thyroiditis. The remaining 29% of patients did not show any pathology. In 12/47 patients (4 men, 8 women) focal uptake in the thyroid with SUVmax 7.3 ± 3.3 was found. During one-year follow-up, category II and category III lesions (according to Bethesda classification) were revealed in 9/12 (75%) patients and in one patient, respectively. Histopathological examination after surgery revealed papillary thyroid carcinoma in one patient and benign multinodular goitre in another patient. Conclusions: Patients with focal 68Ga-DOTATATE uptake should undergo further examination (FNA) due to potential risk of malignancy. Diffuse 68Ga-DOTATATE uptake was predominantly associated with active autoimmune thyroiditis or benign goitre. The focal lesions and diffuse pathology diseases were frequently seen in women. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 231–236)    Wstęp: Zmiany w tarczycy mogą występować jako zmiany ogniskowe lub schorzenia dotyczące miąższu tarczycy, częściej stwierdzane są u kobiet. Celem pracy była ocena częstości występowania w badaniu 68Ga-DOTATATE PET/CT przypadkowo stwierdzonego wychwytu w tarczycy u pacjentów, kierowanych w celu oceny stopnia zaawansowania nowotworu neuroendokrynnego (NEN). Materiał i metody: Analizie poddano 1150 badań 68Ga-DOTATATE PET/CT. Wynik badania PET/CT (ocena wizualna wychwytu, pomiar maksymalnego wychwytu znacznika SUVmax) analizowano wraz z historią kliniczną, stężeniem TSH w surowicy, poziomem przeciwciał przeciwtarczycowych (TAb), badaniem USG i oceną cytologiczną materiału z biopsji cienkoigłowej (BACC). Wyniki: Przypadkowe zmiany w tarczycy wykryto u 46/1150 (4,1%) pacjentów: 12 mężczyzn i 34 kobiet. U 34/46 pacjentów (8 mężczyzn, 26 kobiet) stwierdzono rozlany wychwyt w tarczycy ze średnim SUVmax 4,6 ± 1,6. W tej grupie w badaniach laboratoryjnych i badaniu USG stwierdzono: u 38% aktywne autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, u 27% wole obojętne, u 6% wole guzowate z komponentą autoimmunologiczną; u pozostałych 29% pacjentów nie stwierdzono żadnej patologii. U 12/46 pacjentów stwierdzono ogniskowy wychwyt w tarczycy (4 mężczyzn, 8 kobiet) z SUVmax 7,3 ± 3,3 (zakres 3,9–12,6). U 9/12 w rocznych badaniach kontrolnych stwierdzono kategorię II, u jednego pacjenta kategorię III. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym stwierdzono raka brodawkowatego tarczycy u jednego pacjenta oraz u jednej osoby łagodny rozrost guzkowy. Wnioski: Ogniskowy wychwyt stwierdzony w badaniu 68Ga-DOTATATE PET/CT wymaga weryfikacji (BACC) ze względu na potencjalne ryzyko wystąpienia nowotworu złośliwego. Rozlany wychwyt 68Ga-DOTATATE PET/CT najczęściej wiąże się z aktywnym autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy i wolem guzkowym. Zarówno zmiany ogniskowe, jak i rozlany wychwyt w tarczycy występowały częściej u kobiet. (Endokrynol Pol 2015; 66 (3): 231–236)

Wpływ chirurgicznego leczenia rozejścia linii szwu mechanicznego u chorych po zabiegu ominięcia żołądka sposobem Roux na gospodarkę węglowodanową oraz stężenia hormonów jelitowych &#8212; badanie wstępne

Introduction: Staple-line disruption (SLD) following Roux-en-Y gastric bypass (RYGB) results in weight regain. This study evaluated glucose homeostasis and gut hormonal changes following surgical repair of gastrogastric fistula. Material and methods: Three patients with SLD underwent an oral 75 g glucose tolerance test (OGTT) before (baseline) and one week after gastric pouch restoration. Plasma glucose, insulin and glucagon glucose-dependent insulinotropic polypeptide (GIP) and glucagonlike peptide&#8211;1 (GLP-1) were measured in the OGTT samples. Fasting plasma levels of ghrelin and leptin were assessed. Results: Restoration of gastric pouch provided moderate amelioration of glucose metabolism and gut hormones, yet without complete normalisation of glucose homeostasis at one week after surgery. Duodenal passage exclusion resulted in early improvement of control fasting plasma glucose with decrease of glucagon from 18.5 to 15 (ng/mL, by 19%), relatively stable insulin and decline of incretin hormones (GIP and GLP-1). Post-challenge measurements confirmed amelioration of glycaemic control with decrease of plasma glucose from 182 to 158 mg/dL at 60 minutes. Surgical re-intervention resulted in exacerbation of GIP response with brisk rise in plasma level, accompanied by considerable increase of peak insulin concentration. The overall post-challenge glucagon and GLP-1 responses were decreased. Marked decrease in fasting plasma ghrelin and leptin were observed. Conclusions: Our report gives further insight into the hormonal mechanisms underlying the effects of surgically altered anatomy of different parts of the small intestine on glucose homeostasis that is highly important, since it may facilitate novel conservative therapies of diabetes without the need for surgery.Wstęp: Rozejście linii szwu mechanicznego (SLD) po operacji ominięcia żołądka sposobem Roux (RYGB) skutkuje nawrotem otyłości. W badaniu poddano ocenie zmiany gospodarki węglowodanowej oraz stężeń hormonów jelitowych po chirurgicznym leczeniu przetoki żołądkowo-żołądkowej. Materiały i metody: Trzech chorych z SLD poddano doustnemu testowi obciążenia 75 g glukozy (DTOG) przed oraz jeden tydzień po zabiegu odtworzenia proksymalnego zbiornika żołądkowego. W próbkach krwi pobranych podczas DTOG oceniano osoczowe stężenie glukozy, insuliny, glukagonu, insulinotropowego peptydu zależnego od glukozy (GIP) oraz glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1). We krwi pobranej na czczo oceniano dodatkowo stężenie greliny oraz leptyny. Wyniki: Odtworzenie proksymalnego zbiornika żołądkowego prowadzi do umiarkowanej poprawy metabolizmu glukozy oraz stężeń hormonów jelitowych, jednakże bez całkowitej normalizacji homeostazy węglowodanowej w jeden tydzień od zabiegu operacyjnego. Wyłączenie pasażu dwunastniczego skutkowało wczesną poprawą kontroli stężenia glukozy na czczo, ze spadkiem stężenia glukagonu z 18,5 do 15 (ng/ml, o 19%), względnie stałym stężeniem insuliny oraz spadkiem stężeń hormonów inkretynowych (GIP i GLP-1). Pomiary dokonane po obciążeniu glukozą potwierdziły poprawę kontroli glikemii ze spadkiem osoczowego stężenia glukozy z 182 do 158 mg/dl w 60 minucie testu. Zabieg chirurgiczny skutkował nasileniem sekrecji GIP z wyraźnym wzrostem osoczowego stężenia tego hormonu po obciążeniu glukozą, z towarzyszącym znacznym wzrostem najwyższego stężenia insuliny. Całkowite stężenie glukagonu oraz GLP-1 po obciążeniu glukozą malało. Zaobserwowano znaczny spadek stężenia greliny oraz leptyny na czczo. Wnioski: Praca pozwala na dalsze poznanie mechanizmów hormonalnych leżących u podstaw wpływu chirurgicznie zmienionej anatomii różnych części jelita cienkiego na homeostazę węglowodanową. Poznanie tych mechanizmów jest bardzo istotne z punktu widzenia klinicznego, gdyż w przyszłości może przyczynić się do wprowadzenia nowych metod leczenia zachowawczego cukrzycy, bez konieczności wykonywania operacji bariatrycznych

Przydatność oznaczania stężenia naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu (VEGF) i rozpuszczalnej formy receptora dla tego czynnika (sVEGFR2) w diagnostyce różnicowej przypadkowo wykrytych guzów nadnerczy (incydentaloma)

Introduction: Angiogenesis plays an important role in tumour growth, progression and invasiveness. Vascular endothelial growth factor (VEGF) is a recognised angiogenesis-stimulating factor. Soluble VEGF receptors (sVEGFRs) have antiangiogenic properties. Recent studies have indicated that serum concentrations of these factors show a good correlation with the aggressiveness of these tumours in various organs. The aim of this study was to assess the usefulness of determining serum concentrations of VEGF and sVEGFR-2 in patients with adrenal incidentalomas. Material and methods: The study included 51 patients: 38 women aged 53.57 &plusmn; 10.12 years and 13 men aged 54.66 &plusmn; 12.73 years without a history of cancer but with non-functioning adrenal tumours incidentally detected on a CT scan. The analysis of the CT images included such morphological features of the tumour as: tumour size, tumour homogenicity, tumour density before and after administration of an intravenous contrast medium, and the value of percentage washout of the contrast medium from the tumour. Based on the above criteria, we identified a group of 40 patients with adrenal tumours who met the CT criteria for benign adenomas (Group 1) and 11 patients whose incidentally discovered tumours did not meet the radiological criteria for benign adenomas, thereby providing grounds for referring these patients for surgery (Group 2). The control group consisted of 20 healthy sex- and age-matched individuals. Results: The mean serum concentrations of VEGF in the study and control groups were similar, although patients with adrenal tumours had significantly higher concentrations of sVEGFR-2 than healthy individuals. There were no significant differences in the mean concentrations of VEGF and sVEGFR-2 between the patients undergoing surgery (Group 2) and the patients not undergoing surgery (Group 1), or between the patients undergoing surgery (Group 2) and the control group. Postoperative histopathology of the resected adrenal tumours revealed benign adrenocortical adenoma in eight patients and the following in the remaining patients: adrenocortical carcinoma in one patient, phaeochromocytoma in one patient and ganglioneuroma in one patient. The adrenocortical carcinoma patient had the highest concentration of VEGF, while this patient&#8217;s concentration of sVEGFR-2 was the lowest in the study group. In the patients diagnosed with ganglioneuroma and phaeochromocytoma, VEGF and sVEGFR-2 concentrations did not differ significantly from their mean concentrations in the study group. There were also no relationships between the serum concentrations of VEGF or sVEGFR-2 and the following parameters: tumour size, precontrast and postcontrast tumour densities or the value of percentage washout. Positive correlations were, however, identified between the concentration of VEGF and the concentrations of total cholesterol and LDL-cholesterol. Conclusions: Determining the serum concentrations of such angiogenesis markers as VEGF and sVEGFR-2 seems useful in the evaluation of the nature of incidentally detected adrenal masses (incidentalomas), especially in the preoperative differential diagnosis of adrenal masses that do not meet the CT criteria for benign tumours.Wstęp: Nowotworzenie naczyń odgrywa istotną rolę w procesie wzrostu guza, jego progresji i inwazyjności. Uznanym czynnikiem stymulującym angiogenezę jest naczyniowo-śródbłonkowy czynnik wzrostu (VEGF, vascular endothelial growth factor). Rozpuszczalne formy receptorów dla VEGF (sVEGFR, soluble vascular endothelial growth factor receptors) wywierają działanie antyangiogenne. Badania prowa dzone w ostatnich latach wskazują, że stężenia tych czynników w surowicy krwi dobrze korelują z agresywnością zmian nowotworowych w różnych narządach. Celem pracy była ocena przydatności oznaczania stężenia naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu VEGF i rozpuszczalnej formy receptora typu 2 dla tego czynnika sVEGFR2 u chorych z przypadkowo wykrytymi guzami nadnerczy (incydentaloma). Materiał i metody: Badaniem objęto 51 chorych, w tym 38 kobiet w wieku 53,47 (SD &plusmn; 10,12) i 13 mężczyzn w wieku 54,66 (SD &plusmn; 12,73)roku, bez obciążeń onkologicznych, z przypadkowo wykrytymi w badaniu TK, nieczynnymi hormonalnie guzami nadnerczy. Analiza obrazu TK obejmowała cechy morfologiczne guza takie jak: wymiary guza, jego homogenność, gęstość przed i po dożylnym podaniu środka kontrastowego a także wskaźnik procentowego wypłukiwania kontrastu. W oparciu o ww. kryteria wyodrębniono grupę 40 chorych z guzami nadnerczy, które w badaniu TK spełniały kryteria dla łagodnych gruczolaków (grupa I) i 11 chorych, u których przypadkowo wykryte guzy nie spełniały radiologicznych kryteriów dla łagodnych gruczolaków, co stanowiło podstawę do skierowania tych chorych do leczenia operacyjnego (grupa II). Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych osób, odpowiednio dobranych pod względem płci i wieku. U wszystkich badanych oznaczono stężenie VEGF i sVEGFR2 w surowicy krwi. Wyniki: Średnie stężenie VEGF w grupie badanej i kontrolnej było podobne, stwierdzono znamiennie wyższe stężenie sVEGFR2 u chorych z guzami nadnerczy w porównaniu ze zdrowymi. Średnie stężenia VEGF i sVEGFR2 w grupie chorych operowanych (grupa II) nie różniły się istotnie od średnich stężeń w grupie chorych nieoperowanych (grupa I) i w grupie kontrolnej. Pooperacyjne badanie histopatologiczne guzów nadnerczy wykazało w 8 przypadkach łagodnego gruczolaka kory nadnerczy, u pozostałych chorych rozpoznano raka nadnerczy (1 pacjentka), guza chromochłonnego (1 pacjentka) i ganglioneuroma (1 pacjentka). U chorej z rakiem kory nadnercza stężenie VEGF było najwyższe, natomiast stężenie sVEGFR2 było najniższe w grupie badanej. U pacjentów z rozpoznaniem ganglioneuroma i pheochromocytoma stężenia VEGF i sVEGFR2 nie różniły się istotnie od średniego stężenia tych czynników w grupie badanej. Nie wykazano zależności pomiędzy stężeniami czynnika VEGF i sVEGFR2 a rozmiarami guza, jego densyjnością przed i po podaniu środka kontrastowego oraz wskaźnikiem procentowego wypłukiwania kontrastu. Stwierdzono natomiast dodatnią korelację pomiędzy stężeniem VEGF i stężeniem cholesterolu całkowitego i LDL-cholesterolu. Wnioski: Oznaczenie stężenia surowiczych markerów angiogenezy VEGF i sVEGFR2 wydaje się być pomocne w ocenie charakteru przypadkowo wykrytych nieczynnych hormonalnie guzów nadnerczy &#8222;incydentaloma&#8221;, zwłaszcza w przedoperacyjnym różnicowaniu zmian nie spełniających radiologicznych kryteriów łagodności w badaniu tomografii komputerowej

Palliative surgery in cases of unresectable pancreatic head cancer

Wstęp. W niniejszej pracy omówiono postępowanie paliatywne u chorych z nieresekcyjnym rakiem głowy trzustki. Celem pracy było porównanie różnych rodzajów operacji, wykonywanych przy braku możliwości leczenia radykalnego. Materiał i metody. Analizie poddano 108 chorych z rakiem głowy trzustki, których operowano w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej w latach 1995-2004. U 94 chorych śródoperacyjnie stwierdzono nieresekcyjność zmiany bez naciekania dwunastnicy. Chorych tych podzielono na 2 grupy: w pierwszej (60 chorych) wykonano zespolenie odbarczające drogi żółciowe, a w drugiej (34 chorych) - zespolenie odbarczające drogi żółciowe i dodatkowo zabieg drenujący żołądek. W obu grupach operowanych chorych porównano średni czas pobytu w szpitalu, częstość występowania powikłań chirurgicznych i śmiertelność. Wyniki. Obydwie grupy chorych były porównywalne pod względem wieku i płci. Chorzy po operacji zespolenia żółciowego przebywali w szpitalu średnio 19,2 &plusmn; 7,9 dnia, a po zabiegu uzupełnionym o profilaktyczne zespolenie żołądkowo-jelitowe - 18,1 &plusmn; 9,1 dnia. Porównując częstość powikłań pooperacyjnych i śmiertelność w grupach, nie stwierdzono pomiędzy nimi różnic istotnych statystycznie. Wnioski. Tradycyjnie stosowany w zabiegach paliatywnych przy zaawansowanym raku trzustki drenaż dróg żółciowych można rozszerzyć o zespolenie żołądkowo-jelitowe bez ryzyka zwiększenia częstości powikłań pooperacyjnych.Background. The authors discuss surgical palliative procedures in patients with unresectable pancreatic head cancer. Aim of the study is to compare diffrent surgical procedures in respect of postoperative complication and mortality rate in cases, when the radical treatment was not possible. Material and methods. We analysed 108 patients who underwent surgery for the pancreatic head cancer in Department of General and Transplant Surgery of the Medical University in Łódź between years 1995 and 2004. Of those in 94 cases unresectable lesion without duodenal involvement was detected during surgery. The patients were divided into two groups - in the first group of 60 - biliary by-pass procedure has been done and in the second group of 34 - similiar procedure with gastroenterostomy. We compared the frequency of postoperative complications and mortality rate in mentioned above groups. Results. Patients, who underwent combined biliary and gastric by-pass remained in hospital for 18.1 &plusmn; 9.1 and following biliary by-pass alone - 19.2 &plusmn; 7.9 days. There were no statistically significant differences between these groups while the complication frequency and mortality rate were found similar. Conclusions. In advanced pancreatic cancer, traditionally executed biliary drainage can be extended by a gastro-jejunostomy without the increased risk of post-operative complications or mortality

Czy ocena stężeń metaloproteinaz i ich tkankowych inhibitorów może być przydatna u chorych z nowotworami neuroendokrynnymi układu pokarmowego i płuc?

Introduction: Gastroenteropancreatic (GEP) and bronchopulmonary (BP) neurendocrine neoplasms (NENs) are rare and slowly growing tumours. Matrix metalloproteinases (MMPs) degrade extracellular matrix and are responsible for invasion and metastasis. Tissue inhibitors of matrix metalloproteinases (TIMPs) affect the invasiveness of tumour cells and the formation of distant metastases. The aim of this study was to evaluate selected MMPs (MMP2 and MMP9) and their tissue inhibitors (TIMP1 and TIMP2) depending on the pTNM classification, grading, and the occurrence of metastases. Material and methods: The study group consisted of 86 patients with GEP NENs. The control group consisted of 31 healthy volunteers. Serum levels of TIMP1, TIMP2, MMP2 and MMP9 were determined by ELISA (R&amp;D Systems) in all the study subjects. The statistical calculations were performed using MedCalc. Results: We observed significant differences in MMP2 and TIMP1 levels between the study group with NENs and the control group. TIMP1 levels were significantly higher in patients with high-grade NEN (NEC, neuroendocrine carcinoma) compared to patients with low-grade tumour (NET G1, neuroendocrine tumours G1) (p < 0.017). We also observed a significant correlation between TIMP1 levels and the presence of metastases in the group of patients with GEP NENs, and also higher TIMP1 levels than those in the patients without metastases (p < 0.05). We also found a higher likelihood of metastases in patients with GEP NENs with TIMP1 levels exceeding 206.4 ng/mL. Conclusions: Patients with NENs secreted larger quantities of MMP2 and TIMP1. TIMP1 may be considered a marker of metastases in patients with GEP NENs. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 470&#8211;476)Wstęp: Nowotwory neuroendokrynne (NEN) układu pokarmowego (GEP) i płuc (BP) należą do rzadkich i wolno rosnących nowotworów. Metaloproteinazy macierzy zewnątrzkomórkowej (MMPs) mają zdolność degradacji macierzy zewnątrzkomórkowej oraz są odpowiedzialne za inwazje i powstawanie przerzutów. Tkankowe inhibitory metaloproteinaz (TIMPs) wpływają na inwazyjność komórek nowotworowych, redukcję wzrostu guza i tworzenia przerzutów odległych. Celem pracy była ocena stężeń wybranych metaloproteinaz (MMP2 i MMP9) i ich tkankowych inhibitorów (TIMP1 i TIMP2) w zależności od klasyfikacji pTNM, stopnia zróżnicowania nowotworu oraz występowania przerzutów. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 86 chorych z GEP NEN, a grupę kontrolną 31 zdrowych ochotników. U wszystkich badanych wykonano oznaczenia stężeń TIMP1, TIMP2, MMP2, MMP9 w surowicy krwi metodą ELISA (R&D System). Obliczeń statystycznych dokonano za pomocą programu MedCalc. Wyniki: W grupie badanej z NEN zaobserwowano znamienne różnice w stężeniu MMP2 i TIMP1 w porównaniu z grupą kontrolną. Stężenie TIMP 1 było znamiennie wyższe u chorych z rakiem neuroendokrynnym (NEC) w porównaniu z grupą z NET G1 (p < 0,017). Zaobserwowano również istotną korelacje pomiędzy stężeniem TIMP 1 a obecnością przerzutów w grupie chorych z GEP NEN oraz wyższe stężenie TIMP1 w surowicy krwi w porównaniu z chorymi bez obecności przerzutów (p < 0,05). Stwierdzono również większe prawdopodobieństwo wystąpienia przerzutów u chorych z GEP NEN, gdy stężenie TIMP1 wynosiło powyżej 206,4 ng/ml. Wnioski: U chorych z NEN występuje zwiększone wydzielanie MMP2 i TIMP1. TIMP 1 może być rozpatrywany jako wskaźnik świadczący o wystąpieniu przerzutów u chorych z GEP NEN. (Endokrynol Pol 2012; 63 (6): 470&#8211;476

Personalna historia otyłości ma znaczenie. Otyłość wieku młodzieńczego może wpływać na wyniki odległe operacji ominięcia żołądka u dorosłych

Introduction: The influence of adolescent obesity on weight loss following bariatric surgery in adults has not been evaluated. The purpose of this study was to determine the impact of prior adolescent obesity on long-term weight changes following Roux-en-Y gastric bypass (RYGB) in adulthood. Material and methods: This single centre retrospective cohort study evaluated changes in body mass index (BMI) after RYGB within 9&#8211;13 years. Questionnaires were sent by post to patients (n = 147) operated on between January 1999 and December 2003 in the Department of General and Transplant Surgery of Medical University, Lodz, Poland. Long-term data was obtained from 33.33% (n = 49, mean age 46.1 &#177; 10.7 years). Preoperative, nadir and actual BMI and differences between these values were calculated. Data was analysed with a cut-off BMI at 18 years old of 30 and 35 units (U). Results: Patients with a BMI of more than 30 and 35 U in adulthood regained more weight after initial achievement of nadir total weight loss compared to their only adult obese counterparts. Preoperative BMI varied by weight at 18 years old (p = 0.02), while value and time to nadir postoperative BMI and actual BMI were comparable. Conclusion: Adolescent obesity may be a risk factor for long-term RYGB failure. Surgery cannot be definitively curative in this group of patients, and continued active conservative treatment is required.Wstęp: Dotychczas nie oceniano wpływu otyłości wieku młodzieńczego na utratę masy ciała po operacjach bariatrycznych. Celem badania było określenie odległych zmian masy ciała po operacji ominięcia żołądka (RYGB) wykonywanych u dorosłych, którzy byli otyli w wieku młodzieńczym. Materiały i metody: W jednoośrodkowym badaniu kohortowym poddano ocenie zmiany wskaźnika masy ciała (BMI) w okresie 9&#8211;13 lat po RYGB. Do chorych operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 1999&#8211;2003 (n = 147) wysłano kwestionariusze drogą pocztową. Wyniki odległe leczenia uzyskano w 33,33% przypadków (n = 49, średnia wieku 46,1 &#177; 10,7 roku). Wyliczono przedoperacyjne, minimalne oraz aktualne BMI oraz różnice pomiędzy nimi. Dane analizowano przy punkcie odcięcia dla BMI w 18. roku życia wynoszącym 30 i 35 jednostek. Wyniki: Przyrost masy ciała po wcześniejszym osiągnięciu jej minimalnej wartości był większy u chorych z BMI wyższym od 30 i 35 j. w wieku młodzieńczym, w porównaniu do osób otyłych jedynie w wieku dorosłym. Wykazano różnice w przedoperacyjnym BMI w zależności od masy ciała w 18 roku życia (p = 0,02), podczas gdy wartość i czas do osiągnięcia minimalnego pooperacyjnego oraz aktualnego BMI były porównywalne dla analizowanych grup. Wnioski: Otyłość wieku młodzieńczego może być czynnikiem ryzyka nawrotu otyłości po RYGB. W tej grupie chorych odległe wyniki operacji mogą być niezadowalające, dlatego konieczne jest dalsze aktywne leczenie zachowawcze tych chorych