Wpływ układu immunologicznego na rozwój nadciśnienia tętniczego

Hypertension is a very common disorder. It is a major risk factor of myocardial infarction, heart failure, stroke and renal failure. It is well known that the immune system also contributes to this disease. Numerous investigations have demonstrated that lymphocytes are important participants in the development of hypertension and consequent end-organ damage. They produce different cytokines such as tumor necrosis factor α, interferon γ, and interleukin 6 that lead to the development of hypertension. On the other hand, they are also the source of anti-inflammatory interleukin 10. A better knowledge of immunology would lead to the discovery of new therapeutic interventions and more successful treatment of our patients.Nadciśnienie tętnicze pozostaje w czołówce najczęstszych chorób. Jest głównym czynnikiem ryzyka zawału serca, niewydolności serca, udaru i niewydolności nerek. Od dawna wiadomo, że układ odpornościowy przyczynia się do rozwoju tego schorzenia. W wielu badaniach potwierdzono, że limfocyty pełnią kluczową rolę w rozwoju nadciśnienia tętniczego i w konsekwencji — powikłań narządowych. Komórki te stanowią źródło licznych cytokin. Wzrost ciśnienia tętniczego jest związany z podwyższeniem stężeń cytokin prozapalnych, takich jak: czynnik martwicy nowotworu α, interferon γ, interleukina 6, interleukina 17, oraz obniżeniem stężeń cytokin przeciwzapalnych, na przykład interleukiny 10. Dokładne poznanie roli układu odpornościowego w nadciśnieniu tętniczym może zaowocować wprowadzeniem nowych strategii terapeutycznych i skuteczne leczenie pacjentów

Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część pierwsza - pacjent z chorobą niedokrwienną serca a operacja niekardiochirurgiczna

W pracy przedstawiono obecne zalecenia dotyczące przedoperacyjnej oceny układu krążenia u osób z chorobą niedokrwienną serca. W niektórych sytuacjach klinicznych, oprócz szczegółowego wywiadu, badania przedmiotowego i elektrokardiograficznego, konieczne bywa wykonanie badań nieinwazyjnych oraz koronarografii. Autorzy zaprezentowali zasady przedoperacyjnej oceny ryzyka powikłań sercowych u pacjentów zagrożonych zawałem serca lub zgonem sercowym w okresie okołooperacyjnym. Wysokość tego ryzyka zależy od rodzaju operacji (jej zakresu i trybu — pilny, planowy). Można je również określić na podstawie tak zwanych klinicznych wskaźników ryzyka. Niektóre sytuacje kliniczne (rozpoznana choroba wieńcowa, stan po zawale serca, obecność zastoinowej niewydolności serca, nadciśnienia tętniczego czy cukrzycy itp.) warunkują poddanie chorego odpowiedniej diagnostyce, a także wdrożenie zmniejszającej ryzyko optymalnej farmakoterapii

Telemedycyna

Telemedycyna kojarzy się najczęściej z operacjami "na odległość" w makro lub mikro wymiarze. Przykładem może być lekarz, który operuje chorego w kosmosie, na łodzi podwodnej, przebywając w centrum telemedycznym oddalonym o tysiące kilometrów. Profesor F. Moohr z Lipska, operujący serce za pomocą robotów sterowanych na odległość, twierdzi, że koszty takiego działania są bardzo duże. Ciekawostką może być fakt, że Profesor pierwsze kroki medyczne stawiał w Akademii Medycznej w Gdańsku. Telemedycyna opiera się na postępie technologicznym, który obserwuje się w ostatniej dekadzie. Oznacza to konieczność współpracy między lekarzami i inżynierami w zakresie badań naukowych, edukacji, jak i świadczenia usług medycznych. Interdyscyplinarny charakter telemedycyny wymaga współpracy szczególnie między uczelniami medycznymi i technicznymi. Z dotychczasowych doświadczeń współpracy między Akademią Medyczną w Gdańsku (AMG) i Politechniką Gdańską wynika, że prawdopodobnie również w zakresie technologii przyszłości (eHealth) będą rozwijane wspólne projekty badawcze i edukacyjne

Badania modelowe zastosowania pletyzmografii impedacyjnej do badania przepływu krwi w kończynach

W pracy opisano zastosowanie metody pletyzmografii impedancyjnej do pomiaru przepływu krwi w kończynach górnych człowieka. Przedstawiono założenia pomiaru, oceniono i opisano właściwości metody oraz określono właściwości układu pomiarowego. Oceniono poprawność czteroelektrodowej pletyzmografii impedancyjnej do badań przepływu tkankowego krwi w przedramionach

Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część druga. Pacjent z zastawkową wadą serca a operacja niekardiochirurgiczna

Zastawkowe choroby serca występują relatywnie często, szczególnie w populacji osób w podeszłym wieku. Konieczność przeprowadzenia zabiegu niekardiologicznego u takich pacjentów może stwarzać wiele problemów, a ponadto wiązać się z podwyższonym ryzykiem powikłań sercowych. Najwyższy poziom ryzyka zgonu w okresie okołooperacyjnym występuje u chorych ze zwężeniem zastawki aortalnej, jednak uszkodzenie innych zastawek również może być przyczyną powikłań. Autorzy przedstawili podstawowe elementy oceny pacjenta przez lekarza rodzinnego przed zabiegiem niekardiologicznym ze szczególnym zwróceniem uwagi na ewentualną obecność wady zastawki, stopień zaawansowania oraz profilaktykę bakteryjnego zapalenia wsierdzia

Centralne ciśnienie tętnicze - tonometria aplanacyjna

Obecnie stosuje się nowe wskaźniki wyprowadzone z krzywej ciśnienia tętniczego. Poznanie ich zalet i ograniczeń staje się koniecznością w praktyce lekarskiej. Tradycyjny pomiar ciśnienia tętniczego jest jedną z najprostszych i najtańszych metod oceny zmian hemodynamicznych. Pośrednio ciśnienie tętnicze koreluje z ryzykiem wystąpienia incydentu lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Obecny stan wiedzy medycznej pozwala na wykorzystanie cech fali tętna do pośredniej oceny ciśnienia w aorcie, tak zwanego tętniczego ciśnienia centralnego. Wskaźniki charakteryzujące sztywność naczyń tętniczych - współczynnik wzmocnienia oraz szybkość fali tętna - są wykorzystywane w badaniach klinicznych do oceny ryzyka sercowo-naczyniowego. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 2, 141-14

Współczesne możliwości diagnostyki i terapii guzów kąta mostowo-móżdżkowego

Autorzy dokonali przeglądu piśmiennictwa dotyczącego diagnostyki i sposobów leczenia osłoniaków nerwu przedsionkowego. Są to guzy łagodne, rozwijające się w przewodzie słuchowym wewnętrznym i/lub kącie mostowo-móżdżkowym. Ich objawy kliniczne zależą od wielkości, umiejscowienia i charakteru wzrostu. Wczesne objawy (otologiczne) obejmują: postępujący niedosłuch odbiorczy, złe zrozumienie mowy, szumy uszne i zaburzenia równowagi. Późniejsze objawy (neurologiczne) to: zaburzenia czynności nerwów V i VII, rzadziej nerwów IX, X i XI. Inne, znacznie rzadsze objawy (neurochirurgiczne), takie jak: bóle głowy, nudności, wymioty, zaburzenia ostrości wzroku, zaburzenia węchu, świadczą o znacznym zaawansowaniu nowotworu, będąc już objawami nadciśnienia czaszkowego. Diagnostyka opiera się na badaniach audiologicznych (audiometria tonalna i słowna) i radiologicznych (TK, MRI z kontrastem). Możliwości leczenia osłoniaków nerwu przedsionkowego to: mikrochirurgia, radioterapia (radioterapia stereotaktyczna, radiochirurgia stereotaktyczna) i obserwacja z okresową kontrolą obrazu MRI z kontrastem. Autorzy na podstawie najnowszego piśmiennictwa dokonali krytycznej analizy zalet i wad każdej z tych metod, ze szczególnym uwzględnieniem radiochirurgii stereotaktycznej, jako najskuteczniejszej i najbezpieczniejszej metody leczenia małych i średnich (≤ 3 cm) osłoniaków nerwu przedsionkowego. Twórcy artykułu podsumowali pracę uwagami skierowanymi do lekarzy rodzinnych, uczulając ich na wczesne objawy guzów kąta mostowo-móżdżkowego, w tym osłoniaków nerwu przedsionkowego

Przygotowanie pacjenta obciążonego kardiologicznie do zabiegu chirurgicznego - rola lekarza rodzinnego. Część trzecia. Pacjent z przewlekłą niewydolnością serca a operacja niekardiochirurgiczna

Niewydolność serca (HF, heart failure) jest jednym z głównych czynników ryzyka okołooperacyjnej śmiertelności sercowej. Liczba wykonywanych zabiegów operacyjnych wzrasta wraz z wiekiem chorych. Równocześnie zwiększa się częstość HF u pacjentów w podeszłym wieku. Pojawia się zatem ważny problem oszacowania wysokości ryzyka okołooperacyjnego oraz określenia postępowania z chorymi z tej grupy. Celem stratyfikacji ryzyka przed zabiegiem jest redukcja śmiertelności i chorobowości. Dzięki niej możliwe jest również dostarczenie choremu dokładniejszych informacji o możliwych powikłaniach, aby jego zgoda na zabieg była w pełni świadoma. Zmniejszenie liczby powikłań oraz liczby wykonanych testów diagnostycznych przed zabiegiem może się przyczynić do znacznego zmniejszenia kosztów opieki medycznej. W pracy omówiono schemat wywiadu, badania przedmiotowego oraz zakres badań dodatkowych, które należy wykonać przed zabiegiem, oraz postępowanie, które może prowadzić do zmniejszenia ryzyka powikłań okołooperacyjnych u pacjenta z przewlekłą niewydolnością serca