Plejotropowe działanie statyn

Statyny, czyli inhibitory reduktazy 3-hydroksy-3-metyloglutarylokoenzymu A, wprowadzono do leczenia jako leki hipolipemizujące. Od tego momentu poznano wiele działań statyn niezależnych od mechanizmu obniżania stężenia cholesterolu. Plejotropizm leków z tej grupy przejawia się między innymi działaniem ochronnym na śródbłonek naczyniowy, stabilizacją blaszki miażdżycowej, efektem przeciwzapalnym oraz wpływem na układ krzepnięcia i fibrynolizy. Działanie statyn wykorzystuje się w pierwotnej i wtórnej prewencji choroby wieńcowej, udaru niedokrwiennego, a także w zapobieganiu powikłaniom naczyniowym u chorych na cukrzycę. W przyszłości, być może, znajdą zastosowanie w leczeniu chorób autoimmunologicznych, neurodegeneracyjnych czy w transplantologii. Siła działania statyn zależy od rodzaju preparatu oraz od dawki. Zastosowanie dużych dawek wiąże się z większą skutecznością, ale także zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wzrost stężenia transaminaz, miopatia, a w skrajnych przypadkach nawet rabdomioliza. Ze względu na wielokierunkowość działań statyny wykazują duży potencjał terapeutyczny. Obecnie są szeroko stosowane w kardiologii, ale ich przyszłość będzie prawdopodobnie związana również z innymi dziedzinami medycyny

Patogeneza, charakterystyka kliniczna oraz rokowanie pacjentów z zawałem serca bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych

Wśród pacjentów hospitalizowanych z powodu zawału serca u 1–12% chorych w badaniu angiograficznym nie stwierdza się istotnych zwężeń tętnic wieńcowych. Pacjenci ci są młodsi od osób z zawałem serca, u których zdiagnozowano istotne zwężenie lub okluzję tętnicy wieńcowej. Rzadziej chorują na nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemię, otyłość czy cukrzycę. Średnia wartość frakcji wyrzutowej w tej grupie chorych jest wyższa. Patomechanizm zawału serca z prawidłowym obrazem tętnic wieńcowych nie został jednoznacznie określony. Jako możliwe przyczyny wymienia się: skurcz naczynia, zakrzep ulegający spontanicznej lizie, zapalenie mięśnia sercowego, uszkodzenie śródbłonka, kardiologiczny zespół X, zator, stany nadkrzepliwości i inne. Podstawą leczenia zawału serca bez istotnych zwężeń w tętnicach wieńcowych jest farmakoterapia. Stosuje się leki przeciwpłytkowe, przeciwbólowe, przeciwkrzepliwe, β-adrenolityczne lub antagonistów wapnia, nitraty, statyny, inhibitory konwertazy angiotensyny lub antagonistów receptora angiontensynowego. Rokowanie w omawianej grupie pacjentów jest bardzo dobre. Rzadko pojawiają się złośliwe arytmie, niewydolność serca czy powtórny zawał