Difficulties in diagnosis of malignant mesothelioma of the pleura - case reports

Złośliwy międzybłoniak opłucnej nadal stanowi częsty problem diagnostyczny. Niecharakterystyczny obraz kliniczny i radiologiczny oraz podobieństwo do innych nowotworów (gruczolakoraka) w badaniu mikroskopowym często powodują opóźnienie w ustaleniu ostatecznego rozpoznania. Badaniem rozstrzygającym jest histopatologiczna i immunohistochemiczna ocena wycinków pobranych za pomocą torakoskopii, a w przypadkach wątpliwych - za pomocą torakotomii. W niniejszej pracy przedstawiono przypadki 3 chorych z międzybłoniakiem opłucnej, u których rozpoznanie było utrudnione ze względu na nieswoiste objawy oraz fałszywie ujemny wynik biopsji torakoskopowej.Malignant pleural mesothelioma of the pleura is a difficult diagnostic problem. Diagnosis is often delayed due to nonspecific clinical symptoms, a variety of radiological images and similarity to other neoplasms particularly adenocarcinoma in microscopical evaluation. The mainstay of diagnosis is histopatological and immunohistochemical analysis of microscopic samples obtained during thoracoscopy or diagnostic thoracotomy in equivocal cases. In this report, presented are three cases of malignant pleural mesothelioma are presented

Coexistance of lung cancer and chronic obstructive pulmonary disease

Wstęp. Celem niniejszego opracowania było określenie częstości występowania przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) u chorych na zaawansowanego raka płuca. Materiał i metody. Badaniem objęto kolejnych 51 chorych na zaawansowanego (stopień IIIB i IV) raka płuca - 13 kobiet (25%) i 38 mężczyzn (75%) w wieku 40-80 lat (średnia wieku: 63 lata). Wyniki. Wśród 51 chorych na zaawansowanego raka płuca w 18 przypadkach (35%) rozpoznano POChP. W tej grupie u niemal 3/4 osób (72%) występowała umiarkowana, a u 28% ciężka i bardzo ciężka postać choroby. Związek między POChP a rakiem płuca był najsilniejszy u chorych na raka płaskonabłonkowego (współczynnik korelacji Spearmana: r = 0,43; różnica w porównaniu z pozostałymi typami: p = 0,002). Wykazano, że współwystępowanie raka płuca i POChP wiązało się z większym narażeniem na dym tytoniowy, jednak zależność ta nie osiągnęła znamienności statystycznej (p = 0,072). Nie stwierdzono korelacji między obecnością POChP w badanej grupie a innymi klinicznymi cechami, takimi jak wiek, płeć i zaawansowanie choroby nowotworowej. Wnioski. Współwystępowanie raka płuca i POChP jest częste. Wydaje się, że uwzględnienie współistniejących pneumonologicznych schorzeń w opiece paliatywnej nad chorymi w końcowej fazie choroby nowotworowej pozwoliłoby poprawić jakość ich życia.Background. The aim of the study was to evaluate the frequency of coexistance of lung cancer and chronic obstructive pulmonary disease. Material and methods. Fifty one patients (13 women and 38 men, aged from 40 to 80 years, range: 63 years) with diagnosed advanced lung cancer (stage IIIB and IV) were included into the study. Results. The chronic obstructive pulmonary disease was diagnosed in 18 cases (35%), including 72% moderate and 28% with severe and very severe disease. The chronic obstructive pulmonary disease was significantly more frequent in squamous cell lung carcinoma in comparison to other subtypes (p = 0.002). There was also a tendency to coexistence of lung cancer and the chronic obstructive pulmonary disease in patients with higher exposure to cigarette smoke (p = 0.072).Conclusion. Coexistence of lung cancer and the chronic obstructive pulmonary disease is frequent, thus it is important to include treatment for the chronic obstructive pulmonary disease in palliative care of advanced lung cancer patients

Receptory Fcγ: potencjalne biomarkery w diagnostyce reumatoidalnego zapalenia stawów i tocznia rumieniowatego układowego?

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) i toczeń rumieniowaty układowy (TRU) są autoimmunizacyjnymi chorobami, których patomechanizm nie został do końca poznany. W etiopatogenezie zarówno RZS, jak i TRU podkreśla się rolę polimorfizmu oraz zaburzonej liczby kopii genów (FCGR2A, FCGR2B, FCGR2C i FCGR3A, FCGR3B), kodujących receptory dla fragmentu Fc immunoglobuliny G (FcγR). Receptory FcγRII i FcγRIII, obecne na komórkach układu immunologicznego, wpływają na fagocytozę, przede wszystkim kompleksów immunologicznych, apoptozę, reakcję cytotoksyczności z udziałem przeciwciał, ekspresję cytokin prozapalnych czy produkcję rodników hydroksylowych u chorych na RZS i TRU. Ze względu na znaczny udział wymienionych receptorów w odpowiedzi immunologicznej tych chorób, rozważa się je jako potencjalne biomarkery RZS i TRU. Mogą być one pomocne także w ocenie przebiegu choroby, odpowiedzi organizmu na zastosowane leczenie oraz w diagnozowaniu współistniejących infekcji. Obecnie nie ma wysoce swoistych i specyficznych biomarkerów RZS i TRU w diagnostyce, leczeniu i rokowaniu tych schorzeń. Dlatego też badanie liczby i ekspresji receptorów Fcγ na powierzchni komórek krwi obwodowej oraz analiza obecności poszczególnych alleli genów, kodujących te receptory, mogą stać się biomarkerem wykorzystywanym rutynowo w praktyce lekarskiej. Forum Medycyny Rodzinnej 2011, tom 5, nr 1, 57-6