Przypadek pokrzywki autoimmunologicznej współistniejącej z autoimmunologicznym zespołem wielogruczołowym typu III związanym z chorobą Hashimoto, cukrzycą typu 1 i bielactwem

We present a case of autoimmune polyglandular syndrome type III (APS III) associated with Hashimoto’s disease, type 1 diabetes mellitus, vitiligo and autoimmune urticaria. This rare genetic disorder occurs with unknown frequency in the Polish population. It is characterised by endocrine tissue destruction resulting in the malfunction of multiple organs.Several cases of APS III associated with organ-specific autoimmune diseases such as coeliac disease, hypogonadism and myasthenia gravis, as well as organ-nonspecific or systemic autoimmune diseases such as sarcoidosis, Sjögren syndrome, and rheumatoid arthritis have been described. To the best of our knowledge, we here describe the first case of APS III associated with autoimmune thyroiditis, type 1 diabetes mellitus, vitiligo and autoimmune urticaria in an adult patient. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 320–323)W pracy przedstawiono przypadek autoimmunologicznego zespołu wielogruczołowego typu III współistniejącego z przewlekłą pokrzywka autoimmunologiczną. Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy jest rzadko rozpoznawany, a częstość jego występowania w Polsce pozostaje nieznana.Opisano przypadki autoimmunologicznego zespołu wielogruczołowego typu III współistniejącego z innymi chorobami o podłożu autoimmunologicznym, takimi jak choroba trzewna, hypogonadyzm, miastenia gravis, jak również z sarkoidozą, zespołem Sjögrena i reumatoidalnym zapaleniem stawów. Nie opisywano jednak wcześniej przypadku współistnienia pokrzywki autoimmunologicznej z autoimmunologicznym zespołem wielogruczołowym typu III. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 320–323

Dobre i złe strony polifarmakoterapii u osób w wieku podeszłym chorych na cukrzycę

According to the World Health Organization (WHO), polypharmacy is a safe and effective treatment with at least five drugs that is consistent with evidence-based medicine. Unfortunately, too often combination therapies are used without scientific justification. Contemporary available spectrum of hypoglycaemic drugs enables the use of a variety of combinations. Two or, less often, three drugs with different mechanisms of action are used simultaneously. Taking into account the fact that patients with T2DM are likely to have other diseases that require multiple medications, the potential risk of clinically relevant drug interactions is high. This may, inter alia, undesirably affect the daily fluctuations of glycaemia with the serious consequences of this phenomenon. The risk of severe hypoglycaemia or hyperglycaemia is especially related to elderly patients. In this group polypragmasy is much more common than in the same age group with normal carbohydrate metabolism. The aim of this paper is to discuss the phenomenon of polypragmasy with particular emphasis on its occurrence in elderly patients with T2DM.Polifarmakoterapia, inaczej polifarmacja, to bezpieczne i skuteczne leczenie pacjentów co najmniej pięcioma lekami (według definicji Światowej Organizacji Zdrowia), prowadzone zgodnie z dowodami medycznymi. Niestety, zbyt często stosuje się terapię złożoną niemającą uzasadnienia naukowego. Współczesny arsenał leków hipoglikemizujących umożliwia wykorzystanie ich różnorodnych skojarzeń. Najczęściej stosuje się równocześnie dwa, rzadziej trzy leki o odmiennym mechanizmie działania. Jeśli uwzględni się fakt, że chory na cukrzycę typu 2 cechuje się wysokim prawdopodobieństwem występowania innych chorób, które wymagają stosowania kilku leków, to potencjalne ryzyko istotnych klinicznie interakcji lekowych jest duże. Może się to wyrażać między innymi niepożądanym wpływem na dobowe wahania glikemii z groźnymi następstwami tego zjawiska. Zagrożenie ciężkimi hipoglikemiami lub hiperglikemiami dotyczy zwłaszcza chorych w wieku podeszłym. W grupie tej zjawisko nieuzasadnionej polifarmakoterapii (polipragmazję) odnotowuje się znacznie częściej niż w tej samej grupie wiekowej z prawidłową gospodarką węglowodanową. Celem niniejszego opracowania jest omówienie zjawiska polipragmazji, ze szczególnym uwzględnieniem jego występowania u osób w podeszłym wieku chorych na cukrzycę typu 2

Introduction of insulin therapy in patients with type 2 diabetes mellitus - is not it too late?

WSTĘP. Celem niniejszej pracy była analiza skuteczności dotychczasowego leczenia hipoglikemizującego ocenianego jako odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c) u chorych na cukrzycę typu 2, hospitalizowanych z różnych przyczyn internistycznych, oraz ocena wiedzy pacjentów dotyczącej zasad monitorowania kontroli metabolicznej cukrzycy. MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano 86 chorych na cukrzycę typu 2, skierowanych do szpitala z innych przyczyn niż dekompensacja cukrzycy. W chwili przyjęcia do szpitala u każdego z nich oznaczano odsetek HbA1c. Ponadto wszyscy chorzy udzielali odpowiedzi na pytania ankietowe dotyczące między innymi czasu trwania cukrzycy typu 2, sposobu i kontroli jej leczenia oraz ostatniej wartości HbA1c. WYNIKI. Średni wiek pacjentów wynosił 65 ± 11,07 roku, najczęstszą przyczyną hospitalizacji były choroby układu sercowo-naczyniowego i przewodu pokarmowego. Czas trwania cukrzycy typu 2 wynosił 7,5 ± 6,4 roku, a średnia wartość HbA1c przy przyjęciu - 9,46% ± 1,92%. U żadnego chorego nie oznaczano HbA1c w ciągu ostatnich 3-6 miesięcy, a większość z nich nigdy nie słyszała o tym wskaźniku kontroli metabolicznej. Leczenie dietą prowadzono u 10 chorych. Monoterapię metforminą stosowano u 20 osób, a pochodnymi sulfonylomocznika (SU) - u 13 pacjentów. Połączeniem metforminą z SU leczono 39 chorych, skojarzeniem SU z akarbozą - 2 pacjentów, a jednego - połączeniem metforminy z akarbozą. Terapię trójlekową (metformina + SU + akarboza) otrzymywał również jeden chory. WNIOSKI. U wielu chorych na cukrzycę typu 2 nie wykonuje się pomiaru HbA1c zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD). Nie można wykluczyć, że jest to jedna z najważniejszych przyczyn opóźnienia insulinoterapii przez lekarzy. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 4: 125-129)INTRODUCTION. The aim of the study was to determine the level of admission A1c in type 2 diabetes mellitus patients referred to the hospital due to various internal diseases. Moreover, the patient’s knowledge about the principle of type 2 diabetes mellitus management monitoring was evaluated. MATERIAL AND METHODS. Study population consisted of 86 type 2 diabetes mellitus patients referred to the hospital due to other reasons than diabetes decompensation. The admission A1c values were determined in all patients. In addition, all patients were asked to complete a questionnaire consisting of several questions including: duration of type 2 diabetes mellitus, mode of treatment and monitoring of type 2 diabetes mellitus management. RESULTS. The patients’ mean age was 65 ± 11.07 years, mean duration of type 2 diabetes mellitus 7.5 ± 6.4 years and the mean A1c value 9.46% ± 1.92%. A1c value was > 9.5% in as many as 38% of patients. None of the patients have had A1c measured over the past 3-6 months and most of them have never heard about this glycemic control marker. Before hospitalisation type 2 diabetes was managed only with diet in 10 patients. Twenty patients received metformin and 13 sulphonylurea (SU) as monotherapy. Thirty nine patients were treated with metformin and SU, 2 with SU and acarbose, 1 with metformin and acarbose, and 1 subject received combination of metformin, SU and acarbose. CONCLUSIONS. These findings indicate that A1c is not regularly determined in type 2 diabetes mellitus patients as recommended by the Polish Diabetes Association. It may at least partially explained why the patients with type 2 diabetes mellitus are not switched by general practitioners on insulin therapy sooner. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 4: 125-129

Zachorowalność na niektóre elementy zespołu metabolicznego u dzieci w miastach średniej i małej wielkości w Polsce

  Wstęp. Celem opisywanego badania było porównanie częstości występowania nieprawidłowej masy ciała, podwyższonego ciśnienia tętniczego i podwyższone­go stężenia glukozy we krwi u dzieci rasy kaukaskiej i nastolatków mieszkających w małym miasteczku i w mieście średniej wielkości w regionie łódzkim (Polska centralna). Materiał i metody. Przeanalizowano wiedzę rodziców na temat nawyków żywieniowych i poziomu aktywno­ści fizycznej ich dzieci. W latach 2012–2013 wykonano pomiary parametrów antropometrycznych, glikemii na czczo oraz skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tęt­niczego u 842 dzieci w wieku 7–16 lat. Kwestionariusz posłużył do oceny wiedzy rodziców na temat nawyków żywieniowych i aktywności fizycznej ich dzieci. Wyniki. W obu badanych populacjach częstość wy­stępowania otyłości była istotnie wyższa u chłop­ców niż u dziewcząt. Ciśnienie tętnicze na poziomie ≥ 95. percentyla znacznie częściej stwierdzano u osób otyłych. Wystąpiła dodatnia korelacja między  otyłością a otyłością brzuszną. Zwiększony obwód talii obserwowano częściej u chłopców, a najczęściej w najmłodszej grupie wiekowej. Podwyższone ciśnienie tętnicze stwierdzano najczęściej u dzieci z otyłością brzuszną. Młodzież w wieku 16 lat spędzała najwięcej czasu przed telewizorem/komputerem. Na obszarach wiejskich wyższy odsetek dzieci i nastolatków spędzał ponad 2 godziny dziennie przed telewizorem/kom­puterem. Osoby, które spędzały więcej niż 2 godziny dziennie przed telewizorem/komputerem, najczęściej spożywały posiłki typu fast food. Zarówno w ma­łym miasteczku, jak i na wsi dziewczęta były mniej aktywne fizycznie niż chłopcy. Ponad 50% rodziców w obu populacjach uważało aktywność fizyczną dzieci za normalną, a prawie 90% rodziców zaakceptowało nawyki żywieniowe dzieci. Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują na kluczową rolę czynników środowiskowych i płci w rozwoju nadwagi i otyłości. Konieczne wydaje się podjęcie wszelkich środków zapobiegawczych w celu zmniejszenia ryzyka powikłań związanych z otyłością w przyszłym życiu dzieci

Angiosarcoma of the lungs, liver, and bones in a 27-year-old male patient

Angiosarcoma is a rare (from 1% to 2% of all soft tissue sarcomas), highly aggressive endothelial tumor that may affect any organ. The prognosis for the disease is poor, particularly if it is metastatic by the time of diagnosis. The etiology is unclear; however, there are definite risk factors including chronic lymphedema, radiation therapy, familial syndromes, and exposure to environmental chemical toxins and foreign bodies. Although the final diagnosis is histopathological, radiological tools such as ultrasound, CT, and MRI are still necessary to determine the stage of cancer. Treatment includes surgery, chemotherapy, and radiation therapy. Chemotherapy is the main treatment strategy for metastatic angiosarcoma, however, the toxicity level of frequently used agents is high. The research focuses on targeted medicines and immunotherapy as potential therapeutic options. We present a case of angiosarcoma in a young man without chronic illnesses with metastatic spread to the lungs, liver, and bones at the time of diagnosi

Gliclazide may have an antiapoptotic effect related to its antioxidant properties in human normal and cancer cells

Experimental and clinical studies suggest that gliclazide may protect pancreatic β-cells from apoptosis induced by an oxidative stress. However, the precise mechanism(s) of this action are not fully understood and requires further clarification. Therefore, using human normal and cancer cells we examined whether the anti-apoptotic effects of this sulfonylurea is due to its free radical scavenger properties. Hydrogen peroxide (H2O2) as a model trigger of oxidative stress was used to induce cell death. Our experiments were performed on human normal cell line (human umbilical vein endothelial cell line, HUVEC-c) and human cancer cell lines (human mammary gland cell line, Hs578T; human pancreatic duct epithelioid carcinoma cell line, PANC-1). To assess the effect of gliclazide the cells were pre-treated with the drug. The 3-[4,5-dimethylthiazol-2-yl]-2,5-diphenyltetrazolium bromide assay was employed to measure the impact of gliclazide on cell viability. Generation of reactive oxygen species, mitochondrial membrane potential (∆Ψm), and intracellular Ca2+ concentration [Ca2+] were monitored. Furthermore, the morphological changes associated with apoptosis were determined using double staining with Hoechst 33258-propidium iodide (PI). Gliclazide protects the tested cells from H2O2-induced cell death most likely throughout the inhibition of ROS production. Moreover, the drug restored loss of ΔΨm and diminished intracellular [Ca2+] evoked by H2O2. Double staining with Hoechst 33258-PI revealed that pre-treatment with gliclazide diminished the number of apoptotic cells. Our findings indicate that gliclazide may protect both normal and cancer human cells against apoptosis induced by H2O2. It appears that the anti-apoptotic effect of the drug is most likely associated with reduction of oxidative stress

Pros and cons of polypharmacy in elderly patients with diabetes

According to the World Health Organization (WHO), polypharmacy is a safe and effective treatment with at least five drugs that is consistent with evidence-based medicine. Unfortunately, too often combination therapies are used without scientific justification. Contemporary available spectrum of hypoglycaemic drugs enables the use of a variety of combinations. Two or, less often, three drugs with different mechanisms of action are used simultaneously. Taking into account the fact that patients with T2DM are likely to have other diseases that require multiple medications, the potential risk of clinically relevant drug interactions is high. This may, inter alia, undesirably affect the daily fluctuations of glycaemia with the serious consequences of this phenomenon. The risk of severe hypoglycaemia or hyperglycaemia is especially related to elderly patients. In this group polypragmasy is much more common than in the same age group with normal carbohydrate metabolism. The aim of this paper is to discuss the phenomenon of polypragmasy with particular emphasis on its occurrence in elderly patients with T2DM

Norwegian scabies in a resident of a nursing home misdiagnosed as dermatologic lesions of type 2 diabetes mellitus

Introduction. Norwegian (crusted, hyperkeratotic) scabies is a relatively rare form of the disease, but it is highly contagious and easily transmitted. Although skin lesions are typical for that form of the disease, they differ substantially from those observed in typical infection with Sarcoptes scabiei. Objective. To present the difficulties in the diagnosis of Norwegian scabies. Case report. We describe a case of an elderly patient, a resident of a nursing home, with Norwegian scabies in whom itching and skin lesions were initially misdiagnosed as a dermatologic complication of type 2 diabetes mellitus. Additionally, in the nursing home, the results of the implemented therapy were not checked appropriately, which resulted in an outbreak of scabies in the institution as well as infection of several family members. Conclusions . Considering the fact that pharmacological treatment of Norwegian scabies does not differ from other forms of this disease, it seems that early diagnosis and appropriate treatment planning are crucial to prevent transmission of the infection