The role of fibrinogen and CRP in cardiovascular risk in patients with acromegaly

Wstęp: U chorych na akromegalię stwierdza się 2-3-krotnie zwiększoną śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych. Zmiany stężeń białek ostrej fazy, obserwowane w akromegalii, mogą prowadzić do chorób układu krążenia. Celem pracy była ocena wydzielania fibrynogenu i białka C-reaktywnego (CRP, C-reactive protein) u chorych na akromegalię. Materiał i metody: Siedemdziesiąt siedem osób chorych podzielono na grupy z aktywną (AA, n = 56) i kontrolowaną akromegalią (CA, n = 21), 20 zdrowych osób dopasowanych pod względem płci i wieku stanowiło grupę kontrolną. Oznaczono stężenia fibrynogenu, CRP, glukozy na czczo, insuliny, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL i frakcji HDL, triglicerydów w surowicy, oraz wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index). Wyniki: Porównanie badanych grup wykazało: większe stężenia fibrynogenu, triglicerydów, glukozy i wartości BMI w grupie AA niż kontrolnej; większe stężenia CRP, fibrynogenu, triglicerydów i wartości BMI w grupie CA niż kontrolnej; większe stężenia cholesterolu frakcji LDL i insuliny oraz mniejsze CRP i wartości BMI w grupie AA niż CA. Stężenie fibrynogenu było największe w grupie AA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Było ono wysokie u wszystkich chorych na akromegalię, niezależnie od stadium choroby i istotnie większe niż u osób zdrowych. Stężenie CRP było największe w grupie CA, a najmniejsze w grupie kontrolnej. Stężenia CRP były paradoksalnie istotnie mniejsze w grupie AA niż w grupie CA i nie tłumaczą przyczyny zwiększonej śmiertelności z przyczyn krążeniowych w akromegalii. Wnioski: Fibrynogen odgrywa ważną rolę jako czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego w akromegalii, niezależnie od wyleczenia choroby. Znaczenie CRP jako czynnika ryzyka krążeniowego u chorych z niewyrównaną akromegalią powinno być dokładniej wyjaśnione w dalszych badaniach. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 83-88)Introduction: Patients with active acromegaly have 2- to 3-fold increased cardiovascular mortality. Alterations of acute phase proteins, observed in acromegaly, could lead to cardiovascular diseases. Aim of the study was to evaluate fibrinogen and C-reactive protein (CRP) secretion in patients with acromegaly. Material and methods: Seventy-seven patients were divided into groups with active (AA, n = 56) and controlled acromegaly (CA, n = 21). Twenty age- and sex-matched healthy subjects served as controls. Serum fibrinogen, CRP, fasting glucose, insulin, total cholesterol, LDL and HDL cholesterol, and triglycerides were measured, and body mass index (BMI) was calculated. Results: Comparison between the groups revealed: higher fibrinogen, triglycerides, glucose levels, and BMI values in AA than in the controls; higher CRP, fibrinogen, triglyceride levels, and BMI values in CA than in the controls; higher LDL cholesterol and insulin levels and lower CRP levels and BMI values in the AA group than in the CA group. Fibrinogen concentration was highest in the AA group and lowest in the control group. Fibrinogen levels were high in all patients with acromegaly, irrespective of disease status, and they were significantly higher than in healthy subjects. CRP concentration was highest in the CA group and lowest in the control group. CRP levels were significantly and paradoxically lower in patients with AA than in patients with well-controlled disease and did not explain the increased cardiovascular mortality in acromegaly. Conclusions: Fibrinogen plays an important role as a cardiovascular risk factor in acromegaly, irrespective of the cure of the disease. The role of CRP as a cardiovascular risk factor in patients with uncontrolled acromegaly should be better explained in future studies. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 83-88

Anaplastyczny rak tarczycy z gwałtowną tyreotoksykozą — opis przypadku i przegląd literatury

Introduction: Anaplastic thyroid carcinoma (ATC) is one of the most aggressive human malignancies and constitutes approximately 1.6–5% of the malignant neoplasms of the thyroid gland. ATC usually manifests itself with the local symptoms due to a rapidly enlarging thyroid mass, and as other thyroid cancers, has only seldom been reported to cause thyrotoxicosis. Up to now only 9 cases of ATC with concomitant thyrotoxicosis have been described. Case report: We report a rare case of a 66-year-old woman, who had had the preexisting large, euthyroid multinodular goiter for almost 50 years. She was consulted by a doctor because of a 4-week history of thyrotoxicosis, symptoms of the congestive heart failure and a rapid increase in the size of the goiter. Thyroid hormone levels were consistent with a hyperthyroid state. The fine-needle aspiration biopsy confirmed a diagnosis of the anaplastic thyroid carcinoma, the small cells variant. The 99m Tc-pertechnetate scintigraphy visualized non-homogenous tracer distribution with hot nodules. She was given a doxorubicin (20 mg/week) and required the continuous antithyroid treatment. The patient died a one year after the first symptoms of the disease occurred. Discussion: The association between ATC and a thyrotoxic state is very rare. In most cases, thyrotoxicosis concomitant with ATC was thought to be a result of the destruction of the thyroid follicles by the rapid infiltration with malignant cells, resulting in the leakage of preformed hormones to the circulation. In that case the most probable cause of thyrotoxicosis was the multinodular goiter coexisting with ATC. A simultaneous onset of tumor growth, thyrotoxicosis and a relatively long survival time of our patient is worth to notice and discuss.Wstęp: Anaplastyczny rak tarczycy (ATC) jest jednym z najagresywniejszych nowotworów w patologii ludzkiej i stanowi około 1,6–5% złośliwych nowotworów tarczycy. Rozpoczyna się zwykle objawami miejscowymi wtórnymi do szybkiego wzrostu guza i, podobnie jak w przypadków innych typów raka tarczycy, jedynie sporadycznie jest on skojarzony z nadczynnością tarczycy. Dotychczas opisano 9 przypadków ATC ze współistniejącą tyreotoksykozą. Opis przypadku: Autorzy prezentują rzadki przypadek 66-letniej kobiety ze stwierdzanym od blisko 50 lat ogromnym wolem guzowa­tym, wcześniej w stanie eutyreozy. Pacjentka zgłosiła się do lekarza z powodu utrzymujących się od 4 tygodni objawów nadczynności tarczycy, zastoinowej niewydolności krążenia oraz gwałtownego wzrostu objętości wola. Wyniki badań hormonalnych były typowe dla pierwotnej nadczynności tarczycy. W biopsji cienkoigłowej potwierdzono rozpoznanie raka anaplastycznego z małych komórek. Scyntygrafia technetowa wykazała niejednorodne gromadzenie znacznika oraz kilka gorących guzków. Pacjentka była leczona doksorubicyną w dawce 20 mg/tydzień, wymagała także stałego podawania tyreostatyku. Zmarła po roku od wystąpienia pierwszych objawów choroby. Dyskusja: Skojarzenie ATC z tyreotoksykozą jest niezwykle rzadkie. W większości przypadków nadczynność tarczycy współistniejąca z ATC wynika z uwalniania do krążenia hormonów z nabłonka tarczycy niszczonego przez naciek nowotworowy. W prezentowanym przypadku najbardziej prawdopodobną przyczyną nadczynności tarczycy było współistnienie wola guzowatego toksycznego. Warto zwrócić uwagę na jednoczesne wystąpienie gwałtownego wzrostu wola i tyreotoksykozy oraz na względnie długie przeżycie pacjentki

Concentrations of soluble intercellular adhesive molucule-1 (sICAM-1) and E-selectin in patients suffering from acromegaly. Preliminary report

WSTĘP. Akromegalia jest rzadką chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH, growth hormone) przez gruczolaka przysadki z czym wiąże się zwiększona zachorowalność i śmiertelność z powodu chorób układu krążenia. W przypadku tych ostatnich istotną rolę przypisuje się zaburzeniom czynności śródbłonka. Stężenia w surowicy rozpuszczalnej międzykomórkowej cząsteczki adhezyjnej-1 (sICAM-1, intercellular adhesive molecule-1) i E-selektyny mogą odzwierciedlać zaburzenia czynności śródbłonka. Celem niniejszej pracy była ocena stężeń sICAM-1 i sE-selektyny w surowicy u chorych na akromegalię w różnych stadiach choroby.MATERIAŁ I METODY. Stężenia w surowicy sICAM-1 i sE-selektyny zbadano za pomocą metody ELISA u 18 chorych na czynną akromegalię i 14 wyleczonych z akromegalii. WYNIKI. Między grupami chorych na akromegalię nie stwierdzono różnic w zakresie stężeń sICAM-1 i sE-selektyny. Nie wykazano zależności między badanymi wskaźnikami funkcji śródbłonka a wynikami badań hormonalnych (GH i insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 [IGF-1, insulinlike growth factor-1]). WNIOSEK. Stężenia w surowicy molekuł adhezyjnych będących pośrednimi wykładnikami dysfunkcji śródbłonka (sICAM-1 i sE- -selektyna) nie różnicują chorych z czynną akromegalią i chorych po skutecznym wyleczeniu tej choroby.INTRODUCTION. Acromegaly is a rare disease caused by excessive growth hormone (GH) secretion from pituitary adenoma which is accompanied by increased morbidity and mortality due to cardiovascular diseases. Important role of endothelium dysfunction is suggested. Serum concentrations of soluble intercellular adhesive molecule-1 (sICAM-1) and E-selectin might reflect endothelial dysfunctions. The aim of the study was to assess serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin in patients with acromegaly in various stages of the disease. MATERIAL AND METHODS. Serum concentrations of sICAM-1 and sE-selectin using ELISA were analyzed in 18 patients with active acromegaly and 14 ones cured from the disease. RESULTS. No differences in sICAM-1 and sE-selectin levels between mogroups of patients studied were shown. No correlations between endothelial function markers and hormonal results (GH, IGF-1) were observed. CONCLUSION. Serum concentrations of adhesive molecules reflecting endothelial dysfunction (sICAM-1 and sE-selectin) do not differentiate patients with active acromegaly from cured patients

GO-QOL — kwestionariusz oceny jakości życia pacjentów z orbitopatią tarczycową

  The main goal of therapy for Graves’ orbitopathy (GO) is to restore visual function and to improve quality of life (QOL); therefore, the idea of self-assessment of eye changes by the patient has been developed. We developed a validated Polish version of the GO-QOL questionnaire (GO-QOLpl). As an original version we used the English version of GO-QOL, which consists of 15 questions summarised in two subscales. GO-QOLpl was translated and validated in accordance with standard principles for translation of patient-reported outcomes (PRO). GO-QOLpl is a linguistically validated version of the original GO-QOL questionnaire, which is recommended by the European Group of Graves’ Orbitopathy (EUGOGO). We strongly support the use of GO-QOLpl for the assessment of QOL among Polish patients with GO in clinical practice. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 362–366)    Głównym celem terapeutycznym w orbitopatii tarczycowej jest zarówno przywrócenie funkcji wzrokowych, jak i poprawa jakości życia. Przeprowadzono walidowane tłumaczenie kwestionariusza GO-QOL na język polski z wersji anglojęzycznej, która składa się z 15 pytań zgrupowanych w dwóch podskalach. Tłumaczenie GO-QOL przeprowadzono zgodnie z regułami translacyjnymi oceny pacjentów. Autorzy zalecają użycie GO-QOLpl do ewaluacji jakości życia wśród polskich pacjentów z orbitopatią tarczycową. (Endokrynol Pol 2015; 66 (4): 362–366)

Akromegalia — nowe spojrzenie na pacjenta. Polskie propozycje postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w akromegalii w świetle aktualnych doniesień

is usually delayed and is often associated with the development of various complications causing premature mortality. In patients with hypertension, heart failure, diabetes, and arthropathy that is non-specific for age, attention should be paid to the occurrence of somatic signs of acromegaly. As a screening test, insulin-like growth factor-1 (IGF-1) concentration should be assessed. Further diagnostic and treatment procedures are possible in specialised centres. The first-line therapy is selective transsphenoidal adenomectomy. Patients with a good prognosis related to a surgical removal of the pituitary tumour should be referred only to centres experienced in performing this type of procedure, after pharmacological preparation. Other patients, and those who have not recovered after surgical treatment, should be subjected to long-term pharmacotherapy with long-acting somatostatin analogues. In each case, the complications of acromegaly should be followed-up long-term and actively treated. This proposed new recommendation should be helpful for the management of patients with acromegaly. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 326–331)Akromegalia jest rzadką chorobą spowodowaną nadmiernym wydzielaniem hormonu wzrostu (GH), zwykle przez guz przysadki. Rozpoznanie jest opóźnione i często związane z rozwojem różnych powikłań powodujących zwiększone zagrożenie zgonem. U chorych z nadciśnieniem, niewydolnością serca, cukrzycą, artropatiami, nietypowymi do wieku należy zwrócić uwagę na występowanie objawów akromegalii. Jako badanie przesiewowe należy wykonać oznaczenie stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 (IGF-1). Dalsza diagnostyka i leczenie powinny być prowadzone w wyspecjalizowanych ośrodkach. Leczeniem pierwszego rzutu jest wybiórcze usunięcie gruczolaka przysadki z dostępu przez zatokę klinową. Pacjenci rokujący wyleczenie operacyjnym usunięciem guza przysadki powinni być kierowani do ośrodków z doświadczeniem w tego typu zabiegach, po przygotowaniu farmakologicznym. Pozostali chorzy oraz ci po nieskutecznym leczeniu neurochirurgicznym powinni być długotrwale leczeni analogami somatostatyny. W każdym przypadku następstwa akromegalii winny być przez całe życie monitorowane i aktywnie leczone. Proponowane nowe zalecenia powinny być pomocne w postępowaniu z pacjentami chorymi na akromegalię. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 326–331

Akromegalia — nowe spojrzenie na pacjenta. Polskie propozycje postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w akromegalii w świetle aktualnych doniesień

Rozpoznanie jest opóźnione i często związane z rozwojem różnych powikłań powodujących zwiększone zagrożenie zgonem. U chorych z nadciśnieniem, niewydolnością serca, cukrzycą, artropatiami, nietypowymi do wieku należy zwrócić uwagę na występowanie objawów akromegalii. Jako badanie przesiewowe należy wykonać oznaczenie stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 (IGF-1). Dalsza diagnostyka i leczenie powinny być prowadzone w wyspecjalizowanych ośrodkach. Leczeniem pierwszego rzutu jest wybiórcze usunięcie gruczolaka przysadki z dostępu przez zatokę klinową. Pacjenci rokujący wyleczenie operacyjnym usunięciem guza przysadki powinni być kierowani do ośrodków z doświadczeniem w tego typu zabiegach, po przygotowaniu farmakologicznym. Pozostali chorzy oraz ci po nieskutecznym leczeniu neurochirurgicznym powinni być długotrwale leczeni analogami somatostatyny. W każdym przypadku następstwa akromegalii winny być przez całe życie monitorowane i aktywnie leczone. Proponowane nowe zalecenia powinny być pomocne w postępowaniu z pacjentami chorymi na akromegalię

Pheochromocytoma in 8-year observation at a single endocrinological center in Wroclaw

Wstęp: Guz chromochłonny występuje rzadko, powoduje zwykle nadciśnienie tętnicze i różnorodne, zmienne objawy kliniczne, co często utrudnia wczesne rozpoznanie i leczenie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie danych klinicznych, efektywności diagnostyki i leczenia chorych z pheochromocytoma w ośrodku wrocławskim w okresie 8 lat. Materiał i metody: Wśród 37 chorych z pheochromocytoma leczonych w latach 2000-2007 w Klinice Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu były 23 kobiety (23-75 lat) oraz 14 mężczyzn (17-74 lat). Zbadano częstość występowania poszczególnych objawów klinicznych, przydatność zastosowanych metod diagnostycznych i efekty leczenia. Wyniki: Czas trwania choroby do momentu rozpoznania wynosił od 2 miesięcy do 16 lat. Najczęstsze objawy to: nadciśnienie tętnicze napadowe lub stałe, tachykardia, bóle głowy, wzmożona potliwość, niepokój. Najczulszą laboratoryjną metodą diagnostyczną był pomiar stężenia metoksypochodnych katecholamin w moczu dobowym. Tomografia komputerowa u wszystkich chorych wykazała obecność guza nadnercza, częściej prawego; w 1 przypadku guz był umiejscowiony w ścianie pęcherza moczowego. Po operacji nadciśnienie tętnicze ustąpiło u 59% pacjentów, obniżyło się u 26,8%, a u 13,9% nie obserwowano poprawy. U 2 chorych guz był złośliwy, 1 kobieta zmarła po zabiegu. U 8 stwierdzono zespół MEN 2A. Wnioski: Rozpoznania pheochromocytoma zwykle dokonuje się po długim czasie trwania choroby. Najbardziej typowym objawem jest nadciśnienie tętnicze napadowe, które występuje jedynie u około 40%, inne objawy są niespecyficzne. Najbardziej przydatne diagnostycznie jest stwierdzenie podwyższonego wydalania metoksykatecholamin w moczu dobowym. Z badań obrazowych najbardziej efektywna jest tomografia komputerowa. Chorzy z pheochromocytoma powinni być rutynowo diagnozowani w kierunku współistnienia innych endokrynopatii, a szczególnie raka rdzeniastego i pierwotnej nadczynności przytarczyc - składowych zespołu MEN 2A.Introduction: Pheochromocytoma is rare tumor with a highly variable clinical presentation. This report provides clinical picture, efficiency of diagnostics and treatment of pheochromocytoma in 8-years in the endocrinological center in Wroclaw. Material and methods: The records of 37 patients with pheochromocytoma were identified, who were treated in 2000-2007 in the Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Treatment in Wroclaw. There were 23 women (age 23-75 year) and 14 men (age 17-74). We studied frequency of clinical signs, usefulness of diagnostic methods and efficacy of treatment. Results: The duration of the clinical history ranged from 2 months to 16 years. The most frequent symptoms were: hypertension paroxysmal and constant, palpitations, headache, sweating and anxiety. The most sensitive diagnostic method was increased concentration of urinary metanephrine in 24-hour urine. Computed tomography was the most widely used method for tumor localization. Adrenal pheochromocytoma was detecting by CT in all patients, predominated in right adrenal, in 1 case in urinary bladder. Surgery caused remission of hypertension in 59%, improvement in 26.8%, and no changes in 13.9% of patients. Malignancy was reported in 2 cases, 1 woman died after surgery. MEN 2A occur in 21.6%. Conclusions: The diagnosis of pheochromocytma is usually made after long duration of the disease. The study confirms that clinical presentation of pheochromocytoma is variable and nonspecific, this finding makes the diagnosis very difficult. The most typical symptom is paroxysmal hypertension, which is present only in 40%, other symptoms are nonspecific. The measurement of 24-hour urinary metanephrines was the best indicator. CT was almost always successful in localizing the tumor. Patients with pheochromocytoma should be consider for other endocrine diseases especially medullary carcinoma, primary hyperparathyroidism and other component of MEN 2A

The prevalence of carbohydrate metabolism disorders in patients with cardiovascular diseases based on OGTT and HbA1c

WSTĘP. Ryzyko śmiertelności z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego (CVD) w cukrzycy jest 2–6 krotnie wyższe niż w podobnej populacji bez zaburzeń węglowodanowych. Wśród pacjentów z potwierdzonym zajęciem naczyń wieńcowych odsetek chorych z nierozpoznanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej wynosi40–70%. Celem badania było porównanie zgodności rozpoznań zaburzeń węglowodanowych na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) i Międzynarodowej Komisji Ekspertów (IEC) u chorych z CVD.MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 140 pacjentów hospitalizowanych z przyczyn sercowo-naczyniowych na oddziale wewnętrznym. Test doustnego obciążenia glukozą wykonywano u osób bez cukrzycy w wywiadzie w 3.–5. dobie hospitalizacji. Stężenie glukozy w 0. i 120. minucie testu badano referencyjną metodąenzymatyczną. Pomiary hemoglobiny glikowanej (HbA1c) opartona zasadach testu immunologicznego metodą turbidymetryczną z wykorzystaniem hamowania aglutynacji. W analizie statystycznej wyników badań korzystano z metod nieparametrycznych.WYNIKI. Zaburzenia węglowodanowe na podstawie zalecenia PTD wykryto u 47,5% chorych, zaś a na podstawie zaleceń IEC— u 62,3%. Wykazano duży stopień niezgodności rozpoznań opartych na kryteriach PTD i IEC. Wśród chorych na cukrzycę typu 2 rozpoznaną na podstawie wartości HbA1c u 17,65% glikemia była prawidłowa, natomiast u 25% chorych na cukrzycę typu 2 rozpoznaną na podstawie zaleceń PTD nie rozpoznano zaburzeń metabolizmu węglowodanów według oznaczeń HbA1c.WNIOSKI. Ze względu na dużą częstość niezdiagnozowanych zaburzeń węglowodanowych u chorych z CVD w tej grupie koniecznejest prowadzenie powszechnej i wczesnej diagnostyki, prewencjii leczenia wspomnianych zaburzeń. W przeprowadzonym badaniu stwierdzono dużą niezgodność między klasyfikacją IEC i PTDw diagnostyce cukrzycy typu 2 i stanów przedcukrzycowych.INTRODUCTION. The risk of death from cardiovascular diseases (CVD) in diabetic patients is 2–6 fold higher than in a similar population without carbohydrate disturbances. In patients in whom coronary arteries are affected, the percentage of subject with undiagnosed carbohydrate metabolism disorders ranges from 40 to 70%. The aim of the study was to assess the concordance of the diagnosis of glucose metabolism disorders in CVD patients based on Polish Diabetes Society (PTD) and International Expert Committee (IEC) recommendations.MATERIAL AND METHODS. The study included 140 patients admitted to Internal Medicine Department for CVD. Oral glucosetolerance test was performed in patient with no history of diabetes at day 3.–5. of the hospitalization. Glucose concentrations were measured at 0 and 120 minute of the test using the reference enzymatic method. HbA1c levels were assessed by turbidimetric method employing inhibition of agglutination. Non-parametric tests were used for statistical analysis.RESULTS. Carbohydrate disorders were detected in 47.5% basedon PTD criteria and in 62.3% according to IEC recommendations. A significant discrepancy between diagnosis employing PTD and IEC standards were recorded. Among subjects with diabetesdiagnosed based on HbA1c concentrations, 17.65% were normoglycemic while in 25% of diabetic patients diagnosed according to PTD recommendations no carbohydrate metabolism disorderswas detected using HbA1c measurement.CONCLUSIONS. Because of high frequency of undiagnosed carbohydrate metabolism disorders in CVD patients, there is a need for early and widespread screening, prevention and treatment in this population. In present study the major discordance between PTD and IEC diagnostic criteria for diabetes and prediabetes has been revealed