Effect of combination glipizide GITS/metformin on fibrinolytic and metabolic parameters in poorly controlled type 2 diabetic subjects

WSTĘP. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że podwyższone stężenie inhibitora aktywatora plazminogenu 1 (PAI-1) w surowicy krwi może być wskaźnikiem lub predyktorem przyspieszonego rozwoju choroby wieńcowej u chorych na cukrzycę typu 2. Celem pracy było określenie, czy poprawa wyrównania metabolicznego, niezależnie od rodzaju stosowanych leków doustnych, wpływa na stężenie PAI-1 u chorych ze znaczną hiperglikemią. MATERIAŁ I METODY. Do badania zakwalifikowano 91 chorych. Po okresie 4 tygodni, w którym pacjenci nie przyjmowali żadnych leków, chorych losowo przydzielono do grupy leczonej glipizydem GITS (w dawce maksymalnej 20 mg, n = 46) lub grupy otrzymującej metforminę (maksymalnie 2550 mg, n = 45) w monoterapii. Po okresie monoterapii wprowadzono leczenie skojarzone, dodając drugi lek do preparatu już stosowanego. U wszystkich pacjentów przed i po randomizacji oraz podczas badania oznaczono glikemię (na czczo i po posiłku), stężenie HbA1c, fruktozaminy oraz PAI-1. U części chorych zmierzono również wątrobową produkcję glukozy (HGO, hepatic glucose output) oraz oznaczono rozkład brzusznej tkanki tłuszczowej. WYNIKI. Wyrównanie glikemii na początku badania było niezadowalające (średnie stężenie HbA1c 10,4 &plusmn; 0,2% w grupie glipizydu GITS; 10,0 &plusmn; 0,2% w grupie metforminy), ale poprawiło się istotnie w obu grupach, stosujących monoterapię oraz w wyniku leczenia skojarzonego (p < 0,0001 vs. wyniki wyjściowe), co oceniono na podstawie badania tolerancji posiłku, stężenia fruktozaminy oraz HGO. Masa ciała oraz rozkład brzusznej tkanki tłuszczowej nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup. Stężenie PAI-1 było wyjątkowo wysokie (5-10-krotnie wyższe od wartości prawidłowych) na początku badania (202 &plusmn; 12 ng/ml w grupie glipizydu GITS; 201 &plusmn; 13 ng/ml w grupie metforminy), ale istotnie obniżyło się podczas badania, w sposób porównywalny w monoterapii w obu grupach. Podczas leczenia skojarzonego stężenie to uległo dalszemu obniżeniu. WNIOSKI. W przypadkach nasilonej hiperglikemii stężenie PAI-1 jest również znacznie podwyższone. Obniżenie hiperglikemii za pomocą leku nasilającego wydzielanie insuliny, glipizydu GITS lub metforminy, stosowanych w monoterapii, w porównywalny sposób powoduje obniżenie stężenia PAI-1.INTRODUCTION. Epidemiological studies have implicated increased plasminogen-activated inhibitor 1 (PAI-1) as a marker or predictor of accelerated coronary atherosclerotic disease in type 2 diabetes. We sought to determine whether metabolic control, independent of its oral mode of implementation, affects PAI-1 in patients with marked hyperglycemia. MATERIAL AND METHODS. A total of 91 subjects were screened, subjected to a 4-week drug washout, and randomized to daily treatment with glipizide GITS (maximum 20 mg, n = 46) or metformin (maximum 2,550 mg, n = 45) as monotherapy. After monotherapy, combination therapy was initiated by adding the second agent to the regimen. Plasma glucose (fasting and postprandial), HbA1c, fructosamine, and PAI-1 were assayed before and after randomization and sequentially thereafter in all subjects; hepatic glucose output (HGO) and abdominal fat distribution were each measured in a subset of subjects. RESULTS. Glycemic control was markedly impaired at baseline (mean HbA1c 10.4 &#177; 0.2% glipizide GITS; 10.0 &#177; 0.2% metformin) but improved comparably with each agent as monotherapy and in combination (P < 0.0001 vs. baseline), as assessed with meal tolerance studies, fructosamine values, and HGO. Body weight and abdominal fat distribution did not change significantly in either group. PAI-1 concentrations were extraordinarily high (5- to 10-fold more than normal) at baseline (202 &#177; 12 ng/ml glipizide GITS; 201 &#177; 13 ng/ml metformin) but declined comparably, and significantly, after treatment with either agent as monotherapy and decreased further with combination therapy. CONCLUSIONS. When hyperglycemia is profound, increases in PAI-1 are also profound. Control of hyperglycemia with either glipizide GITS, an insulin secretagogue, or metformin as monotherapy comparably ameliorates elevated PAI-1

Cohort Profile: Burden of Obstructive Lung Disease (BOLD) study

The Burden of Obstructive Lung Disease (BOLD) study was established to assess the prevalence of chronic airflow obstruction, a key characteristic of chronic obstructive pulmonary disease, and its risk factors in adults (≥40 years) from general populations across the world. The baseline study was conducted between 2003 and 2016, in 41 sites across Africa, Asia, Europe, North America, the Caribbean and Oceania, and collected high-quality pre- and post-bronchodilator spirometry from 28 828 participants. The follow-up study was conducted between 2019 and 2021, in 18 sites across Africa, Asia, Europe and the Caribbean. At baseline, there were in these sites 12 502 participants with high-quality spirometry. A total of 6452 were followed up, with 5936 completing the study core questionnaire. Of these, 4044 also provided high-quality pre- and post-bronchodilator spirometry. On both occasions, the core questionnaire covered information on respiratory symptoms, doctor diagnoses, health care use, medication use and ealth status, as well as potential risk factors. Information on occupation, environmental exposures and diet was also collected

Mekanika teknik statistika

Judul asli engineering mekanics, statisticsVolume 1xv, 07 p. : il.; 23 cm