36/Brachyterapia pulsacyjna (BT PDR) z zastosowaniem aplikatorów Normana Simona chorych na raka trzonu macicy nie kwalifikujących się do leczenia operacyjnego

Wstęp i cel pracyPodstawową metodą leczenia chorych na raka trzonu macicy jest radykalny zabieg operacyjny. U wielu chorych w tej grupie występują jednak równocześnie schorzenia internistyczne - choroby układu sercowo-naczyniowego, układu oddechowego, choroby metaboliczne lub zwyrodnienie układu kostno-stawowego, które w 3.5–9% przypadków nie pozwalają na wykonanie zabiegu operacyjnego. U tych chorych jedynym możliwym leczeniem jest radioterapia. W pracy przedstawiono własne doświadczenia dotyczące brachyterapii PDR Ir 192 z zastosowaniem domacicznych aplikatorów Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy leczonych w Klinice Onkologii i Radioterapii AM w Gdańsku w latach 2000–2004.Materiał i metodyOgółem BT PDR zastosowano u 9 chorych w wieku od 72 do 92 lat, które ze względów internistycznych nie kwalifikowały się do leczenia operacyjnego, z wyjątkiem jednej chorej, u której zastosowano BT przedoperacyjną. U 5 chorych zastosowano jedyne BT w dawce całkowitej 50–65 Gy (4–6 aplikacje), a u 3 dawkę 20 Gy w 2 aplikacjach oraz dodatkowo teleterapię w dawce −50 Gy (dawka frakcyjna 2 Gy). Stosowano 2.5 Gy/ puls powtarzany co godzinę.WynikiTolerancja leczenia była bardzo dobra. W okresie obserwacji trwającej od 3 do 45 miesięcy (mediana 28 miesięcy), u żadnej chorej nie doszło do późnych odczynów popromiennych ze strony pęcherza moczowego lub odbytnicy. 5 chorych, w tym chora operowana, po leczeniu BT PDR, czuje się dobrze i nie stwierdza się u nich nawrotu choroby. U 2 chorych doszło do wznowy miejscowej, odpowiednio po 2.5 i po prawie 4 latach po zakończeniu leczenia. Jedna chora zmarła z powodu. współistniejącego raka piersi. Jedna chora zmarła wkrótce po ukończeniu leczenia.WniosekWstępne wyniki wskazują na dobrą tolerancję wewnątrzmacicznej brachyterapii PDR z zastosowaniem aplikatorów Normana Simona u chorych na raka trzonu macicy nie kwalifikujących się do leczenia operacyjnego. U części chorych metoda ta pozwala uzyskać długotrwałe przeżycie bez cech nawrotu

48. Combined chemotherapy and radiation in locally advanced NSCLC

In locally advanced inoperable NSCLC radiotherapy has traditionally been considered the mainstay of treatment. Unfortunately, in most instances this method does not allow for eradication of bulky tumor in the thorax and does not prevent uncontrolled systemic disease. In consequence the prognosis of these patients is dismal and has remained essentially unchanged within the last decades. The five-year survival rates after irradiation varies between 3 and 10%. During the last decades several approaches have been tested to improve this outcome. Of those, particular attention has focused on combining chemotherapy and radiation. Two most frequently used strategies have included induction chemotherapy followed by radiation, or concurrent chemoradiation. The results of a few phase III trials comparing radiation alone with radiation supplemented by chemotherapy have demonstrated modest yet significant survival benefit from the combined approach. Two recent studies suggested that concomitant chemoradiation might be more effective than chemotherapy preceding radiation. The gain from the concurrent use of both modalities should however be weighted against increased toxicity. Further studies built upon recent positive results should focus on identifying means of optimal interactions between the two modalities. This research should define the most effective types and doses of anticancer agents as well as the optimal features of radiotherapy