37/Okołooperacyjna brachyterapia pulsacyjna (BT PDR) jako metoda podwyższenia dawki na lożę po guzie u chorych na raka piersi leczonych z zachowaniem narządu

Cel pracyWstępna ocena okołooperacyjnej BT PDR ze śródoperacyjnym umieszczeniem prowadnic w obszarze loży po usuniętym guzie u chorych na raka piersi leczonych z zachowaniem narządu (ang. breast-conserving therapy, BCT).Materiał i metodyPrzedstawiono materiał 53 chorych na raka piersi (T1-3N0-1M0, w wieku 38–64 lat) poddanych BCT, u których jako boost na lożę po usuniętym guzie zastosowano BT ze śródoperacyjnym wprowadzeniem miękkich prowadnic. U 7 chorych z guzem T2-3 przed BCT zastosowano chemioterapię. Zabieg operacyjny stanowił pierwotne leczenie (30 chorych) lub poszerzenie marginesu po uprzedniej biopsji ekscyzyjnej (23 chorych). Za wyjątkiem 9 chorych, u których nie stwierdzono w czasie zabiegu zmian przerzutowych w węźle wartowniczym, równocześnie dokonano usunięcia pachowych węzłów chłonnych. Podczas zabiegu dokonywano rekonstrukcji gruczołu. BT w dawce 15 Gy (1 Gy/puls/godz.) rozpoczynano następnego dnia, a napromienianie piersi wiązką zewnętrzną (RT) - po 1–4 tygodniach. Stosowano aparat microSelectron PDR zawierający źródło 192 Ir. Rozkład dawki w obszarze implantu wyznaczano komputerowo przy użyciu systemu planowania PLATO, stosując optymalizację geometryczną objętościową. Plany leczenia oceniano na podstawie naturalnego histogramu.WynikiUmieszczenie prowadnic do BT przedłużało zabieg o ok. 20 minut. U 51 chorych (96%) zastosowano implant 2-płaszczyznowyz użyciem 5–13 prowadnic (mediana 9). Średnia objętość leczona (V100) wynosiła 34.4 cm3. Zabiegowi nie towarzyszyło zwiększone krwawienie. BT PDR była bardzo dobrze tolerowana. Martwica tłuszczowa z koniecznością powtórnego wycięcia tkanek wystąpiła u 1 chorej, co spowodowało opóźnienie RT wiązką zewnętrzną o miesiąc. W okresie obserwacji od 3 do 25 miesięcy nie ujawniono nawrotu miejscowego raka, u 2 chorych wystąpiły przerzuty odległe i u 1 chorej - rak w drugiej piersi.WnioskiOkołooperacyjna BT PDR jest prostą, dobrze tolerowaną metodą podania dodatkowej dawki w BCT. Śródoperacyjne umieszczenie prowadnic umożliwia dokładne wyznaczenie obszaru wysokiej dawki, co zmniejsza ryzyko błędu lokalizacyjnego

173. Does the correlation between chemotherapy-induced leukopenia with response in locally advanced breast cancer exist?

PurposeThe correlation between chemotherapy-induced toxicity and treatment outcome in cancer patients has not been thoroughly studied. Our aim was to evaluate whether leukopenia following primary chemotherapy may be predictive for response in patients with locally advanced breast cancer.Patients and MethodsThe records of 164 breast cancer patients administered primary chemotherapy between 1985 and 1995 were analysed. Most of the patients presented with locally advanced disease, however included were also patients with large operable tumours. Chemotherapy included one of the three combinations: CMF; modified Cooper regimen (CMFVP); 31 patients (19%), anthracycline-based regimens (FAC and FEC); 16 patients (10%) and 118 patients (71%).ResultsThe objective response rate in the entire group was 58%; 75% in patients who developed grade 2–3 leukopenia during induction chemotherapy, and 52% in those who had no or grade 1 leukopenia (p < 0.01, multivariate analysis). No other patient- or treatment-related factor including age, performance status, T stage, N stage, supraclavicular Iymph node involvement, inflammatory carcinoma or chemotherapy regimen correlated with response to chemotherapy. There was no correlation between treatment-induced leukopenia and overall survival.ConclusionsThese findings suggest a relationship between chemotherapy induced leukopenia and tumour response in patients with locally advanced breast cancer. The prognostic impact of leukopenia is negliglble

26 Ocena wyników pooperacyjnej radioterapii skojarzonej z 5-fluorouracylem u chorych na raka odbytnicy

Celem pracy była ocena wyników leczenia uzupełniającego z udziałem chemio- i radioterapii chorych po radykalnym zabiegu operacyjnym z powodu raka odbytnicy, ze szczególnym uwzględnieniem tolerancji leczenia. Materiał obejmuje 64 chorych leczonych w Klinice Onkologii i Radioterapii w Iatach1991–1995. Głównymi powikłaniami w czasie leczenia były biegunki (58%), nudności i wymioty (15%), objawy dyżuryczne (6%), leukopenia (33%) i niedokrwistość (5%). Do ostrych powikłań doszło ogółem 43 chorych (66%) w tym u 15 (23%) miały one charakter ciężki (stopień III i IV). Troje chorych nie ukończyło leczenia z powodu znacznego nasilenia objawów niepożądanych leczenia i pogorszenia stanu ogólnego.Późne powikłania, przede wszystkim w obrębie jelit i dróg moczowych, wystąpiły ogółem u 22 chorych (34%) w tym u 6 (9%)- w stopniu ciężkim. Spośród ocenionych 64 chorych dotychczas zmarło 19 (30%). Mediana czasu przeżycia w całej grupie wynosiła 37 miesięcy (11–60 miesięcy). Do wznowy miejscowej doszło u 15 chorych (23%) natomiast przerzuty odległe wystąpiły u 18 chorych (28%). Przedstawione wyniki, wskazujące na wysoki odsetek nawrotów oraz dużą liczbę powikłań popromiennych, skłoniły nas do zmiany techniki napromieniania. Efekty tych modyfikacji będzie można ocenić dopiero za kilka lat