Orzęski anaerobowe w osadzie czynnym

Występowanie wielu gatunków orzęsków beztlenowych w osadzie czynnym oczyszczalni ścieków pracujących w warunkach aerobowych było do tej pory stosunkowo rzadkie. W przypadku orzęsków beztlenowych, ich obecność traktowano jako sygnał informujący o pogorszeniu jakości osadu czynnego lub występowanie sytuacji zagrożenia dla tlenowego procesu biologicznego oczyszczania ścieków. Rozwój technologii biologicznego oczyszczania ścieków w celu zapewnienia skutecznego usuwania związków węgla, azotu oraz fosforu, doprowadził do uruchomienia nowej generacji oczyszczalni z bioreaktorami pracującymi w naprzemiennych warunkach beztlenowych, niedotlenionych i tlenowych. Wraz ze zmianą technologii powstaje pytanie co do konieczności zmian w rozumieniu i interpretacji miejsca i znaczenia orzęsków anaerobowych w zespołach osadu czynnego oraz ich roli jako indykatorów procesów oczyszczania ścieków. Regularne występowanie w osadzie czynnym, pochodzącym ze zmodyfikowanych oczyszczalni, obligatoryjnych lub fakultatywnych gatunków orzęsków anaerobowych, może być ważnym wskaźnikiem bilansu oraz zrównoważenia kolejnych faz procesu oczyszczania ścieków. W oparciu o przeprowadzone badania osadu czynnego z 15 oczyszczalni zlokalizowanych w Polsce można stwierdzić, że częstotliwość występowania orzęsków anaerobowych jest niska. W sumie zidentyfikowano 10 obligatoryjnych i fakultatywnych gatunków anaerobowych. W zmieniających się warunkach tlenowych/ anoksycznych /anaerobowych najczęściej obserwowane były H. discolor, A. uncinata, A. cicada, C. polypinum, E. coronata, L. lamella, P. rouxi, V. aquadulcis, P. elongatа. Rozwój badań w zakresie ekologii orzęsków anaerobowych, występujących w oczyszczalniach ścieków oraz w różnych systemach laboratoryjnych, pozwoli rozszerzyć możliwości interpretacji ich roli podczas oczyszczania ścieków metodą osadu czynnego oraz określić ich potencjał jako indykatorów odnośnie występujących warunków procesowych w nowoczesnych oczyszczalniach do zintegrowanego usuwania węgla azotu i fosforu

Toksyczność soli glinu dla wrotków Lecane inermis : czy chemiczne i biologiczne metody zwalczania puchnięcia osadu czynnego wykluczają się wzajemnie?

The aim of this study was to assess the effects of two flocculants that are often used to overcome activated sludge bulking problems - aluminium chloride, AlCl3, and aluminium sulphate, Al2(SO4)3 - on Lecaneinermis (Rotifera, Monogononta) at three different temperatures: 8, 15 and 20°C. The mean EC50 value (effective concentration, mg dm-3) calculated for the 24 h mortality test was 0.012 mg Al3+dm-3. Next, the effects of low concentrations of the Al-salts on the population development from single individuals (parthenogenetic females) were tested in a 21-day experiment. At concentrations as low as EC4.8 and EC0.48, both Al-salts affected rotifer population negatively. However, temperature was the most pronounced factor that modified the toxicity of the Al-salts to the rotifers. On the 12th day of the experiment, there were significant interactions between temperature and the Al-salts, indicating that the chemicals were more toxic to the rotifers at 20°C than at lower temperatures. The weaker rotifers sensitivity to Al-salts (especially to AlCl3) in temperatures below 15°C, when the biggest problems associated with sludge bulking occurs,may means use both rotifers and chemicals reasonable and effective.Sole glinu są powszechnie stosowanym fl okulantem, służącym zwalczaniu puchnięcia osadu czynnego w biologicznych oczyszczalniach ścieków. Nowa idea biologicznego zwalczania tego niekorzystnego dla prawidłowej pracy oczyszczalni zjawiska polega na zastosowaniu wrotków z gatunku z Lecaneinermis. Wrotki te naturalnie występują w osadzie czynnym i są w stanie zjadać bakterie nitkowate, jak Microthrixparvicella, sprawiające najwięcej problemów w eksploatacji oczyszczalni podczas miesięcy zimowych. Celem badań było porównanie toksyczności chlorku glinu AlCl3 oraz siarczanu glinu Al2(SO4)3 dla wrotków Lecaneinermis w trzech temperaturach: 8, 15 and 20°C. Średnią wartość EC50 (stężenie powodujące 50% efekt, mg dm-3) dla śmiertelności wrotków na podstawie 24-godzinnego testu ustalono na poziomie 0.012 mg Al3+ dm-3. Następnie, badano wpływ niskich stężeń soli glinu na tempo wzrostu populacji z pojedynczego osobnika (partenogenetyczna samica) w 21-dniowym eksperymencie. Ustalono, że stężenia na poziomie odpowiadającym EC4.8, a nawet EC0.48 wpływają negatywnie na tempo wzrostu populacji. Temperatura silnie wpływała na toksyczność glinu. W 12-tym dniu eksperymentu stwierdzono, że zachodzi istotna interakcja pomiędzy toksycznością glinu i temperaturą, wskazująca, że w 20°C glin jest bardziej toksyczny dla wrotków niż w niższych badanych temperaturach. Mniejsza wrażliwość wrotków na glin w temperaturze poniżej 15°C może oznaczać, że łączenie tych dwóch metod zwalczania puchnięcia osadu czynnego w miesiącach zimowych może być racjonalnym i efektywnym rozwiązaniem

Femoral Resurfacing in Young Patients with Hematologic Cancer and Osteonecrosis

Resurfacing hemiarthroplasties were performed to treat advanced osteonecrosis of 20 femoral heads in 14 patients (median age, 19.8 years; range, 15.1–27.4 years), treated for hematologic cancer in childhood or adolescence. Seven hips in five patients were revised to total hip arthroplasties (THA) because of pain; three of these showed radiographic loosening of the femoral head resurfacing component. The median time from resurfacing to revision was 2.4 years (range, 0.9–4.8 years). Marginal Cox-regression analysis, adjusting for correlations owing to bilateral involvement, showed positive association of revision-free survival of the prosthesis with patient’s age; time from resurfacing to the end of anticancer therapy, end of glucocorticosteroid therapy; percentage of joint space at the last radiograph; and size of the lesion has a negative association with revision-free survival. Because of this study’s exploratory nature, p values were not adjusted for the number of statistical comparisons. Among 14 patients, the probability of not requiring resurfacing prosthesis revision was 66% (SE, ±15%; 95% CI, 44%–100%) at 3 years. Osteonecrosis of the femoral head in young patients treated for hematologic cancer in childhood or adolescence poses a serious challenge to the orthopaedic surgeon. The data of this preliminary study suggest that in selected patients resurfacing hemiarthroplasty may delay the need for THA for 3–7 years