Effects of CaCl2 solutions to alleviate drought stress effects in potted ornamentals Salvia splendens and Ageratum houstonianum

Bedding plants are often subjected to soil water deficit – either after planting and/or during the market chain. Methods to alleviate the negative water stress effects are sought for to preserve ornamental values of plants. The aim of this study was to evaluate the response of two bedding plants, Ageratum houstonianum Mill. and Salvia splendens Sellow ex Scult., to water stress and treatments with calcium chloride aimed to alleviate drought effects. Plants were subjected either to 45 days of periodical stress (five cycles when watering was off for 5 consecutive days, followed by four cycles on for 5 consecutive days) or 10 days of radical drought (complete water withdrawal). On the first day, before the onset of drought, plants were watered with 0.5% Ca or 1% Ca w/v as a solution of calcium chloride (5 g or 10 g Ca per 1 dm3 of the growing substrate). The similarly Ca-treated but routinely watered plants provided controls to evaluate the water shortage effects. Plant height, inflorescence length/number, leaf number, leaf area (in Salvia splendens only), aboveground plant part weight, and root weight (in Salvia splendens only) as well as leaf relative water content (RWC) were measured at the beginning and at the end of the experiments. Water withdrawal during 10 days of growth (radical drought) reduced by half RWC in leaves of withering Salvia splendens and Ageratum houstonianum plants. Its effects on the growth parameters were less pronounced and mitigated by Ca applications. Also in the periodically stressed plants of both species, RWC and most growth parameters were reduced by water shortage but Ca applications alleviated the negative stress effects

The Effect of a Sugar-Containing Preservative on Senescence-Related Processes in Cut Clematis Flowers

Clematis is a new species grown as cut flower, whose vase life is variable and cultivar-depended. Little is known about senescence of its cut flowers and their response to flower preservatives. The aim of the study was to evaluate the effect of a preservative (standard preservative SP, 8-hydroxyquinoline citrate plus sucrose) or a biocide solution (8-HQC) on certain senescence-related processes in cut clematis flowers. Analyses were done immediately after harvest and at the end of the vase life when control flowers held in water were wilting. A possible relationship between senescence parameters and the vase life of clematis taxa was also sought. As in most cut flowers, the contents of reducing sugars and soluble proteins in clematis petals decreased during the vase life while the proteolytic activity, including that of the cysteine protease, increased and was accompanied by accumulation of free proline and ammonium. Cut flower longevity in cultivars under study was not associated with the initial levels of reducing sugars, soluble proteins or free proline. Neither was the initial proteolytic activity or its increase during vase life related to the vase life itself: cultivars having comparable life spans differed dramatically in the initial and final proteolytic activities. Both solutions containing 8-HQC significantly affected the senescence-related processes and flowers held in them had more soluble proteins and lower proteolytic activity (total, and that of the cysteine protease) than control flowers held in water. Approximately a twofold increase in reducing sugars was observed in flowers held in SP relative to those held in water or in 8-HQC while the accumulation of free proline and ammonium was limited in their petals. This suggests a regulating action of exogenous sugar in senescence of clematis flowers. However, the delay of senescence produced by the preservative was not always associated with a longer vase life in any given cultivar. Further studies are needed to elucidate the role of sugar in clematis flower senescence

Forearm SXA densitometry in 1,122 Polish women - a cohort study

Wstęp: Celem pracy była ocena gęstości mineralnej kości (BMD, bone mineral density) i zawartości tkanki kostnej (BMC, bone mineral content) przedramienia za pomocą metody SXA w licznej grupie polskich kobiet zarówno przed, jak i po menopauzie. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grupie 1122 zdrowych kobiet bez złamań. Wyniki: Wykazano stopniowe obniżanie się wartości BMD i BMC wraz z wiekiem i obecność spodziewanych zależności wyników badań densytometrycznych od wieku i wybranych parametrów antropometrycznych. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły przydatność skriningu densytometrycznego przedramienia metodą SXA (single X-ray absorptiometry). Pomiary różnicowały wyraźnie pacjentki przed menopauzą od pomenopauzalnych. Wyniki densytometrii korelowały negatywnie z wiekiem i okresem czasu po menopauzie, a pozytywnie ze wskaźnikami antropometrycznymi zależnymi od wielkości ciała i kośćca. Czynnikiem o największym wpływie na ubytek kości był wiek. (Endokrynol Pol 2011; 62 (1): 8-13)Introduction: The aim of this study was to estimate forearm bone mineral density (BMD) and bone mineral content (BMC) using singleenergy X-ray absorptiometry (SXA) in a group of Polish women that included both pre- and post-menopausal subjects. Material and methods: The study was carried out in a cohort of 1,122 otherwise healthy women with no history of previous fractures. Results: We showed a gradual decline of BMD and BMC with age, and the presence of suspected correlations of densitometric results with age and selected anthropometric parameters. Conclusions: Our study confirmed the utility of densitometric screening using forearm SXA measurements. These measurements discriminated clearly between pre- and post-menopausal subjects. Densitometric results correlated negatively with age and age at menopause, but positively with anthropometric indices related to body and skeletal size. Age was the greatest factor in terms of impact on bone loss. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (1): 8-13

Flowering conditions affect flower longevity in Syringa vulgaris and cause changes in protein content, protease activity and expression of a KDEL-CysEP gene

Forcing is a method that is usually used to induce flowering in plants, independent of the natural blooming period. The temperatures required to start blooming in lilac in November are ca. 37°C causing degeneration of flowers. Forcing at 15 °C in November requires 49 days to bloom as compared to 23 days for the standard 37 °C, but gives panicles of much better quality than those forced by standard method (37 °C). In this study, we have investigated the protein content, total protease activity, and cysteine protease activity at different stages of flowering (flower bud whitening and swelling, open flowers, wilted flowers) for lilac flowers (Syringa vulgaris L., fam. Oleaceae) blooming under three different conditions: natural conditions in May and forcing in a greenhouse in November at 37 °C (standard forcing) or at 15 °C (alternative forcing). The protein content was relatively constant during flowering for each of the three sets of conditions. Flowers from 15 °C had a significantly lower total protease and cysteine endoprotease activity than flowers from 37 °C at all stages. Flowers from plants blooming in May had a very time-specific cysteine protease activity, which was dramatically higher for the open flower stage than for the other stages. The partial coding sequence for a KDEL-CysEP was isolated, and its expression was determined by qRT-PCR. The gene expression did not correlate with the cysteine endoprotease activity especially in May natural flowering and November alternative forcing at 15 °C. Alternative forcing method at 15 °C affected the flowering process delaying senescence, presumably due to the low cysteine protease activity. © 2016, The Author(s).National Center of Knowledge (NCN

Stężenie fibrogenu i D-dimerów u chorych z nadczynnością tarczycy przed i po leczeniu 131I

Background: Various abnormalities of haemostasis have been described in patients with hyperthyroidism. The results of different studies point to the underlying thyroid disease, especially severity of hyperthyroidism and autoimmune processes, as important factors contributing to coagulation-fibrinolytic balance. The objective of this study was to investigate the association between hyperthyroidism (concerning severity of thyroid dysfunction and anti-thyroid perioxidase antibodies level) and plasma fibrinogen and D-dimers levels before and after radioiodine therapy. Material and methods: The study included 35 non-smoking, postmenopausal women, aged 51–69, with subclinical or overt hyperthyroidism treated with radioiodine. Analysis comprised serum TSH (thyroid stimulating hormone), fT4 (free thyroxine), fT3 (free triiodothyronine), TPO antibodies (anti-thyroid perioxidase) levels, and plasma D-dimers and fibrinogen levels before and 12-16 weeks and 24–28 weeks after radioiodine therapy. Results: Elevated fibrinogen (3.82 g/L ± 0.75, reference range 2–4.5 g/L) and D-dimers (674.26 ng/mL ± 652.71, reference range 70–490 ng/mL) levels were observed in subjects with hyperthyroidism. They decreased after radioiodine therapy. A negative correlation between plasma fibrinogen and D-dimers levels and anti-thyroid perioxidase antibodies level was found. TSH, fT4 and fT3 correlated with D-dimers level in overt hyperthyroidism. Conclusions: Hyperthyroidism is associated with a tendency toward hypercoagulation and hyperfibrinolysis. The changes observed in plasma fibrinogen and D-dimers levels are reversible. Fibrinogen level decreases within reference range and D-dimers level decreases almost to the upper reference range. They depend on severity and autoimmunity of the underlying thyroid disease and may be modified by restoring euthyroidism. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (5): 409–415)Wstęp: U pacjentów z nadczynnością tarczycy opisano różne zaburzenia hemostazy. Wyniki publikowanych dotychczas prac sugerują, że najważniejszymi czynnikami, od których zależy równowaga procesów koagulacji i fibrynolizy, są stopień nasilenia choroby tarczycy oraz procesy autoimmunologiczne. Celem prezentowanej pracy jest ocena stężeń fibrynogenu i D-dimerów w nadczynności tarczycy przed leczeniem i po podaniu 131I w zależności od nasilenia choroby i braku lub obecności przeciwciał przeciw tyreoperoksydazie. Materiał i metody: Do badania włączono 35 niepalących kobiet po menopauzie, w wieku 51–69 lat, z subkliniczną lub jawną klinicznie nadczynnością tarczycy, leczonych 131I. Badano stężenia tyreotropiny (TSH), wolnej tyroksyny (fT4), wolnej trójjodotyroniny (fT3), przeciwciał przeciw tyreoperoksydazie (anty-TPO) oraz fibrynogenu i D-dimerów przed leczeniem oraz 12–16 tygodni i 24–28 tygodni po podaniu 131I. Wyniki: U kobiet z nadczynnością tarczycy obserwowano podwyższone stężenie fibrynogenu (3,82 g/L ± 0,75, norma 2–4,5 g/L) i D-dimerów (674,26 ng/mL ± 652,71, norma 70–490 ng/mL), które obniżały się po leczeniu 131I. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy stężeniem fibrynogenu i D-dimerów a stężeniem przeciwciał anty-TPO. U pacjentek z jawną klinicznie nadczynnością tarczycy uzyskano dodatnią korelację pomiędzy stężeniem TSH, fT4, fT3 a stężeniem D-dimerów. Wnioski: Nadczynność tarczycy wiąże się z większą skłonnością do koagulacji i fibrynolizy. Stężenie fibrynogenu zmniejsza się w zakresie wartości referencyjnych, natomiast D-dimerów zmniejszając się, osiąga górny zakres wartości referencyjnych. Zmiany obserwowane w stężeniu fibrynogenu i D-dimerów są odwracalne. Zależą od stopnia nasilenia nadczynności tarczycy oraz procesów autoimmunologicznych, a także podlegają modyfikacji po przywróceniu prawidłowej funkcji tarczycy. (Endokrynol Pol 2011; 62 (5): 409–415

Cardiovascular risk factors in patients with schizophrenia - the role of metformin

Schizofrenia jest jedną z najczęstszych chorób psychicznych i często dotyczy ludzi młodych. Chorobie tej towarzyszy około 25-procentowe skrócenie życia spowodowane chorobami układu krążenia lub układu oddechowego. Zwiększona śmiertelność z powodu chorób układu krążenia osób chorych na schizofrenię wynika z jednej strony z częstszego występowania u nich czynników ryzyka, to znaczy: otyłości trzewnej, nadciśnienia tętniczego, dyslipidemii i insulinooporności, z drugiej - ze stymulacji niektórych z tych czynników przez stosowane leki antypsychotyczne. Terapia schizofrenii jest długofalowa, negatywne metaboliczne działanie leków antypsychotycznych zależy od typu leku. Należy podkreślić, że 90% pacjentów chorych na schizofrenię prezentuje przewlekły nikotynizm. Kiedy więc zgłosi się do praktyki internistycznej pacjent chory na schizofrenię, powinno się ocenić obecność czynników ryzyka i zależnie od tego wspólnie z psychiatrą dobrać najbardziej "przyjazny metabolicznie" dla chorego lek.Schizophrenia is one of the most common mental disorders and it often affects young people. The disease is associated with 25% shortening of life span due to cardiovascular and respiratory disorders. Increased mortality due to cardiovascular disease in patients suffering from schizophrenia is on one hand associated with an increased incidence of risk factors, i.e. visceral obesity, hypertension, dyslipidemia and insulin resistance, and on the other with stimulation of some of these factors by antipsychotic drugs. The therapy of schizophrenia is long term, the negative metabolically effect of antipsychotic drugs depends on the kind of drug. It should be emphasized that 95% of schizophrenia patients present with chronic nicotinism. Concluding, when we see in our medical office a patient suffering from schizophrenia, we should evaluate the risk factors and depending on them, together with a psychiatrist, select most metabolically friendly drug for the patient

Hormonal replacement therapy in postmenopausal diabetic women

Zmiany metaboliczne, zachodzące w organizmie kobiety po menopauzie, są następstwem zmniejszenia produkcji hormonów płciowych i ich niedoboru w organizmie. Pojawiają się wówczas otyłość brzuszna, insulinooporność, dyslipidemia i nadciśnienie tętnicze, które zwiększają ryzyko chorób układu krążenia. Zespół powyższych zmian nazwano menopauzalnym zespołem metabolicznym (zespół X lub zespół W). Zaobserwowano, że cukrzyca typu 2 częściej występuje u kobiet po menopauzie. Oba procesy — klimakterium i cukrzyca — zwiększają ryzyko śmiertelności z powodu chorób układu krążenia. Leczenie hormonalne u kobiet po menopauzie, chorych na cukrzycę powinno być indywidualnie dostosowywane i prowadzone ze szczególną uwagą ze względu na częstsze występowanie raka endometrium, patologie wątroby (stłuszczenie, kamica pęcherzykowa), nadciśnienie tętnicze, hipertriglicerydemię oraz istniejącą insulinooporność. Leki hormonalne najlepiej podawać przezskórnie, aby nie nasilać istniejących schorzeń, a zapobiegać pojawiającym się. U kobiet z zachowaną macicą należy tak dobrać dawkę progestagenu, by nie stymulował on równocześnie receptora glikokortykoidowego.In postmenopausal women due to the lack of the sex hormones occur the metabolic changes. Visceral obesity, insulin resistance, dyslipidemia, hypertension are the risk factors for cardiovascular diseases. These factors create the menopausal metabolic syndrome (syndrome X or syndrome W). After menopause the number of women with diabetes mellitus is growing up. Menopause and diabetes cause to higher mortality of cardiovascular diseases. Hormonal replacement therapy in diabetic postmenopausal women should be “tailored”. Diabetic postmenopausal women often suffer from endometrial carcinoma, fatty liver, cholecystolithiasis, hypertension, hipertriglycerydemia, insulin resistance. Hormone replacement therapy should be provided transdermal to avoid the above concomitant illnesses. The progestagen which should be prescribed by intact uterus should bind only progesterone’s receptor (not glycocorticosteroid’s receptor)

Mechanical Stimulation Decreases Auxin and Gibberellic Acid Synthesis but Does Not Affect Auxin Transport in Axillary Buds; It Also Stimulates Peroxidase Activity in Petunia × atkinsiana

Thigmomorphogenesis (or mechanical stimulation-MS) is a term created by Jaffe and means plant response to natural stimuli such as the blow of the wind, strong rain, or touch, resulting in a decrease in length and an increase of branching as well as an increase in the activity of axillary buds. MS is very well known in plant morphology, but physiological processes controlling plant growth are not well discovered yet. In the current study, we tried to find an answer to the question if MS truly may affect auxin synthesis or transport in the early stage of plant growth, and which physiological factors may be responsible for growth arrest in petunia. According to the results of current research, we noticed that MS affects plant growth but does not block auxin transport from the apical bud. MS arrests IAA and GA3 synthesis in MS-treated plants over the longer term. The main factor responsible for the thickening of cell walls and the same strengthening of vascular tissues and growth arrestment, in this case, is peroxidase (POX) activity, but special attention should be also paid to AGPs as signaling molecules which also are directly involved in growth regulation as well as in cell wall modifications

Zaburzenia czynności tarczycy i występowanie przeciwciał przeciwtarczycowych w dużej polskiej populacji losowo wybranych osób w podeszłym wieku - wyniki wieloośrodkowego przekrojowego badania “PolSenior”

Introduction: Data on the thyroid function of a randomly chosen elderly population was collected during a multicentre study performed in Poland (PolSenior) in 2007-2010. Material and methods: The population of 4,190 participants under study was divided into six age subgroups of > 65 to > 90 years of age and a younger group aged between 55 and 59 years. Assessment of thyroid function was based on hormonal measurements. Results: Concentrations of both TSH and fT4 were significantly higher in females than in males. No differences in TSH and fT4 concentrations between different age groups were found. Thyroid dysfunction was revealed in more than10% of participants, hypothyroidism in 7.95%, and hyperthyroidism in 2.95%. Both types of dysfunction were more prevalent in women, and in more than 80% both dysfunctions were subclinical. In 1,542 participants, concentrations of TPOAb were measured. Increased TPOAb was revealed in 19% of the cohort and the prevalence of thyroid autoimmunity was higher in women and also more often found in participants with hypothyroidism. Conclusions: Cross sectional survey revealed thyroid dysfunctions in over 10% of non selected elderly population. No age related differences were found in TSH concentrations, TPOAb positivity and prevalence of thyroid dysfunctions. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 346-355)Wstęp: Podczas wieloośrodkowego badania przeprowadzonego Polsce w latach 2007-2010 (PolSenior) zgromadzono dane dotyczące czynności tarczycy w wybranej losowo populacji w podeszłym wieku. Materiał i metody: Grupa badana licząca 4190 uczestników została podzielona na sześć podgrup w wieku od > 65 lat do > 90 i jedną podgrupę młodszych uczestników między 55. a 59. rokiem życia. Czynność tarczyc określano na podstawie wyników oznaczeń hormonalnych. Wyniki: Stężenia TSH i fT4 były znamiennie wyższe u kobiet niż u mężczyzn. Nie wykazano różnic w stężeniach obydwu tych hormonów między grupami wiekowymi. Zaburzenia czynności tarczycy stwierdzono u ponad 10% badanych, niedoczynność u 7, 95%, a nadczynność - u 2,95%. Obydwa typy dysfunkcji były częstsze u kobiet. W ponad 80% zaburzenia czynności tarczyc miały charakter utajony. U 1542 uczestników oznaczono stężenia TPOAb. Podwyższone wartości - marker autoimmunologicznej choroby tarczycy stwierdzono u 19% tej populacji. Podwyższone TPOAb stwierdzano częściej u kobiet niż u mężczyzn, najczęściej w grupie osób z hipotyreozą. Wnioski: Zaburzenia czynności tarczycy stwierdzono u 10% losowo wybranych osób w podeszłym wieku. Nie stwierdzono zależnych od wieku różnic w stężeniach TSH ani w częstości występowania przeciwciał TPOAb i dysfunkcji tarczycy. (Endokrynol Pol 2012; 63 (5): 346-355