Dławica piersiowa Prinzmetala. Postępowanie w praktyce klinicznej

Dławica Prinzmetala stanowi jedną z postaci klinicznych dławicy piersiowej. Spowodowana jest okluzją tętnicy wieńcowej w wyniku skurczu naczynia. Występuje głównie w godzinach porannych, w spoczynku, zaś w elektrokardiogramie widoczne jest najczęściej uniesienie odcinka ST. Skurcz może dotyczyć naczynia prawidłowego angiograficznie lub też zmienionego miażdzycowo. Przedłużający się atak dławicy może prowadzić do arytmii komorowej, zawału serca, bloku serca oraz nagłego zgonu. W niniejszej pracy przedstawiono charakterystykę tej postaci dławicy, z uwzględnieniem patofizjologii, objawów klinicznych, badań dodatkowych oraz postępowania terapeutycznego

Dynamika zmian i zależność od masy lewej komory stężenia endoteliny u chorych poddanych planowej przezskórnej angioplastyce wieńcowej

Wstęp: Endotelina (Et-1) jest 21-aminokwasowym peptydem, uznawanym za jeden z najsilniejszych czynników wazokonstrykcyjnych. Wywołuje ona powoli narastający, ale długotrwały skurcz mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Wzrostu stężenia Et-1 można się spodziewać w odpowiedzi na każdą, nawet niewielką zmianę przepływu krwi w naczyniu bądź reakcję zapalną. Zwiększoną immunoreaktywność Et-1 stwierdzono w blaszkach ateromatycznych izolowanych z naczyń wieńcowych u ok. 80% chorych z niestabilną dławicą piersiową. Badania kliniczne przeprowadzone w ostatnich latach potwierdzają obserwację, że u pacjentów zarówno ze stabilną, jak i niestabilną postacią choroby niedokrwiennej serca stężenia Et-1 w osoczu krwi są podwyższone. Uwzględniając powyższe rozważania, zaplanowano badanie, którego celem była ocena stopnia uwalniania Et-1 w grupie chorych ze stabilną dławicą piersiową poddanych zabiegowi planowej angioplastyki naczyń wieńcowych (PTCA) oraz próba ustalenia zależności pomiędzy osoczowym stężeniem Et-1 a masą lewej komory. Materiał i metody: Grupa badana obejmowała 19 osób (8 kobiet, 11 mężczyzn) w wieku średnio 57,4 roku, ze stabilną dławicą piersiową, poddanych planowej PTCA. U wszystkich chorych przeprowadzono badanie echokardiograficzne. Masę lewej komory obliczono zgodnie z zaleceniami Uniwersytetu Stanu Pensylwania (Penn convention). W dalszych badaniach posługiwano się, bardziej obiektywnym zdaniem wielu autorów, wskaźnikiem masy lewej komory wyrażonym w g/m2. W trakcie PTCA pobierano krew z obwodu przed zabiegiem (Et-A) oraz 3-krotnie z zatoki wieńcowej: przed rozpoczęciem zabiegu (Et-B) oraz po pierwszej (Et-C) i drugiej (Et-D) inflacji balonu w tętnicy wieńcowej. W każdej próbce krwi oznaczono stężenie Et-1, używając gotowych zestawów radioimmunologicznych firmy Peninsula. Wyniki: Po pierwszej inflacji balonu w tętnicy wieńcowej średnie stężenie Et-1 było znamiennie wyższe niż stężenie wyjściowe, czyli oznaczone przed rozpoczęciem PTCA (p < 0,05). Po drugiej inflacji balonu średnie stężenie Et-1 było statystycznie znamiennie wyższe niż stężenie wyjściowe, jednak istotnie obniżone w porównaniu ze stężeniem Et-1 oznaczonym w tej samej grupie po pierwszej inflacji (p < 0,05). W grupie I stężenia Et-1 dodatnio korelowały ze wskaźnikiem masy lewej komory. Wnioski: Zabieg PTCA przeprowadzony u pacjentów w stabilnym okresie choroby wieńcowej prowadzi do wzrostu stężenia Et-1 w krwi. Masa lewej komory istotnie wpływa na stopień uwalniania ET-1

Kardiomiopatia w przebiegu hipotyreozy

W pracy przedstawiono przypadek 66-letniego chorego z rozpoznanym od 6 lat, niesystematycznie leczonym nadciśnieniem tętniczym i miażdżycą zarostową kończyn dolnych, hospitalizowanego w Klinice Chorób Wewnętrznych i Rehabilitacji Kardiologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi z powodu postępującego osłabienia, znacznego ograniczenia tolerancji wysiłku oraz bólów dławicowych w III/IV klasie według CCS. Na podstawie przebiegu klinicznego i wykonanych badań u chorego rozpoznano kardiomiopatię związaną z niedoczynnością tarczycy. Niedoczynność tarczycy jest zespołem objawów klinicznych wywołanych względnym lub bezwzględnym niedoborem hormonów tarczycy, czego następstwem może być niedostateczne działanie T3 na tkanki obwodowe. Występuje ona kilkakrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Opisano przypadki kardiomiopatii w przebiegu niedoczynności tarczycy, której wyrazem jest asymetryczny przerost przegrody międzykomorowej (ASH). W przebiegu hipotyreozy obserwowano także zaburzenia czynności rozkurczowej lewej komory ocenianej na podstawie stosunku E/A oraz czasu rozkurczu izowolumetrycznego. Powyższe wyniki potwierdzają celowość obserwacji w kierunku hipotyreozy u chorych z niewydolnością serca nieznanego pochodzenia, a także z echokardiograficznymi cechami ASH oraz u pacjentów z idiopatycznym podzastawkowym zwężeniem aorty. Hormony tarczycy wpływają zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio na układ krążenia. Dlatego należy oznaczać stężenia wolnych hormonów tarczycy w różnych sytuacjach klinicznych w kardiologii, szczególnie wtedy, gdy nie można jednoznacznie sformułować hipotezy patogenetycznej

Kardiomiopatia w przebiegu hipotyreozy

W pracy przedstawiono przypadek 66-letniego chorego z rozpoznanym od 6 lat, niesystematycznie leczonym nadciśnieniem tętniczym i miażdżycą zarostową kończyn dolnych, hospitalizowanego w Klinice Chorób Wewnętrznych i Rehabilitacji Kardiologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi z powodu postępującego osłabienia, znacznego ograniczenia tolerancji wysiłku oraz bólów dławicowych w III/IV klasie według CCS. Na podstawie przebiegu klinicznego i wykonanych badań u chorego rozpoznano kardiomiopatię związaną z niedoczynnością tarczycy. Niedoczynność tarczycy jest zespołem objawów klinicznych wywołanych względnym lub bezwzględnym niedoborem hormonów tarczycy, czego następstwem może być niedostateczne działanie T3 na tkanki obwodowe. Występuje ona kilkakrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn. Opisano przypadki kardiomiopatii w przebiegu niedoczynności tarczycy, której wyrazem jest asymetryczny przerost przegrody międzykomorowej (ASH). W przebiegu hipotyreozy obserwowano także zaburzenia czynności rozkurczowej lewej komory ocenianej na podstawie stosunku E/A oraz czasu rozkurczu izowolumetrycznego. Powyższe wyniki potwierdzają celowość obserwacji w kierunku hipotyreozy u chorych z niewydolnością serca nieznanego pochodzenia, a także z echokardiograficznymi cechami ASH oraz u pacjentów z idiopatycznym podzastawkowym zwężeniem aorty. Hormony tarczycy wpływają zarówno pośrednio, jak i bezpośrednio na układ krążenia. Dlatego należy oznaczać stężenia wolnych hormonów tarczycy w różnych sytuacjach klinicznych w kardiologii, szczególnie wtedy, gdy nie można jednoznacznie sformułować hipotezy patogenetycznej

ORIGINAL PAPER: <br>The lipid disorders therapy in overweight patients

Introduction: The study was aimed to assess effects of hypercholesterolemia and the dyslipidemia therapy within one year of recommended lifestyle and diet modifications. Material and methods: The study included 157 consecutive patients referred to the Outpatient Department of Metabolic Disorders with hypercholesterolemia diagnosis. Patients were assigned based on body weight and BMI into three groups: 1) patients with normal body weight (BMI 18.525-30) and 3) obese patients (BMI >30). The therapeutical effects were studied 6 and 12 months after the initiated therapy. The degree of body weight reduction, incidence and time frame of normal lipid panel, incidence and time of drop-outs in relation to the remaining IND and CVI risk factors were studied. Results: Total cholesterol was significantly increased before the study in overweight patients. After 6 months, the percentage of patients who reached the therapeutical targets was 30.56% in obese patients, 35.29% in overweight patients, and 29.41% in patients with normal body weight. After 12 months, the highest percentage of patients reaching therapeutical targets was 47.06% in the group with normal body weight. Conclusions: 1. Time frame and incidence of successful therapy and eventual, normal lipids panel is remarkably related with initial body weight. 2. Subjects with normal body weight benefited from the 12 months therapy to the largest extent. 3. Overweight and obese patients are less motivated to diet and lifestyle changes resulting in the highest number of patients with increased body weight during the dyslipidemia therapy