Zespół Guillaina-Barrégo u chorego na stwardnienie rozsiane leczonego octanem glatirameru

Some observations suggest that in some patients with multiple sclerosis demyelination may affect the central and peripheral nervous systems at the same time. The influence of immunomodulatory therapy on peripheral nervous system damage in these patients is still unknown. We present a 43-year-old male patient with multiple sclerosis diagnosed at the age of 35 in whom flaccid tetraparesis with dysaesthesia preceded by paraesthesias of four limbs occurred one year after starting glatiramer acetate. The course of peripheral nervous system disease and results of cerebrospinal fluid examination and electromyography confirmed Guillain-Barré syndrome. Interfering in the immunological system, glatiramer acetate may have contributed to the development of the symptoms of Guillain-Barré syndrome in our patient. The final improvement of the patient's condition may have resulted not only from the applied treatment and the natural course of the disease, but may have also been associated with the discontinuation of glatiramer acetate.W ostatnich latach zaobserwowano, że u niektórych chorych na stwardnienie rozsiane demielinizacja dotyczy także obwodowego układu nerwowego. Wpływ leczenia immunomodu-lującego na ten typ uszkodzenia pozostaje niejasny. W pracy przedstawiono przypadek 43-letniego mężczyzny, u którego stwardnienie rozsiane rozpoznano w 35. roku życia i u którego rok po rozpoczęciu leczenia octanem glatirameru wystąpiła nagle wiotka tetrapareza z zaburzeniami czucia. Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego oraz badanie elektromiograficzne potwierdziły rozpoznanie zespołu Guillaina-Barrégo. Leczenie octanem glatirameru mogło się przyczynić do wystąpienia tego zespołu u opisywanego pacjenta. Uzyskana poprawa stanu chorego mogła być wynikiem stosowanego leczenia i naturalnego przebiegu choroby, nie można też pominąć znaczenia odstawienia glatirameru

Zapalenie mózgu z przeciwciałami przeciwko receptorowi NMDA – opis przypadku

W pracy przedstawiono przypadek pacjentki z rozpoznanym w wieku 16,5 roku stwardnieniem rozsianym (dwa łagodne rzuty w wieku 16,5 i 18 lat), u której w 20. roku życia pojawiły się zaburzenia orientacji, zaburzenia psychiczne w postaci apatii, dziwnego zachowania oraz dziwaczne dyskinezy twarzy i kończyn. Po kilku dniach rozwinął się stan padaczkowy uogólnionych drgawek. Tomografia komputerowa głowy była prawidłowa. W badaniu płynu mózgowo-rdzeniowego wykazano pleocytozę 20/3, która uległa normalizacji po antybio-tykoterapii i leczeniu przeciwwirusowym. Opanowano napady drgawek, ale utrzymywały się objawy psychiczne, które ustąpiły po kilkunastu tygodniach. Rezonans magnetyczny głowy i szyjnego odcinka rdzenia kręgowego nie wykazywały nowych zmian. Po kolejnych kilku miesiącach wszystkie objawy powróciły. W szeroko zaplanowanych badaniach laboratoryjnych nie zaobserwowano odchyleń. Również pozytono-wa tomografia emisyjna wypadła prawidłowo. Podejrzewając autoimmunologiczne zapalenie mózgu, wykonano badanie przeciwciał przeciwko receptorowi NMDA w surowicy, które potwierdziło ich obecność. Po zastosowanej immunoterapii uzyskano poprawę stanu pacjentki i skierowano ją do dalszej rehabilitacji