Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Mechanizmy działania

Zewnętrzna kontrapulsacja (EECP) jest nową metodą terapii, stosowaną przede wszystkim w przypadkach dławicy piersiowej opornej na tradycyjne leczenie. Mechanizm działania EECP polega na podwyższaniu rozkurczowego ciśnienia tętniczego i perfuzji naczyń wieńcowych, obniżeniu oporu obwodowego oraz zwiększeniu obciążenia wstępnego serca. W następstwie dochodzi do poprawy czynności lewej komory, obniżenia produkcji czynników natriuretycznych, udrażniania lub tworzenia nowych naczyń krążenia obocznego oraz wzrostu reaktywności śródbłonka naczyniowego. Jednym z podstawowych czynników wywołujących niniejsze zmiany na poziomie naczyń wieńcowych i obwodowych tętniczek oporowych jest zwiększone naprężenie ścinające (shear stress), wynikające z nasilenia przepływu krwi. Jego wpływ zaznacza się poprzez aktywność enzymatyczną oraz ekspresję genów. Dotychczas opisany wpływ EECP na układ sercowo-naczyniowy pozwala stwierdzić, że może to być bezpieczna i skuteczna metoda leczenia, a jej mechanizm działania wydaje się być jednym z bardziej fizjologicznych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 483–488

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawy kliniczne

Ze względu na coraz większą zapadalność na chorobę niedokrwienną serca oraz coraz częstsze występowanie dławicy opornej na tradycyjne formy leczenia opracowano nowe metody terapii, do których zalicza się m.in. zewnętrzną kontrapulsację (EECP). Zasada działania EECP polega na sekwencyjnym zwiększaniu ucisku na łożysko naczyniowe kończyn dolnych, skoordynowanym z cyklem pracy serca. Po zakończeniu 35-godzinnej cyklicznej terapii zaobserwowano zmniejszenie częstości występowania dolegliwości o charakterze wieńcowym, redukcję stopnia nasilenia dławicy piersiowej w skali CCS, poprawę tolerancji wysiłku w czasie próby wysiłkowej oraz zmniejszenie hipoperfuzji mięśnia sercowego w badaniach radioizotopowych. Efekty kliniczne leczenia za pomocą EECP sugerują celowość jej zastosowania u pacjentów z dławicą piersiową oporną na tradycyjne formy leczenia. Dalsze obserwacje mogą przyczynić się do zwiększenia liczby wskazań do przeprowadzania zabiegów zewnętrznej kontrapulsacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 407-413

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawy kliniczne

Ze względu na coraz większą zapadalność na chorobę niedokrwienną serca oraz coraz częstsze występowanie dławicy opornej na tradycyjne formy leczenia opracowano nowe metody terapii, do których zalicza się m.in. zewnętrzną kontrapulsację (EECP). Zasada działania EECP polega na sekwencyjnym zwiększaniu ucisku na łożysko naczyniowe kończyn dolnych, skoordynowanym z cyklem pracy serca. Po zakończeniu 35-godzinnej cyklicznej terapii zaobserwowano zmniejszenie częstości występowania dolegliwości o charakterze wieńcowym, redukcję stopnia nasilenia dławicy piersiowej w skali CCS, poprawę tolerancji wysiłku w czasie próby wysiłkowej oraz zmniejszenie hipoperfuzji mięśnia sercowego w badaniach radioizotopowych. Efekty kliniczne leczenia za pomocą EECP sugerują celowość jej zastosowania u pacjentów z dławicą piersiową oporną na tradycyjne formy leczenia. Dalsze obserwacje mogą przyczynić się do zwiększenia liczby wskazań do przeprowadzania zabiegów zewnętrznej kontrapulsacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 407-413

Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Mechanizmy działania

Zewnętrzna kontrapulsacja (EECP) jest nową metodą terapii, stosowaną przede wszystkim w przypadkach dławicy piersiowej opornej na tradycyjne leczenie. Mechanizm działania EECP polega na podwyższaniu rozkurczowego ciśnienia tętniczego i perfuzji naczyń wieńcowych, obniżeniu oporu obwodowego oraz zwiększeniu obciążenia wstępnego serca. W następstwie dochodzi do poprawy czynności lewej komory, obniżenia produkcji czynników natriuretycznych, udrażniania lub tworzenia nowych naczyń krążenia obocznego oraz wzrostu reaktywności śródbłonka naczyniowego. Jednym z podstawowych czynników wywołujących niniejsze zmiany na poziomie naczyń wieńcowych i obwodowych tętniczek oporowych jest zwiększone naprężenie ścinające (shear stress), wynikające z nasilenia przepływu krwi. Jego wpływ zaznacza się poprzez aktywność enzymatyczną oraz ekspresję genów. Dotychczas opisany wpływ EECP na układ sercowo-naczyniowy pozwala stwierdzić, że może to być bezpieczna i skuteczna metoda leczenia, a jej mechanizm działania wydaje się być jednym z bardziej fizjologicznych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 483–488

The morphology of the hypoglossal canal and its size in relation to skull capacity in man and other mammal species

The hypoglossal canal is a permanent element of the human skull. As well as the hypoglossal nerve, the canal also contains the venous plexus and an arterial branch leading to the dura mater. It emerged from our earlier studies that the venous plexus is a dominant component in this canal. In the present work the morphology and dimensions of the canal were studied on macerated skulls of humans and animals (rhesus monkey, European bison, fox, dog, cat, hare and rat). The hypoglossal canal was found in all the human and animal skulls examined. In both humans and animals the hypoglossal canal was frequently duplicated. The double canal was found in 43% specimens of human skulls. However, no triple division of the hypoglossal canal was found in the material under investigation. It was found that the hypoglossal canal in man, rhesus monkey and European bison had significant dimensions and in fact correlated with the size of skull capacity. This suggests that the hypoglossal canal is an essential venous emissary in man, rhesus monkey and European bison, but that in the remaining species it is of secondary importance in this respect